Aukje is 13 jaar bij ons geweest. De kleinkinderen hebben op haar leren rijden. Ze is allround. In de bak (het minstleuke onderdeel), op buitenrit, aangespannen, voltige, springen. Alles vindt ze leuk. Ze is een super knuffelkont, maar wel ongeduldig. Ze is ook bomproef. Dat werd duidelijk met een klapband van onze kar. Wij schrokken heel erg, ook onze hond, maar Aukje schudde een keer met haar hoofd en liep gewoon door. Ook het voltigeren ging prima, behalve als mijn kleindochter eraf sprong, stond ze onmiddellijk stil, want dan dacht ze dat Annelotte eraf viel.

Vanaf dat ze als zes jarige dame bij ’t Ros Beyaert is gekomen was het duidelijk dat dit echt haar werk was. Ze wist instinctief wat elke ruiter nodig had en bracht vaak de naast haar lopende begeleider tot wanhoop want ze zag de noodzaak er niet van, dat iemand naast haar moest lopen, ze wist toch immers prima wat er van haar verwacht werd.

Door haar ijzersterke lichaam kon ze ook makkelijk backriding aan. Dit is wanneer er een gehandicapt kind, met geen of weinig rompbalans, bij een begeleider voor op het paard wordt gezet. Dit werk deed ze met zoveel zorgzaamheid dat het velen heeft ontroerd.

Vorig jaar begonnen we te merken dat haar zicht achteruit ging omdat ze tijdens de buitenritjes wat onzekerder werd. Ook haar achterbenen begonnen sporen van slijtage vertonen dus werd het tijd om haar haar met pensioen te sturen. We hadden al vrij snel een nieuw paardje gevonden dat het van haar ging overnemen en tot de tijd dat er plek vrijkwam op De Paardenkamp mocht ze zo lang op de boerderij van één van onze bestuursleden van haar welverdiende rust genieten.

Daar dacht onze Charlon heel anders over en liet dit duidelijk merken. Na een paar weken hebben we haar maar weer teruggehaald want ze werd er niet gelukkig. Nu heeft ze zich als voorbeeld opgeworpen voor het nieuwe, nog jonge paardje dat het van haar gaat overnemen.

We zijn dan ook heel blij dat Charlon samen met haar maatje Kocky Boy naar De Paardenkamp gaat verhuizen. Ze ziet zichzelf echt niet als oude pony dus laat haar geloven dat ze reuze belangrijk is dan zou je nog versteld kunnen zijn wat deze dame nog kan betekenen voor jullie en haar weidegenootjes.

Mijn persooijke eigenschappen: Eigenwijs & aanhankelijk, betrouwbaar.
In 1997 ben ik bij Marijke gekomen, meteen bij aankomst had ik aansluiting bij Artemis op de wei. Ik kan goed springen en heb de cross geoefend op een terrein dat aangelegd is voor grote paarden.
Heb altijd voor mijn berijders hard willen werken. Denken is doen bij mij. Ik kies zelf mijn vrienden uit in een groep, vaak hou ik het bij 1 paard of pony, daar blijf ik het liefst bij staan in goede en slechte tijden. Ik ben erg goed in eten, erom vragen, laat niks aan me voorbij gaan. Als ik op stal sta en ik weet dat ik naar de wei mag dan heb ik daar vaak enorme haast bij en ook andersom. Eerlijk gezegd heb ik per ongeluk in het verleden wel eens iemand omver gelopen. 
Laat me nooit alleen staan daar word ik erg verdrietig van, Ik kan daarbij heel hard en lang hinniken. 
Als ik een ander paard of pony niet mag zal ik dit laten weten, voornamelijk op stal. Ik heb een hekel aan opdringerige ruinen. 
Als je goed voor mij bent ben ik dat ook voor jou, ik moet eerst ergens aan wennen, ik hou niet zo van veranderingen.

Hobby’s & passies: Ik hou van aandacht, een knuffel en voor een goede poetsbeurt blijf ik rustig staan. Heerlijk op de wei staan maar wel lekker met soortgenoten. Ik hou van lekker eten maar helaas moet ik op mijn calorieën letten, zoals velen.

Mijn allereerste “eigen” paard kocht ik al weer 20 jaar geleden: het 5 mnd oude friese veulentje Jarmo, afkomstig van Terschelling. Ik zie hem nog zo van de boot afkomen. Een klein, schattig, wat angstig veulentje. Thuis groeide hij op tot een grote, stoere bink. Leider van de groep, maar altijd op zijn eigen rustige en vriendelijke manier. Een 100% betrouwbaar paard, lief voor alles en iedereen, maar wel OERsterk. Wat hebben we vaak aan het halstertouw achter hem aangesleept 🙂 

Dressuurwedstrijden waren niet zo aan hem besteed. Hij had hier geen plezier in en keerde daardoor altijd erg in zichzelf. Een buitenrit of aangespannen was meer zijn ding. 

De laatste jaren is hij al flink grijs aan het worden en zienderogen ouder. Hij werd nog regelmatig ingezet als coachpaard voor volwassenen en kinderen. Iets wat hij ontzettend goed deed. 

Wat ben ik blij dat mijn oude vriend zijn bejaarde leventje op de Paardenkamp mag doorbrengen, maar wat zal ik (en velen met mij) hem missen !

Koos

Koos is als 2.5 jarige vanuit de opfok in Nieuw Vennep terechtgekomen. Hij is daar opgeleid in de dressuur tot ZZ-licht niveau.

Toen hij 11 jaar was werd Koos verkocht en verhuisde hij naar Oostzaan. Daar stond hij in een buitenstal helemaal op het hoekje waar hij gezellig iedereen voorbij zag komen. Vanwege zijn makkelijke en rustige karakter werd hij vaak naast wat nerveuze paarden gezet welke door hem ook kalmeerden. Hij stond daar vlakbij een lichtschakelaar, ‘s avonds vond hij het leuk om ermee te spelen en het licht steeds aan en uit te doen. Ook je spullen moest je buiten zijn bereik leggen omdat hij er graag mee speelde en op knabbelde. Er zijn heel wat spullen waar zijn tandafdrukken nog in staan…

Koos is een heel lief en braaf paard. Hij vindt het heerlijk als hij lekker geborsteld wordt. Tijdens het hoeven uitkrabben legde hij altijd zijn neus op je hoofd of rug. Tijdens het rijden werd de ruiter in de draf helemaal door elkaar geschud, doorzitten op Koos was een hele kunst…. De galop van Koos was heerlijk en ontspannen.

De laatste jaren heeft Koos het rustiger gekregen. Dit, omdat hij last kreeg van de pezen in zijn voorbenen. We waren erg blij dat De Paardenkamp voor Koos belde. Hij heeft al een mooie zomer op de weilanden in Soest gehad. Hij heeft het weiland altijd heerlijk gevonden, hij wilde zo snel mogelijk erop waardoor hij vaak losbrak. En vangen was ook nog een hele opgave omdat hij liever lekker buiten wilde blijven staan. Tijdens regen wilde hij wel heel graag mee naar binnen, hoor. Water daar houdt Koos niet zo van, hij loopt ook altijd het liefste om alle plassen heen.

We hopen dat Koos nog lang van zijn pensioen mag genieten want dat heeft hij absoluut verdiend!

In 1994 zag ik Aldo voor het eerst op de manege. Hij was 3 jaar, ik 10 jaar. Met zijn wilde bos haren viel hij direct op tussen de andere manegepony’s. Ik was verliefd. Iedere week mocht ik op Aldo rijden. Zo niet, dan was ik een week chagrijnig. Mijn schoolagenda stond vol met zijn naam. Totdat wij hoorden dat hij te koop stond. Als verrassing kocht mijn oma hem voor mij. In 1996 kwam Aldo bij ons op de boerderij wonen in Limburg. Mijn droom werd werkelijkheid.

Mijn oma werd in dat jaar ook donateur van de Paardenkamp. Nooit gedacht dat Aldo nu, 23 jaar later, naar De Paardenkamp zou gaan. Dankzij mijn oma, die helaas in 2003 overleden is, kan Aldo nu van zijn pensioen gaan genieten.
 
Aldo (we noemen hem Allie) is de meest lieve, trouwe, vriendelijke pony die ik ken. Met zijn zachtaardige karakter is het een echte kindervriend. Hij houdt van aandacht en vindt het heerlijk om lekker geborsteld te worden. Vooral van krabbelen boven zijn ogen. Daar kan hij echt van genieten. Aldo is dol op paardensnoepjes en worteltjes. En als de zon schijnt, gaat een raketijsje er ook prima in. En af en toe heeft hij een gekke bui. Geloof me, rengalopperen kan deze opa als de beste. En hij geeft ook nog graag showtjes weg in uitgestrekte draf.

Omdat Aldo zo’n lange tijd bij ons op de boerderij heeft gewoond, heeft hij veel dieren zien komen en gaan. Hij is samen met onze IJslander Gáski opgegroeid en heeft hem helaas ook zien overlijden. Daar zit hij nog steeds een beetje mee. In 2007 kreeg hij gezelschap van de Fjord Atin. Maar die klik die hij met Gáski had, had hij minder met hem. In 2015 kwam IJslander Bragi erbij. Met maar liefst 21 jaar leeftijdsverschil, kon hij het met hem wel beter vinden. Maar zo leuk als hij het met Gáski had, heeft hij het niet meer gehad. Daarom hoop ik dat Aldo op De Paardenkamp een maatje vindt. Een maatje waarmee hij samen kan grazen, chillen en door de wei kan racen. Een maatje voor het leven. Met wie hij samen oud kan worden.

Aldo en ik zijn 25 jaar samen geweest en heeft me letterlijk zien opgroeien. En ik moet zeggen: ik ben nog steeds verliefd. Hij was én blijft mijn beste vriend. Mijn moeder heeft hem al die jaren goed verzorgd als ik op school zat en ook toen ik het huis uit ging. En daarvoor ben ik haar erg dankbaar.

Afscheid nemen is nooit fijn, maar wetende dat hij hartstikke goed verzorgd wordt op De Paardenkamp gaat het besluit toch net iets makkelijker. Aldo, ik ga je missen, wij allemaal. Je was onderdeel van onze familie. En dat zal je altijd blijven. Bedankt voor alle mooie jaren samen. Geniet van je pensioen!

Liefs, Jeldau

Hoefwin

Hoefwin is in 2000 bij ons gekomen als rijpony voor onze toen 7-jarige dochter. Zij kon al aardig paardrijden en we hebben bewust een wat grotere pony gekocht zodat zij lang op hem zou kunnen rijden.

Hoefwin had Z2 dressuur gelopen en had (en heeft) een prachtige uitgestrekte draf. Kortom een goede leerpony dachten wij. Daarnaast was het een rustige pony tijdens de keren dat wij hem onder zadel hebben bekeken bij zijn vorige eigenaar.

Toen hij bij ons kwam bleek echter al snel dat dat rustige niet altijd zo was… Hij was na 2 weken al best wel veranderd in zijn gedrag. Hij begon te bokken en sloeg op hol. Kortom hij deed alles wat je niet wilt dat een “leuke” pony doet!

Onze dochter heeft hierdoor met name heel goed leren ”zitten”, nadat zij er tijdens nagenoeg elke rijles door hem werd afgegooid.

En pas toen zij wat ouder was geworden is ook het rijden op Hoefwin goed gekomen. Hoefwin vond een springparcours rijden in de rijbak leuker dan het dressuurrijden. Als een speer nam hij alle hindernissen. Maar bij de wedstrijden wilde hij het parcours niet op want hij schrok van elke “opvallende” hindernis.

Toen onze dochter te groot werd (te lang met name) is hij met pensioen gegaan. Hoefwin was het maatje van een merrie bij ons, hij volgde haar als haar schaduw. Helaas is deze merrie vorig jaar gestorven en sindsdien is Hoefwin wat eenzaam. Wij zijn dan heel blij dat hij op De Paardenkamp kan komen waar hij hopelijk weer een nieuwe “liefde” ontmoet!

TOPPUR

Deze prachtige wildkleur bruin, bonte man is geboren op IJsland in 1992.
Toppur is een ijslandse naam en betekent gekleurde manen.
Je spreekt het uit als Topper en een topper is hij zeker!
Op 5 jarige leeftijd is hij naar Nederland verhuisd.

Jaren later heb ik hem op Vlieland ontmoet en was op slag verliefd op deze knappe vent.
Gelukkig geheel wederzijds, want hij kon soms wel eens wat eenkennig zijn. 😉

Op 16-jarige leeftijd is Toppur bij mij gekomen.
Hij was toen lichamelijk al niet echt sterk meer.
Veel werk kon hij dan ook niet aan, maar dat hoefde gelukkig ook niet. Ontspanning en genieten stond voorop.

Hij heeft een aantal heerlijke jaren in een grote ijslandergroep doorgebracht in een prachtig natuurgebied. Met paardenvrienden en vriendinnen om zich heen, heeft hij gelukkig ook het vertrouwen in de mens weer terug gekregen.

Het kuddeleven werd echter wel steeds zwaarder voor hem. Steeds vaker blessures en ziek en zeer. In een kudde moet gerend, gespeeld en verdedigd worden.
Hengstige merries in het voorjaar, nieuwe groepsgenoten, alles komt immers voorbij.
Toppur’s trotse karakter kon het moeilijk verdragen niet meer zo goed mee te kunnen komen.
Daarnaast is het altijd buiten leven zonder enige beschutting of schuilmogelijkheid en daarbij een zwakkere gezondheid ook geen ideale combinatie.

Ik was daarom ook heel blij toen ik hoorde dat hij een plekje op de Paardenkamp kon krijgen. Met veel verdriet, maar ook met een zeker weten dat het goed was heb ik hem op 27 juni 2012 naar Soest gebracht.

Ik hoop dat Toppie hier nog een hele mooie, fijne tijd tegemoet gaat. Hij verdient het zo!
Wel nog steeds in goed gezelschap en op een zo natuurlijk mogelijke wijze, maar wel met alle zorg, huisvesting, kennis en kunde, indien nodig aanwezig.

Paardenkamp en alle medewerkers, dank jullie wel voor de liefdevolle verzorging.

Joke

In 2002 kreeg ik Sjors, een toen vijfjarige fjord en ik was intens gelukkig met mijn eerste eigen pony. Zo’n braaf, trouw en veelzijdig dier, dat kon alleen maar leuk gaan worden. En dat klopte! In de 17 jaar die volgde hebben we van alles samen gedaan. Buitenritten, fjordendagen, wedstrijden, zwemmen, noem maar op. Behalve voor een wagen lopen, want dat weigerde hij pertinent. Van die brave pony bleef dan niets meer over. Dus hebben we dat maar gelaten voor wat het is.

 

Sjors stond altijd op de pensionstal bij Manege Zwanenburg in De Glind, waar hij ook erg geliefd was. Soms liep hij eens een lesje mee met de kleine kinderen, één groot feest! Maar ook voor de kindercoaching en de zorgmanege was Sjors uitermate geschikt. Zijn hoge aaibaarheidsfactor en zijn kleine formaat hebben vast aan zijn populariteit meegeholpen. Op de manege was zijn grootste paardenvriend Prestige, altijd samen in de wei bij elkaar. Hoe leuk is het dan ook dat ze nu samen met pensioen zijn gegaan en toch bij elkaar blijven!

 

De Paardenkamp is niet helemaal nieuw voor Sjors, want tijdens de open dagen is hij regelmatig van de partij geweest met de manege om ponyritjes te verzorgen. Gelukkig kwam hij toen nog altijd mee naar huis. Want Sjors hoorde eigeijk gewoon bij de familie én natuurlijk bij Manege Zwanenburg.

 

Maar nu woont hij lekker op De Paardenkamp en hoewel ik hem zeker zal gaan missen, ben ik enorm blij dat het hem gegund is om hier te mogen genieten van zijn oude dag.

 

 

Joy is, als je goed kijkt, een driekleurige tinker die geboren is in 1999. Voornamelijk is zij bruin-wit, maar een klein vlekje op haar voorbeen en een mooie zwarte streng in haar staart maken haar toch echt driekleurig.

Op 4-jarige leeftijd is zij vanuit Ierland naar Nederland gekomen. Sindsdien heeft zij ons veel plezier en liefde gebracht. Zoals een echte tinker kan zij lekker eigenwijs en koppig zijn, wat Joy niet wil gebeurt ook niet! Daarnaast is Joy een ontzettende kroeler, die het heerlijk vindt om geborsteld te worden. Zij is sociaal naar zowel mensen als naar andere paarden toe. Het gelukkigste maak je haar met het weiland, waar zij graag met haar maatjes staat te kroelen.

Wij hebben recreatief gereden met Joy. Ze vond van alles leuk zoals een beetje dressuur, wat sprongetjes maken en lange bosritten. Wat we uiteindelijk het leukste vonden om te doen was Freestyle, dit sloeg ook goed aan bij haar.

Joy heeft de laatste vijf jaar bij ons aan huis gestaan. Het zal dan ook ontzettend gek zijn, dat zodra je de gordijnen open doet onze schat er niet meer zal staan. Gelukkig maakt de gedachte dat zij staat te genieten op de Paardenkamp een hele hoop goed. Dat is namelijk wat zij verdient, na jareang van haar te hebben mogen genieten. Een pensioen waar veel paarden van dromen!