Norbert is geboren in Breezand.

Toen hij 5 weken was zag ik hem voor het eerst in Warmenhuizen bij de Haffriehoeve. Deze manege had een open dag en zijn vader Piter was er ook. Mijn man heeft toen stiekem contact opgenomen met de eigenaren en Norbert gekocht voor mij 25e verjaardag! Omdat hij nog niet oud genoeg was om bij zijn moeder weg te gaan duurde het nog even voor hij bij ons kwam.

Hij heeft zijn jeugd in de zomermaanden doorgebracht in de hengstenkudde. Hij is beleerd in Drachten voor de kar en onder de man. Ik heb zelf toen ook mijn koetsiersbewijs gehaald en heb wat paardrijlessen genomen bij een manege in de buurt.

We hebben heel wat jaren lekker rondgehobbeld in de duinen, over het strand en in het bos. Nooit wedstrijden gereden en heel enkele keer in de bak pogingen gedaan om iets van dressuur onder de knie te krijgen. Helaas is dat nooit gelukt. De rechtergalop is nooit van de grond gekomen. Norbert en ik kennen elkaar goed. Hij is niet snel onder de indruk van iets en als dat wel het geval is ook snel gekalmeerd. Natuurlijk hebben we ook wel spannende dingen meegemaakt (op hol bij de spoorbaan, met kar en al te water) maar het is altijd goed afkomen.

In 2015 begon hij wel erg veel te struikelen tijdens het rijden. Ik heb toen besloten een goed plekje te zoeken voor hem. Zo is hij terecht gekomen in Oldekerk en nu dus eindelijk mag hij naar Soest.

Ik hoop dat hij nog een paar jaar mag genieten bij julllie!

Oika is een kruising Fjord/ moeder Holsteiner/ vader resultaat een klein paardje of een grote pony.

Ze is rond haar 4e gekocht door een manege en was daar een echte boef, kon snel draaien en zo gooide ze iedereen er af. Ze was enorm sterk dus ze had een bit met hef.

Ik leerde haar daar kennen doordat mijn dochter les had en de moeders, die keken, moesten ook maar eens rijden.  Ik had op mijn 11e een Fjord gehad nou zoiets hadden hun ook maar niet zeuren achteraf zeiden ze. Ik was gelijk helemaal verliefd. 4 weken later huurde ik haar en 12 maanden later kocht ik haar.

Ze durfde niks na 12 maanden durfde ze pas het terrein alleen af. Maar met geduld lukte alles ze is/ was enorm veelzijdig. 

Toen ze 11 jaar was zijn we naar een pension stal gegaan en met haar gaan mennen (samen met mijn man en vele vrienden over de prachtige Veluwe), bitloos gaan rijden, heerlijk wandelen in het bos, werken met de lange lijnen en hele lange ritten onder de man van wel 4 uur gaan maken.

De klik tussen ons was vanaf dag 1 goed en we hebben een verschrikkelijke leuke tijd gehad.

Op het laatst alleen nog wandelen en mennen altijd koffie en wat lekkers mee. Ik kon met de benen omhoog relaxen zo braaf. Ik had haar geleerd alles op stem te doen dus geen gehannes in de mond want ze was toch veel te sterk. Maar Oika had een eigen mening maar samen kwamen we er altijd uit.  Zei gelukkig ik gelukkig. 

Ze was een hele harde werker en had áltijd zin! 

Tot net voor haar 26e liep ze nog voor de wagen maar ze kreeg cushing en dat hakte er flink in. Ze heeft de laatste maanden veel domme pech gehad. Maar we hopen dat dat nu eindelijk gaat veranderen. 

Oika is erg lief en dol op wat aandacht én wortels, roggebrood maar ook op sinaasappels en mandarijnen. Daar wordt ze hysterisch van!

Ik ga haar dagelijks verzorging missen maar deze gouden plek is haar meer dan gegund. 

 

In 2005 ging ik op zoek naar een nieuw endurancepaard.
In de buurt van Lemmer stond deze prachtige merrie, zij heette Sapphire in verband met haar pittige karakter. Na een spetterende show bij het voorrijden zette de verkoper haar aan het hoofdstel vast aan de bakrand en zij bleef heel rustig staan, ik was verkocht.  Natuurlijk had zij ook mooie gangen en een prachtige hoofdje, zij is een NRPS-er met veel arabisch bloed, zij was toen 8 jaar.

Eenmaal thuis hadden wij een heftige kennismaking, na een rodeosprong over een plas, zij houdt  -leerde ik toen- niet van natte voeten, en lag ik er naast. Na 3 weken ziektewet is onze relatie weer helemaal goed gekomen, zij heet nu Sep.
Daarna heeft zij 10 jaar in de endurance gelopen, dit deed zij prima, nooit afgekeurd, en ook nooit echt in de prijzen gevallen. Na de klasse 3 doorlopen te hebben zijn we gestopt met de sport, maar zijn we nog enkele jaren doorgegaan met het maken van trektochten in het mooie rustige Drenthe en hebben we vele vakanties te paard gehouden. Met grote regelmaat gingen we met trailer en caravan op stap.

De laatste jaren is zij met pre-pensioen, zij heeft haar eigen kudde met 3 ruinen, loopt 24/7 buiten over de weilanden. Nu zij niet meer in de sport loopt is zij van een kouwelijke merrie veranderd in een robuuste pony. Zij staat haar mannetje en zij trekt veel op met haar grote vriend Russel.

Nu is het tijd voor haar om echt met pensioen te gaan en ik hoop en verwacht dat zij nog heel veel jaren kan doorbrengen in het fraaie Soest.

Mijn naam is Odijn, ik kom hier op 27 jarige leeftijd wonen en genieten van mijn pensioen. Samen met mijn vriend voor het leven Daan. Die ik, toen zijn moeder was overleden, samen met mijn eigen veulen heb opgevoed. Samen zijn we gebleven bij de familie en hebben we vroeger heel wat ritjes voor de kar gedaan. In de manege maar ook in het weekeind langs de weg.

Ongeveer 15 jaar geleden kreeg ik een nieuwe ruiter waar ik veel mee heb beleeft. Ik ging naar les en vond het vooral leuk om hard te gaan. Galop? Prima maar stoppen tja dat wilde ik liever niet. Later ging dat steeds beter, we deden ook altijd hele leuke dingen tijdens de lessen. Voetballen met de grote bal, working equitation dingen als hekjes, bruggen en balkjes. Echt leuk daar werd ik heel vrolijk van en maak dan ook af en toe een vreugde bokje (letterlijk je).

We hebben ook nog een jaar wat wedstrijden gereden maar dat was  niet zo ons ding. We gingen liever naar het strand en naar het bos. Vroeger altijd samen met andere paarden, ik heb ook heel wat paarden geleerd dat het niet zo eng is om buiten te rijden en dat die grassprietjes je echt niets doen. Ik dacht dan kom maar achter mij dan komt het goed ik leid de weg. Al vind ik omgehakte bomen zelf toch wel eens spannend. Mijn vaste strand maatje kon het op een gegeven moment niet meer aan, toen hebben we nog heel veel ritten alleen gemaakt.

Ik ben ook een aantal keer op vakantie geweest, samen naar Drenthe en daar ritten maken. Ook heb ik daar een aantal keer de Paarden4daagse gereden. Samen mooie ritten maken door de bossen en duingebieden daar met heel veel andere paarden. Mijn maatje Daan is daar ook een keer mee naar toe geweest.

We hebben ook een keer door Amsterdam gereden bij de intocht van Sinterklaas met piet op mijn rug. Erg leuk al die kinderen langs de weg alleen dat stilstaan dat vond ik maar niets. Ook ben ik een keer naar een school geweest en toen zat Sinterklaas zelf op mijn rug. Ik vond het allemaal prima en beleefde zo veel avonturen.

Ik ben ook echt een kindervriend, regelmatig nam mijn ruiter haar kinderen mee. Heerlijke poetsbeurten en gekriebel. Ook reden ze samen een rondje op mijn rug of alleen. Als die kleine kinderen op mij zaten liep ik altijd heel voorzichtig want ik kon duidelijk merken wie er op mijn rug zat.

Nu komt er een einde aan die avonturen en mag nu gewoon lekker luieren samen met Daan en ze heeft belooft dat zo nog wel eens langs komt om te knuffelen. Dus dat komt wel goed.

Sjappie is via kennissen ‘gevonden’ in een weiland in Brabant. Hij was erg mager en had slechte hoeven. Voor 600 gulden mocht hij verhuizen. Stap voor stap is hij de trailer in getild.

Bij zijn nieuwe eigenaren genoot Sjappie samen met een stalgenoot van buitenritten en mocht hij relaxen in de wei of op stal. Sjappie is een ontzettend lief paard maar is vanwege zijn verleden nog steeds erg schrikkerig en gevoelig.

AB en Aminga zijn moeder en dochter en onafscheidelijk. Als er 1 mee op buitenrit mocht, dan was de ander thuis hard aan het hinniken totdat ze weer thuis was.

 AB is op 4-jarige leeftijd uit Polen gekomen. Ze heeft 2 dagen in de trailer gestaan. In Nederland is ze zadelmak gemaakt, maar is nooit makkelijk geweest om te berijden. Er zat maar 1 stand op en dat was vooral hard.

 

Officieel heet ze Arabella, maar ze is altijd A.B. (Abé) genoemd. AB is voor mensen een heel lief paard. Ze is ook erg nieuwsgierig, als we in de wei aan het klussen waren, moesten we altijd oppassen dat we geen hamer tegen haar hoofd sloegen, omdat ze er met haar neus bovenop stond.

Toen ze 5 jaar was kreeg ze Aminga. Dat was een mooi grijs veulentje. Aminga is wat onstuimiger en erg ondeugend als veulen. Ze kon bijvoorbeeld zelf de staldeur open maken of stond opeens te grazen achter de omheining in de sloot. Om te rijden was ze erg braaf, maar was ook in voor een sprintje. Ze is een keer gestruikeld op een buitenrit tijdens de galop. Ze is hard gevallen en over het asfalt geschuurd. Haar knieën waren helemaal kapot. Het is gelukkig helemaal goed gekomen, maar de littekens zijn nog altijd te zien.

Aminga had een erge hekel aan honden. Die waren niet veilig en als ze de kans had beet ze erin. Totdat ze dit een keer deed bij een rottweiler, die pikte niet dat hij in zijn rug werd gebeten en beet terug. Het resultaat was meer dan 20 hechtingen in haar neus. Sindsdien heeft ze het nooit meer gedaan en laat ze honden met rust.

Ze zijn beide alleen recreatief bereden en nu ook al jaren aan het genieten van hun oude dag. Ze hebben een groot weiland met een schuilstal en wat leuke buurpaarden om mee te knuffelen. Maar ze vinden vooral elkaar de leukste paarden die er zijn.

Polly is ruim 17 jaar geleden in ons leven gekomen, we hebben hem bij de fokker opgehaald rond zijn 3e verjaardag.

Later bleek dit een stevige uitdaging, want een kind van 8 die nog moest leren rijden in combinatie met een jonge onbeleerde eigenwijze shetlander heeft regelmatig levensgevaarlijke situaties opgeleverd.

In die tijd heeft menigeen ons geadviseerd om Polly op marktplaats te zetten (of om voor een nog minder vriendelijke oplossing te kiezen…!) Maar wij waren vanaf het begin onvoorwaardelijk verliefd op deze boef. Zoals veel shetlanders is Polly een makkelijke eter, eigeijk is het zijn grootste hobby!

Toen hij in zijn jonge jaren zich tegoed deed aan takken die later giftig bleken te zijn, heeft hij een week op de Intensive care in Utrecht gestaan en is daar, tot ieders grote verbazing, aan de dood ontsnapt. Dit heeft op hem minder indruk gemaakt dan op ons, want op speurtocht gaan naar voedsel is voor hem een levenslange missie gebleken. Hier is hij in de loop der jaren in gespecialiseerd geraakt.

Als hij de kans krijgt piept hij er tussenuit en weet precies waar hij op het erf of in de stal iets kan vinden. Verstoppen helpt niet en Polly krijgt iedere voer ton open. Desalniettemin is hij graag gezien op stal en wekt vaak hilariteit op met zijn ondeugende acties.

Als de paarden los vanuit de wei naar binnen komen, stijgt de concentratie als Polly de hoek om komt en wordt er een vangnet gevormd voordat hij een ‘verkeerde afslag’ neemt en zich her en der wat snacks toe eigent.

Polly staat al een jaar of 14 bij dezelfde pensionstalling en we hebben geluk dat de boer / pensionhouder nooit moeilijk gedaan heeft over Polly zijn streken. Sterker nog; Polly en hij hebben een stilzwijgende overeenkomst en Polly weet precies waar hij aan toe is. Polly heeft (volgens mij) het idee dat hij, na de boer de eerste is in de rangorde op stal. Hij loopt dan ook als een toegewijde assistent naast hem vanuit de wei.

Als er nieuwe paarden op stal komen, verwelkomt hij ze en lopen ze een poosje bij Polly in de wei, alvorens ze gewend zijn en hun gang gaan. Hengsten en dominante ruinen waarschuwt hij om ‘zijn’ kudde met rust te laten. Voor ons is hij eigeijk onmisbaar, een deel van ons gezin. Als wij één stap door de deur zijn heeft Polly ons al gesignaleerd en staat dan blij te hinniken.

Onze meiden hebben beiden leren rijden op Polly. Dat hij soms ging rollen met één van hen op zijn rug, vlak langs paaltjes rende waar steevast een been van dochterlief achter bleef hangen, tijdens wedstrijdjes de ring uit glipte of onder een omheining door ging met als gevolg dat zijn berijdster hier achter bleef hangen en werd ‘afgeschoten’, heeft beide dochters nooit ontmoedigd.

Hij is altijd de beste en de liefste geweest. Polly is hun hele jeugd aanwezig geweest en we hebben veel tijd met hem doorgebracht. Hierdoor is een wederzijdse liefde ontstaan die nooit minder zal worden. Het is dan ook vreselijk moeilijk voor ons om nu afstand van hem te moeten doen, ook al weten we dat hij een fijn leven op de Paardenkamp gaat krijgen.

Omdat onze Romana al 2 jaar erg gelukkig lijkt te zijn bij de Paardenkamp, hebben wij het vertrouwen dat Polly ook een goede toekomst tegemoet gaat. Maar wat gaan we hem missen……

Unico is geboren op 15 maart 2001. Het is een zogenaamde zweetvos, dit is een voskleurig paard met blonde manen.

In 2004 reed ik bij manege Jan Dolfing in Vries (Drenthe) omdat mijn pony was afgekeurd i.v.m. een peesblessure. Mijn favoriete paard was Cacharel, hier maakte ik veel buitenritten mee. De eigenaar, Jan Dolfing vertelde mij dat Cacharel een veulen had gehad en dat deze inmiddels 3 jaar oud was en zadelmak gemaakt werd door een kennis. Ik heb toen een afspraak gemaakt met deze kennis en ben gaan kijken bij dit paard, Unico genaamd. Unico was toen net zadelmak, maar moest alles nog leren.

Ik mocht Unico verder beleren en ging er 3x per week heen om te rijden. We kregen samen een enorme band en vertrouwden elkaar volledig. Tot ik op een dag kwam en Unico bezweet op stal stond. Ik vroeg aan de eigenaar wat er aan de hand was, hij gaf aan dat er meisjes hadden gereden op Unico die haar misschien wel wilden kopen. Helemaal overstuur ben ik toen naar huis gegaan, ik moest er niet aan denken dat Unico verkocht zou worden!

Ik heb toen alles op een rijtje gezet en heb toen Unico zelf gekocht, ik had toen een pony (Gipsy) en een paard. De pony is in 2013 overleden (32 jaar). Tot 2018 heb ik op Unico gereden, les gehad (dressuur), onderlinge wedstrijdjes gereden en buitenritjes gemaakt. In oktober 2018 is Unico heel erg ziek geweest, ze heeft droes gekregen van een paard dat gekocht was op de Zuidlaardermarkt. Gelukkig is ze volledig hersteld, maar ik heb het rijden niet meer opgepakt.

Karakter
Unico is een alert paard. In de kudde is ze altijd de leidmerrie geweest, ze is vrij dominant en zorgt dat de groep bij elkaar blijft. Ook waakt zij over de anderen als ze even staan te rusten en waarschuwt voor gevaar. Ze is vrolijk van karakter en erg gehoorzaam. Je kan aan haar blik zien of ze lekker in haar vel zit. Als ze iets mankeert is ze erg aanhankelijk. Unico staat graag buiten, liefst dag en nacht.

Verkeersmak
Unico heeft haar eerste 3 levensjaren vlakbij vliegveld Eelde in de wei gestaan. Hierdoor is ze harde verkeersgeluiden gewend. Wel is ze erg schrikkerig voor kleine onzinnige dingen zoals een container langs de weg, iemand die staat te harken in de tuin, of een bosje dat heen en weer beweegt in de wind. Ook heb ik er al meerdere keren bijna afgelegen als er een eend of reiger opvloog  vanuit de sloot (of slootkant).

Anekdotes
Mijn hond heeft een keer met Unico gewandeld over een rustige terrein, zij had het halstertouw uit mijn hand gepakt en Unico liep rustig mee, als het haltertouw viel, stopte Unico direct om de hond niet op de pootjes te staan (hier heb ik nog een filmpje van).

Toen er een circus in Zuidlaren was stonden de circusdieren vlakbij de wei van Unico. Ze mochten daar overdag buiten grazen. Ik kwam net terug van een buitenritje. Unico had niets in de gaten totdat ze ineens oog in oog stond met een kameel. Haar staart ging omhoog en ze snoof een paar keer hard en galoppeerde in volle galop terug naar de wei, wat was zij geschrokken, dat had ze nog nooit gezien!

 

Witje (geboren in 1993) had al een succesvolle sportcarrière achter de rug toen hij in 2007 vanuit het Oosten van het land naar Tienhoven kwam. Menig concurrent huiverde als zij “Gino”, want dat was zijn sportnaam, op de startlijst hadden zien staan. Witje sprong namelijk de sterren van de hemel en doorliep de Z-klasse met gemak. Vele oranje linten sleepte hij mee naar huis.

Ook als leerpony had Witje zijn sporen toen al lang en breed verdiend en ondanks zijn temperament hebben nog vele kinderen uit Tienhoven genoten van de lotgevallen met Witje. De buitenritjes verliepen tamelijk turbulent vanwege het enigszins vurige karakter van Witje, maar met zijn altijd vrolijke humeur en witte oortjes naar voren gestoken, stal hij ieders hart.

Behalve een vrolijke lieverd is Witje ook een échte modderworstelaar. Hij vindt niets heerlijker dan zich uitgebreid te wentelen in de zwarte modderige aarde, hetgeen natuurlijk nóg leuker is na een poetsbeurt. We hebben hem ooit eens onherkenbaar diepzwart aangetroffen in de wei. Gelukkig draaide hij toen zijn andere zijde naar ons toe en zagen we zijn spierwitte ander kant weer. Té grappig. Witje is gewoon onweerstaanbaar!

Noran zag het levenslicht op 18 februari 1998 in het plaatsje Bolligen, kanton Bern, Zwitserland.

Hij is een rasechte Freiberger; cool in het hoofd, safe op de benen, gelijkgestemd humeur, werkwillend en een echte “knuffelbeer”. Nadat hij met goed gevolg op 3 jarige leeftijd de zgn. Feldtest had afgelegd kwam hij “in de handel” zoals dat heet.

 

De Freiberger is vanwege zijn karakter een echt familiepaard en geschikt voor alle disciplines; in het span, onder de man, vrijheidsdressuur en het Holtzrücken. Dit laatste wordt vooral in Zwitserland beoefend, omdat de paarden aldaar op het boerenbedrijf alsook in de bosbouw worden ingezet.

Vanwege zijn tredvastheid, nodig in de bergen, is de Freiberger ook bij het leger in trek. Bepakt en bezakt voor het vervoer van legerspullen met zijn vaste begeleider en verzorger de bergen in! Vandaar ook de kortgeschoren manen, het zgn. soldatenkapsel.

 

Noran kwam in 2004, samen met zijn maatje en spangenoot Edu bij ons op stal. Er werd enkel recreatief gereden, enkele keren per week en 2x per jaar een lang weekend met de leden van onze vereniging, NVFP, ergens in den lande, de Veluwe, Drents-Friese woud b.v. en andere mooie locaties.

Door het plotseling overlijden van Edu in december 2019 en vervolgens de opkomst van de corona pandemie werd een dikke streep getrokken door ons vast uitrij patroon.

Noran kwam aldus noodgedwongen “op rust”. Dagelijks weidegang, een uurtje trainingsmolen en de stal. Maar alleen is maar alleen en niet des paards. Voor hem bood De Paardenkamp alwaar hij al vele jaren op de wachtlijst stond, dan ook de perfecte oplossing.

Hij maakt het goed en heeft het er uitermate naar zijn zin met al die soortgenoten om zich heen.