Amanda

Mijn pony Amanda komt een donderdag naar jullie. Maar het voelt wel heel gek voor mij als ik niet even kan vertellen wat voor soort pony het is.

Ik heb haar van mensen gered van de slager toen ze drie maanden oud was. Drie en half heerlijk vertroeteld en veel gewandeld. Daarna jaren plezier gehad met het rijden op haar. Helaas kwam daar een einde aan toen ik op een morgen bij haar stal kwam en een of andere idioot had haar stal vol gegooid met Turkse broden. Goed bedoeld waarschijijk maar Amanda was gelijk hoefbevangen. De dierenarts kon haar wel redden maar ik kon nooit meer op haar rijden. Gelukkig kon ik haar in leven houden en weer veel gewandeld.

Toen had ik de pech dat een andere pony mij hard over een hek trok zodat ik daar chronisch gekneusde ribben aan overhield. Ik kon niet goed meer voor haar zorgen en wilde ze bij jullie inschrijven. Ik dacht altijd dat dat met 20 pas kon. Maar de laatste 6 jaar heeft ze in een paarden rusthuis gestaan samen met een kleine shetlander op een schraal weitje. Ze heeft het daar geweldig maar helaas willen ze mettertijd gaan stoppen ja en dan….Dat is een grote zorg voor me.

Toen belde jullie ik schrok me rot. Gelukkig mocht ik de volgende dag terug bellen. Zaterdag zijn we komen kijken en we vonden het geweldig. Wel moeilijk maar een hele zorg minder.

Amanda heeft nooit in een grote kudde gestaan. Hoog uit 5 oude paardjes bij elkaar. Piet heeft verschillende keren geprobeerd om de shet bij haar in de stal te zetten maar dat lukte niet. Wel op de wei. Het is best een dametje met pit. Als de veearts komt kan ze erg nerveus zijn maar als iedereen rustig blijft komt alles goed. Het is een verschrikkelijk leuk en grappig dier maar je moet haar een beetje kennen. Ik heb echt een super band met haar. Ik schrijf dit niet omdat ik jullie niet vertrouw en denk dat ik het beter weet. Want ik heb alle vertrouwen in jullie. Maar voor mij is het even belangrijk dat jullie haar alvast een beetje kennen. Ik denk niet dat er een donderdag iets zinnigs uit mij komt…hihi.

Heel vriendelijke groeten Conny

Kira is 26 jaar jong. Een betrouwbare en super brave merrie die sociaal is naar andere paarden, erg gesteld is op mensen en op overheerlijke bananen en mandarijnen.

Zij is een dressuurpaard en heeft veel uren op het wedstrijd terrein doorgebracht. Met veel positieve resultaten en een ZZ licht klassering in de toen der tijd Subtop.

Ook is zij heel dapper. Want naast het dressuur rijden was zij ook het ideale paard voor buitenritten, dagtochten en trektochten. En heeft zij ook het (slip)jacht rijden mogen meemaken. Je komt genoeg onverwachte situaties tegen. Zo is zij golfbal bestendig geworden tijden de ritten langs de golfbaan, vliegtuig bestendig door de ritten langs het vliegveld, honden en muziekinstrumenten bestendig tijdens de jacht en leeuwen bestendig geworden na verdwaald te zijn en uit te komen bij de dierentuin van Amersfoort. Van leeuwen gebrul kijkt zij dus ook niet gek meer op.

Een feestbeest bleek zij ook te zijn met haar deelname aan vele verkleed wedstrijden, pas de deux en verkleedritten. Als het paard van Batman, Lodewijk de 14•, Mike Myers van Austin Powers, bloemenpaard. Paaspaard, kerst- en Halloween paard met spinnen en spinnenwebben en is zij op nachtritten als lichtkunstwerk verkleed geweest. Met allemaal gekleurde knipperende lampjes in haar manen staart en op haar zadel en hoofdstel.

Ook is zij een fanatieke zwemster. Graag gaat zij het water in. Met haar voorbeen flinke spetters maken om er vervolgens achteraan te springen.

1talent heeft zij duidelijk niet en dat is het fotogeniek zijn. Haar mooi op de foto krijgen is nog een hele kunst. Zij steekt dan net haar tong uit of gaat aan de wandel.

Jong geleerd is oud gedaan en zo heeft zij op haar 23• jaar nog meegedaan aan een 'Golden Oldie" pas de deux waarbij zij de wissels om de pas in galop nog 1keer mocht laten zien en op haar 25• jaar een springwedstrijd met kleine sprongetjes en een Enjoy the Ride halve dag tocht. Tot op hoge leeftijd is zij doorgereden.

Ook bange mensen heeft zij geholpen om over hun rij angst heen te komen. en kinderen die graag een keer op de rug van een paard wilde zitten. Maar ook paarden die bang waren op buitenrit heeft zij er veel van begeleid. En ondanks dat zij een paard is met veel volbloed in haar lijn is zij rustig en makkelijk te rijden.

Zij heeft altijd met andere paarden samen gestaan. En vanaf haar is• jaar een aantal jaren in een kudde in de hitaktief.

Een sterk en fit paard, maar door haar ouderdom kwamen er toch gebreken. Haar gebit werd minder en haar rangorde in de groep werd steeds lager.

Nu geniet zij van knuffel aandacht, wandelingetjes en uitgebreid poetsbeurten. Met veel lekkers en extra slobbers.

 

Tequilla

 Op zesjarige leeftijd gekocht van iemand uit Zeeland. Als ze daar voor de winter niet weg was, zou ze naar de slacht.

Tequilla is en merrie en voor driekwart KWPN en één kwart Fries.

 Tequilla heeft veel last van zomerexceem. Toen ik haar ophaalde vanuit Zeeland had zij bijna geen staart en manen meer.

Daardoor zag zij er niet op haar mooist uit, maar met veel zorg en liefde knapte zij zienderogen op, gelukkig.

Zij is in de jaren dat zij bij ons heeft gewoond mijn grote steun en maatje geweest en heb mij daardoor staande weten te houden tijdens een moeilijke en zware periode (Ernstige ziekten) binnen ons gezin.

 In augustus 2007 is Tequilla in de kliniek te Emmeloord geopereerd aan haar linker voorbeen. Daar door was zij uitgesloten van deelname van concoursen. Voor mij was dat geen enkel probleem, ik gebruikte haar puur recreatief. Zij is verder haar

hele leven bij ons gezond geweest. Tequilla is een goud eerlijk paard. In al die jaren dat ik haar mocht berijden heeft zij mij er nog nooit af gegooid en ben er (dus) ook nooit afgevallen. In de begin jaren dat ik haar had, is zij één keer dusdanig gestruikeld dat ik er bijna af lag. Maar zij heeft toen alles in het werk gesteld zodat ik kon blijven zitten. Een paardenhandelaar zag het gebeuren en: – wat heb jij een  super braaf paard -.  

 Tequilla stond bij ons alleen in de weide, met twee shetlanders in een aangrenzende paddock en weide. Ze kan niet met ze maar zeker ook niet zonder hen. Want als zij even een uurtje uit het zicht waren, bleef zij ze maar roepen. Tequilla vind een buitenrit echt geweldig, ondanks het feit dat zij bang is voor grote tractoren en vrachtwagens.

 

Zij is en was voor mij een maatje,die ik dan ook met moeite moet loslaten voor haar en ons eigen best wil. Ik hoop dat zij nog vele jaren in goede gezondheid bij jullie mag wonen en dat ik haar nog eens kan opzoeken en kan en ervaren dat zij gelukkig is tussen haar soortgenoten.

 

Ik wil jullie dan ook bedanken voor al jullie goede zorgen voor de oude viervoeters.

Toen mijn jongste dochter Fabienne 8 jaar was – dat is inmiddels dertien jaar geleden – kochten we Punker als leermeester. Het is een echte allround pony, omdat hij namelijk zowel dressuur- als spring- als met name voor de cross getraind was.

Het is een Connemara pony. Geboren en getogen in Engeland en uiteindelijk naar Nederland gekomen. Mijn dierenarts ging er eigeijk al automatisch van uit dat hij een schimmel zou zijn, want dat zijn de meeste Connemara’s.

Fabienne heeft heel erg veel van hem geleerd en veel wedstrijden gereden.

Op een dag was er een dressuurwedstrijd in Soest. Wij kwamen aan en zagen alleen maar huilende kinderen. Een moeder legde uit dat er hele strenge jury zat en dat nog geen één kind een winstpunt had gehaald. Mijn dochter wilde meteen rechtsomkeert maken, maar ik zei “Nee, dat doen we niet, want misschien is de jury blij dat er een kindje in de ring is dat wel goed kan rijden.” En ja hoor!
Ze won niet alleen alle twee de proeven, maar had ook meteen 4 winstpunten!

Wat zijn gezondheid betreft hebben we wel een zorgenkindje gehad. Hij hoestte vroeger vaak en we begrepen maar niet waar dat door kwam. Een dierenarts kwam er gelukkig achter dat hij allergisch is voor hooi en voor vlas (of mot.) Zodoende staat hij nu op stro en krijgt kuilgras.

Een ander incident dat we met Punker hadden is gelukkig ook goed afgelopen. Op een stormachtige dag, nadat het al dagen geregend had, ging mijn dochter met hem rijden in het bos. Ze kwam een boomstam tegen en sprong er overheen. Echter, achter de boomstam lag een afgebroken tak. Punker sprong vol in de tak die hem spieste! De tak ging bij zijn borst erin en kwam bij zijn buik eruit. Hysterisch gilde Fabienne. Ik rende er naar toe. Beval haar mijn mobiele telefoon te halen. Helaas kreeg ik een bandje te horen dat de kliniek dicht was en dat ik het volgende nummer kon bellen. Hoe? Paard in shock in mijn ene hand, telefoon in de andere, gillend kind, regen en geen pen en papier in het bos.

Op een raadselachtige manier heb ik het nummer onthouden en kreeg de dierenarts aan de lijn. Zij zou onmiddellijk komen, maar was bij een spoedgeval in Amsterdam. Wij wachtten en wachtten en nog eens wachten. Pas na 2 uur kwam de arts want zij zat in de file, en dierenartsen mogen niet voor een spoedgeval over de vluchtstrook! Ondertussen stond Punker roerloos met dikke dekens op zijn rug. Ik stond met mijn schoenen vastgezogen in de modder. Vele vriendinnen kwamen ons emotioneel steunen.

Eindelijk was de redding gekomen. De dierenarts trok kordaat de tak uit zijn lijf. Ik was helemaal voorbereid dat ik dan flauw zou vallen als al het bloed eruit spoot. Maar tot onze grote vreugde kwam er slechts 1 druppel bloed uit. Bizar. Op de universiteit Utrecht stond een heel team al klaar voor ontvangst. Maar hoe krijg je een pony in beweging met twee gaten in zijn lijf en verstijfd van de kou en shock? Uiteindelijk is het ons gelukt hem achterwaarts naar de trailer te loodsen.

Normaal was hij moeilijk te laden maar alsof hij het begreep draaide hij zich om en rende de trailer op. In Utrecht zijn vele foto’s gemaakt en tot ieders verbazing was er geen bot en geen ader en geen orgaan geraakt. Ongelovelijk! Toch heeft hij nog zeker drie weken op Utrecht gestaan om met drains de wonden te spoelen en te laten genezen. We dachten dat hij nooit meer gereden kon worden. Maar niets is waar van dit alles, want hij is een sterke potige pony en heeft tot op de laatste dag dat hij bij ons was nog heel veel kinderen de grondbeginselen van het paardrijden mogen leren.

Vandaag zijn we nog een laatste mooie buitenrit gaan maken door de prachtige omgeving van Laren. Hij heeft zelfs nog een sprintje getrokken. We zijn heel blij dat hij nu zijn verdiende rust krijgt bij deze professionele mensen die met passie en hartstocht voor onze oude viervoeters zorgen.

Wij hebben vandaag een afscheidsfeestje gegeven. Als aandenken krijgt Punker een boek mee met foto’s en tekeningen van vele kinderen die op hem gereden hebben. Enkele ouders hebben tot mijn vreugde ook een donatie gedaan voor “De Paardenkamp”!

De hartelijke groeten van Sacha en Fabienne 

Het liefste paard van de wereld, Ros.

Een bonk goedaardigheid, 1,70 m hoog en 800 kilo.

Geboren in Het Land van Ooit, het pretpark waar de ridders nog echt vochten op hun stoere paarden om de hand van de jonkvrouw.

Ros kwam als 1 jarige slungel bij mij. Was al heel wat gewend qua drukte, want in het Land van Ooit fietsten ze altijd rond in het park met de paarden naast de fiets.

 

De eerste vier jaar van zijn leven mocht hij lekker opgroeien. Wandelen en eten, verder stond er weinig in zijn agenda.

Vanaf zijn vierde jaar heeft hij rustig kennis gemaakt met een zadel en wat daarbij hoort en vanaf zijn vijfde zijn we er op gaan zitten.

Het woord inrijden durf ik niet te zeggen, want dat was het niet. Het was er op gaan zitten en wegrijden, alsof hij nooit iets anders gedaan had.

Een heerlijk relaxed paard wat nergens van opkijkt.

Ros heeft in zijn leven nog nooit 1 stap verkeerd gezet, dat komt niet voor in zijn woordenboek.

 

Een tijdje later is hij beleerd om ook voor de wagen te lopen en we hebben heel wat mooie ritjes met hem gemaakt.

Ik heb mijn koetsiersbewijs met hem gehaald en hij mocht die dag ook het examenpaard zijn van nog een paar geluksvogels. Iedereen was geslaagd met hem natuurlijk.

 

Ros is vaak mee geweest naar grote evenementen. De Nederlandse Shire horse society presenteert het ras graag overal en Ros heeft vaak meegedaan.

Aan de hand, verkleed, voor de wagen, onder het zadel en met zijn vrijheidsdressuur-kunstjes liet hij menig hart sneller kloppen.

Hij kan ballonnen kapot trappen op commando, laat zich helemaal inpakken in een groot zeil, kan knielen, voetjes geven, kusjes geven en zelfs met zijn voorbenen op een blok gaan staan met 1 voet hoog in de lucht. En ondertussen heel stoer kijken.

 

Na zijn pensionering maakten we alleen nog maar rustige bosritjes met hem. Lekker stappen door bos en duinen, dat vond hij prachtig.

Hoe vaak hij op de foto is gezet door mensen onderweg…..

Busjes Chinese toeristen parkeerden haastig in de berm, iedereen sprong eruit met een camera en ik denk dat Ros misschien zelfs wel in China aan de muur hangt nu.

 

Je maakt Ros niet blijer dan met aandacht en knuffels. Op de evenementen stond hij altijd de hele dag vooraan aan het hek, met zijn grote hoofd tussen de groepen gillende schoolmeisjes. Die hem dan allemaal tegelijk aaiden. Dan had hij bijna een glimlach om zijn mond.

Als de andere paarden aan het eind van de dag dan moe werden en zich terugtrokken in hun paddock, bleef Ros vooraan aan het hek staan wachten op nog meer publiek.

 

Ros heeft ook vaak Sinterklaas opgehaald bij de boot en hem het dorp in gereden.

Met zijn hoofd tussen de achterste mannen van de drumband liep hij bijna in de maat mee.

 

Hij heeft heel wat meegemaakt in zijn leven, gelukkig alleen maar mooie en goede dingen.

We gaan hem enorm missen, maar weten dat hij bij menig bezoeker een glimlach zal opwekken met zijn ontwapenende manieren.

Largo

Largo is een altijd vrolijke en zeer energieke ruin en isgeboren op 17 mei 1993.

Ik kocht Largo van onze toenmalige huisarts toen hij amper 1dag oud was en was gelijk opslag verliefd.

Met ongeveer 5 maanden heb ik hem naar huis gehaald en hij kreeghet altijd wel weer voor elkaar om te ontsnappen met als gevolg dat hij welmenig keer in het draad heeft gehangen en daardoor vele keren onder dehechtingen en krammetjes heeft gezeten. Hij heeft hierdoor dan ook een soorthekel aan dierenartsen gekregen.

We hebben kilometers samen aan de hand door de poldergelopen door weer en wind.

Ik heb hem op 4-jarige leeftijd zadelmak gemaakt en je koneigeijk gelijk op hem wegrijden zo braaf was hij, met rijden was hij altijdwel kijkerig, vond altijd alles eng, maar bleef altijd doorlopen wat er ook opzijn pad kam en liep uiteindelijk altijd met een hele grote boog omheen.

Largo ik zal de vele grappige momenten met je heel erg gaanmissen, bedankt voor de energie die je mij altijd hebt gegeven in goede en inslechte tijden. Ik hoop dat je nog vele jaren mag genieten van een fijne oudedag, het ga je goed beste vriend.

Een Fries paard dat in het Brabantse land is geboren. Ik heb Vrouwkje geboren zien worden op de stal waar ik destijds stond met Sjors mijn Fjordje. Toen Vrouwkje 3,5 jaar oud  was wilde de eigenaar haar verkopen. Omdat ik haar zo ontzettend lief vond en ook al wat ritjes met haar in het bos had gemaakt, besloot ik om haar te kopen. Ik heb haar nog verder getraind en met een andere Fries op stal vormde ze een tweespan. Wij hebben in hun jonge jaren iedere zondag aangespannen gereden en aan een paar wedstrijdjes meegedaan. Verder reed ik bijna altijd met haar in het bos. Oefeningen in de bak daar vond Vrouwkje niet veel aan. Mijn tante reed op de andere Fries en mijn zusje op mijn Fjord, samen hebben wij heel wat buitenritjes gemaakt. Omdat Vrouwkje altijd heel koel in haar hoofd bleef wilde veel ruiters met jonge paarden de eerste bosritjes met ons mee. Inmiddels heeft Vrouwkje de mooie leeftijd bereikt om met pensioen te gaan en ben ik blij dat ze dat in deze prachtige omgeving op De Paardenkamp mag komen wonen.

 

.