JAMAL

 

Jamal is op 27 april 1993 geboren. Een volbloed Arabier (voor de kenners: Lekjari x Aloum). De hoop van zijn eigenaren was dat hij een goedgekeurde dekhengst zou worden. Gelukkig voor Jamal is dat niks geworden. Dus werd hij gecastreerd en te koop gezet. Klaar om een socialer leven tegemoet te gaan.

Wij kochten hem. Totaal onder de indruk van zijn prachtige gangen , mooie lijf en forse maat. Onze hoop was dat hij een goed endurance paard zou worden. Dat is mislukt, maar wat hebben we een plezier met hem gehad.

Jamal wil altijd zijn best voor je doen. Maar hij is een kuddedier in al zijn vezels en altijd wat achterdochtig.  Alleen op pad met een ruiter? Altijd probeerde hij het weer opgewekt. Maar om de tien minuten kreeg hij een hartverzakking. Van een Drentse kei, of een eend, of een rare boom, of een enge streep op de weg of een wolf, etc. Na een jaar of twee waren we wel klaar met oefenen en schriktrainingen. Jamal was inmiddels goed doorgereden, lekker bespierd, helemaal trailermak en een goedmoedige kudde leider geworden. Dus hebben hem bevorderd tot recreatiepaard-nooit-alleen-op-pad.

Zo heeft hij ons plezier gedaan met heerlijke ritten. Hier in de buurt en op vakantie trektochten. Gezellige westeressen. Wandelingen aan de hand. Rondje draven met beginners. Hij heeft vrienden gemaakt.  En prachtige galoppades en uitgestrekte draf in het land, we keken zo graag naar hem.

Bij het ouder worden is hij zoetjes aan van gebruikspaard gezelschapspaard geworden.  Hij is een wat stramme oude heer, die zo nu en dan nog even laat zien hoe mooi hij kan lopen. We zijn heel blij dat hij nu op de Paardenkamp loopt. We gunnen hem de paardvriendelijke, voor oude paarden geschikte  en deskundige setting. Dat hij er nog een tijdje van mag genieten.

De naam Queen past heel goed bij deze pony, ze is namelijk een échte dame. Dit uit ze door de baas te zijn van de kudde, en niet snel naar iemand toe te lopen. Ze is geboren in België en ik kocht haar toen ze 9 jaar was in Limburg. Queen heeft mooie bloedlijnen die ze aan haar 7 veulens heeft doorgegeven. Als Queen eenmaal aan je gewend is, komt ze wel naar je toe. Maar vertrouwt ze het niet helemaal dan wordt je geduld op de proef gesteld. Thuis was Queen al makkelijker en kwam ze naar me toe, maar hoe dat op De Paardenkamp zal gaan? Veel succes!

27 juni 2017

Er werd ons gevraagd een stuk(je!) te schrijven over onze Amber. Het werd een reis door ontelbare herinneringen. Onze excuses vooraf voor het lange verhaal, het was onmogelijk om het kort te houden…;)

Amber

Bijna 22 jaar geleden kwam je in ons leven, een 3-jarige net ingereden, donkerbruine merrie. Over je afstamming is ons niets bekend maar je was helemaal perfect voor ons,
2 zusjes van destijds 13 en 14 jaar. Onze allergrootste wens, onze Penny-droom, kwam na jaren van hopen eindelijk uit! Wat waren we blij!
Je bent geboren op 6 mei 1992, op de 10e verjaardag van Karin kwamen we later achter. Vele verjaardagen samen volgden..

Wat hebben we veel met je meegemaakt..
Van crossen over het pas geoogste maïsveld en meerijden in een trouwstoet in jouw
(en onze) jonge jaren, tot poseren op onze trouwdagen en de eerste rondjes van onze kinderen op een (jouw!) paardenrug. Ik zou een boek over je kunnen schrijven..

De eerste jaren borstelden we je elke dag ureang en deelden we onze diepste geheimen met je. Wat was je mooi, met glanzende appeltjes in je vacht. Dat liet je zelf ook graag zien, want showen kon je als de beste! Staart en neus in de lucht en snuivend laten zien hoe mooi je wasJ. Wat waren we trots op jou!
’s Winters zag je er altijd heel anders uit met je kopersnuit en je dikke wintervacht. Heerlijk vond je het, als we je er in het voorjaar van ontdeden. Je ‘wees’ met je neus aan op welk plekje ik moest krabben en als ik dat dan deed, schurkte je als dank terug.

Maar, lieve Amber, hoe blij we ook met jou waren, je hebt het ons niet altijd makkelijk gemaakt. Want dat het bij zo’n jong beestje anders ‘werkte’ dan een bij een braaf manegepaard kwamen we snel achter!
Jouw eerste stalletje was bij een varkensboer. Bij het in de stal zetten stootte je zo hard je hoofd aan het lage plafond dat je buitenwesten raakte. De boer die het zag gebeuren, had niet verwacht dat je ooit weer op zou staan. Gelukkig stond je toen wij aankwamen ‘vrolijk’ in je stalletje, maar door deze ervaring heb je helaas wel een blijvende angst voor smalle, lage doorgangen gekregen. En misschien heeft het ook wel bijgedragen aan die andere rare streken die je uithaalde..

Zo moesten we meer dan eens aan de kant springen als je in galop je stal in of uit denderde. Om over de blaren maar te zwijgen wanneer je het touw door onze handen trok omdat je zo graag de wei in wilde. Zo graag, dat je ons uren achter je aan liet vangen om je weer uit de wei te krijgen. Wat had je een lol, wij iets minder en onze ouders al helemaal niet als we weer eens te laat thuis kwamen.
Of wanneer je tijdens een buitenrit weigerde langs een bepaalde plek te lopen, steigerend draaide je om, om in volle galop weer terug naar stal te rennen, er was geen houden aan.

Marieke is een keer opgehaald door de ambulance toen je tijdens een buitenritje uitgleed op straat. Ze kwam met haar voet onder jou terecht en had haar grote teen uit de kom, een operatie volgde. Gelukkig was jij ongedeerd..
Ooit vonden we je ‘vast’ in de wei tussen een hek en een muur, je kon geen kant op. Wie weet hoe lang je daar al stond.. Gelukkig bleef je rustig en konden we je bevrijden, al is na al die jaren het litteken op je flank nog altijd zichtbaar. 
Je achterhoeven uitkrabben of bekappen was een drama. Om ongelukken te voorkomen hebben we dat na vele pogingen opgegeven.

Op de manege reden we onderlinge wedstrijden. Heel soms wonnen we wat, al was dressuur niet echt jouw ding. Springen wel, daar had je samen met Marieke zo'n plezier in! Maar in het bos genoten we het meest. Wat was ik trots toen ik (Karin) mee mocht als begeleider van het ponykamp. Alle pony's gingen er vandoor (oeps!), maar jij bleef de rust zelve en bracht dit gelukkig weer over op de andere paarden. 

Het was ook maar net hoe je bui was, dat kon met de dag verschillen. De ene keer was je superbraaf en zette je geen pas verkeerd en de andere keer waren we blij dat er weer een engeltje op onze schouder met ons had meegereden. We zeiden weleens tegen elkaar, je bent een paard met een gebruiksaanwijzing en die hebben we na al die jaren nog steeds niet helemaal kunnen ontcijferenJ.
Terugkijkend lijkt het wel dat hoe ouder je werd, hoe eigenwijzer je werd. Vooral op buitenrit. Je was gewoon niet te houden! Oortjes naar voren en gaan met die banaan. Een relaxt ritje stond niet in jouw woordenboek, scheuren wel, of het nu in draf was of galop, en dan het liefst voorop. Het aannemen van de teugels was voor jou het startsein om te gaan, en hard ook! Wat was je een scheurkanon! En als dan ook nog het codewoord ‘Ja!’ werd uitgesproken, betekende dat volgens jou nog een pasje harder.. Of toen die keer dat we galoppeerden over de hei langs de snelweg. Je schrok van een wapperend dekzeil van een aanhangwagen en sprong naar voren om nog een versnelling harder te gaan. Pppff…

Maar tegelijkertijd gaf je ons altijd het vertrouwen dat je ons weer veilig thuis zou brengen. Dan denk ik aan die keren dat we je al dwalend door het bos de lange teugel gaven en jij ons zo de goede kant op leidde. Ondanks alles waren we een team <3

Je hebt in je leventje op aardig wat plekken ‘gestaan’. Maar omdat je in al die jaren nooit meer op de trailer had gestaan, verhuisden we je altijd rijdend. Zo ook die keer dat ik (Karin) hoogzwanger was, een rit van 2,5 uur dwars over de hei, een ervaring om nooit te vergeten. Ik was blij dat je die dag een goede bui had en we veilig op de plek van bestemming aankwamen.J
In 2014 stond je voor het eerst in 20 jaar weer op de trailer, toen je verhuisde naar Heelweg, waar Marieke was gaan wonen. De trailerrit ging, ondanks alle zorgen vooraf, supergoed. Je liep zo de trailer op, wat was ik trots!
En je kwam op een prachtige plek terecht, samen met de twee andere paarden van Marieke. We hebben nog een keer een mooie bosrit gemaakt, Marieke op een van haar andere paarden en ik op jou. Toen bleek wel weer, ons scheurmonster was ondanks haar leeftijd haar wilde manen nog steeds niet verloren.. Het was weer verre van relaxt maar wel een mooie herinnering! 

Door tijdgebrek werd je vanaf toen alleen af en toe nog door onze kinderen ‘bereden’. Prachtig om zien hoe voorzichtig je met ze was. Mijn dochter draafde zo met je weg, een herinnering voor het leven..

Lieve Amber,
Al die jaren hebben we met liefde voor je gezorgd, op de meeste momenten erg van je genoten, vaak om je gelachen en soms ook gehuild, je dikwijls vervloekt, maar bovenal ontzettend veel van je gehouden.

Toen het telefoontje kwam dat er na jaren van op de wachtlijst staan een plekje voor je was op De Paardenkamp, was het eerlijk gezegd wel even schrikken. Wilden we je wel weer gaan verhuizen en je uit je vertrouwde omgeving halen? En nog moeilijker, wilden we wel afstand van jou doen na al die jaren trouwe ‘dienst’? Vele traantjes zijn gevloeid, maar na een bezoekje aan de Open dag werd duidelijk wat we diep in ons hart al wisten…
We gunnen jou na al die jaren een fijne tijd op De Paardenkamp, waar je weer echt paard mag zijn en hopelijk heel oud mag worden… We zullen je ontzettend missen maar zijn dankbaar dat je de kans krijgt om op De Paardenkamp te komen wonen. Hopelijk kan je daar ook lekker 'soppen' met je hooi in je drinkbak en al liggend met je buik over je achterhoef schuren als je jeuk hebt. Geniet ervan lieverd, je hebt het verdiend.. Bedankt voor alles, we zullen je nooit vergeten!

Lieve mensen, geniet van onze Pennydroom, onze lieve, eigenzinnige Amber❤ 

Marieke en Karin

Roos is wel een heel bijzonder en vooral heel bereisd paard: ze is met 2 ruiters en 2 andere Norikers (Oostenrijkse koudbloeden, staan bij wintersportoorden voor de arreslee) naar Santiago de Compostela in Spanje gereden, vanuit Nederland. Voor vertrek is ze ingezegend door de pastoor, heeft in 4 maanden 1700 kilometer dwars door Europa (minus een stukje Frankrijk en een stukje Spanje) gereden, door de Ardennen en het lege Franse platteland waar de groep regelmatig spontaan door voorbijgangers onderdak aangeboden kreeg. Roos was het eerste deel van de reis vooral pakpaard omdat zij daar het meeste talent voor had! Ze zag voor het eerst de zee langs de Camino del Norte in Spanje, waar Roos pas echt rijpaard werd, de groep eindelijk andere pelgrims ontmoette, geen omheinde weides kon vinden, en Roos erg ziek werd door piroplasmose (ook wel babesiose genoemd), een soort malaria. Als echt outdoor-paard, opgegroeid op de Oostenrijkse bergweides, wist ze dat ze rode modder moest eten om haar ijzergehalte weer op peil te krijgen, net als ze wist hoe ze onbekende planten moest testen om te bepalen of ze eetbaar waren of niet.

Roos doet het nog goed op haar oude dag: ze is 26 jaar en nog steeds vief. Ze wil graag nog op pad en loopt zonder halster en touw zo met je mee, maar rijden is sinds anderhalf jaar niet meer zo’n goed idee, na een val van paard en ruiter. Nu mag ze nog één keer op stap om lekker te genieten van haar oude dag bij de Paardenkamp.

Nexxus

 

 Doordat ik meerdere weekenden in de Belgische Ardennen kwam en daar veel dagtochten maakte door de ongerepte natuur met rivieren, afdalingen en uren rijden zonder iemand tegen te komen, kreeg ik daar ook vrienden met paarden die mij voorstelden een eigen paard te kopen bij een lokale fokker. Zij zouden dan voor hem zorgen en hij kon bij hun in de wei staan. Nu begon het toch wel te kriebelen, dus de stoute schoenen maar aangetrokken en eens wezen kijken bij deze fokker. Hij liet mij verschillende paarden zien die al wat ouder waren, maar die spraken mij niet aan. Totdat we langs de box kwamen waar Nexxus in stond. En deze dan? Ja, zei hij.. daar zijn we nu net 2 en een halve week mee bezig om deze zadelmak te maken, maar daar zit wel een behoorlijke kop op. Hij haalde Nexxus uit de box, liet hem los in de binnenbak en hij begon zichzelf te showen. 1 bonk energie en snuivend stond hij op een gegeven moment voor mij stil. Ik reikte hem voorzichtig mijn hand en hij kwam mij nieuwsgierig tegemoet lopen. Liet zich door mij strelen en werd rustig. Wat een prachtpaard, is was op slag verliefd. Dit moest hem worden.

 

Nexxus is geboren en getogen in de Belgische Ardennen. Hij is een kruising American Painthorse/ Belgisch warmbloed. Vanaf dat hij 3 jaar was tot aan zijn 25ste levensjaar heeft hij altijd de Ardennen als thuisbasis gehad. In het eerste jaar dat ik Nexxus kocht, was hij net zadelmak en nog erg onervaren. Het was voorjaar en ik had daarom de mazzel om meteen volle bak met hem aan de gang te gaan door mee te gaan op buitenritten van de western manege waar ik altijd al reed. Het was een geweldige zomer, waarin hij veel leerde en minder angstig werd doordat hij meeging in de groep en zodoende van de oudere paarden leerde. Hij vond het geweldig om buitenritten te doen, maar ik merkte al gauw dat de bak niet zijn ding was. Omdat hij zo jong was en nog niet veel basisafrichting had gehad en ik eigeijk alleen maar buitenritten met hem had gedaan besloot ik hem de eerste winter mee te nemen naar Nederland. Hij heeft toen een winter bij de Blacks Ranch in Soest gestaan om hem te beleren. Het was voor ons beide een zware winter. Nexxus bleek inderdaad een behoorlijk koppig paard en dat kwam nu goed tot uiting doordat ik nu dingen van hem ging vragen die hij minder leuk vond, hij veranderde totaal van karakter en was duidelijk niet content met deze verandering. 

 

De zomer kwam er weer aan en Nexxus ging weer terug naar de Ardennen. Best spannend want het was nu er op of er onder. Als Nexxus en ik niet weer partners werden in plaats van steeds te moeten vechten dan had ik besloten hem te verkopen. Dan waren wij gewoon niet de goede match. Maar gelukkig bleek alle ellende van de voorgaande winter niet voor niets te zijn geweest. Nexxus veranderde in de Ardennen weer in het paard waar ik verliefd op was geworden. Hij was weer vriendelijk en gewillig en zelfs het geleerde uitoefenen in de bak deed hij met plezier. Hij ontwikkelde zich tot een perfect paard om buitenritten en trektochten mee te doen. Altijd flink doorstappen en hij bleef altijd kalm en koelbloedig en dacht mee in oplossingen als we obstakels tegen kwamen op onze trektochten. We werden echte partners en namen samen beslissingen bij moeilijke obstakels. Zijn koppigheid en slimheid kwamen nu van pas. Hij ging dwars door rivieren, nam steile afdalingen, en zocht zijn weg door dichte bossages als het pad weer eens ophield te bestaan, niets was hem te dol. Samen hebben we veel van de Ardennen gezien in de afgelopen 22 jaar. Meerdaagse trektochten gemaakt in verschillende gebieden en in volle teugen mogen genieten van de natuur en van elkaar. Nu gaat hij naar de Paardenkamp in Soest en daar ben ik erg blij mee, hij staat nu dichtbij en ik kan hem zo nu en dan nog eens bezoeken. Als kind bezocht ik de paarden in Soest vaak en dacht ik altijd als ik ooit een paard krijg die oud wordt, dan hoop ik dat hij ook hier terecht kan. Nexxus is een slim paard dat graag onder de mensen is, hij houd van aandacht en zorgt wel dat hij die ook krijgt door bv staldeuren te openen, volle kruiwagens om te gooien en touwen los te maken. Hij is altijd bezig en houd jou ook altijd bezig. Voor mij was hij een toppaard.

 

Romana is op 9 jarige leeftijd bij ons gekomen. Ze had toen net een veulen gehad.

Eerst reden mijn oudste dochter en ik haar, later werd ze door mijn beide dochters bereden. Ze heeft deelgenomen aan een aantal dressuurwedstrijden, maar springen is haar grote passie! Dat komt voort uit haar vader (Ircolando, springpaard en dekhengst, overleden dec 2001).

Romana is een KWPN merrie van 1.56. Ze heeft '2 gezichten', heel lief en rustig tijdens het rijden, maar als er een hindernis in de bak staat komt haar temperament naar boven, ze is dan bijna niet te houden. Als onze dochter mee deed met de springles, stonden de andere deelnemers angstvallig tegen de bakrand aangeklemd als Romana uitbundig en in volle vaart haar rondje sprong. Ieder oefenrondje werd gereden alsof het de barrage was.

Met haar op buitenrit is ook altijd een uitdaging, ze wordt daar altijd zo druk en nerveus van dat het voor ons beiden weinig ontspanning oplevert. Romana ziet altijd overal 'tijgers en leeuwen'!

Toch is het een rustig en evenwichtig paard, in de kudde geniet ze het respect van de andere paarden, waarvan de meesten voor haar een stapje op zij zetten. Het is absoluut geen ruziezoeker, ze heeft nooit conflicten. Gaat meestal rustig haar eigen gangetje. 

Als ze alleen met onze shetlander is, beschermt ze hem tegen andere paarden. Ze lijkt hem eigeijk best irritant te vinden, maar ze hoort wel bij hem. Dus schermt hem voor alles af, ook als andere paarden louter goede bedoelingen met hem hebben. Verder is ze dol op veulens, daar staat ze het liefst tijdeang naar te kijken.

Romana is lief en betrouwbaar in de omgang, maar geen echt knuffelpaard. Ze vindt het heerlijk om de hele dag in de kudde op de wei te verblijven en gaat dan ook in volle galop terug naar de kudde als ze er even uit geweest is.

Ze is nog erg fit en vitaal, ik hoop dat ze nog lang van de prachtige voorzieningen van de Paardenkamp mag genieten.

 

Nippy Noya

Nippy Noya is een draver uit het jaar 1996.  Zoon van Fabiena H en de hengst Yellowa.   Zijn fokster  heeft hem vernoemd naar de bekende Nederlandse percussionist Nippy Noya, die van Japans-Indonesische afkomst is.  Zo is hij aan zijn mooie naam gekomen.

Zoals dat gaat met dravers is hij op jonge leeftijd in training gekomen. Hij stond op zijn trainingsstal bekend als een vriendelijk en braaf dier. Tot op de dag van vandaag is Nippy nog steeds heel gemakkelijk in de omgang met mensen, hij gedraagt zich als een heer.

Nippy heeft gekoerst van zijn derde tot en met zijn zesde levensjaar. Hij heeft wel een beetje geld gewonnen, maar een groot succes was het niet. Hij is een liefhebber van hard draven, maar helemaal tot het gaatje gaan is niet zo zijn ding.

Zijn fokster ging  na zijn koers carrière gelukkig wel door met het bewaken van zijn welzijn. Na wat rustige jaren en  een mislukte loopbaan als recreatiepaard is hij op achtjarige leeftijd bij een endurance ruiter terecht gekomen. Hij kwam daar goed aan zijn trekken voor wat betreft zijn favoriete ding: hard en lang draven en daarna gezellig in het land met anderen.  Het heeft wel enige moeite gekost om hem te wennen aan zijn nieuwe vak: alleen het erf af, alleen het bos in, niet omhoog of omdraaien als er een mountainbiker aan de horizon verschijnt en dergelijke.  Maar het is goed gekomen : hou hem in training, dan kan hij de wereld aan.

Op zijn tiende is hij bij mij gekomen. Om endurance mee te rijden.

Na de komst van Nippy kregen we ook regelmatig bezoek van zijn fokster : ze bleef hem in de gaten houden en verwennen  met zijn lievelingssnoep (appels).  Fantastische trainingsritten en wedstrijden heb ik met hem gereden!  Nippy Noya is zelfs ooit de op een na beste draver in de Nederlandse endurance geweest. Langs het strand van Ameland hebben we geracet met een ongelooflijke snelheid. Ureange gezelligheidstochtjes hebben we gemaakt. Genoten heb ik van zijn wat afstandelijke maar o zo brave karakter. Tig keer ben ik eraf gekatapulteerd, als hij toch ineens  weer schrok . Maar die fantastische draf!! Vliegen kon je met hem. Dat maakte het echt weer goed. En er is geen rustiger en vriendelijker erfgrasmaaier dan Nip. Hij begroet de bezoekers vriendelijk en  blijft van de vetbollen  en de plantenbakken af.

 

Toen Nip 16 jaar was zijn we gestopt met wedstrijden en overgegaan op  pittig recreatief buiten rijden. Een jaar later zijn we over de kop geslagen  op een buitenrit.  Door omstandigheden was het een mooi moment om hem op pensioen te zetten. Rustige ritjes of gezellig wat in de bak, daar was hij toch niet geschikt voor. En hij verdiende het, harde werker als hij is.

 

Tot ons grote genoegen kan hij terecht op De Paardenkamp. Het is gelukkig zijn laatste verhuizing,  Nippy is van vaste routines en geen gedoe.  Hij kan het niet beter krijgen. Zijn beschermengel en ik zijn jullie dankbaar, mensen van De Paardenkamp. En we blijven Nippy en jullie natuurlijk zo nu en dan bezoeken en steunen.  En wie weet komt op een dag een beroemde musicus bij jullie langs die naar Nippy Noya vraagt……

 

 

Politiepaard Teun is een ruin, geboren 01-07-2000.

Teun is een KWPN-er Naturel X Ulex

Hij was werkzaam bij de Bereden Politie Nederland stal Amsterdam van 2008-2018

In oktober 2008 zagen wij Teun te koop staan op internet en zijn wij hem gaan bekijken.

Zijn bazin moest hem vanwege privéomstandigheden verkopen. Na zijn proefperiode hebben wij hem aangekocht. Ik, instructeur Karin, heb Teun in ruim een jaar opgeleid tot politiepaard. Vervolgens had collega Ilse een paard nodig en vertelde ik haar dat ik Teun voor haar in gedachten had. Ze wilde hem eerst niet hebben omdat hij op een “schillenpaard” leek. Als snel hadden ze een click en wilde ze hem nooit meer kwijt. Met Teun heeft ze diverse ME-optredens doorstaan en demonstraties begeleidt. De cross vond hij ook altijd leuk om te doen, hoewel hij dit de laatste jaren niet meer heeft gedaan vanwege zijn leeftijd. Ze waren samen al die jaren een goed team.

Nog een leuke anekdote over Teun:

Ilse had met Teun een ME oefening in de buurt van Ossendrecht in het Bos. Tijdens een oefening waarbij ze over tonnen moesten springen viel Ilse van Teun af. Ilse riep “ ga Teun pakken”. De ME-instructeur zei;” laat maar…hij komt zo wel terug naar de andere paarden”. Maar Teun was nergens meer te bekennen. Uiteindelijk is er een grote zoekactie op touw gezet waarbij zelfs de helikopter is ingezet. Na uren zoeken is hij vlak bij de Belgische grens door collega’s gevonden. Teun was lekker aan de wandel…totaal niet in paniek.

Ilse noemt Teun ook vaak “ Teun  van Orange Nassau”…dat komt omdat hij enkele jaren met Prinsjesdag achter de koets mocht lopen met op zijn rug een adjudant van de koning. Hij mag dan ook een aantal dagen logeren op de koninklijke stallen en krijgt een mooi harnachement om met prinsjesdag.

Het is wel een dubbel gevoel. Je weet dat hij geen enkele dienst meer bij de politie zal draaien maar wel met de gedachte dat hij hopelijk nog een paar mooie jaren mag beleven op Paddock Paradise. Het ga je goed en we komen regelmatig kijken hoe het met jou en je collega’s Fortuin en Oscar gaat.

Rando

 

Rando is door ons zo’n 13 jaar geleden aangeschaft om een nog oudere Shetlander gezelschap te houden. Die Shetlander was alleen achtergebleven nadat we een andere pony hadden moeten laten inslapen. We konden Rando kopen, omdat de oude eigenaar zijn pony’s moest wegdoen. Het weilandje waar ze liepen, moest klaargemaakt worden voor woningbouw. Opvallend was dat Rando als enige van de vier pony’s een halster aanhad. De eigenaar vertelde dat Rando waarschijijk in het verleden een traumatische ervaring heeft gehad en zich daardoor uit angst niet makkelijk liet vangen. Bij ons gebeurden er weinig onverwachte dingen en werd er niet veel van hem gevraagd, daardoor wonnen we langzaam zijn vertrouwen en ging het vangen steeds makkelijker. Ook zonder halster. Wel bleef Rando altijd op zijn hoede. Er zit echter geen kwaad in hem en zodra je hem vasthebt, is het een heel lieve pony. Of Rando in het verleden ooit bereden is, weten we niet. Bij zijn vorige eigenaar en bij ons in ieder geval niet. Nadat we de Shetlander waar Rando mee samen liep hebben moeten laten inslapen, is hij alleen achtergebleven. Geen ideale situatie, dus we zijn blij dat Rando nu naar Soest mag verhuizen. Hopelijk maakt hij daar veel nieuwe vrienden en kan hij nog lang van een rustige oude dag genieten!

 

Isabel en Harrie