Nadat ik vanwege rugklachten niet meer kon paardrijden wilde ik graag overstappen naar het aangespannen rijden.

In een naastgelegen dorp woonde een mensportfamilie, die een Haflinger merrie te koop had. Samen met mijn broer bezocht ik een menwedstrijd om deze merrie te gaan bekijken. Mijn oog viel niet op de merrie die te koop stond maar op de andere Haflinger van de familie, Ester. Zij was op diezelfde wedstrijd en liep op dat moment Z-dressuur en M-vaardigheid.

Maar de familie wilde Ester eigeijk niet verkopen. Ik verzekerde hen er van dat ze een heel goed tehuis zou krijgen en voor de familie in de buurt zou blijven dus uiteindelijk werd de koop toch gesloten en werd ik eind 2005 de nieuwe eigenaar van Ester. Ester was toen 8 jaar. 

Ester is superbraaf op stal, bij de hoefsmid en de dierenarts maar wel een pittige tante die af en toe kan doordrammen en een sterke eigen wil heeft. Ik heb in het begin dan ook behoorlijk wat strijd met haar moeten leveren, bijvoorbeeld om haar bij de stal weg te krijgen voor een ritje; mijn doorzettingsvermogen werd behoorlijk op de proef gesteld. Gelukkig duurde dit niet heel lang en zijn Ester en ik hele dikke maatjes geworden. Elke zondagochtend trokken we een paar uur de polders in de Hoeksche Waard in en genoot ik.

Omdat mijn allereerste paard, Laita, ook van haar pensioen heeft mogen genieten op de Paardenkamp, heb ik Ester ook op de wachtlijst laten plaatsen. Mijn laatste wens na mijn overlijden was dat ook zij een plaatsje zou krijgen op de Paardenkamp.

Geschreven uit naam van Riet van der Stel, overleden op 20 juni 2021

Koeba is bij ons gekomen als maatje voor onze haflinger Mitra. Ze heeft als achtergrond manege- en pensionpaard. Ze is een gevoelige merrie die soms wat tijd nodig heeft om situaties in zich op te kunnen nemen.

Toen ze bij ons kwam, merkten we aan haar dat ze wat weerzin had gekregen om onder het zadel in de bak te moeten rijden. We hebben haar na een gewenningsperiode en wat grondwerk al vrij snel meegenomen op wandelingen in het bos waar we haar dan loslieten terwijl Mitra rustig aan de lijn met ons mee stapte. Koeba vond het fantastisch om zoveel vrijheid te krijgen en bloeide helemaal op. Ze hield goed in de gaten waar we waren en bleef bij ons in de buurt.

Al gauw kreeg ze in de gaten dat ze nu harder kon dan ze altijd had gemogen. In een flinke galop ging ze er dan vandoor om een eindje verderop ons op te wachten. Vond ze het wat te lang duren voor we bij haar waren dan kwam ze naar ons terug gegaloppeerd.

Om de beurt lieten we de paarden los, allebei wachtten ze ons op als ze een eindje vooruit gegaan waren of volgden ze ons weer gauw als wij een pad de andere kant op namen. Als Koeba uitgerend was, kwam ze rustig los naast ons verder stappen. Na zulke wandelingen hadden we een heel tevreden en ontspannen paard. Ook is ze bitloos bereden, we hebben fantastisch mooie ritjes samen gemaakt.

Als ik op Mitra reed, draafde en galoppeerde Koeba los mee waarbij ze het heerlijk vond om voorop te gaan. Vond ze iets toch nog te spannend dan lieten we Mitra voor gaan en volgde ze zonder problemen waarna ze al weer snel daarna zelf voorop wilde lopen. Vol verbazing stond Koeba een keer te kijken toen ze voor het eerst een ree zag, ik reed dan door op Mitra en kwam zodoende een eind voor haar uit. Dan keek ze op een gegeven ogenblik onze kant weer op en ging ze in rengalop om ons weer in te kunnen halen. Ze kon goed met haar vrijheid omgaan.

Nu met haar 21 jaar gaat ze met Mitra mee naar de paardenkamp. Het zal voor ons wennen zijn dat we niet meer de bijzondere wandelingen met haar kunnen maken maar ze zal nu heerlijk de wei op kunnen en zal daar ongetwijfeld de nodige sprintjes gaan trekken.

Mario en Mieke

Florika, geboren op 31-1-2001. Vader Nordtirol, moeder Florentina. Een leuk weetje van de haflingerlijn is, dat het veulen altijd de eerste letter van de naam van vader of moeder krijgt.
Florika heeft in veel landen gewoond, geboren in Oostenrijk op de haflingerhof in Ebbs,  Duitsland en België. De laatste tien jaar in Nederland, in Nijkerk.

In 2011 kwam Florika bij ons op stal, een lieve daadkrachtig merrie, ze weet wat ze wil en hoe. Al snel was ze de leidende merrie van de groep, ze geeft haar wensen kenbaar, met een knikje, je moet goed opletten wat ze doet, maar haar kudde genoten weten precies wat de bedoeling is. 

Florika is een lieve moeder, heel zorgzaam en voedt haar kinderen netjes op, waarschijijk heeft ze 16 veulens gekregen. Florika heeft in België en in Nederland op een paardenmelkerij gewerkt. Hoe werkt dat bij een paardenmelkerij, als het veulen 2 maanden oud is, kan het veulen in de veulenstal naast Florika en werd Florika na 3 uur gemolken. Florika geeft heel veel melk, zoveel dat het veulen het haast niet op kan, de veulens van Florika zijn dan vaak ook wat aan de mollige kant. Het bijzondere van Florika is wel als ik met de melkmachine bij Florika stond, dan mocht het veulen niet drinken van Florika. Het veulen moest wachten tot ik klaar was met melken en dan kon het veulen weer drinken. Dit was altijd heel bijzonder om mee te maken. Na het melken is het de gewoonte dat de merries met veulen naar de wei gaan. Florika vond het niet fijn om voor op te lopen, Florika liep meestal als laatste, alles in de gaten houden of het goed gaat.

Wist jij dat paarden gemolken konden worden en dat de melk word gedronken door mensen en dat er ook verschillende verzorgingsproducten van paardenmelk worden gemaakt?

Toen Florika bij ons op stal kwam, wisten we: dit is een bijzonder paard, voor jou gaan we een plekje reserveren op De Paardenkamp. Vanaf 2021 mag Florika van haar pensioen gaan genieten hier op De Paardenkamp, na al dat werk wat ze voor ons heeft gedaan is dat haar zeker gegund.

Al op hele jonge leeftijd leerde Sascha om onder het schrikdraad door te kruipen, doordat ze in het weiland werd aangevallen door een andere merrie met veulen. Dit is ze daarna nooit meer verleerd. Regelmatig stond ze aan de andere kant van het schrikdraadje. Het gras is natuurlijk altijd groener aan de overkant!

Wat een avonturen hebben we met Sascha beleefd! Ritjes door het dorp, crossen op de gemeenteperkjes en ponyritjes voor op Koninginnedag.

Ook op wedstrijden deed Sascha het super goed. We kwamen nooit thuis met minder dan twee winstpunten en zijn dan ook zo in het M1 beland. Op latere leeftijd is Sascha weer herenigd met haar moeder Mienoesch. Na al die jaren was er nog steeds sprake van herkenning! Ze weken niet meer van elkaars zijde en stonden zelfs samen in één stal. Dat was zo bijzonder!

Helaas hebben we Mienoesch in 2018 in moeten laten slapen omdat ze ernstig ziek was. Hoewel Sascha een beetje eigenwijs kon zijn, gaan wij haar zeker missen. Onze lieve teddybeer (zeker in de winter).

Het paard Mitch is als 6-jarige door het Koninklijk Staldepartement aangekocht in 2008.

Zijn KWPN papier geeft aan:

Naam: Vidal
Geboortedatum: 22 februari 2002
Vader: Amaretto
Moeder: Elmshorn

Als goede traditie krijgen alle nieuw aangekochte paarden bij het Koninklijk Staldepartement een nieuwe naam van Koningin, nu Prinses Beatrix. In het jaar 2008 moesten de namen beginnen met een M. Vidal kreeg de naam Mitch.

Bij het Koninklijk Staldepartement werd Mitch ingezet als rijpaard van de Stalmeester voor onder meer buitenritten en jachtritten, maar ook deed Mitch mee als lespaard voor beginnende Adjudanten van Z.M. de Koning.

Vanaf 2012 werd Mitch ingezet op Prinsjesdag ter vervanging van het paard Benito dat met pensioen was gegaan. Mitch werd bereden door kolonel Bert Wassenaar, Stalmeester van Z.M. de Koning en commandant van de koninklijke stoet.

In 2018 en 2019 werd Mitch bereden door H.K.H. Prinses Amalia. Zij heeft met Mitch haar eerste springwedstrijden gereden.

Telinda is prachtige, lieve donkere vos, met lichte manen en staart.

Telinda is op 4 mei 2000 geboren in Alem. Zij komt uit de ‘Linda’-merriestam. Telinda is een betrouwbaar, makkelijk en werkwillig paard.

Ik heb altijd met alleen maar heel veel plezier op haar gereden en van elk uur met Telinda genoten. Samen deden we graag dressuuroefeningen of we gingen, in gezelschap van andere paarden, op buitenrit.

We hebben het samen heerlijk gehad en ik ga haar vreselijk missen. Het liefst had ik Telinda gekloond. Telinda heeft een vriendelijk, gevoelig en zacht karakter. Het is heel makkelijk om veel van haar te houden. Telinda vindt het heerlijk om met haar vriendinnen in de wei te staan en ze is dol op eten. Als Telinda aan de hand uit de wei wordt gehaald loopt zij naast je te dansen, zo verheugt zij zich op dan op haar biks in de stal.

Borstelen vindt zij minder prettig, dan staat ze vaak met haar voorbenen te stampen. Behalve als haar hoofd wordt geborsteld, dat vindt zij wel heerlijk. Telinda heeft ‘wandelende stippen’. Elk jaar, als zij haar zomervacht krijgt, heeft zij op wisselende plaatsen witte stippen en/of vlekken.

Ik gun mijn lieve Telinda een heerlijke en onbezorgde oude dag met veel vrienden en vriendinnen om zich heen. Ik verwacht dat iedereen op de Paardenkamp net zoveel van Telinda zal gaan genieten en houden als ik doe.

Roosje (officiële naam: Roosje van Driemond) heeft geen stamboek papieren. Zij is op de markt gekocht door een familie  paardeiefhebbers uit Driemond. Daar liep ze onder het zadel en voor de wagen samen met Bella, een andere vosbonte Shet. Ze heeft met een van de dochters nog even in het Shetland showteam gelopen, maar dat was Roos toch iets te vermoeiend. Ze weigerde voor de hindernissen en toen was de lol er snel af.

 

Roosje en Bella waren niet de beste maatjes, maar Roos was wel goed bevriend met mijn zwarte Shetlandpony Amber. Toen Roos te koop was heb ik haar als gezelschap voor Amber gekocht. Ze heeft bij ons ook nog wat onder het zadel gelopen en voor de ponykar. Ze heeft een paar keer meegedaan aan het ringsteken in Abcoude met de ponyverzorgster en haar zus op de bok en de kar mooi versierd met bloemen.

 

Roosje is geen pony voor kleine kinderen, ze is heel slim en probeert haar zin te krijgen.

Het lijkt soms of ze je echt verstaat. Ik liep eens te twijfelen of er wel stroom op het schriklint stond maar durfde niet aan het lint te komen. Roos stond het even te bekijken en tilde toen het lint tussen haar tanden op en liet het weer losschieten. Er stond dus geen stroom op.

Toen Amber 35 was en zoveel ging mankeren dat ik haar moest laten inslapen, is Roos naar een pension in Lelystad verhuisd  Daar paste ze snel in de  groep.

Op 17 mei 2022 mag ze naar De Paardenkamp. Ik hoop dat ze zich daar ook snel thuis voelt.

Tindra, Ranga en Moeara zijn met zijn drieën aangekomen op De Paardenkamp.

Het zijn IJslandse paarden die nog steeds goed kunnen tolten, de extra gang die IJslanders hebben.

Tindra is de oudste, zij is 26 jaar. Toen ze 9 jaar was is zij gaan wonen op een mooie boerderij in Noord-Oost Groningen. Haar baasje was heel blij met haar, het was haar eerste IJslandse paard, en ze hebben samen veel keuringen en wedstrijden gereden. Dan werd Tindra helemaal opgepoetst tot ze glanzend wit was en reden ze de sterren van de hemel.

In 2000 werd Tindra naar de hengst gebracht en In 2001 werd dochter Ranga geboren, ook een schimmel, en een maand later Moeara (ook wel ‘ die rooie’ genoemd) die een andere moeder heeft, die inmiddels is overleden. Ranga en Moeara groeiden op als zusjes.

Ranga was al vanaf haar geboorte een beetje ‘anders’. Ze wilde eigeijk niet gaan staan en is altijd bang gebleven voor de wereld buiten het vertrouwde erf. Zij ging dan ook niet meer onder het zadel het erf af, alleen af en toe een wandelingetje. En aan de longe maakt ze prachtige acrobatische sprongen en in de bak was ze een prima rij paard dat haar benen heel mooi hoog kon opheffen en een heerlijke galop had.

Tindra en Moeara hielden wel van bosritjes, gingen op stap in de trailer, maakten lange dagtochten en hadden het verder prima naar hun zin bij hun baasjes. Moeara kon nog wel eens schrikken onderweg als er een schaap voor haar neus stond of een lakenvelder koe. Dan rende ze het liefst weer terug naar huis. En Tindra is groot voor een IJslander en als je op haar rijdt dan voelt dat heel stabiel en krachtig. Ook zonder zadel zit je heerlijk op haar.

En nu mogen ze dan dus van hun pensioen gaan genieten. Een heel avontuur voor de dames en veel nieuwe dingen te beleven en vriendschappen te sluiten

Murphy is in 2003 bij Stichting paardrijden gehandicapten ’t Ros Beyaert gekomen.

Hij was nog erg jong, dus hebben we goed de tijd genomen om hem in te rijden en kennis te laten maken met het werk als paard voor gehandicapte ruiters.

Vanaf het begin was duidelijk dat hij zeer geschikt is voor het werk en dat hij alle aandacht en knuffels heerlijk vindt.

Door zijn rustige en gelijkmatige karakter kon hij werkelijk voor alle ruiters ingezet worden en iedereen was gek op hem. Wel wisten de betere ruiters dat het best hard werken was op hem en dat hij hun graag hun vaardigheden uittestte.

Echt blij wordt hij van buiten rijden, dan gaat echt de motor aan bij hem en geniet hij met volle teugen. Ook buiten de lessen om zorgden we ervoor dat hij minimaal één keer per week lekker op buitenrit ging.

We gunnen hem nog een heerlijke tijd bij De Paardenkamp met een hoop nieuwe maatjes.

Tindra, Ranga en Moeara zijn met zijn drieën aangekomen op De Paardenkamp.
Het zijn IJslandse paarden die nog steeds goed kunnen tolten, de extra gang die IJslanders hebben.
Tindra is de oudste, zij is 26 jaar. Toen ze 9 jaar was is zij gaan wonen op een mooie boerderij in Noord-Oost Groningen.
Haar baasje was heel blij met haar, het was haar eerste IJslandse paard, en ze hebben samen veel keuringen en wedstrijden gereden. Dan werd Tindra helemaal opgepoetst tot ze glanzend wit was en reden ze de sterren van de hemel.In 2000 werd Tindra naar de hengst gebracht en In 2001 werd dochter Ranga geboren, ook een schimmel, en een maand later Moeara (ook wel ‘ die rooie’ genoemd)die een andere moeder heeft, die inmiddels is overleden.
Ranga en Moeara groeiden op als zusjes.
Ranga was al vanaf haar geboorte een beetje ‘anders’. Ze wilde eigeijk niet gaan staan en is altijd bang gebleven voor de wereld buiten het vertrouwde erf. Zij ging dan ook niet meer onder het zadel het erf af, alleen af en toe een wandelingetje. En aan de longe maakt ze prachtige acrobatische sprongen en in de bak was ze een prima rij paard dat haar benen heel mooi hoog kon opheffen en een heerlijke galop had.
Tindra en Moeara hielden wel van bosritjes, gingen op stap in de trailer, maakten lange dagtochten en hadden het verder prima naar hun zin bij hun baasjes. Moeara kon nog wel eens schrikken onderweg als er een schaap voor haar neus stond of een lakenvelder koe. Dan rende ze het liefst weer terug naar huis.
En Tindra is groot voor een IJslander en als je op haar rijdt dan voelt dat heel stabiel en krachtig. Ook zonder zadel zit je heerlijk op haar.
En nu mogen ze dan dus van hun pensioen gaan genieten.
Een heel avontuur voor de dames en veel nieuwe dingen te beleven en vriendschappen te sluiten