LA BAMBA

Hij is 15 mei bij jullie opgenomen en voorgesteld op de open dag van 25 mei.

Ik kocht La Bamba van een vriendin nadat ik mijn eerste paard helaas moest laten in slapen. Zij vond La Bamba het perfecte paard voor mij. Voor haar was hij wat te groot geworden. Zij had jou gekocht op 2,5 jarige leeftijd en toen had je een stokmaat van 164 dus een paar centimeter erbij en dat zou een mooie maat voor haar zijn geweest. Maar jij groeide maar door tot een knappe 178 stokmaat. Voor haar te groot maar voor mij de perfecte maat.

Maar ik hield helemaal niet van vos kleurige paarden en zeker niet met 4 witte benen en een brede bles. Jouw toenmalige eigenaresse zei: Mirjam probeer hem nou eens want ik denk echt dat dit het paard voor jou is. Je was toen M springen en M dressuur. Nadat ik op jou had gereden maakte die kleur inderdaad niet uit, wat een fijn paard. De koop werd rond gemaakt en op 8 jarige leeftijd werd ik je eigenaresse. We moesten aan elkaar wennen, jij met je sensibele karakter aan mij. Maar al snel schreven we ons in voor onze eerste dressuur wedstrijd. We starten in het L1 en hebben heel veel plezier gehad op onze wedstrijden. Ik kon je alleen op de trailer zette en als je op concours moest wachten maakte je daar ook nooit een probleem van. Ik zorgde in de zomer voor een emmer water zodat ik je na het rijden lekker kon afsponsen en ook een lekkere zak kuilgras ging mee en jij vermaakte je wel. Nooit zette je een stap verkeerd op de trailer. Wel liet je van je horen als ik per ongeluk de bocht net iets te hard nam want daar was je niet van gediend. Sorry, Labam zei ik dan in de auto als ik je voelde en hoorde stampen. Maar reed ik gewoon relax mijn bochten dan hoorde je jou ook niet.

We schopte het tot het Z2 en daar was ik hartstikke trots op. Jij was echt een happy atlete, je had je oortjes erop en liet me nooit in de steek. Ondanks dat je het best wel eens spannend vond in een andere omgeving, als ik zei we gaan er toch echt langs, dan deed je dat. Je bent springen gefokt en een half broer van je heeft het heel ver geschopt met Meredith Micheals-Beerbaum als amazone. Ik zei tegen iedereen die het wilde horen: mijn Labam is de half broer van Shutterfly. Na onze dressuur carrière gingen we ons op het springen richten. Want springen kon jij als de beste. Maar ik was niet zo een held en jij hebt me heel vaak geholpen, o wat was ik trots als ik een parcours had gesprongen. Als ik nou eens die zenuwen in bedwang kon krijgen…. hahaha. Jij, La Bam was geweldig maar ik bakte er niet zoveel van. We hebben een paar mooie B parcoursen gesprongen en daar lieten we het ook bij.

Samen met jou op zondagochtend het bos in gaan dat was ook een favoriete bezigheid van ons. Heerlijk vroeg weg, fluitende vogels en aan een lang teugeltje door het bos heen stappen. Jij was zo oplettend dat je op een dag boem in een keer stil stond. Je zag iets. Ik keek tussen jouw oren door en inderdaad daar stond een hert. Dat waren zulke mooie momenten. Ik kon alles met jou alleen en dat was zo heerlijk. Ik zag wel eens vriendinnen tobben met hun paarden en het enige wat ik dacht wat heb ik toch een geweldig paard. Beginners konden niet op jou rijden daar ben je te sensibel voor, maar iemand die kan rijden had aan jou een fantastisch paard. Je hielp ze en maakte op jouw mooie manier misbruik van hen, zodat je niet te hard hoefde te werken. Net even iets harder lopen zodat je heerlijk met de neus in de lucht kon lopen. Of lekker je hoofd laten dragen door degene die op je rug zat, heerlijk in de teugels hangen. Ik moest er altijd hartelijk om lachen. Want bokken of steigeren dat deed jij niet, maar wel op een hele leuke manier probeerde jij het werk te ontlopen. Heel veel stalgenoten hebben op jou rug een sprongetje gemaakt want jij kon zo goed en makkelijk springen.

Tijden veranderde en door privé omstandigheden had ik geen auto meer die een trailer kon trekken. We zeiden het wedstrijd leven vaarwel. Je was toen 17 jaar. Nog hartstikke fit en het was totaal niet aan jou te merken dat je ouder werd. We reden gewoon nog wat hobby matig thuis. En zomers klepperde we lekker over de wei en soms namen we nog een sprongetje. Weer ging er van alles veranderen en werd ik moeder. Onze zoon Finn ging al vanaf dat hij 2 weken oud was mee naar jou om je te verzorgen. En dan stond hij in zijn Maxi-Cosi en ging jij even bij hem kijken. Je hoofd was net zo groot als Finn maar ik wist dat ik jou kon vertrouwen. Het moederschap zorgde dat ik het veel drukker kreeg. Ik heb toen een bij rijdster gezocht. Want jij, met je 19 jaar was nog hartstikke fit. Zij was ook helemaal weg van jou en wat heeft ze heerlijk met je kunnen springen. Zo had ik het opgelost dat ik minder tijd voor je had en jij toch je verdiende aandacht kreeg.

Ik schrijf dit op het moment dat je nog niet naar de Paardenkamp bent vertrokken. Maar al wetende dat je 15 mei daar naartoe zult gaan. Wij maken snel nog samen een heerlijke zondagochtend bos rit om onze tijd samen mooi af te sluiten.

Ik heb je op jonge leeftijd ingeschreven op de wachtlijst bij de paardenkamp. Mijn droom was dat als jij 20 jaar oud zou zijn dat je dan naar het rusthuis mocht. Ik vertelde dit ook aan iedereen die het wilde horen. En wat ben ik er trots op dat die wens is uitgekomen. Lieve trouwe vriend van me. Ik zal je vreselijk missen. Maar jouw oude dag is je zo gegund. Ga lekker genieten met de andere paarden en ik zal je regelmatig komen bezoeken. Ik hou van je Labam. XXXX

Met vriendelijke groet,

Mirjam Schogt

Mijn allereerste “eigen” paard kocht ik al weer 20 jaar geleden: het 5 mnd oude friese veulentje Jarmo, afkomstig van Terschelling. Ik zie hem nog zo van de boot afkomen. Een klein, schattig, wat angstig veulentje. Thuis groeide hij op tot een grote, stoere bink. Leider van de groep, maar altijd op zijn eigen rustige en vriendelijke manier. Een 100% betrouwbaar paard, lief voor alles en iedereen, maar wel OERsterk. Wat hebben we vaak aan het halstertouw achter hem aangesleept 🙂 

Dressuurwedstrijden waren niet zo aan hem besteed. Hij had hier geen plezier in en keerde daardoor altijd erg in zichzelf. Een buitenrit of aangespannen was meer zijn ding. 

De laatste jaren is hij al flink grijs aan het worden en zienderogen ouder. Hij werd nog regelmatig ingezet als coachpaard voor volwassenen en kinderen. Iets wat hij ontzettend goed deed. 

Wat ben ik blij dat mijn oude vriend zijn bejaarde leventje op de Paardenkamp mag doorbrengen, maar wat zal ik (en velen met mij) hem missen !

Koos

Koos is als 2.5 jarige vanuit de opfok in Nieuw Vennep terechtgekomen. Hij is daar opgeleid in de dressuur tot ZZ-licht niveau.

Toen hij 11 jaar was werd Koos verkocht en verhuisde hij naar Oostzaan. Daar stond hij in een buitenstal helemaal op het hoekje waar hij gezellig iedereen voorbij zag komen. Vanwege zijn makkelijke en rustige karakter werd hij vaak naast wat nerveuze paarden gezet welke door hem ook kalmeerden. Hij stond daar vlakbij een lichtschakelaar, ‘s avonds vond hij het leuk om ermee te spelen en het licht steeds aan en uit te doen. Ook je spullen moest je buiten zijn bereik leggen omdat hij er graag mee speelde en op knabbelde. Er zijn heel wat spullen waar zijn tandafdrukken nog in staan…

Koos is een heel lief en braaf paard. Hij vindt het heerlijk als hij lekker geborsteld wordt. Tijdens het hoeven uitkrabben legde hij altijd zijn neus op je hoofd of rug. Tijdens het rijden werd de ruiter in de draf helemaal door elkaar geschud, doorzitten op Koos was een hele kunst…. De galop van Koos was heerlijk en ontspannen.

De laatste jaren heeft Koos het rustiger gekregen. Dit, omdat hij last kreeg van de pezen in zijn voorbenen. We waren erg blij dat De Paardenkamp voor Koos belde. Hij heeft al een mooie zomer op de weilanden in Soest gehad. Hij heeft het weiland altijd heerlijk gevonden, hij wilde zo snel mogelijk erop waardoor hij vaak losbrak. En vangen was ook nog een hele opgave omdat hij liever lekker buiten wilde blijven staan. Tijdens regen wilde hij wel heel graag mee naar binnen, hoor. Water daar houdt Koos niet zo van, hij loopt ook altijd het liefste om alle plassen heen.

We hopen dat Koos nog lang van zijn pensioen mag genieten want dat heeft hij absoluut verdiend!

In 1994 zag ik Aldo voor het eerst op de manege. Hij was 3 jaar, ik 10 jaar. Met zijn wilde bos haren viel hij direct op tussen de andere manegepony’s. Ik was verliefd. Iedere week mocht ik op Aldo rijden. Zo niet, dan was ik een week chagrijnig. Mijn schoolagenda stond vol met zijn naam. Totdat wij hoorden dat hij te koop stond. Als verrassing kocht mijn oma hem voor mij. In 1996 kwam Aldo bij ons op de boerderij wonen in Limburg. Mijn droom werd werkelijkheid.

Mijn oma werd in dat jaar ook donateur van de Paardenkamp. Nooit gedacht dat Aldo nu, 23 jaar later, naar De Paardenkamp zou gaan. Dankzij mijn oma, die helaas in 2003 overleden is, kan Aldo nu van zijn pensioen gaan genieten.
 
Aldo (we noemen hem Allie) is de meest lieve, trouwe, vriendelijke pony die ik ken. Met zijn zachtaardige karakter is het een echte kindervriend. Hij houdt van aandacht en vindt het heerlijk om lekker geborsteld te worden. Vooral van krabbelen boven zijn ogen. Daar kan hij echt van genieten. Aldo is dol op paardensnoepjes en worteltjes. En als de zon schijnt, gaat een raketijsje er ook prima in. En af en toe heeft hij een gekke bui. Geloof me, rengalopperen kan deze opa als de beste. En hij geeft ook nog graag showtjes weg in uitgestrekte draf.

Omdat Aldo zo’n lange tijd bij ons op de boerderij heeft gewoond, heeft hij veel dieren zien komen en gaan. Hij is samen met onze IJslander Gáski opgegroeid en heeft hem helaas ook zien overlijden. Daar zit hij nog steeds een beetje mee. In 2007 kreeg hij gezelschap van de Fjord Atin. Maar die klik die hij met Gáski had, had hij minder met hem. In 2015 kwam IJslander Bragi erbij. Met maar liefst 21 jaar leeftijdsverschil, kon hij het met hem wel beter vinden. Maar zo leuk als hij het met Gáski had, heeft hij het niet meer gehad. Daarom hoop ik dat Aldo op De Paardenkamp een maatje vindt. Een maatje waarmee hij samen kan grazen, chillen en door de wei kan racen. Een maatje voor het leven. Met wie hij samen oud kan worden.

Aldo en ik zijn 25 jaar samen geweest en heeft me letterlijk zien opgroeien. En ik moet zeggen: ik ben nog steeds verliefd. Hij was én blijft mijn beste vriend. Mijn moeder heeft hem al die jaren goed verzorgd als ik op school zat en ook toen ik het huis uit ging. En daarvoor ben ik haar erg dankbaar.

Afscheid nemen is nooit fijn, maar wetende dat hij hartstikke goed verzorgd wordt op De Paardenkamp gaat het besluit toch net iets makkelijker. Aldo, ik ga je missen, wij allemaal. Je was onderdeel van onze familie. En dat zal je altijd blijven. Bedankt voor alle mooie jaren samen. Geniet van je pensioen!

Liefs, Jeldau

Hoefwin

Hoefwin is in 2000 bij ons gekomen als rijpony voor onze toen 7-jarige dochter. Zij kon al aardig paardrijden en we hebben bewust een wat grotere pony gekocht zodat zij lang op hem zou kunnen rijden.

Hoefwin had Z2 dressuur gelopen en had (en heeft) een prachtige uitgestrekte draf. Kortom een goede leerpony dachten wij. Daarnaast was het een rustige pony tijdens de keren dat wij hem onder zadel hebben bekeken bij zijn vorige eigenaar.

Toen hij bij ons kwam bleek echter al snel dat dat rustige niet altijd zo was… Hij was na 2 weken al best wel veranderd in zijn gedrag. Hij begon te bokken en sloeg op hol. Kortom hij deed alles wat je niet wilt dat een “leuke” pony doet!

Onze dochter heeft hierdoor met name heel goed leren ”zitten”, nadat zij er tijdens nagenoeg elke rijles door hem werd afgegooid.

En pas toen zij wat ouder was geworden is ook het rijden op Hoefwin goed gekomen. Hoefwin vond een springparcours rijden in de rijbak leuker dan het dressuurrijden. Als een speer nam hij alle hindernissen. Maar bij de wedstrijden wilde hij het parcours niet op want hij schrok van elke “opvallende” hindernis.

Toen onze dochter te groot werd (te lang met name) is hij met pensioen gegaan. Hoefwin was het maatje van een merrie bij ons, hij volgde haar als haar schaduw. Helaas is deze merrie vorig jaar gestorven en sindsdien is Hoefwin wat eenzaam. Wij zijn dan heel blij dat hij op De Paardenkamp kan komen waar hij hopelijk weer een nieuwe “liefde” ontmoet!

TOPPUR

Deze prachtige wildkleur bruin, bonte man is geboren op IJsland in 1992.
Toppur is een ijslandse naam en betekent gekleurde manen.
Je spreekt het uit als Topper en een topper is hij zeker!
Op 5 jarige leeftijd is hij naar Nederland verhuisd.

Jaren later heb ik hem op Vlieland ontmoet en was op slag verliefd op deze knappe vent.
Gelukkig geheel wederzijds, want hij kon soms wel eens wat eenkennig zijn. 😉

Op 16-jarige leeftijd is Toppur bij mij gekomen.
Hij was toen lichamelijk al niet echt sterk meer.
Veel werk kon hij dan ook niet aan, maar dat hoefde gelukkig ook niet. Ontspanning en genieten stond voorop.

Hij heeft een aantal heerlijke jaren in een grote ijslandergroep doorgebracht in een prachtig natuurgebied. Met paardenvrienden en vriendinnen om zich heen, heeft hij gelukkig ook het vertrouwen in de mens weer terug gekregen.

Het kuddeleven werd echter wel steeds zwaarder voor hem. Steeds vaker blessures en ziek en zeer. In een kudde moet gerend, gespeeld en verdedigd worden.
Hengstige merries in het voorjaar, nieuwe groepsgenoten, alles komt immers voorbij.
Toppur’s trotse karakter kon het moeilijk verdragen niet meer zo goed mee te kunnen komen.
Daarnaast is het altijd buiten leven zonder enige beschutting of schuilmogelijkheid en daarbij een zwakkere gezondheid ook geen ideale combinatie.

Ik was daarom ook heel blij toen ik hoorde dat hij een plekje op de Paardenkamp kon krijgen. Met veel verdriet, maar ook met een zeker weten dat het goed was heb ik hem op 27 juni 2012 naar Soest gebracht.

Ik hoop dat Toppie hier nog een hele mooie, fijne tijd tegemoet gaat. Hij verdient het zo!
Wel nog steeds in goed gezelschap en op een zo natuurlijk mogelijke wijze, maar wel met alle zorg, huisvesting, kennis en kunde, indien nodig aanwezig.

Paardenkamp en alle medewerkers, dank jullie wel voor de liefdevolle verzorging.

Joke

No Limit 

No Limit is een voskleurige Oldenburger ruin, geboren in1995.

Op 6-jarige leeftijd werd hij eigendom van een familie in Zwijndrecht (Zuid-Holland), waar hij lekker vertroeteld werd door de twee dochters van het gezin. Naast vertroetelen werd er ook fanatiek gereden, wat resulteerde in vele prijzen in zowel de dressuur als het springen. No Limit heeft de twee zussen naar het M2 dressuur en het L springen gebracht.

In 2009 kocht ik No Limit. Na lang in manegelessen te hebben gereden, ging ik op zoek naar een betrouwbaar eigen paard dat mij de fijne kneepjes van de dressuur kon bijbrengen en waar ik af en toe een ontspannen buitenrit op kon maken. Na een zoektocht door het land, bleek mijn toekomstigepaard vlakbij mijn eigen huis te staan. Hierdoor kon hij in zijn eigen stal, in zijn vertrouwde omgeving, blijven staan en is ook het contact met de familie in stand gebleven.

Het kopen van No Limit is een geweldige beslissing gebleken: hij is voor mij echt mijn droompaard. Hij is ontzettend lief en betrouwbaar, aangevuld met precies de juiste dosis pit, humor en eigenzinnigheid. Hij is een werklustig paard, dat iedere dag weer vrolijk zijn stal uit komt, waarbij zijn blik lijkt te zeggen “Wat gaan we vandaag weer voor leuks doen?”

Leuke dingen hebben we volop gedaan de afgelopen jaren. Zo bleken buitenritten met No Limit altijd een avontuur te zijn. De ene keer ging de hele rit goed en reden we heerlijk ontspannen rond, de andere keer schrok hij van bijvoorbeeld een hond die uit de bosjes kwam. In het laatste geval waren we binnen tien minuten weer terug op stal na een volle rengalop. Met een ander paard erbij verliepen buitenritten altijd goed en liep No Limit zelfs probleemloos voorop, met zijn oren naar voren.

Naast de regelmatige buitenritten, heb ik dressuurmatig ontzettend veel plezier aan No Limit beleefd. Ik ben hem dankbaar voor zijn geduld met mij. Hij is een geweldig leerpaard geweest, dat nooit boos werd als ik dingen volledig verkeerd deed. Genieten van hem deed ik volop, niet alleen door zijn fijne karakter, maar ook omdat hij ontzettend soepel was in zijn lijf: hij liep zelfs de moeilijkste oefeningen met 2 hoefjes in zijn neus. We hebben altijd fanatiek gelest en zijn uiteindelijk, in navolging van zijn vorige eigenaresses, ook samen tot M2 dressuur gekomen.

Dressuur was niet de enige richting die we beoefenden: ook voor een springparcours draaide No Limit zijn hoefjes niet om. Hij is van origine springgefokt en dit uitte zich bij hem in een voorliefde voor springen. Dit heeft hij zelfs eens laten merken bij een dressuurwedstrijd. Tijdens het losrijden schrok hij ergens van, waarna hij een sprint nam richting de wedstrijdring en met een enorme sprong over de witte hekjes de ring in vloog. Hij ging vlak voor het juryhokje vol in de ho-ijzers en keek vervolgens op meteen blik van: ik ben toevallig wel een springpaard, dat jullie dat even weten! Hij heeft na dit hilarische moment in opperste concentratie een keurige M1 dressuurproef gelopen.

No Limit heeft nog meer avonturen beleefd, bijvoorbeeld toen hij eens ontsnapte tijdens het grazen in het park. Hij is samen met een ponyvriendje heel Zwijndrecht door gegaloppeerd, om uiteindelijk uit te komen bij de vorige stal van zijn ponyvriend. Toen wij daar in paniek aankwamen, liepen ze samen heerlijk op de wei te grazen alsof er niets was gebeurd.

Grazen is dan ook No Limits allergrootste hobby: hij brengt graag dagen door op het weiland, samen met zijn vrienden. Als hij in het voorjaar voor het eerst de wei op mag, is hij nauwelijks te houden en heb je geen andere keuze dan als een waterskiër achter hem aan te bungelen, zoveel haast heeft hij om het verse gras te bereiken. Ook naarmate hij ouder werd, is dit gedrag nooit veranderd.

Waar we wel veranderingen in hebben meegemaakt, is zijn fysieke gesteldheid. Toen No Limit 17 jaar was, kreeg hij een ernstige blessure die ons dwong om te stoppen met onze wedstrijden. Na ongeveer een jaar zijn we weer voorzichtig gaan rijden en wisselden goede periodes de wat minder goede periodes af. Gedurende 2016 kreeg hij, als gevolg van oude blessures, steeds meer moeite met het werk dat hem voorheen zo soepel afging.

In zijn hoofd is No Limit echter nog altijd jong en vrolijk. Daarom vind ik het geweldig voor No Limit dat hij van zijn oude dag mag gaan genieten op De Paardenkamp en hoop ik dat hij nog vele gezonde jaren en vele uren grazen tegemoet zal gaan. We zullen onze vriendelijke, vrolijke vos, die altijd zijn hoofd door zijn luikje steekt zodra je aankomt, ontzettend missen op stal, maar hopen hem nog heel vaak op te kunnen zoeken in Soest, terwijl hij geniet vanzijn welverdiende pensioen!

JAMAL

 

Jamal is op 27 april 1993 geboren. Een volbloed Arabier (voor de kenners: Lekjari x Aloum). De hoop van zijn eigenaren was dat hij een goedgekeurde dekhengst zou worden. Gelukkig voor Jamal is dat niks geworden. Dus werd hij gecastreerd en te koop gezet. Klaar om een socialer leven tegemoet te gaan.

Wij kochten hem. Totaal onder de indruk van zijn prachtige gangen , mooie lijf en forse maat. Onze hoop was dat hij een goed endurance paard zou worden. Dat is mislukt, maar wat hebben we een plezier met hem gehad.

Jamal wil altijd zijn best voor je doen. Maar hij is een kuddedier in al zijn vezels en altijd wat achterdochtig.  Alleen op pad met een ruiter? Altijd probeerde hij het weer opgewekt. Maar om de tien minuten kreeg hij een hartverzakking. Van een Drentse kei, of een eend, of een rare boom, of een enge streep op de weg of een wolf, etc. Na een jaar of twee waren we wel klaar met oefenen en schriktrainingen. Jamal was inmiddels goed doorgereden, lekker bespierd, helemaal trailermak en een goedmoedige kudde leider geworden. Dus hebben hem bevorderd tot recreatiepaard-nooit-alleen-op-pad.

Zo heeft hij ons plezier gedaan met heerlijke ritten. Hier in de buurt en op vakantie trektochten. Gezellige westeressen. Wandelingen aan de hand. Rondje draven met beginners. Hij heeft vrienden gemaakt.  En prachtige galoppades en uitgestrekte draf in het land, we keken zo graag naar hem.

Bij het ouder worden is hij zoetjes aan van gebruikspaard gezelschapspaard geworden.  Hij is een wat stramme oude heer, die zo nu en dan nog even laat zien hoe mooi hij kan lopen. We zijn heel blij dat hij nu op de Paardenkamp loopt. We gunnen hem de paardvriendelijke, voor oude paarden geschikte  en deskundige setting. Dat hij er nog een tijdje van mag genieten.

De naam Queen past heel goed bij deze pony, ze is namelijk een échte dame. Dit uit ze door de baas te zijn van de kudde, en niet snel naar iemand toe te lopen. Ze is geboren in België en ik kocht haar toen ze 9 jaar was in Limburg. Queen heeft mooie bloedlijnen die ze aan haar 7 veulens heeft doorgegeven. Als Queen eenmaal aan je gewend is, komt ze wel naar je toe. Maar vertrouwt ze het niet helemaal dan wordt je geduld op de proef gesteld. Thuis was Queen al makkelijker en kwam ze naar me toe, maar hoe dat op De Paardenkamp zal gaan? Veel succes!