Skua is geboren in Bellingwolde op veengrond en daar zijn wij ook achter gekomen toen wij zijn wezen kijken. Ze zat onder de modder en ze stond twintig centimeter in de modder. Het was in de herfst.

Mijn vrouw vroeg aan mij of dat wel goed kwam met al die modder op die pony. Ik zei, jazeker wel, daar moet je door heen kijken, daar zit een hele mooie pony onder en dat was ook zo. In het voorjaar liet het haar los en daar kwam een hele mooie pony onder weg.

Wij hebben Skua vijfentwintig jaar gehad als gezelschap voor onze Shetlander Hassan die voor een paar jaar terug is overleden op vijfentwintig jarige leeftijd.

Skua is nog nooit ziek geweest en ik hoop dat ze nog lang mag genieten van haar oude dag bij jullie en de andere paarden.

Het is twintig jaar geleden dat wij met een bevriende boer naar de paardenmarkt in Zuidlaren gingen.
En daar zag ik jou staan, een klein veulen van amper 1.15m. Ik was op slag verliefd. Ik vroeg naar zijn afstamming, dat was Arabier x New Forest.
Het was handjeklap en ik had een veulen! Ik liep met hem over de markt, het was meteen een spring in het veld. Een en al energie. Ook in de trailer stond je geen minuut stil.
De boer had alleen een varkensstal voor jou, maar daar paste jij prima in!
Meteen de volgende dag hinnikte jij al toen je mij hoorde en dat ben je altijd blijven doen.

Wij hebben heel veel meegemaakt met jou, als jij schrok, ging je bijvoorbeeld dwars door een maïsveld. Ook was je heel goed in pootje haken, waardoor wij languit op de grond lagen of in de heg belandden. Als je kon lachen, had je dat gedaan. Wij hebben met jou ongelooflijk veel plezier gehad. Dat gaan we heel erg missen, maar wij hopen dat je op De Paardenkamp veel vriendjes maakt.
Het is heel moeilijk om je te laten gaan, maar wij denken en weten wel zeker dat je een fantastische oude dag krijgt.
Lieve, lieve Luca, wij komen je heel vaak bezoeken, daar kun je van op aan!
Bedankt Luca voor al jouw liefde en al die fijne jaren met jou. Wij vergeten jou nooit.

Mitra is bij ons gekomen toen ze 5 jaar oud was.

Door eerst grondwerk met haar te doen en met haar te gaan wandelen, raakte ze overal aan gewend en kon je daarna heerlijk lange buitenritten met haar maken. Met mijn nichtje van toendertijd 6 jaar hebben we samen op haar blote rug gezeten terwijl we een stapritje door het bos konden maken.

Toen we naar de rustige veluwe verhuisden, ben ik haar bitloos gaan berijden in het bos. Ze kwam met een shetlander aan huis te staan in een grote bospaddock. Samen renden ze dan hier doorheen terwijl de shetlander het geintje had om vlak voor haar de pas af te snijden zodat hij voor haar kon komen en zij vol in de ankers moest.

Tijdens onze vele bosritten zijn we vaak wild tegen gekomen. Door in dezelfde gang door te rijden, bleven de zwijnen, edelherten en reeën ons staan nakijken zonder er vandoor te gaan, dit was fantastisch om mee te maken.

Voor de afwisseling en training ging ik ook met haar in het bos fietsen en op een gegeven moment heb ik haar los gelaten en volgde ze me netjes in hetzelfde tempo als de fiets. Ging ik harder fietsen dan ging zij draven en galopperen, ging ik daarna weer langzaam fietsen dan ging zij stappen, geweldig om deze vrijheid bij een paard te kunnen meemaken.

Op een gegeven moment merkten we dat ze zich ging irriteren aan de shetlander en niet meer met hem wilde spelen en rondrennen, het leeftijdsverschil werd te groot. Onze shetlander hebben we naar een mooie plek met groot weiland kunnen doen waar hij het met een Fries helemaal naar zijn zin heeft.

Voor Mitra hebben we een haflinger merrie laten komen, Koeba, waar ze het beter mee kon vinden. Hiermee heeft ze nog fijne buitenritten en wandelingen kunnen maken. Nu met haar 25 jaar is ze er aan toe om weer eens heerlijk op de wei te kunnen staan samen met een kudde paarden.

Ze heeft me een heleboel fijne jaren gegeven en we gunnen haar het van harte om naar de paardenkamp te kunnen gaan.

Mario en Mieke

Nadat ik vanwege rugklachten niet meer kon paardrijden wilde ik graag overstappen naar het aangespannen rijden.

In een naastgelegen dorp woonde een mensportfamilie, die een Haflinger merrie te koop had. Samen met mijn broer bezocht ik een menwedstrijd om deze merrie te gaan bekijken. Mijn oog viel niet op de merrie die te koop stond maar op de andere Haflinger van de familie, Ester. Zij was op diezelfde wedstrijd en liep op dat moment Z-dressuur en M-vaardigheid.

Maar de familie wilde Ester eigeijk niet verkopen. Ik verzekerde hen er van dat ze een heel goed tehuis zou krijgen en voor de familie in de buurt zou blijven dus uiteindelijk werd de koop toch gesloten en werd ik eind 2005 de nieuwe eigenaar van Ester. Ester was toen 8 jaar. 

Ester is superbraaf op stal, bij de hoefsmid en de dierenarts maar wel een pittige tante die af en toe kan doordrammen en een sterke eigen wil heeft. Ik heb in het begin dan ook behoorlijk wat strijd met haar moeten leveren, bijvoorbeeld om haar bij de stal weg te krijgen voor een ritje; mijn doorzettingsvermogen werd behoorlijk op de proef gesteld. Gelukkig duurde dit niet heel lang en zijn Ester en ik hele dikke maatjes geworden. Elke zondagochtend trokken we een paar uur de polders in de Hoeksche Waard in en genoot ik.

Omdat mijn allereerste paard, Laita, ook van haar pensioen heeft mogen genieten op de Paardenkamp, heb ik Ester ook op de wachtlijst laten plaatsen. Mijn laatste wens na mijn overlijden was dat ook zij een plaatsje zou krijgen op de Paardenkamp.

Geschreven uit naam van Riet van der Stel, overleden op 20 juni 2021

Koeba is bij ons gekomen als maatje voor onze haflinger Mitra. Ze heeft als achtergrond manege- en pensionpaard. Ze is een gevoelige merrie die soms wat tijd nodig heeft om situaties in zich op te kunnen nemen.

Toen ze bij ons kwam, merkten we aan haar dat ze wat weerzin had gekregen om onder het zadel in de bak te moeten rijden. We hebben haar na een gewenningsperiode en wat grondwerk al vrij snel meegenomen op wandelingen in het bos waar we haar dan loslieten terwijl Mitra rustig aan de lijn met ons mee stapte. Koeba vond het fantastisch om zoveel vrijheid te krijgen en bloeide helemaal op. Ze hield goed in de gaten waar we waren en bleef bij ons in de buurt.

Al gauw kreeg ze in de gaten dat ze nu harder kon dan ze altijd had gemogen. In een flinke galop ging ze er dan vandoor om een eindje verderop ons op te wachten. Vond ze het wat te lang duren voor we bij haar waren dan kwam ze naar ons terug gegaloppeerd.

Om de beurt lieten we de paarden los, allebei wachtten ze ons op als ze een eindje vooruit gegaan waren of volgden ze ons weer gauw als wij een pad de andere kant op namen. Als Koeba uitgerend was, kwam ze rustig los naast ons verder stappen. Na zulke wandelingen hadden we een heel tevreden en ontspannen paard. Ook is ze bitloos bereden, we hebben fantastisch mooie ritjes samen gemaakt.

Als ik op Mitra reed, draafde en galoppeerde Koeba los mee waarbij ze het heerlijk vond om voorop te gaan. Vond ze iets toch nog te spannend dan lieten we Mitra voor gaan en volgde ze zonder problemen waarna ze al weer snel daarna zelf voorop wilde lopen. Vol verbazing stond Koeba een keer te kijken toen ze voor het eerst een ree zag, ik reed dan door op Mitra en kwam zodoende een eind voor haar uit. Dan keek ze op een gegeven ogenblik onze kant weer op en ging ze in rengalop om ons weer in te kunnen halen. Ze kon goed met haar vrijheid omgaan.

Nu met haar 21 jaar gaat ze met Mitra mee naar de paardenkamp. Het zal voor ons wennen zijn dat we niet meer de bijzondere wandelingen met haar kunnen maken maar ze zal nu heerlijk de wei op kunnen en zal daar ongetwijfeld de nodige sprintjes gaan trekken.

Mario en Mieke

Florika, geboren op 31-1-2001. Vader Nordtirol, moeder Florentina. Een leuk weetje van de haflingerlijn is, dat het veulen altijd de eerste letter van de naam van vader of moeder krijgt.
Florika heeft in veel landen gewoond, geboren in Oostenrijk op de haflingerhof in Ebbs,  Duitsland en België. De laatste tien jaar in Nederland, in Nijkerk.

In 2011 kwam Florika bij ons op stal, een lieve daadkrachtig merrie, ze weet wat ze wil en hoe. Al snel was ze de leidende merrie van de groep, ze geeft haar wensen kenbaar, met een knikje, je moet goed opletten wat ze doet, maar haar kudde genoten weten precies wat de bedoeling is. 

Florika is een lieve moeder, heel zorgzaam en voedt haar kinderen netjes op, waarschijijk heeft ze 16 veulens gekregen. Florika heeft in België en in Nederland op een paardenmelkerij gewerkt. Hoe werkt dat bij een paardenmelkerij, als het veulen 2 maanden oud is, kan het veulen in de veulenstal naast Florika en werd Florika na 3 uur gemolken. Florika geeft heel veel melk, zoveel dat het veulen het haast niet op kan, de veulens van Florika zijn dan vaak ook wat aan de mollige kant. Het bijzondere van Florika is wel als ik met de melkmachine bij Florika stond, dan mocht het veulen niet drinken van Florika. Het veulen moest wachten tot ik klaar was met melken en dan kon het veulen weer drinken. Dit was altijd heel bijzonder om mee te maken. Na het melken is het de gewoonte dat de merries met veulen naar de wei gaan. Florika vond het niet fijn om voor op te lopen, Florika liep meestal als laatste, alles in de gaten houden of het goed gaat.

Wist jij dat paarden gemolken konden worden en dat de melk word gedronken door mensen en dat er ook verschillende verzorgingsproducten van paardenmelk worden gemaakt?

Toen Florika bij ons op stal kwam, wisten we: dit is een bijzonder paard, voor jou gaan we een plekje reserveren op De Paardenkamp. Vanaf 2021 mag Florika van haar pensioen gaan genieten hier op De Paardenkamp, na al dat werk wat ze voor ons heeft gedaan is dat haar zeker gegund.

Al op hele jonge leeftijd leerde Sascha om onder het schrikdraad door te kruipen, doordat ze in het weiland werd aangevallen door een andere merrie met veulen. Dit is ze daarna nooit meer verleerd. Regelmatig stond ze aan de andere kant van het schrikdraadje. Het gras is natuurlijk altijd groener aan de overkant!

Wat een avonturen hebben we met Sascha beleefd! Ritjes door het dorp, crossen op de gemeenteperkjes en ponyritjes voor op Koninginnedag.

Ook op wedstrijden deed Sascha het super goed. We kwamen nooit thuis met minder dan twee winstpunten en zijn dan ook zo in het M1 beland. Op latere leeftijd is Sascha weer herenigd met haar moeder Mienoesch. Na al die jaren was er nog steeds sprake van herkenning! Ze weken niet meer van elkaars zijde en stonden zelfs samen in één stal. Dat was zo bijzonder!

Helaas hebben we Mienoesch in 2018 in moeten laten slapen omdat ze ernstig ziek was. Hoewel Sascha een beetje eigenwijs kon zijn, gaan wij haar zeker missen. Onze lieve teddybeer (zeker in de winter).

Het paard Mitch is als 6-jarige door het Koninklijk Staldepartement aangekocht in 2008.

Zijn KWPN papier geeft aan:

Naam: Vidal
Geboortedatum: 22 februari 2002
Vader: Amaretto
Moeder: Elmshorn

Als goede traditie krijgen alle nieuw aangekochte paarden bij het Koninklijk Staldepartement een nieuwe naam van Koningin, nu Prinses Beatrix. In het jaar 2008 moesten de namen beginnen met een M. Vidal kreeg de naam Mitch.

Bij het Koninklijk Staldepartement werd Mitch ingezet als rijpaard van de Stalmeester voor onder meer buitenritten en jachtritten, maar ook deed Mitch mee als lespaard voor beginnende Adjudanten van Z.M. de Koning.

Vanaf 2012 werd Mitch ingezet op Prinsjesdag ter vervanging van het paard Benito dat met pensioen was gegaan. Mitch werd bereden door kolonel Bert Wassenaar, Stalmeester van Z.M. de Koning en commandant van de koninklijke stoet.

In 2018 en 2019 werd Mitch bereden door H.K.H. Prinses Amalia. Zij heeft met Mitch haar eerste springwedstrijden gereden.

Telinda is prachtige, lieve donkere vos, met lichte manen en staart.

Telinda is op 4 mei 2000 geboren in Alem. Zij komt uit de ‘Linda’-merriestam. Telinda is een betrouwbaar, makkelijk en werkwillig paard.

Ik heb altijd met alleen maar heel veel plezier op haar gereden en van elk uur met Telinda genoten. Samen deden we graag dressuuroefeningen of we gingen, in gezelschap van andere paarden, op buitenrit.

We hebben het samen heerlijk gehad en ik ga haar vreselijk missen. Het liefst had ik Telinda gekloond. Telinda heeft een vriendelijk, gevoelig en zacht karakter. Het is heel makkelijk om veel van haar te houden. Telinda vindt het heerlijk om met haar vriendinnen in de wei te staan en ze is dol op eten. Als Telinda aan de hand uit de wei wordt gehaald loopt zij naast je te dansen, zo verheugt zij zich op dan op haar biks in de stal.

Borstelen vindt zij minder prettig, dan staat ze vaak met haar voorbenen te stampen. Behalve als haar hoofd wordt geborsteld, dat vindt zij wel heerlijk. Telinda heeft ‘wandelende stippen’. Elk jaar, als zij haar zomervacht krijgt, heeft zij op wisselende plaatsen witte stippen en/of vlekken.

Ik gun mijn lieve Telinda een heerlijke en onbezorgde oude dag met veel vrienden en vriendinnen om zich heen. Ik verwacht dat iedereen op de Paardenkamp net zoveel van Telinda zal gaan genieten en houden als ik doe.

Roosje (officiële naam: Roosje van Driemond) heeft geen stamboek papieren. Zij is op de markt gekocht door een familie  paardeiefhebbers uit Driemond. Daar liep ze onder het zadel en voor de wagen samen met Bella, een andere vosbonte Shet. Ze heeft met een van de dochters nog even in het Shetland showteam gelopen, maar dat was Roos toch iets te vermoeiend. Ze weigerde voor de hindernissen en toen was de lol er snel af.

 

Roosje en Bella waren niet de beste maatjes, maar Roos was wel goed bevriend met mijn zwarte Shetlandpony Amber. Toen Roos te koop was heb ik haar als gezelschap voor Amber gekocht. Ze heeft bij ons ook nog wat onder het zadel gelopen en voor de ponykar. Ze heeft een paar keer meegedaan aan het ringsteken in Abcoude met de ponyverzorgster en haar zus op de bok en de kar mooi versierd met bloemen.

 

Roosje is geen pony voor kleine kinderen, ze is heel slim en probeert haar zin te krijgen.

Het lijkt soms of ze je echt verstaat. Ik liep eens te twijfelen of er wel stroom op het schriklint stond maar durfde niet aan het lint te komen. Roos stond het even te bekijken en tilde toen het lint tussen haar tanden op en liet het weer losschieten. Er stond dus geen stroom op.

Toen Amber 35 was en zoveel ging mankeren dat ik haar moest laten inslapen, is Roos naar een pension in Lelystad verhuisd  Daar paste ze snel in de  groep.

Op 17 mei 2022 mag ze naar De Paardenkamp. Ik hoop dat ze zich daar ook snel thuis voelt.