Oene

Curriculum Vitae Oene,

Lieve mensen van de Paardenkamp!

Allereerst wilde ik alle medewerkers van de Paardenkamp bedanken voor hun enorme inzet en geweldige verzorging voor de bejaarde paarden!

Oene; 24 jaar oud, kwam als driejarige uit Friesland, had een Friese vader en Gelderse moeder. Zou aanvankelijk als reserve koetspaard blijven, maar de echte Friezen streefden hem voorbij. Zo is hij groen uit de wei gekomen. Hij werd beleerd voor de koets en later onder het zadel. Oene was erg leergierig, was lid van de Hilversumse koetsiersvereniging, nam deel aan onderlinge wedstrijden, ook onder het zadel maakte hij heerlijke buitenritten op de Lage Vuursche, het Gooi en in de Polders van Eemnes. Hij was een allemansvriend, menig kind kon op zijn rug genieten. De laatste tien heeft hij mooie jaren gekend bij de Paardenstek in Eemnes, zomers in de wei, had een geweldige stal en kreeg vaak extra beweging in stapmolen en paddock. Hij heeft veel voorspoed en weinig ongelukjes gekend, 1x met de koets over drie Amsterdammertjes gesprongen (Oene: ja ik had net mijn eerste springles gehad, dus ik dacht, daar spring ik even overheen), springen was zijn lust en zijn leven. Verder een kijkoperatie met peessnede (wit voetje) wat altijd kwetsbaar bleef, ook voor mok was hij gevoelig en 1x koliek gehad door trage darmwerking door de overgang van weiland naar stal. En O ja, zijn been opengehaald langs een betonrand langs de sloot. Zijn eerste hoefsmid zei: Oene heeft hele harde benen, daar heeft hij heel veel plezier van gehad.

En nu, het Geluk om zijn Oude dag te mogen doorbrengen op: “De Paardenkamp”!

Kan je nog meer geluk nog hebben in een paardeeven????

Carolina

Toen ik werd gebeld dat Carolina naar dit paardenrusthuis zou gaan, kon ik geen betere plek bedenken voor haar pensioen. Natuurlijk wil ik een stukje schrijven over haar.

Carolina kwam bij ons op de manege en al snel werd zij ‘Carolientje’ genoemd. Toen zij kwam, was ik in de leeftijd van 9 of 10 jaar oud en helemaal gek van paarden. Carolientje werd al snel mijn ‘lievelingspony’. Ik mocht de competitie-wedstrijden op haar rijden, al ging dit lang niet altijd goed. Ze had zo haar nukken in de stal. Daar steigerde ze nog wel eens en stilstaan was ook niet haar favoriete bezigheid, maar dat kon mijn enthousiasme niet drukken. Ik was dolblij als ik op haar mocht rijden. Hierbij was mijn voordeel dat lang niet iedereen haar leuk vond. Ze bokte nog wel eens onder het rijden en niet alles ging vanzelf bij haar. Toch vond ik haar geweldig . Hoe langer ze op de manege was, hoe liever en rustiger ze werd.

Ik mocht een paar jaar regelmatig op haar rijden, waarbij ik zelfs privé-lessen met haar ging volgen. Op haar leerde ik steeds meer ‘echt’ paardrijden en het liefst wilde ik haar natuurlijk voor mijn verjaardag hebben. Ik vond het geweldig. Tot de dag kwam, dat ik te groot voor haar werd. Ik stapte over op de grotere paarden en pony’s. Toch ging ik nog altijd even bij haar kijken, wanneer ik op de manege was.

Nu is het bijna 17 jaar later en is zij toe aan haar, na jareange trouwe dienst, welverdiende pensioen die ik haar meer dan gun!

Carolina herinner ik me vooral als een pony waarop ik veel buitenritten heb gereden. Het begon allemaal heel veel jaren geleden. Op de manege vroegen ze of ik de buitenrit op Carolina wilde rijden. Wel moest ik opletten dat ze niet naar andere paarden zou trappen. Tijdens de buitenrit ging het prima zolang andere maar afstand bewaarden. En Carolina was echt een super pony tijdens de buitenrit. Ze liep lekker door en toen we een stukje gingen crossen had ze er echt plezier in. Ze wilde graag voorop lopen dus we gingen dan ook altijd in volle rengalop, tot tranen in de ogen van de wind aan toe.

Het was altijd samen genieten om zo te scheuren door de bossen. Na die ene keer heb ik dan ook nog vaak buitenritten op Carolina gereden.

Carolina en ik heb samen zelfs een keer meegereden tijdens een bruiloft in western stijl. Als ruiter had ik cowboy-kleding aan en zo gingen we met een groep van 8 ruiters en paarden op pad. We reden voorop in de stoet met daarachter de postkoets met het bruidspaar en daarachter de huifkarren met de gasten. Die dag was extra bijzonder omdat ik hiervoor speciaal vrij had gekregen van school en omdat we een cowboy hoed droegen in plaats van een cap. Die rit op Carolina zal ik dan ook zeker nooit meer vergeten.

Olivier, stokmaat 136.5 geboren als Sweet forest Twinkle Star in De Bilt. Olivier, koosnaam Ollie is bij ons aan de overkant geboren bij een New forest fokker die een hele kudde erop na hield voor haar plezier, eens in de zoveel tijd ging een pony naar een stal bij het Amsterdamse bos om klaar gestoomd te worden voor de grote wereld. Ollie was toen 6 jaar en vond het allemaal maar zo zo. Hij houdt van mensen en van andere paarden maar je kon goed aan hem merken dat hij 6 jaar in een kudde heeft geleefd. Weinig in de hand geweest en  de smid was een nachtmerrie voor hem, laat staan de dierenarts met een inenting. Enfin, zadelmak, konden wij het niet laten om Olivier te kopen. Niet iedereen vond het een slim plan om een groene, zeer vlugge pony te kopen voor de kids die toen nog erg jong waren en rondsjeesden op de shetlanders  ( Rocky, die een aantal jaren op de paardenkamp mocht doorbrengen)  Olivier, groot genoeg om een kleine volwassen te dragen kwam thuis en vanaf dat moment was het goed, Do onze oudste dochter heeft een aantal jaren, les, ponykamp, wedstrijden ect alles met Ollie gedaan en daarna Danouck en Anne Claire. De meest betrouwbare pony ooit in de omgang, zonder zadel, aan een halster zwemmen, in zijn stal uithuilen als je boos bent, achterstevoren erop, voltige, spreekbeurt op school, zelfs als er een stroomdraad los was en de andere paarden er tussen uit knepen bleef Olivier achter de draad staan. Dressuur vond hij maar stom, Olivier met de beste springmanieren had op wedstrijd nog wel eens een vliegensvlugge weigering wanneer de kleuren van de sprong of de vorm hem niet aanstond, regelmatig belandde een van de kids dan ook in of over de hindernis. Toch zijn ze alledrie clubkampioen met hem geworden, L dressuur en m springen, crossen vond hij geweldig. al deze hindernissen sprong Olivier, alsof het niets was en zo ongelofelijk snel dat hij kon galopperen.
Toen Anne-Claire te groot werd voor Olivier kwam de oplossing, we leenden hem uit aan een gezin met 3 jongere kinderen in Epe, Hij heeft het hier heerlijk gehad, daarna naar een klein meisje in het Amsterdamse bos en naar een klein meisje vlakbij Alkmaar. ( wij als gezin hebben heel wat kilometers gereden om hem op te zoeken) Het maakte voor Olivier niet uit hoe groot je was, als je maar kon rijden dan deed hij geen stap verkeerd. een beginnende ruiter heeft nog nooit een rondje op Olivier kunnen rijden dan ging hij zo hard in de rondte dat je er vanzelf afvloog. Enfin, we waren uit de jonge kinderen die geschikt waren voor Olivier dus Ollie kwam weer naar huis. Een kennis uit de paardenwereld zocht een weidemaatje, dus Ollie vertrok weer om gezelschapmaatje te worden. Vanaf hier vertrekt hij naar de Paardenkamp. We zijn benieuwd hoeveel vrienden hij hier maakt en of hij Josephine ( zijn grote liefde) die in het Paddock Paradise woont herkent. Ik denk dat Olivier voor de paardenkamp een aanwinst is voor de poets en knuffel uren, je kunt hem niet blijer maken.

Sjanti komt van dezelfde eigenaar als Kurstin en zag in 1999 het levenslicht. Ook zij komt uit een goede familie; haar moeder is een afstammeling van de hengsten Lucky boy en Burggraaf.

Met haar is nooit gefokt maar ze is wel altijd onder het zadel geweest met een meisje uit de buurt. Deze combinatie behaalde uiteindelijk de M-klasse in dressuur.

Beide dames zijn erg lief en hebben nooit nare paardenstreken gehad.

Quote;

“Met pijn in het hart hebben we afstand gedaan van onze 2 merries, maar ook wij worden een dagje ouder. Omdat we altijd het beste hebben gewild voor onze paarden zijn we erg dankbaar dat ze hun oude dag mogen doorbrengen bij de Paardenkamp en ze hadden wat ons betreft niet beter terecht kunnen komen.”

 

WHARLEY BOY

Ik weet het nog goed toen ik Wharley voor de eerste keer zag. Hij zou mijn pony worden. Hij kwam net voor zijn derde jaar bij mij. Hij had zijn eerste jaren heerlijk in de polder gelopen en daardoor was hij echt helemaal niets gewend. Hij kon nog geen hoef optillen en de eerste keer dat ik op hem ging zitten ging hij er gewoon bij liggen! In het begin heeft hij dit nog eens vaker gedaan, waren we heerlijk in het bos aan het rijden, dan was hij het gewoon zat en dan ging hij midden in het bos er bij liggen. Zo van “ga jij zelf maar lopen!”

De jaren daarna hebben we nog heerlijke ritten samen gemaakt. Hij was/is dan ook een heerlijke, eigenwijze maar een geweldige pony.

Fellow is een KWPN-ruin van 26 jaar. In de zomer is hij glanzend lichtbruin met zwarte manen en staart. In de winter is hij donkerbruin.

Toen de manage waar wij reden van eigenaren verwisselde kwam Fellow met hen mee. Hij was toen ongeveer 16 jaar. Fellow is een zeer veelzijdig paard. Hij werd in de manage zowel voor de western- als voor de dressuurlessen ingezet. Hij had ook ongelooflijk veel energie. Daarom werd hij ook veel ingezet. Hij werd minder handelbaar als hij zijn energie niet voldoende kwijt kon.

Vanaf het begin waren wij “fan” van hem. We reden zoveel mogelijk lessen op hem. In 2007 besloot de manage-eigenaar de paarden te verkopen en verder te gaan als western- en dressuurstal. Toen zijn wij de trotse eigenaren van Fellow geworden. We hebben toen afgesproken dat als we niet meer met Fellow zouden kunnen rijden wij hem een welverdiende oude dag zouden geven. Toen de inschrijflijst van De Paardenkamp even open was hebben wij hem direct opgegeven. Na ongeveer 1 jaar werd hij kreupel. De dierenarts kwam erbij en een lange weg van stilstaan, kleine stukjes wandelen etc begon. Dat is bij elke paardeneigenaar wel bekend.

We hebben nog wel korte periodes met hem gereden, maar nadat artrose in zijn voorbeen was vastgesteld zijn we daarmee gestopt. Hij is naar een boerderij in de buurt gegaan waar hij bijna 4 jaar heeft gestaan. Daar kon hij in de zomer heerlijk het land op. Wij kwamen om de beurt elke dag bij hem om hem te verzorgen. Hij is in die periode ontzettend opgeknapt. Hij “vergat” ook regelmatig dat hij al oud was en sprong door de wei als een jong veulen.

En toen kwam bericht dat hij naar de Paardenkamp mocht komen. Op 29 juni hebben we hem gebracht. Het afscheid was wel moeilijk, maar de wetenschap dat hij het daar helemaal naar zijn zin heeft maakt alles goed. We kunnen hem bezoeken wanneer we maar willen.

We hebben ontzettend veel rijplezier gehad met onze Flo. Het is vreselijk leeg dat we niet meer dagelijks heen gaan om hem te verzorgen. We gunnen het hem zo dat hij nog een paar jaar mag rondhuppelen met de andere paarden.

Henny en Elly

Schimmel

Schimmel is, via een handelaar, ongeveer 13 jaar geleden bij ons op de manege gekomen. Onder het zadel wil ze voor iedereen werken, het is een leuke, lekkere voorwaartse pony. Ze vindt springen erg leuk en ook paardenvoetbal valt in de smaak. Je kon veel doelpunten op haar scoren! Maar dat kwam ook wel een beetje omdat de andere manege paarden een beetje bang voor haar waren.) In de stal is het een beetje een lastige pony, maar het is een lieverd als zij je vertrouwd. Om haar te pakken te krijgen moet je soms heel wat rondjes door de stal lopen. Maar gelukkig is ze dol op brokjes en daar zwicht ze wel voor. Met een wedstrijd was je een poos bezig met poetsen, knotten en wassen ( daar kon je een poos mee bezig zijn om haar weer helemaal wit te krijgen) Maar dat gefrunnik vind ze heerlijk, ze valt zowat in slaap als je een poos bezig bent.

Het is fijn dat ze van haar oude dag mag gaan genieten want dat heeft ze verdiend!

Hallo, ik zal mij even voorstellen. Ik ben NOLENTE, dat is mijn roepnaam. Mijn echte naam is NICOLET. Ik ben geboren op 10 juni 1995 en ben dus een 24 jaar oude KWPN er. Mijn vader was Jackson en mijn moeder was Jarazjah.

Ik heb veel mee gedaan aan spring concoursen en ik heb gesprongen in de categorie Z. Dressuur was niet echt weg gelegd voor mij.  Wel mocht ik altijd graag relax in het bos rijden met mijn baasje.

Ik loop heel gemakkelijk uit mezelf de paardentrailer in. Alleen kan ik niet met zijn tweeën in de trailer staan. Dan raak ik een beetje in paniek.

’s Zomers heb ik veel last van vliegen. Dan krijg ik over mijn hele lichaam allemaal bultjes. Ook krijg ik dan last van ontstoken ogen door die vliegen.    Buiten in de wei draag ik dan ook altijd een vliegendeken en heb ik een vliegenkap over mijn hoofd. Op stal heb ik alleen een vliegendeken op.

Ik vind een tijdje buiten staan wel leuk maar ik sta ook wel graag op stal. Ik kan thuis altijd zo mijn stal weer iopen als ik het buiten zat ben. Mijn baasje had de staldeur altijd voor mij open. Vooral als het etenstijd is dan ben ik niet uit de stal te slaan. Als ik mijn baasjes aan zie komen dan hinnik ik altijd tegen hen. In de omgang ben ik heel gemakkelijk. Als ik op stal sta kan de stal heel gemakkelijk uitgemest worden. Ik ga dan netjes voor mijn baasje opzij. Ook kan men rustig onder mij door lopen als men ergens niet bij kan.

De laatste jaren heb ik altijd alleen gestaan. Als ik met andere paarden in de wei sta dan ben ik nog best in staat om ze op te jagen.

Verder hoop ik dat ik nog een lange tijd mag genieten van mijn oude dag op de Paardenkamp in Soest. Mijn baasjes zullen mij nog regelmatig komen bezoeken.

Merrie Kurstin is geboren in 1992 uit een dochter van de bekende hengst Ramiro. Haar vader was de hengst Glendale. Ze heeft verschillende knappe veulens gehad waaronder een hengst die de 3e bezichtiging heeft gehaald op de nationale hengstenkeuring. Sinds 12 jaar is er niet meer met haar gefokt heeft ze een heerlijke tijd met Sjanti op de wei.

Quote;

“Met pijn in het hart hebben we afstand gedaan van onze 2 merries, maar ook wij worden een dagje ouder. Omdat we altijd het beste hebben gewild voor onze paarden zijn we erg dankbaar dat ze hun oude dag mogen doorbrengen bij de Paardenkamp en ze hadden wat ons betreft niet beter terecht kunnen komen.”

Baska

Na jaren van lessen en wedstrijden ontstond de wens voor een veulentje van onze brave kinderpony.

De dichtsbijzijnde hengst was toevallig een prachtige volbloed arabier, Pearls Sjamal. Hij moest de vader van het veulen worden.

Een jaar later, in 1993, werd Baska geboren. Een vrolijke merrie met de kleur van haar moeder(roan) en de pit van haar vader.

We hebben veel meegemaakt, ik heb haar beleerd voor de kar, later toen ze 4 jaar was onder het zadel.(recreatief) Ze was erg snel en we gingen graag in volle galop door de bermen!

Er gebeurde ook weleens wat, zo lag ze in eens in een sloot vast, ging ze eens zonder ruiter in volle vaart naar de boerderij terug langs smalle fietspaadjes en over hoge bruggetjes langs de Dokkumer Ee.
Maar meestal was ze supervertrouwd en vooral ook met kinderen en de verschillende verzorgsters die ze heeft gehad.
Haar kleur is heel bijzonder, een bruine ondergrond met witte haren erover maar 4 seizoenen heel verschillend!
Ze is eens in de zomer naar een eiland geweest voor zomerbegrazing, met een bootje stak ze het kanaal over!
We hebben nog geprobeerd een veulentje bij haar te fokken maar dat is helaas niet meer gelukt.
Ze heeft halverwege haar leven een peesblessure opgelopen die met rust verbeterde maar wel bleef.
We hebben daarna altijd rustig aan gedaan, vele stapritjes door het bos bijvoorbeeld.
Ze genoot ervan en had altijd de oortjes vrolijk naar voren.
Ze was altijd zeer jeugdig om te zien en heel fris en sterk. De winter van 2012-2013 had ze voor het eerst wat moeite en kon je zien dat de jaren gingen tellen. Tandarts erbij, slobber, keertje extra ontwormen, warme deken, rust, onbeperkt hooi en toen ging het wel weer, maar toch: Baska werd een dagje ouder en chagrijnig tegen de jonge pony’s.

Toen de Paardenkamp belde was dat precies op tijd voor haar welverdiende pensioen!