Wij hebben meer dan 29 jaren voor de – nu – 30-jarige arabische volbloedmerrie “Redna” mogen zorgen en dat was een genoegen! Ze sloot – nét verspeend – vriendschap met onze merrie Nefina en dat bleek een levenslange vriendschap te zijn!
Redna kwam uit “een goed nest” kon erg goed bewegen en had een heel fijn karakter. Ze is recreatief bereden en zette in al die jaren “geen voet verkeerd”! Ze heeft ons mooie veulens gebracht en veel mooie herinneringen bezorgd. Zij was het moederpaard van onze 1e premie-hengst “Moran”, die – succesvol in de sport en – erkend werd door het NRPS!
Wij hebben Redna en haar vriendinnen lang “bij huis” gehad maar het werd langzaam maar zeker stiller op stal. Zij heeft inmiddels haar vriendinnen overleeft en we zijn – in de overtuiging dat ze daar past – blij dat “de Paardenkamp” plaats voor haar heeft.

Annelies

.

Vivian is geboren op 30 -5 -2000 In het plaatsje Winssen (gld)Op donderdag 9 november gingen we traditiegetrouw naar de Leste Mert in Druten. Daar zagen wij Vivian staan tussen de andere paarden, die daar op de markt werden verhandeld.We werden meteen verliefd op haar mooie eigenwijze ogen en haar lieve uitstraling. Na handjeklap over en weer werden we de trotse eigenaar van een 6 maanden oud Fjordenpaard.Vivian groeide op in Alphen a/d Maas samen met Ayze, haar leeftijdsgenoot. Na een zorgeloze paardenjeugd, kwam de tijd van leren voor Vivian.Dat leren was altijd een punt bij Vivian. Het eigenwijs zijn bleef ze uitdragen. Ze was een donderstraal onder het zadel en je moest van goede huize komen wilde je in het zadel blijven zitten bij Vivian, want Vivian verraste je altijd wel met een move dat je er af ging. Maar zo ondeugend als ze was onder het zadel, zo lief is ze in omgang in de stal en weide. Ze blijft altijd netjes stilstaan (los) bij de hoefsmid of poetsbeurt.In 2003 ging Vivian voor de keuring opname in het stamboek. We waren als eigenaar zeer benauwd dat Vivian op de keuring haar eigenwijze kunsten ging vertonen. Maar minder was waar, tot onze grote verbazing kreeg Vivian een 1ste premie. Wat waren we trots op haar.Vivian heeft heel haar leven in Alphen a/d Maas gewoond. Wat hebben wij genoten van haar. Vivian is een paard met karakter, ze is lief en eigenwijs, we kunnen met haar lezen en schrijven en ze vertrouwde ons.Vivian zit voor altijd in ons hart en met veel tranen hebben we de keuze gemaakt dat Vivian lekker gaat genieten op de Paardenkamp in Soest.Uit ervaring weten we dat de mensen van de Paardenkamp heel goed zorgen voor Vivian en dat onze Vivian een heerlijke oude dag tegemoet gaat.Hoe mooi kan een paardeeven zijn. Geniet er van Vivian wij zeggen je hebt het verdiend.Met vriendelijke groet Theo en Vanessa

Ik heb Bjorn van zijn 9e tot zijn 26ste jaar gehad. Toen hij bij mij kwam was hij onder de man wel goed opgevoed, maar daar buiten niet zo. Als hij niet naar binnen wilde, dan bleef hij gewoon in de wei rondrennen. Ik ben vaak gebeld van: we krijgen Bjorn niet naar binnen. Dan mocht ik dat fijn zelf gaan doen in het donker. Hij sleepte je naar ieder graskantje of sleepte je door de bak met longeren als hij daar zin in had. 

 

 

Door streng te zijn, maar wel lief en rechtvaardig, heb ik hem door grondwerk veel manieren bij gebracht, voor een haflinger dan. Hij kan los op de grond en onder de man alle gangen en tempo’s op mijn stem doen. Ook met wandelen hadden we een afspraak, hij mocht op commando even eten, daarna op commando weer verder en zo af en aan. Dat vond hij een goede deal.

 

De afgelopen 10 jaar heeft bjorn 1 dag per week een bijrijder en verzorgster gehad. We hebben beide wel wat mindere dingen met Bjorn meegemaakt met buiten rijden. Dat hij er vandoor ging en dat we eraf zijn gegooid. Dat we nog leven en dat we lichamelijk nog prima functioneren is best een wonder. Maar in 95% van de gevallen ging buiten rijden helemaal prima, alleen als het mis ging, ging het goed mis.

 

Bjorn is lieve pony voor paarden en mensen, hij houdt van aandacht van beide en van poetsen. Ook heeft hij humor, alleen kunnen mensen dat niet altijd waarderen. Hij is bomproof voor verkeer, bussen, trekkers etc maar niet voor kliko’s met bloemetjes stickers, fonteinen, sprinklers of vreemde mensen op bankjes die daar normaal niet zitten. Ook houdt hij alleen van ‘normaal’ eten, alle supplementen die er zijn voor paarden moet hij niet. Het hooi moet lekker zijn, zo niet dan gooide hij het uit zijn box en schopt tegen zijn deur uit protest. Met scheren is hij super makkelijk en hij vindt met de hand vijlen door de paardentandarts ook leuk, raar maar waar. Hij houdt van water en gaat er ook graag in liggen, inclusief ruiter, dat was dan weer wat minder.

 

Met poetsen kon ik hem geen seconde alleen laten, dat werd later iets beter maar het was altijd opletten. Dan gooide hij mijn poetskist om of deed iets onverantwoords zoals zijn been tussen het hekwerk wurmen of zijn hoofd of langs de buis schrapen met zijn tanden. Als weer eens vast zat vond hij dat dan weer eng, met alle gevolgen van dien. Ik heb daar een term voor, dingen moeten Bjornproof zijn.

 

In de wei en paddock moest de afrastering ook Bjornproof zijn, 3 draden! Een enkel draadje ging hem niet worden, ook niet met stroom. Ik ben wel eens verhuisd, hij ging voor het eerst op de wei en direct door het draad. Tja daar sta je dan als net nieuwe pension klant. Twee draden was altijd twijfelachtig. Meestal wurmde hij zich daar tussendoor, omdat hij snapt dat je tussen de tikken door moet gaan en dat dikke manen daar ook bij helpen met omhoog duwen. Hij kan ook bepaalde box deuren openmaken. 

 

Met mest uit de wei of paddock halen komt hij je ‘helpen’, hij staat in de weg, achtervolgt je non stop, probeert je kruiwagen om te gooien als je niet kijkt of molesteert je mestboy en harkje.

 

De afgelopen 10 jaar heeft hij samen gestaan met Osanne, een Fjorden merrie. Zij is ingeslapen op 28 jarige leeftijd, 4 dagen nadat Bjorn op de Paardenkamp is gekomen, door een neurologische aandoening. Osanne was de baas, dat vond Bjorn prima en zij beschermde hem ook tegen andere paarden. Ze hebben ooit met z’n drieën gestaan en die ruin was vaak vervelend tegen Bjorn. Dan ging Osanne hem straffen en dan stond Bjorn er zo bij van: hier lekker voor je ha ha. Zij deden alles samen, samen ontsnappen, samen je vervelen bij het uitmesten. Regelmatig kreeg ik appjes van: Bjorn en Osanne lopen rond op het erf. Osanne had een betere techniek, zij pakte gewoon de handvaten van de stroomdraden in haar mond en trok ze er gewoon uit. Dan gingen ze bij andere paarden buurten en gras eten, maar nooit van het erf af. Dus afrastering moest Bjorn en Osanne proof zijn.

 

Maar voor nu ben ik heel blij dat Bjorn lichamelijk nog goed is, ondanks ppid, en hoop dat hij nog lang op de Paardenkamp mag zijn en kan genieten.

Tindra, Ranga en Moeara zijn met zijn drieën aangekomen op De Paardenkamp. Het zijn IJslandse paarden die nog steeds goed kunnen tolten, de extra gang die IJslanders hebben. Tindra is de oudste, zij is 26 jaar. Toen ze 9 jaar was is zij gaan wonen op een mooie boerderij in Noord-Oost Groningen. Haar baasje was heel blij met haar, het was haar eerste IJslandse paard, en ze hebben samen veel keuringen en wedstrijden gereden. Dan werd Tindra helemaal opgepoetst tot ze glanzend wit was en reden ze de sterren van de hemel. In 2000 werd Tindra naar de hengst gebracht en In 2001 werd dochter Ranga geboren, ook een schimmel, en een maand later Moeara (ook wel ‘ die rooie’ genoemd)die een andere moeder heeft, die inmiddels is overleden. Ranga en Moeara groeiden op als zusjes. Ranga was al vanaf haar geboorte een beetje ‘anders’. Ze wilde eigeijk niet gaan staan en is altijd bang gebleven voor de wereld buiten het vertrouwde erf. Zij ging dan ook niet meer onder het zadel het erf af, alleen af en toe een wandelingetje. En aan de longe maakt ze prachtige acrobatische sprongen en in de bak was ze een prima rij paard dat haar benen heel mooi hoog kon opheffen en een heerlijke galop had. Tindra en Moeara hielden wel van bosritjes, gingen op stap in de trailer, maakten lange dagtochten en hadden het verder prima naar hun zin bij hun baasjes. Moeara kon nog wel eens schrikken onderweg als er een schaap voor haar neus stond of een lakenvelder koe. Dan rende ze het liefst weer terug naar huis. En Tindra is groot voor een IJslander en als je op haar rijdt dan voelt dat heel stabiel en krachtig. Ook zonder zadel zit je heerlijk op haar. En nu mogen ze dan dus van hun pensioen gaan genieten. Een heel avontuur voor de dames en veel nieuwe dingen te beleven en vriendschappen te sluiten

Vabuka heeft een rare geboortedatum; 18 oktober: haar moeder stond in het weiland bij een stel jaarlingen, waaronder een ambitieus jaarlinghengstje 😉 Toen ik haar kocht was ze vier jaar. Ik reed haar samen met mijn instructrice. Ze bleek zich aardig te redden in de dressuurring; ze kwam zelden zonder prijs thuis en heeft drie keer meegedaan aan de Gelderse kampioenschappen (in de klassen B, M1 en Z1).

Iets dat ik nooit zal vergeten is dat ik tijdens het rijden van een proef in de binnenbak van de rijvereniging in Voorthuizen ineens een heel raar geluid hoorde; tsss tssss tssss tsss en niet veel later werden we van alle kanten natgespoten. Bleek dat de vereniging vergeten was de baksproeiers uit te schakelen. Die stonden op een timer en normaal werd de bak op dat tijdstip niet gebruikt en werd de bak gesproeid. Vabuka en ik werden zeiknat. In de bak naast ons begon een paard te steigeren en werd de proef stilgelegd. Vabuka schudde drie keer haar hoofd en ik kon gewoon doorrijden! Ze sjouwde keurig door en leverde gewoon een dikke winstpunt en prijs!! Zo stoer! De hele kantine was onder de indruk.

Op een gegeven moment werd het lastig een gezin met drie jonge kinderen te combineren met (fanatiek) paardrijden. Vabuka is naar manege Zwanenburg gegaan; daar heb ik jaren gereden en gewerkt en m’n oudste dochter rijdt daar ook. Zo kon ik haar toch nog zien, af en toe rijden en is ze jareang een fijn leerpaard voor veel ruiters en amazones geweest. Ik ben heel dankbaar dat ze bij jullie terecht kan en hoop dat ze nog jaren mag genieten in de paardenwelness!!

Quinta is bij ons gekomen op 14-jarige leeftijd als pony voor mijn zoontje Quinten. Ik was op slag verliefd op haar mooie verschijning. Deze Welsh hebben we opgehaald in Emmen waar ze eerst marathonwedstrijden heeft gelopen en daarna met haar vorige ruitertje dressuur en spring wedstrijden. Vooral met springen was ze erg fanatiek en dat is ze eigeijk nog steeds. Ze heeft zelfs tot 2 jaar geleden nog met de springlessen in Soest meegedaan. Ik denk dat ze zelfs een parcours springt zonder ruiter zo leuk vindt ze het. Naast haar fanatieke karakter zal ze nooit gemeen zijn en alles voor je doen. Weken stilstaan en erop wegrijden zonder zadel of met de slee erachter. Een vriendinnetje van mijn dochter heeft zichzelf leren rijden op deze lieve pony. Helaas door gebrek aan een ruiter staat ze al een tijd stil en hebben we besloten dat ze haar “oude” dag op de mooiste plek die ze zich kan wensen mag doorbrengen. Ze staat al wel 8 jaar met haar vriendin Vosje, dus ik hoop dat ze beiden snel aan de nieuwe situatie zullen wennen en dat ze nog een mooie toekomst tegemoet gaan. En wensen jullie nog veel plezier met haar.

Met een lach en een traan zwaaien we Brenna uit naar haar welverdiende pensioenplek. Brenna heeft de laatste 7 jaar gewerkt als therapiepaard bij Stichting Kind te Paard. Deze stichting biedt equitherapie (therapie met paarden) aan kinderen met psychiatrische problematiek. Ook worden er therapietrajecten kosteloos aan kwetsbare kinderen uit zorginstellingen aangeboden zodat zij deze bijzondere vorm van therapie kunnen volgen. Brenna heeft de afgelopen jaren gewerkt met kinderen met verschillende ontwikkelingsproblemen.

Zij was een rots in de branding voor kinderen en jongeren in de leeftijd van 4 t/m 18 jaar. Met haar zelfverzekerde en zachte voorkomen sprak zij vooral beschadigde kinderen aan. Kinderen die slachtoffer zijn geweest van misbruik, mishandeling of verwaarlozing legden contact met de therapeut via Brenna. Brenna was veel minder bedreigend dan mensen voor deze kwetsbare kinderen. Brenna was een veelzijdig therapiepaard, zij kon alles. Kinderen konden zelfstandig alle 4 de gangen rijden (Brenna had naast stap, draf en galop ook een goede tolt onder het zadel), kon aan het werk als voltigepaard, maakte een sprongetje en genoot van verschillende buitenritten. Brenna was altijd betrouwbaar en dapper. Zo konden we met haar door de McDrive een ijsje gaan halen en ging zij verkleed mee het bos in. Ze kon ook eigenwijs zijn en hielp kinderen die moeite hadden om voor zichzelf op te komen met het leren aangeven van hun grenzen en experimenteren met leiderschap.

De laatste jaren was zij actief aan het werk met vluchtelingkinderen. Getraumatiseerde kinderen voelden zich snel veilig bij Brenna. In meer dan 12 verschillende talen is zij toegesproken. Zo was er een meisje dat na jaren in afwachting van een verblijfsvergunning, het goede nieuws dat zij ‘status’ had gekregen eerst in Brenna’s oor fluisterde en het later pas met de mensen deelde. Vorig jaar kreeg Brenna last van artrose en begon zij wat te struikelen. We hebben toen direct haar pensioen gestart. Omdat Brenna mentaal nog heel sterk is en enorm genoot van de aandacht en activiteit moest zij wennen aan het feit dat zij nog wel geknuffeld werd maar niet meer mee mocht om aan het werk te gaan. Op ons paddock paradise tussen haar 7 vrienden vermaakte zij zich prima, maar stond dagelijks bij het hek vragend naar aandacht.

Wij hopen dat zij bij De Paardenkamp ook veel mensen mag begroeten en veel nieuwe mensen en paardenvrienden zal maken. Wij komen haar vaak opzoeken en weten zeker dat er veel kinderen, die bijzondere herinneringen aan haar hebben, dit ook zullen doen. We gaan haar missen, ons gouden paard! Hieronder enkele fragmenten van kinderen en jongeren die voor haar afscheidsfeestje wat op papier hebben gezet: Brenna wat ben jij een leuk paard! En wat heb ik gelachen om jou! Je was lekker eigenwijs maar ook altijd voorzichtig! Je deed vaak in de bak waar je zelf zin in had. Als ik verdrietig was kon ik altijd bij jou even opvrolijken of mijn verhaal kwijt. Je bent een lief en eigenwijs maar betrouwbaar paard. Ik heb veel dingen samen met jou mee gemaakt en geleerd..(Geschreven door R, 15 jaar) “Doei Brenna, ik ga het missen om je eten te geven en kussen. Ik vind je heeeeeel lief!” (N, 4 jaar) Brenna je bent een lief paard Heel veel geld waard. Je krijgt een nieuwe stal, Ik mis je nu al. Dikke kus op je neus (geschreven door T, 8 jaar) Brenna is een betrouwbaar en gezellig paard dat veel van knuffels en complimentjes houdt. Met haar sterke eigen wil en bereidwilligheid is ze een leuk en leerzaam paard om mee samen te werken. Haar vriendelijke uitstraling en lieve, rustige karakter maken haar een paard om te vertrouwen. We gaan haar erg missen en hopen dat ze hete erg naar zin krijgt in Soest. (Geschreven door S&T, 17 jaar) “Brenna waar je ook bent, je blijft altijd mijn prinsessenpaard!”. (I, 9 jaar)

Ik ben Odin, dit jaar werd ik op 16 maart 24 jaar. Ik ben een ruin, zwart/bruin, maar als ik lol heb in de wei kom ik er grijs uit. Mijn baas is dan not amused, maar poetsen vind ik wel lekker, dus ontstaat er een win-win situatie. Mijn vader was een Grafiet, ook zwart en mijn opa van vaders kant was Ramiro Z. In het hengstenboek staat mijn vader Grafiet als een goed rij/springpaard, vriendelijk karakter, maar geen held. Nou, daar lijk ik dus behoorlijk op, ik ben lief en meegaand, wil hard werken, maar als ik iets raars denk te zien, spring ik ineens 180 graden achterstevoren. Dat was niet altijd prettig, want dan was mijn bazin een zandruiter. Maar ik heb wel het M-niveau bereikt met mijn baasjes en dat deed ik graag. Vooral als het goed ging en ik het druppeltje halfbloed voelde kriebelen liep ik heel netjes. Eigeijk was ik nooit ziek, ik heb een keer een schouderblessure gehad, maar daarvan weer hersteld. Alleen de laatste keer heb ik het verbruid en was het een peesklap. Dat ging niet goed, want toen was het afgelopen met de ruiterpret. Gelukkig heb ik daar fysiek geen last meer van, maar mijn baas is al langer gepensioneerd dan ik, dus heeft ze mij nu ook mijn pensioen gegeven. Ik mag nu bij nog veel meer soort- en leeftijdsgenoten mijn oude dag doorbrengen, ik hoop dat ik daar nog vele jaren van mag genieten.

Donja is in 1996 als 3-jarige bij ons gekomen en kon nog helemaal niks. Onze toen 11-jarige dochter is met haar naar de ponyclub gegaan waar Donja al snel berucht werd; ze kon vanuit het niets gigantisch bokken en er razendsnel vandoor gaan in galop, niet echt een kinderpony dus. Een zandhapdiploma was al rap in de pocket. 

In 1998 hebben we Donja voor de wagen ingespannen wat supergoed ging, maar ook dan gaf ze regelmatig een bok en ging er in rengalop vandoor. 

Als er een gezellige menrit werd georganiseerd was het Donja die voorop in de stoet wilde lopen en kreeg ze al snel de naam; turbohaf. Na een paar jaar kreeg ze een stalmaatje dat al héél snel door had dat Donja het voor het zeggen had. In tweespan voor de wagen ging prima en gingen ze overal mee naar toe; op vakantie, strandritten bij Katwijk, Eper paardenvierdaagse, ringsteken alles was leuk, maar Donja wilde wél altijd voorop in de stoet lopen en dus was ze aan het eind van de rit altijd zeiknat van het zweet. Ook af en toe een marathonwedstrijd vond ze geweldig; zodra ze het startseinfluitje hoorde, gingen de oortjes erop en was het gaan! In dressuur was ze een kei en liep ze keurig in de ring de voltes. Toen ze 25 jaar was, ging ze steeds vaker iets mank lopen en hebben we besloten dat ze genoeg gedaan had en lekker op de wei mocht niksen. En nu 28 jaar jong mag ze van haar pensioen genieten op De Paardenkamp in Soest.