Yankee, ofwel Everest Medrano (stamboeknaam) is een kruising New Forest x Kwpn. Al bij de eerste kennismaking was het liefde op het eerste gezicht. Als 8 jarige stond je in een stalletje in een tuin toen ik als 13 jarig meisje mocht komen kijken. Terwijl wij aan het kletsen waren gleed jij met een aaoop op je billen onder het draad door om er bij te kunnen staan. Wat hebben we gelachen! En ja je mocht met ons mee, naar je nieuwe stal waar je 13 jaar hebt doorgebracht. Van springpony heb ik geprobeerd je om te toveren tot dressuur pony, maar op hoog niveau was niet voor ons weggelegd. Na een paar jaar besloten we dat recreatief rijden voldoende was voor beiden. Vele ritjes hebben we gemaakt en veel lol hebben we gehad. Wel was je met rijden altijd een tikkeltje onzeker, wat zich uitte in het wegrennen voor bakkabouters en wat onrust bij buitenritten. Op stap naar het strand, bos, een ponykamp of gewoon bij ons door het dorp om dan thuis wat lekkers te halen, we hebben het samen met plezier gedaan, zolang er maar een maatje mee ging. Onder het zadel of een hulpje te voet of op een stalen ros, dat maakte voor jou niet uit. Je genoot en zeker als het hard kon. Oren naar voren en gaan. Aan de hand vertrouw jij ons volledig en is niks voor jou te gek.

Je bent eerlijk en betrouwbaar, een pony uit duizenden. Je bent mijn allereerste grote liefde, mijn spiegel, mijn oase van rust, zeker tijdens de puberteit. 13 jaar onvoorwaardelijke liefde.

Toen we het bericht kregen dat jij je oude dag door mag brengen bij De Paardenkamp, waren we in ‘shock’. We hadden het nog niet verwacht en het is ook dubbel, gevoel en verstand tegenover elkaar. Maar wij gunnen je dit, je bent zo’n allemansvriend, je geniet zo van het bakkeleien met andere paarden en van knuffelen. Dat willen we elke dag voor jou, dat verdien je.

Wij gaan je dagelijkse warme begroetingen en je ondeugende pony streken zeker missen. We hopen dat je nog heel veel mooie jaren mag genieten op De Paardenkamp.
Hoe mooi is het dat je daar je oude dag mag doorbrengen en paard mag zijn. En we gaan zeker met grote regelmaat langskomen voor een dikke knuffel.

Jill

Spá betekent in het IJslands ‘het paard dat veel belooft’. En dat heeft Spá absoluut gedaan voor ons!
Ondanks driemaal hoefbevangen te zijn geweest is ze dankzij veel geduld en speciale Rock ‘Roll-ijzers weer hersteld. Toen ze 11 jaar was kwam ze bij ons wonen. Ik kocht haar voor mijn toen 7-jarige dochter Merlijn (die inmiddels 23 is).

Spá is een heel lief en ondeugend paard, een paard met humor. Ooit is ze ingezet op een manege in Frankrijk om ritjes met kinderen te maken. De klik met de toenmalige eigenaresse was er niet echt. Waar de eigenaresse naar rechts wilde, ging Spá het akkertje naar links en boem, daar lag haar berijdster op de Franse bodem.
Ook heeft Spá de grappige eigenschap dat als ze vrolijk aan het tölten of telgangen is, ze ineens de rem erop zet, haar hoofd omlaag doet en gras gaat eten met als resultaat dat mijn dochter er net niet over de kop af vliegt.

Spá heeft veel met ons gereisd. In 2022 zijn we samen met haar en haar maatje Létt naar Zweden geweest. Daar hebben we in Skåne vele mooie ritten gemaakt over de ‘golden fields’’.

Nu ze inmiddels 27 jaar is, vinden wij het tijd dat ze lekker van haar welverdiende pensioen mag gaan genieten. 16 jaar is ze dus bij ons geweest en mijn dochter Merlijn en ik hebben nog nooit zo’n lange tijd van een IJslander mogen genieten!

Lieve Spá, je hebt de belofte meer dan waargemaakt!

Dank je wel!

21

/* Style Definitions */table.MsoNormalTable{mso-style-name:Standaardtabel;mso-tstyle-rowband-size:0;mso-tstyle-colband-size:0;mso-style-noshow:yes;mso-style-priority:99;mso-style-parent:””;mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;mso-para-margin-top:0cm;mso-para-margin-right:0cm;mso-para-margin-bottom:8.0pt;mso-para-margin-left:0cm;line-height:115%;mso-pagination:widow-orphan;font-size:12.0pt;font-family:”Aptos”,sans-serif;mso-ascii-font-family:Aptos;mso-ascii-theme-font:minor-latin;mso-hansi-font-family:Aptos;mso-hansi-theme-font:minor-latin;mso-font-kerning:1.0pt;mso-ligatures:standardcontextual;mso-fareast-language:EN-US;}

Vidam is een Irish Hunter en was 15 jaar toen Brenda de trotse eigenaar van hem werd. Voor die tijd had ze hem al een aantal jaar geleased. Toen ze eigenaar werd is hij naar Lunteren verhuisd en daarna naar Nijkerk. Daar heeft Vidam een poosje gestaan voordat hij door is verhuisd naar een kleine pensionstalling direct bij Den Treek. Vidam deed het daar super goed, speelde graag en had daar goede vriendjes in Pablo en Alex. Vidam is erg lief, betrouwbaar en heel goed op buitenritten, zowel alleen als met zijn maatjes. Ook staat hij graag model voor het maken een foto.
Verder is hij altijd erg werk willend, meestal braaf, maar soms eigenwijs. Ook bij nieuwe dingen, zoals nieuwe oefeningen met grondwerk of aan de lange teugel werken, zet hij altijd zijn beste beentje voor.

Er zijn geen speciale anekdotes die we van Vidam hebben. We hebben heel veel leuke, lieve en brave momenten met hem meegemaakt en dat is vooral wat ons het meeste zal bijblijven.
Ondanks dat Vidam, vanwege het overlijden van zijn bazin Brenda, plotseling uit zijn bekende omgeving moest verhuizen naar De Paardenkamp, hopen we dat hij het hier ontzettend goed naar zijn zin zal hebben. Dat hij met een paar goede maatjes en lang in goede gezondheid mag genieten van deze plek. Brenda had daar in ieder geval alle vertrouwen in.

Tomboy is een 21-jarige Shetlander uit Angerlo, is vanaf de geboorte samen met Kanjer geweest.

Tomboy kan toveren, want elk jaar veranderd zijn vacht van zwart naar lichtgrijs. Het is een hele lieve super makkelijke pony waar iedereen zo mee weg loopt. Ook bij de dierenarts, tandarts en hoefsmid gedraagt hij zich altijd voorbeeldig. 21

/* Style Definitions */table.MsoNormalTable{mso-style-name:Standaardtabel;mso-tstyle-rowband-size:0;mso-tstyle-colband-size:0;mso-style-noshow:yes;mso-style-priority:99;mso-style-parent:””;mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;mso-para-margin-top:0cm;mso-para-margin-right:0cm;mso-para-margin-bottom:8.0pt;mso-para-margin-left:0cm;line-height:103%;mso-pagination:widow-orphan;text-autospace:ideograph-other;font-size:11.0pt;font-family:”Calibri”,sans-serif;mso-bidi-font-family:”Times New Roman”;mso-font-kerning:1.5pt;mso-fareast-language:EN-US;}

History Wilgenhorst is als veulentje bij zijn oud-eigenaren en bij de paarden Jolanda en Sabrina komen wonen.
Onder het zadel maakte hij veel buitenritten in het bos, door de duinen en lekker aan zee.
Ook deed hij het heel goed in de dressuursport en heeft veel prijzen gewonnen met de oud-eigenaar en met haar dochter.
History vond wedstrijden altijd erg leuk en was dan een echte showbink.

We hopen dat History nog heel lang mag genieten op De Paardenkamp en dat hij zijn vriendinnetje Sabrina, die in 2022 al verhuisde naar De Paardenkamp ook weer tegen komt.

Voor de mensen die Wellesley kennen is Welles haar roepnaam.
Ze kan een beetje onzeker of schrikkerig zijn voor vreemde dingen, maar is lief en heeft een gouden hart. Bij de vorige eigenaar is ze een aantal jaren springpaard geweest.
Maar op een gegevenmoment vond ze het te spannend en lastig toen de hindernissen hoog en breed werden. Daarbij liep ze een dusdanige blessure op dat ze niet meer in een rijbak gereden mocht worden en alleen nog maar rechtuit in het bos op speciale hoefijzers kon lopen. Toen kwam Wllesley op mijn pad.

Rijden in het bos lijkt heel simpel maar was soms best een uitdaging omdat Welles veel dingen spannend vindt en altijd haast en energie heeft.
Veel oefenen en geduld hebben, heeft ervoor gezorgd dat we nog 12 jaar genoten hebben van de bosritten, tot ze naar De Paardenkamp mocht.
Welles houdt niet zo van borstelen en om geaaid te worden. Maar met een hele zachte borstel is het goed. Toch heeft ze wel graag contact met mensen.
Dan snuffelt ze aan je, zoekt contact met haar snoet bij je gezicht en geeft dan vaak een soort kus op je wang.

We hopen dat ze leuke paardenvriendjes krijgt, waarmee ze nog lang kan genieten van haar pensioen bij De Paardenkamp waar zo goed voor de paarden wordt gezorgd.

Cheyenne is in 2011 bij ons gekomen voor onze dochter en als maatje voor onze toenmalige Shetlander. Onze dochter heeft veel buitenritjes gereden in de polder. Later is ze van dressuurpony omgeschoold naar western pony.

Cheyenne is een keer mee geweest op ponykamp, daar vond ze het water zo leuk dat ze zelf verder op ontdekking ging, met als resultaat: alle mensen er achteraan om haar te vangen.
Wij hebben veel van Cheyenne geleerd en zijn blij dat ze op ons pad is gekomen!

We hopen dat ze nog lang bij jullie van haar pensioen mag genieten.

Axel, één van onze beste politiepaarden uit Amsterdam mag, na 14 jaar bij de politie te hebben gewerkt, genieten van zijn pensioen bij Stichting De Paardenkamp in Soest.

Toen ik in 2005 bij de politie in Amsterdam begon, werd Axel geboren. Axel is een Selle Français en op 4-jarige leeftijd kwam hij bij de Ruiterij van de KLPD binnen aan stal Nunspeet. Vanuit daar heeft de instructie van stal Amsterdam hem weggekaapt.
Daarbij werd er meegegeven dat men verwachte dat hij het wel aardig zou gaan doen, want men had al met hem gemend door de stallen gangen. Niet met een rijtuig, maar op een bureaustoel.

Axel bleek inderdaad een schot in de roos, het wonderkind, het paard waar we een stal vol van willen hebben. Hij is absoluut bomproef, sterker nog, hij is bij wijze van spreken bereid om zelf het vuurwerk nog voor je aan te steken.
En waar bijna alle paarden niks moeten weten van wapperpoppen, loopt Axel er naartoe en gaat hij ermee spelen.

Toen ik in 2017 bij de Bereden Politie begon, kreeg ik na mijn opleiding een dienstpaard toegewezen, Axel werd mijn maatje door dik en dun.  En met inmiddels zoveel jaren als politiepaard, kon ik meer van hem leren dan hij van mij.
Als ik een achtervolging achter een verdachte aan had, en ik had 1 à 2 stuur bewegingen gemaakt, dan wist Axel hoe laat het was en ging hij feilloos achter de juiste persoon aan.  Het was net een soort Cutting (western), maar dan op de openbare weg, met mensen i.p.v. koeien.
Als je met Axel bij een onwel persoon of een aanhouding op de grond aan het werk moest, dan kon je hem neerzetten als dranghek en zo bleef hij ook precies staan.

Axel heeft absoluut een enorme staat van dienst, alle grote voetbal huldigingen en rellen in Nederland stond hij vooraan. Nachten in de horeca, de NSS, De Kroning van Willem Alexander, hij was erbij. Recenter de corona rellen in Den Haag en Rotterdam, de rellen op het Museumplein, hij ging voorop. Hij zag het als een spelletje en had er zichtbaar en hoorbaar plezier in. Axel was ook al vroeg in zijn carrière gepromoveerd tot het paard van de ME-commandant. En ook leenden we Axel met hoge uitzondering een paar dagen per jaar uit aan de Koninklijke stallen, waarbij hij met Prinsjesdag direct achter de Glazen Koets loopt met de adjudant van de koning.

Naast al dit werk, is hij erg goed in staat om heel goed voor zichzelf te zorgen. Was er even niks te doen, dan stond hij gewoon te slapen en dan maakte het niet uit wat er om hem heen te doen was of hoeveel herrie er was.
Toen Axel een keer uit gleed een greppel in, dacht hij niet aan op staan, maar heeft hij op zijn dooie gemak eerst al het gras om hem heen weg gegeten. Ditzelfde toen hij net iets te enthousiast aan het bokken en galopperen was in de binnen bak en struikelde, hij van de nood een deugt maakte en eerst maar is uitgebreid heeft liggen rollen.
Je kon de voerkamer niet langslopen of je had 5 collega’s nodig om hem weer weg te krijgen. Deze eetverslaving nam zelfs zulke extreme vormen aan, dat ik een keer vliegensvlug uit het zadel moest springen om bij de voordeur van een chinees restaurant een kunstboompje tussen zijn kiezen vandaan moest halen.Mijn collega’s en ik kunnen werkelijk waar uren anekdotes ophalen over onze vriend Axel.

Wij gaan onze trouwe vriend ontzettend missen maar wat heeft hij dit geweldige pensioen verdiend, een van de beste politiepaarden ooit, onze held, mijn maatje, nu officieel met pensioen…AXEL !!!!

LRL
Commandant ME, Bereden Politie

In 2001 wordt in de Oostpolder van Anna Paulowna een stoer Fries veulen geboren: Daan ziet het levenslicht.

Helaas is de vreugde van korte duur, want niet lang daarna overlijd zijn moeder aan koliek. Daans leven wordt gered door een andere merrie op stal die hem gelukkig accepteert als tweede veulen: Odijn.

Odijns eigen veulen zal verkocht worden maar Daan en Odijn blijven bij elkaar. De eerste paar jaren wordt Daan regelmatig bereden door de zoon des huizes, gevolgd door een periode waarin Daan en Odijn vaak samen voor de kar staan.

Wegens omstandigheden wordt er echter steeds minder met beide paarden gedaan en ze staan eigeijk wat te veel stil. En dat is een gouden kans voor Carla, die graag lange buitenritten met een verkeersmak paard maakt en bovendien in de buurt woont. Wat volgt is jareang wederzijds plezier langs de polderwegen in Anna Paulowna en de Wieringermeer. Met zijn imposante gestalte is Daan een aandachttrekker van formaat voor voorbijgangers. En ook bij een incidenteel bezoek aan de vee-arts is aan aandacht geen gebrek. Tussen alle paarden met ingevlochten haartjes en gepoetste hoefjes is Daan een boerenpaard pur sang, dat zich niet schaamt voor zijn looks na een zandbad.

Al jaren was bekend dat Daan en Odijn samen naar Soest zouden verhuizen als de tijd rijp was en nu is het zover. Vele gelukkige jaren samen zijn vereeuwigd in een prachtige serie professioneel gemaakte foto’s.
Nu mogen ze met pensioen wat ze dik verdiend hebben. Ze gaan samen op weg naar een nieuwe stal en nieuwe grazige weiden.

24 november 2004 ging ik naar een jong paard kijken in de kop van Noord-Holland en toen viel mijn oog gelijk op een ander paard, de toen 3 jarige vos merrie genaamd Utah. Ik heb gevraag of zij ook te koop was en dat bleek ook zo te zijn. Ik heb haar toen een paar rondjes gereden en ze was super braaf. Maar de mevrouw zei wel ‘daar zit wel een karakter in’, en dat klopte. De eerste jaren waren niet makkelijk met rijden. Vele jaren hebben we spring- en dressuur wedstrijden gereden, maar springen vond Utah het leukst. Ook de vele strandritten die we samen reden vond ze geweldig. Daarnaast ging ze ook vaak mee op vakantie naar de Veluwe of de zandduinen.

In 2010 heeft ze een veulen gekregen, wat als 2 druppels water op haar lijkt. Zowel het uiterlijk als het karakter.

De laatste 2 jaar was ze eigeijk al met pensioen. Ik hoop dat ze op haar laatste plek op De Paardenkamp nog vele jaren mag genieten.

Het gaat je goed Utah.

Anja