Sabrina hebben we in 2007 gekregen van een pony fokker die haar had gebruikt om een veulentje mee te fokken, onze dochter Demi heeft haar zelf beleerd en ook alles met haar gedaan. Ze won bijna altijd met de bixie wedstrijdjes het dressuur en springen, ze is een keer clubkampioen geweest en liep ook nog eens voor de kar.

Sabrina heeft ook meegedaan aan de carrousel uitvoerig van de WPE bij De Paardenkamp, ze is een geweldige pony voor ons geweest en nog steeds en hopen dat ze heel lang mag genieten van haar pensioen bij De Paardenkamp.

Martina is rond haar 6e jaar geïmporteerd uit Argentinië als polopony.

Door haar betrouwbaarheid was ze zeer geschikt en geliefd bij polospelende dames, ook omdat een zachte hand van rijden haar het best paste. Behoedzaamheid zit in haar karakter, het liefst valt ze niet op en zal zelden iets uit eigen initiatief ondernemen.

Ze heeft jareang meegedraaid in de polosport, volgzaam, enorm trouw en altijd om op te bouwen, dat alles zonder blessures. Haar pensioen in de goede handen van Paardenkamp Soest is dan ook welverdiend. Alle ondeugendheden en echte heldendaden zal ze aan de anderen overlaten, maar de kudde blijft ze altijd en overal volgen.

Een mooie en lange oude dag gewenst!

Stal Groenendaal

Kjeld

Kjeld is een Fjordenruin met de aparte kleur die ze bij Fjorden “gra” (muiskleurig) noemen, een vrij zeldzame kleur. Hij heeft papieren van het Nederlandse Fjordenpaardenstamboek. Verder heeft hij hele mooie zwarte zebrastrepen op zijn benen en een zwarte aalstreep op zijn rug en in zijn manen. Als je goed kijkt, zie je dat hij op zijn achterhand (billen) aan beide kanten een brandmerk heeft, Fjorden werden namelijk tot 1996 gebrandmerkt ter identificatie. Op de ene kant staat een driehoekje met de jaarletter “K” erin, dat betekent dat Kjeld van het Fjordenstamboek is en dan van het jaar van de K (1990). Aan de andere kant staat een soort boter-kaas-en-eieren van lijnen met stippen ertussen. De plek van de stippen tussen de lijnen is een code voor een nummer, bij Kjeld nummer 107. Zo konden alle Fjorden makkelijk herkend worden. Tegenwoordig mag dat niet meer en krijgen alle paarden en pony’s een chip, maar deze is zonder chiplezer niet te controleren.

Ik heb met Kjeld in een Fjordenshowteam op allerlei evenementen in Nederland gereden en hij heeft toen allerlei disciplines laten zien; dressuur, springen, voltige, western rijden, ponyvoetbal, maar hij liep ook met veel plezier voor de wagen. Ponyvoetbal was echt zijn ding, als hij bij de bal was duldde hij bijna geen ander in de buurt . Het is een beetje het prototype van een stoere vent met een klein hartje en hoewel hij met z’n donkere hoofd en lange donkere voorpluk er soms wat stoer uit ziet, is het een superlieve en brave pony. Zo braaf zelfs, dat toen ik aan een hernia geopereerd werd, hij in de kinderlesjes van een manege meeliep. Hij was erg geliefd bij ruitertjes en instructeurs, want hij kon zoooo langzaam galopperen, dat je er als instructeur gewoon naast kon wandelen, maar als ruiter wel de galop kon leren zonder dat het meteen zo hard ging. Verder heb ik ook dressuurwedstrijden met hem gereden, aan zeskampen, boomslepen en vaardigheid meegedaan, heeft hij in Sinterklaasoptochten gelopen, eigeijk was hij overal wel voor te vinden.

Toen ik 12 jaar oud was en voor de eerste keer op de Paardenkamp kwam (nu 35 jaar geleden) mocht ik van mijn ouders donateur worden en wilde ik dat “als ik later als groot ben en een eigen paard heb”, mijn paard naar de Paardenkamp zou gaan. Toen ik dan ook de mogelijkheid had om Kjeld een aantal jaren geleden op de wachtlijst te plaatsen, heb ik dat meteen gedaan en ik kan dus wel zeggen dat er een hele grote wens van mij uitgekomen is nu hij een mooi plekje op het Gagelgat van de Paardenkamp heeft gekregen. Ik hoop dat hij er nog vele jaren in goede gezondheid van zijn pensioen mag genieten, ik zal mijn stoere vent best missen! (maar kan ‘m gelukkig blijven opzoeken)

Marieke van Rooijen, 17 september 2013

Bluebell is in 1999 geboren in Vorden en ze heeft haar hele leven bij haar eigenaresse, die haar ook heeft gefokt, gewoond. Haar eigenaresse heeft tot op 91-jarige leeftijd erg genoten van Bluebell en haar zus Sweety. Tot haar 89e jaar heeft zij zelf goed voor de pony’s kunnen zorgen. In de laatste periode kon ze vanuit haar woonkamer de pony’s in de wei zien grazen. Ze is vele jaren donateur geweest en was heel dankbaar dat de pony’s op de Paardenkamp terecht konden. Na haar overlijden in 2020 is Bluebell samen met Sweety naar de Paardenkamp gekomen.

Bluebell is een New Forrest pony. Ze is als Ster merrie gekeurd.
Bluebell heeft zelf geen veulens gekregen. Bluebell is nieuwsgierig en lief
Ze houdt ervan om in het bos te rijden en is dan best voorwaarts. Maar dan moet je haar wel eerst te pakken krijgen.. Zodra ze ziet dat er gereden gaat worden, laat ze zich niet meer vangen uit de wei. Slim toch?

Poetsen vindt Bluebell heerlijk. Ze valt daarbij bijna in slaap. Erg veel zin heeft dat poetsen alleen niet, want na het poetsen gaat Bluebell standaard lekker rollen in de modder.

Puk kwam bij ons toen ze 13 jaar was.

We, mijn dochter en ik, wilden graag een rustig paard en mijn instructrice raadde Puk aan: “Puk is verkocht aan een manege en loopt mee in de lessen. Ze is een goed paard maar ik vind haar niet geschikt is als manegepaard.”
Wij hebben Puk met die wetenschap gekocht. 

Nadat ze een paar maanden bij ons was ging ze meer op haar omgeving reageren. Het heeft enkele
jaren geduurd voordat we met haar in de natuur konden rijden want ze bleek alles eng te vinden. We hebben verschillende
cursussen met haar gevolgd om te snappen hoe een paard denkt en voelt. Met heel veel geduld is
dat goed gekomen.

Ze heeft bij mij nooit een deken gehad en ik ging haar bitloos rijden.
Ze werd daardoor heel ontspannen in haar hoofd en hals. 

Puk houdt veel van eten. Ons grootste probleem met haar was: hoe laten we haar afvallen.
Dat lukte jareang niet ondanks allerlei maatregelen en hooi geven in een hooinet met kleine
mazen.

Sinds ze dag en nacht op het land staat is dat probleem voorbij. Ze blijft mooi op gewicht en is ook
niet meer stijf. Toen ze nog ‘s winters ‘s nachts op stal stond had ze ‘s ochtends een half uurtje
nodig voordat ze niet meer stijf liep. Dat is nu helemaal over.

Puk is geen knuffelpaard. Borstelen vindt ze fijn maar van aaien en aan haar lijf zitten moet ze in de
regel niks hebben. Ze reageert dan met opzij stappen. Ze is ook vrij eenkennig, zowel naar paarden
als naar mensen toe. Ze heeft in de jaren dat we haar hadden één keer echt vriendschap met een
andere merrie gesloten. Ze gaat wel goed om met andere merrie’s en ruinen maar alleen met die ene
merrie merkten we dat ze een koppel waren en alles samen deden.
Ze eet in de regel ook liever alleen dan met een paar naast elkaar.

Puk is meer een “laat mij maar lekker op het land staan-paard” dan een “ha, lekker buiten rijden-
paard”.

Ja, wat valt er verder nog te zeggen over Puk? Wij hebben veel van haar geleerd!
Het voelt dubbel dat de Paardenkamp voor Puk een nieuw begin en voor mij een afsluiting is.

Blij en verdrietig tegelijk. Verdrietig omdat ik door lichamelijke noodzaak afscheid van haar moet
nemen. Maar blij in de wetenschap dat ze goed terecht komt en dat vindt ik het allerbelangrijkst!

Saskia
 

Tuesday’s Sebastiaan.

Tuesday’s Sebastiaan, oftewel Beer, want dat is zijn bijnaam, is mijn trouwe New Forester Pony. Hij is geboren bij een fokker in Nijkerk. Zijn vader is Molenaar’s Golden King, een beroemde hengst die enkele toppers in de dressuursport en de springsport heeft voortgebracht.  
Tuesday’s Sebastiaan is vanuit Nijkerk naar Zeeland gegaan en daarna is hij ook nog naar Engeland geëxporteerd. Wat en hoe dat zit zijn we nooit achter gekomen. Kort daarna is hij weer terug in Nederland gekomen. En is uiteindelijk in Brabant terecht gekomen. Daar heeft hij goed zijn best gedaan. Hij heeft Z2 dressuur gelopen en een paar keer de Brabantse kampioenschappen gewonnen.
Toen had hij wel wat eigenaardigheden. Als hij eenmaal in het land stond liet hij zich maar met moeite pakken en hij was bang voor mannen. Kinderen en meisjes konden hem makkelijk pakken maar de manegebaas of andere jongens kregen het niet voor elkaar. Ook bij ons thuis heeft hij mijn vader nogal eens voor gek gezet door rondjes om hem heen te draven. Hij liet zich niet pakken. Dat deed hij samen met nog zo’n deugniet, een kleine Shetlander, waar hij heel lang mee samen gestaan heeft.
Zes jaar lang heb ik genoten van zijn gezelschap. Op het moment dat we hem kregen was ik 13 jaar. Ik heb ontzettend veel plezier aan hem beleefd en we hebben samen heel veel geleerd. Beer kon al Z2 lopen toen we hem kregen, maar ik reed nog maar net M2. We hebben samen veel wedstrijden gereden en ook veel gewonnen. Ik heb hem Join-up geleerd van Monty Roberts en zo hebben we een hechte band opgebouwd door regelmatig dit grondwerk te doen. Hij is mijn troost en steun. Ik vertrouw hem met mijn ogen dicht.
Een bijzondere anekdote: In het laatste jaar dat hij op de pensionstal stond ging hij een groot gedeelte van de dag het land in samen met nog 4 wat oudere paarden. Op een dag had een van die paarden een merrie koliekachtige verschijnselen. Steeds wilde ze gaan liggen en gaan rollen. Maar dat hield Beer tegen. Hij bleef bij haar staan en elke keer als ze wilde gaan liggen ondersteunde hij haar en hield haar staande. Zorgde er met wat dwang voor dat ze wat ging lopen en bleef steeds aan haar zijde. Degene die stond toe te kijken vond dat een heel bijzondere ervaring. En de merrie bleek later zandkoliek te hebben en dit was precies de goede techniek om mede het herstel te bevorderen. Hoe mooi kan de natuur in elkaar zitten.
Dieuwke van Bokhorst

Hallo, mag ik me voorstellen,  ik ben Jemmy een kruising Dartmoor/Shetlander.

Mijn eigenaar weet niet veel over mijn verleden, alleen dat ik als gezelschapspony werd gehouden. Ik woonde in Surhuisterveen (Fr) en ben toen verhuisd naar Julianadorp bij Den Helder. In Friesland had ik erg veel last van staart en manen eczeem en was het erg goed, als ik bij zee zou staan. Dat gebeurde en ik knapte erg snel op, mijn manen begonnen weer lang te worden, die waren eerder helemaal kort.

Ik had 2 eigenaren, Anne en Kim. Anne was 3 jaar, toen ze op mij ging zitten. Niet veel later werd het al meer en meer en gingen we uiteindelijk ook buitenritjes maken, waar ik erg van genoot. Later, toen Anne wat ouder was, gingen we zelfs strandritten maken en daarna even lekker samen zwemmen in zee en dan weer rustig naar huis, ik vond het heerlijk.

 Ik vond het erg fijn om te werken en zo kwam er ook een menwagen, ik had er nog nooit voor gestaan, maar ach, het kon nooit zo heel moeilijk zijn. Zo stond ik ingespannen en gingen we.. er was niets moeilijk aan en ik trok met gemak de kar vol kinderen, daar ben ik gek van. We gingen steeds vaker en verder met de kar weg. Zo zijn we ook nog eens door de Mac-Drive heen gegaan.

Ook over het landpad heen vol galop door de modder, dat is zoooo lekker en wat een lol hadden ze, totdat we op het erf terugkwamen, ik maakte een bocht en toen kregen we een ongeluk, de kar brak door de midden en daar ben ik zo van geschrokken, dat ik daarna niet meer voor de kar wilde lopen. Ze hebben me na jaren wel weer zover gekregen, dat ik er weer voor liep, maar niet meer met zoveel passie als daarvoor.

We gingen nog wel wandelen of ik liep mee aan de fiets, maar ik vond het op het land ook wel prima, ging niet zo heel graag meer mee.

Mijn baasjes denken dat dat komt, omdat ik toch wel wat ouder werd en lieten me dan ook maar op het land lopen.

Eind mei, werd mijn baasje gebeld en dat was De Paardenkamp, ik mocht komen.. was ik dan echt al zo oud!? Na even twijfelen, hebben ze voor het beste voor mij gekozen, ik kon niet beter wensen. Dit is echt zo’n fijne keus geweest en ik heb het erg naar mijn zin.

Van beide kanten missen we elkaar erg, maar ik hoop hier nog heel veel jaren te mogen genieten.

 

 

 

 

Aukje is 13 jaar bij ons geweest. De kleinkinderen hebben op haar leren rijden. Ze is allround. In de bak (het minstleuke onderdeel), op buitenrit, aangespannen, voltige, springen. Alles vindt ze leuk. Ze is een super knuffelkont, maar wel ongeduldig. Ze is ook bomproef. Dat werd duidelijk met een klapband van onze kar. Wij schrokken heel erg, ook onze hond, maar Aukje schudde een keer met haar hoofd en liep gewoon door. Ook het voltigeren ging prima, behalve als mijn kleindochter eraf sprong, stond ze onmiddellijk stil, want dan dacht ze dat Annelotte eraf viel.

Vanaf dat ze als zes jarige dame bij ’t Ros Beyaert is gekomen was het duidelijk dat dit echt haar werk was. Ze wist instinctief wat elke ruiter nodig had en bracht vaak de naast haar lopende begeleider tot wanhoop want ze zag de noodzaak er niet van, dat iemand naast haar moest lopen, ze wist toch immers prima wat er van haar verwacht werd.

Door haar ijzersterke lichaam kon ze ook makkelijk backriding aan. Dit is wanneer er een gehandicapt kind, met geen of weinig rompbalans, bij een begeleider voor op het paard wordt gezet. Dit werk deed ze met zoveel zorgzaamheid dat het velen heeft ontroerd.

Vorig jaar begonnen we te merken dat haar zicht achteruit ging omdat ze tijdens de buitenritjes wat onzekerder werd. Ook haar achterbenen begonnen sporen van slijtage vertonen dus werd het tijd om haar haar met pensioen te sturen. We hadden al vrij snel een nieuw paardje gevonden dat het van haar ging overnemen en tot de tijd dat er plek vrijkwam op De Paardenkamp mocht ze zo lang op de boerderij van één van onze bestuursleden van haar welverdiende rust genieten.

Daar dacht onze Charlon heel anders over en liet dit duidelijk merken. Na een paar weken hebben we haar maar weer teruggehaald want ze werd er niet gelukkig. Nu heeft ze zich als voorbeeld opgeworpen voor het nieuwe, nog jonge paardje dat het van haar gaat overnemen.

We zijn dan ook heel blij dat Charlon samen met haar maatje Kocky Boy naar De Paardenkamp gaat verhuizen. Ze ziet zichzelf echt niet als oude pony dus laat haar geloven dat ze reuze belangrijk is dan zou je nog versteld kunnen zijn wat deze dame nog kan betekenen voor jullie en haar weidegenootjes.