SHOW GIRL

 

Show Girl, al 24 jaar oud. Altijd gezellig en graag knuffelen. Heeft er al jaren voor gezorgd dat de paarden van Nicole niet alleen stonden. Maar heeft ook voor kleine nakomelingen gezorgd. Ze kon ‘onder de man’ als die niet langer dan 140 cm was  en voor de wagen. Niet te groot dan. En als je eens een paardenversnapering in je zak had……..wist ze dat te vinden. Ze stond jareang in de paddock bij huis en even aaien was schering en inslag. Van voorbijgangers dan. En (meestal) meisjes willen graag even poetsen. Goed zo.
De vader van eigenares Nicole nam de zorg voor Show Girl op zich bij het overlijden van Nicole in 2010. Maar zoals het leven leert, paarden worden ouder en de baas er naast dus ook! Dus als je ouder wordende de zorg voor het oudere paard wilt waarborgen, moet je in Soest aan De Paardenkamp denken. En je bijtijds melden. Dan komt een moment dat de zorg in goede handen kan overgaan. En zo is het gekomen. Achter Lightning Laurie aan naar De Paardenkamp, want…….ook een pony laat je niet alleen staan. En gezelschap van andere edele dieren, onze viervoeters, is op De Paardenkamp geweldig. Dus Showtje……..van ons, nog vele jaren. We komen nog wel eens knuffelen

 

(O)pa

Bliksem is de naam van een Shetlander ruin van ruim 1 meter hoog, geboren in 1998. Hij is chocoladebruin van kleur met witte vlekken. Hij heet Bliksem omdat hij razendsnel een sprintje kan trekken. Hij is zeer goed berijdbaar en veel kinderen hebben daarvan al plezier gehad. Hij is dol op geknuffeld en geborsteld worden, uren lang. Bliksem heeft meerdere malen deelgenomen aan een ponykamp voor gehandicapte kinderen en bleek daar super populair te zijn. Maar de naam Bliksem verraadt ook iets ondeugends. Hij is namelijk dol op zo nu en dan uitbreken uit de wei en zijn eigen pad te kiezen. Hij gaat dan lekker wandelen in de berm van de weg maar komt altijd weer terug naar de wei. Bliksem is een allemansvriend en helpt kinderen om vertrouwen te hebben in paarden.          

Josephine
‘Ons mooie witte paard’.

Zo noemen we onze Josephine altijd, ook al is ze een pony (een Connemara van 1.48 m) en zit ze meestal onder de zwarte en groene vegen van het rollen in de wei.

Josephine is geboren in Zeewolde en is opgegroeid in een kudde Connemara’s die vrij in een natuurgebied liepen.

Eenmaal onder het zadel heeft ze gewerkt op de zorgboerderij De Zonnehoeve met volwassenen en kinderen met een verstandelijke beperking of met gedragsproblemen. Josephine was in de eerste instantie niet te koop. Wat waren we blij toen wij haar toch konden kopen. Ze stond bij Carmen thuis met nog 2 of 3 andere dieren waaronder Rocky de Shetlander, die al jaren op De Paardenkamp woont. We hebben zoveel plezier met Josephine gehad; jong en oud heeft op haar gezeten of gereden.

Springen vond ze helemaal het einde. Als de startbel klonk, gingen haar oren naar voren en was ze eigeijk niet te houden. Je hoefde haar alleen te laten weten welke sprong ze moest nemen en de rest deed ze zelf. Zo hebben we menig (foutloos) parcours met haar gereden.   

De kinderen van Carmen reden ‘s zomers in bikini, zonder zadel met alleen een halster met haar door de bak.

Bij ervaren ruiters bleef ze moeilijk staan bij het opstappen terwijl ze bij kinderen en bij een gehandicapte vriendin van ons stokstijf bleef staan als zij op wilden stappen.

Ervaren ruiters nam ze in het ootje door wat nukkig gedrag te vertonen zodra ze moest dressuren en een flinke bok van vreugde te geven als ze over een sprong ging.

We zijn er veel met haar op uit gegaan: ze heeft cross gelopen, meegedaan met wedstrijden op de jaarlijkse Connemaradag, uren door het bos gezworven of gewoon snel een rondje door het park.

Helaas is er een pees in haar voorbeen beschadigd geraakt waardoor we niet meer op haar konden rijden. Ze heeft een paar jaar in een kudde in De Doorbraak, een natuurgebied in Twente, gelopen en heeft daar 4 veulens gekregen.

Josephine is een ontzettend sociaal en eerlijk dier; voor zowel mensen als paarden. Voor ons is ze al die jaren een trouwe vriendin geweest, die helaas niet zoveel met ons wilde knuffelen als wij met haar.

We zullen haar thuis heel erg missen en zijn dankbaar dat ze terecht kan in De Paardenkamp. We zijn zo benieuwd hoe ze gaat reageren als ze haar oude vriend Rocky weer ziet.

 

Heel veel dank voor het opnemen van onze Josephine. En we weten zeker dat iedereen direct gaat houden van ons mooie witte paard!

 

Carmen en Engeline

 

STARLEY

Starley is een Shetlander en we hebben hem als jong veulentje gekocht.

We zochten gezelschap voor ons paard en Starley was het veulen van de verzorgpony van onze dochter. Dus het was snel duidelijk: Dat was hem!

Hij was héél klein. Toen de buurpaarden hem over het hekzagen, stonden ze allemaal te kijken alsof het een wereldwonder was.

De eerste keer dat hij met mijn paard in de wei ging was een beetje eng. Mijn paard vond hem erg leuk en rende achter Starley aan. Onze dochter was lichtelijk in paniek en riep: “Straks doet hij hem nog pijn”. Het omgekeerde gebeurde: Starley sloeg met zijn achterbenen hoog naar achteren en het paard bleef beduusd staan met een snee in zijn lip. Dat had hij niet verwacht. Het was de enige keer dat Starley hem schopte. Daarna waren ze maatjes en stonden zelfs jaren samen in een (open) stal.

De eerste inenting was een chaos. Starley besloot dat hij geen prik wilde en steigerde zó hoog dat hij achterover viel, waarna ik boven op hem plofte. De naald was krom en de enting zat er niet in. De tweede enting verliep beter. Ik gaf hem een emmertje met wat bix en hij liet niet eens merken dat hij ook maar iets voelde. Ja, Shetlanders en eten, hè!

Starley is heel handig in het losmaken van knopen. De dubbele paardenknoop met nog een keer het einde door de lus, heeft hij in een paar seconden los. Het lijkt wel of hij het gewoon heel leuk vindt om de knoop los te krijgen. Als hij los was en ik wilde hem weer te pakken krijgen, dan was het de truc om net te doen of je wat lekkers had. Meestal was dat niet zo, maar dan zei ik enthousiast “kijk eens” om vervolgens in mijn zak te zoeken. Hij trapte er elke keer weer in, hoewel hij natuurlijk wel wist dat ik meestal niets had, maar je weet maar nooit!

Het is een paard dat veel hinnikt. Als hij me zag hinnikte hij. Ook als hij in de wei stond en ik riep hem, dan kwam hij al hinnikend hee lhard aangerend. Een keer stond hij in de paddock en toen ik buiten kwam hoorde ik hem roepen. Je kon aan de manier van hinniken horen dat er iets was. En ja hoor, hij zat met een voorbeen vast in het hooinet en was rustig blijven wachten tot hij mij zag.

Het is een lieve, brave pony waar we veel plezier van hebben gehad.

Nu mag hij naar de Paardenkamp. Hij staat dan niet meer alleen en kan zelf zijn vriendjes kiezen. Ook hoeft hij dat ellendige graasmasker niet meer op, omdat hij anders te veel gras eet.

Ik zal hem heel erg missen, maar het is een paard en de beste plaats voor een paard is tussen andere paarden.

Sanne is geboren op 25 juni 1985. Het is een Shetlander uit Woudenberg.

De eerste eigenaar was een fokster die verder ging fokken met een Welsh pony en zo kwam Sanne bij haar nieuwe eigenaars terecht. Die hadden ook nog vier ezels, schapen en geiten en Sanne had het daar best naar haar zin.

In 1989 heeft ze bij een keuring nog een eerste prijs gehaald.

Konge

Konge is een Fjordenpaard. Nu zult u denken wat een rare naam, maar het betekend in het Noors “Koning”. Het fjordenpaard komt van oorsprong uit Noorwegen en werd vooral gebruikt om grote gekapte bomen uit het bos te slepen.

Konge is niet in Noorwegen geboren maar in Grollo (Drenthe) op 16 juni 1990.

Ik ontmoette hem voor het eerst op een manege schuin tegenover De Paardenkamp. Op deze manege werden rijlessen gegeven voor gehandicapte kinderen en aangezien Konge een heel lief karakter heeft en erg voorzichtig is met kinderen (het lijkt wel of ie aanvoelt dat er een kind op zijn rug zit) was ie hier erg populair. Ik mocht hem in de avonduren rijden en was gelijk verliefd op hem. Na enige tijd hield de eigenaar van de manege het voor gezien en kon ik Konge kopen. Dat was in 1996.

Hij is toen naar manege Groenewoude in Woudenberg gegaan waar hij tot november 2010 heeft gestaan. Hij was vele jaren de enige fjord op de manege en iedereen was gek op hem. We hebben samen heerlijke bosritten gemaakt, carrousel gereden en in de dressuur heeft hij de klasse M2 behaald. Soms was ie erg eigenwijs (het Fjordenkarakter): wilde je linksom, maar Konge vond rechtsom leuker dan kon je het vergeten en ging je gewoon rechtsom. Vooral in de carrouselles zorgde hij dan wel eens voor een chaos. Gelukkig kon iedereen er dan toch om lachen, want ja het was die lieve Konge. Ook springen vond hij leuk, als het maar niet te hoog werd.

Zijn grote hobby is echter ETEN!! Zodra hij iets hoort ritselen gaan zijn oren op scherp, want stel je voor dat er iets lekkers is. Ook is hij een meester in het losmaken van zijn halstertouw. Diverse soorten knopen geprobeerd, maar uiteindelijk kreeg ie ze allemaal los. Dit vond hij een erg leuk spelletje.

Helaas heeft hij een chronische ontsteking waardoor zijn lichaam veel energie nodig heeft om deze de baas te blijven en kunnen we niet meer met hem rijden. Hopelijk kan hij nu op De Paardenkamp nog vele jaren van zijn oude dag genieten. Gelukkig woon ik dichtbij Soest zodat ik (en zijn vele vriendinnen) hem nog regelmatig kunnen vertroetelen.

Razzle Dazzle

Een verhaaltje over Dazzle…

Dazzle, netjes genoemd Razzle Dazzle, maar bij de “dagelijkse dingen” gewoon Dazzle of Daz!
is geboren op 25 April 1991 in Cork, Ierland.
Toen Daz 15 maanden oud was is ze naar Nederland gehaald door een mevrouw die ook haar moeder in bezit had.
Dazzle ‘s moeder heeft hier verschillende kinderen gekregen, waaronder de goedgekeurde Connemara-dekhengst “Ben Hur van de Leliaard” (google maar een fototje van Ben Hur op internet, zowel de moeder van Daz, als Daz zelf, als Ben Hur, ze hebben allemaal hetzelfde hoofdje!)
Daz heeft bij deze mevrouw ook één veulentje gekregen, en daarna is ze bij ons gekomen.
Ik heb nooit echt heel veel met haar gedaan, ben veel ziek geweest, en Dazzle was in die moeilijke jaren m’n allerbeste vriendin door dik en dun!
Ze voelt ook altijd heel goed hoe het met je gaat, en lijkt je dan altijd op te willen beuren, van “kop op!” Ze is ontzettend lief en slim!
Daz kan ontzettend goed springen…qua hoogte kan ze denk over haar eigen stokmaat heen springen!
Maar ja, helaas is ze 10 jaar geleden rondom hoefbevangen geraakt, en dan is springen natuurlijk geen goeie bezigheid meer!
Daz heeft voor de hoefbevangenheid bij een chique kliniek in Wassenaar gestaan, tussen paarden als die van Anky van Grunsven, en vele van Duindigt, dat was op zich wel een mooi gezicht, allemaal grote, chique paarden en dan opeens een pony ertussen!
Ze is er gelukkig heel goed vanaf gekomen, en heeft eigeijk nooit geen last meer gehad.
Een paar jaar geleden, toen het met mij wat beter ging, en ik ook andere dingen ging doen als alleen bij m’n pony zijn, hebben we besloten om Daz op de wachtlijst voor Soest te zetten.
Verkopen konden we haar niet, want ook mijn ouders zijn stapel op haar! Zelfs mijn moeder die altijd als de dood was voor paarden, loopt met Daz te knuffelen!
Ik hoop dat Daz nog een hele mooie, fijne tijd in Soest tegemoet gaat, ze verdient het, het is zo’n ontzettend lieve, fijne pony….
Dazzle, bedankt voor alle fijne jaren! Ik zal je nooit vergeten!