Zaza

Zaza is geboren in 1977. Wij (2 zussen) hebben haar gekocht in 1986. Het was onze eerste eigen pony. Wij waren toen zelf 14 en 16. Haar vorige eigenaar noemde haar Ceasar maar wij vonden dat niet passen bij een merrie. Omdat ze toen nog echt een blauwschimmel was en haar onderbenen bijna helemaal zwart waren vonden we haar wel wat van een zebra hebben en hebben we haar vernoemd naar Zaza Zebra van de fabeltjeskrant.

Ze stond toen in pension op manege Liethorp in Leiderdorp. We reden regelmatig buiten en deden ook springwedstrijdjes op de manege, dat kon ze goed en ze was vooral ook erg snel. Met buitenritjes wist ze ook precies waar ze hard mocht galopperen en als je dan bijna bij het ‘galoppeerpad’ was begon ze al helemaal te dribbelen totdat we bij het begin van het pad waren waar ze hard mocht gaan.

In de omgang is ze erg makkelijk, is lief tegen iedereen en met borstelen blijft ze ook lekker rustig staan.

In 1988 kochten we een grotere pony en verkochten we Zaza aan de manege waar ze in de les meeliep. Helaas werd ze na 2 jaar kreupel. Dit ging niet over. Wij hebben haar toen teruggekocht van de manege en haar op een boerderij gezet waar ze die zomer in de wei heeft gestaan. Na een paar maanden ging de kreupelheid over en vond de dierenarts het goed dat we weer op haar gingen rijden. Toen het winter werd hebben wij haar verhuisd naar een stal want die was er niet op die boerderij.

Na een aantal jaar (in 1994 of 1995) stopte deze staleigenaar ermee en is ze verhuisd naar een andere stal. Hier was ook een weiland dus hoefde ze alleen ‘swinters op stal en in de zomer stond ze daar altijd in de wei.

In 1997 werd ze weer kreupel (artrose) en vanaf die tijd hebben wij niet meer op haar gereden. Na een tijdje liep ze niet kreupel meer, maar wij vonden dat ze wel aan pensioen toe was, dus rijden hebben we sinds die tijd niet meer gedaan. In de winter werd ze overdag buiten gezet zodat ze lekker de vrijheid had en kon spelen met vriendjes. Hier heeft ze gestaan tot 3 jaar geleden, toen ook deze staleigenaar ermee stopte. Ze is toen verhuisd naar een boerderij die vlakbij deze stal was. Ook hier stond ze de hele zomer in de wei, in de winter snachts op stal en werd ze overdag in de wei gezet.

Op 7 juli 2010 mocht ze naar de Paardenkamp. De eerste dag kwam ze in een stal met lekker veel stro zodat ze even kon wennen en de volgende dag mocht ze naar buiten en kennismaken met nieuwe vriendjes.

Bij de verhuizingen die ze tot nu toe heeft meegemaakt heeft ze nooit moeite gehad om zich aan te passen en was ze altijd snel gewend, dus ze zal zich ook vast snel op haar gemak voelen op de Paardenkamp.

Hopelijk krijgt ze het heel erg naar haar zin bij jullie en mag ze nog lang genieten van haar pensioen!

Inge en Manon

Handy Boy

Dit is Handy Boy en hij is 23 jaar. Twaalf jaar geleden werden wij de gelukkige eigenaren van deze toen elf jaar oude pony. We hebben ontzettend veel van hem kunnen en mogen leren, tot de Nederlandse kampioenschappen M-dressuur aan toe. Handy Boy is een echte all round pony, hij houdt van een rondje dressuur en heeft met mijn dochter het tot de Z-2 gebracht, een springparcours sprong hij altijd zonder moeite rond als het maar hoog en hard mocht. Een samengestelde cross was ook geen probleem en daarnaast was hij altijd in voor een ontspannen bosritje. Hij heeft veel paarden van de angst af geholpen door zelf voorop te gaan in het bos. Daarbij is hij ook voor veel kleine kinderen de pony geweest waarop ze hebben leren rijden, zeker nadat Handy Boy minder intensief in de dressuursport werd uitgebracht. Na twaalf jaar bij ons te zijn geweest is hij helaas vorig jaar tijdens een heerlijke bosrit gevallen, waardoor zijn pees bijna volledig was afgescheurd. De dierenarts gaf hem in eerste instantie vrijwel gelijk op maar wij vonden dat hij een eerlijke kans moest krijgen. Toen wij een paar weken later opnieuw naar de dierenarts gingen voor een echo kon je zien dat zijn been ontzettend mooi bezig was met het genezingsproces. Wij hebben toen afgesproken dat we zouden kijken of het nog beter werd en als de dierenarts ons kon verzekeren dat onze Handy Boy geen pijn had, hij voor de rest van zijn welverdiende pensioen hier bij De Paardenkamp mocht gaan genieten. Wij wensen hem een geweldig mooie oude dag en hopen dat hij nog lang mee kan gaan hier in het ‘bejaardenhuis’.

Ronald Jansen

CRISTO

Cristo is op 31 mei 1984 geboren en dus nu 35 jaar. Hij heeft versleten benen (artrose) verder altijd heel gezond geweest. Voor hij bij de Paardenkamp kwam wonen was ie bij mij in Amersfoort. Ik had hem als ouder dressuurpaard gekocht om van te leren. Wat ik niet bedacht had was dat Cristo daarvoor elke dag getraind. Dressuur en springen. Hij leek wel drie keer zo breed, net een bodybuilder. Cristo moest echt afgetraind worden voor hij naar Amersfoort kwam vanuit Kampen.  Hij stond daar in een donkere stal en niet in de wei, vanwege de kans op blessures. Daar had ik dus ook niet aan gedacht; Cristo was niet bekend met de wei of losse buitenritten…hij liep op onze eerste gezameijke rit een dame van de fiets bij een treinovergang en we belandden in een maisveld . Hij maakte de waanzinnigste figuren zonder dat ik wist wat een piaffe of zijwaarts was.
In de bak ging hij in het begin alleen maar hard of sprong uit zichzelf over een enorm hek heen…op stal kon hij de meest gekke bekken trekken om iets lekkers te bedelen.
Hij genoot enorm van samen in een wei zitten..genietend van de zon. Hij grazend natuurlijk. Wat hij moeilijker vond was dat zijn trainingsprogramma erop zat..ik reed niet zo best..moest echt nog wel wat leren. Het was voor hem echt omschakelen. En aan de andere kant moest hij ook nog veel leren..buiten rijden zonder hyper de piep te dribbelen bv.
We werden allebei bang van elkaar.
Na wekelijks lessen en buitenritten met andere paarden zijn we naar elkaar toegegroeid. Uiteindelijk stond hij op een pensionstal en werd hij ouder en zijn artrose was echt merkbaar. Hij kon zich niet meer handhaven tussen de jongere ruinen en toen ik belde hoe het met de wachtlijst stond, kon hij komen in mei…toen was hij 23jaar..hij is dus nu al langer op de Paardenkamp dan dat hij bij mij is geweest.. eerst in de nieuwe potstal. En nu hij zo vermagerd de laatste jaren..op Vosseveld. Met plezier volgens mij, maakt nog steeds scheve snoetjes voor n snoepje of zelf de deur open hij is nu oud en echt versleten qua benen, komt amper overeind en ieder voorjaar valt hij weer in qua gewicht, maar in stramme galop naar de wei of paddock…daar komt Cristo!

Bedankt voor de mooie jaren bij jullie

 

Vestha en Butterfly

Op de foto is hij nog in het gezelschap van zijn maatje, de merrie Butterfly (ook wel liefkozend door ons genoemd: botervlootje). Door een tragische gebeurtenis (niemand weet precies hoe het heeft kunnen gebeuren), waarbij haar rechterachterbeen dusdanig zwaar beschadigd raakte, is zij op 31 augustus 2004 overleden. Zowel ik en vooral mijn dochter Marloes missen haar enorm en kunnen het nog niet geloven dat onze Butterfly er niet meer is.

Ik vind de foto dan ook prachtig van Vestha (de witte) met zijn maatje Butterfly. Zo kunnen we toch altijd even naar ze kijken, als we de site van de Paardenkamp oproepen.

Zoals het waarschijijk zo vaak gaat, worden moeders door dochters aangestoken, als het gaat om het willen hebben van een paard. Zo ook bij ons in de familie.

Na aanschaf van Butterfly, in 1992, werd ik door goede kennissen geattendeerd op een advertentie waarbij een ruin van toen 13-jaar werd aangeboden. Het leek een goed leerpaard voor mij, aangezien ik nog slechts twee jaar bij een rijvereniging een uurtje per week les had.

Het was natuurlijk ook leuk om er voor Butterfly een maatje bij te hebben. Want alleen is maar alleen. Paarden zijn nu eenmaal kuddedieren. Wel hadden we inmiddels twee schapen aangeschaft (Jet en Koosje) als gezelschap, maar inmiddels wilde ik toch ook wel een eigen paard, want Butterfly was mij wat te pittig in die tijd.

Dus getelefoneerd met de toenmalige eigenaar en er op af! Ik was gelijk gecharmeerd van (naar het bleek een schimmel) en na gezien te hebben, hoe mooi hij kon lopen (dressuur M2), was ik verkocht. Na keuring, is Vestha veertien dagen op proef naar onze boerderij gekomen. Het was liefde op het eerste gezicht met Butterfly. De twee kon het prima samen vinden.

Zo werd Vestha mijn paard. Hij was wel wat nors, vooral met eten verdedigend. Later vernam ik ook dat hij voor mij al heel wat baasjes (zes) had versleten. Het heeft wel even geduurd, maar ik heb zijn vertrouwen gewonnen, en ik heb er al die jaren een geweldig paard aan gehad. Veel met hem samen geleerd. Het was heerlijk om met hem te werken. Ook al was dat af en toe best aanpoten. Het buitenrijden, samen met Butterfly, waarbij we regelmatig door het water van de Spiegelplas konden galopperen en lekker pootje baden, gevolgd door een rondrit rond de plas, was altijd een feest.

Ze hebben beide een heerlijk tehuis gehad. Ik was erg blij dat ze terecht konden op de Paardenkamp. Alleen heel triest dat Butterfly er maar zo kort van kon genieten. Ik mis mijn Vestha vreselijk. Maar ik hoop dat bezoekers aan de Paardenkamp hem een knuffel willen geven. Ben ik in Nederland dan zal ik dat zeker zelf gaan doen.

Toos van Wijk

Le Bugue (France)

Manoir

Begin jaren tachtig zat ik op de kunstacademie in Groningen, terwijl mijn vriend, Jaap de Ruig, op een boerderij in Frankrijk woonde. Toen ik een invulling moest bedenken voor mijn stagejaar, bedachten we dat we samen op reis wilden gaan. Tijdens die reis zou ik kunstwerken maken, die ik kon exposeren op mijn eindexamen- tentoonstelling. Reizen per auto wilden we niet, want we hadden geen rijbewijs en maar weinig geld. Daarom besloten we een woonwagentje te bouwen en een pony te kopen.

Dat deden we in de streek waar Jaap woonde, de Bourgogne. Veel van de materialen voor het woonwagentje vonden we op de vuilnisbelt. De pony werd de New Forester Anna. Eenmaal onderweg bleek dat Anna weliswaar mooi was, maar bang en onberekenbaar. Zelf waren we veel te onervaren. Als bit gebruikten we bijvoorbeeld een stuk tuinslang omdat ons dat zachter voor Annas mond leek.

Toen we uiteindelijk in de Ariège waren aanbeland, onder aan de Pyreneeën, besloten we een nieuw trekdier te kopen. Dat werd, na de nodige financiële kopzorgen, de ruin Manoir, een Mérens, een ras van kleine zwarte bergpaardjes. Manoir is geboren in 1978, hij was in die tijd vijf jaar oud. Onder zijn manen had hij een witte vlek in de vorm van een V: een nieuwe methode om de Mérens-paardjes, die gedurende de zomermaanden vrij in de bergen lopen, te merken. Verder was Manoir een prachtig dier, we waren meteen verliefd op hem.

Manoir heeft het woonwagentje zonder problemen terug naar de Bourgogne getrokken. Hij at wat hij vond aan de kant van de weg, we hebben hem nooit hoeven bijvoeren. Inmiddels bezaten we een degelijk tuig met een haam, een Pelham-bit en oogkleppen. We wilden ook graag een nieuwe woonwagen hebben, die we weer zelf bouwden: mooier, groter en toch lichter. Jaap leerde hoeven te beslaan. Uiteindelijk heeft Manoir de nieuwe woonwagen naar Nederland getrokken. Ook een geit reisde mee. Ik schreef in die tijd artikelen voor De Hoefslag over onze belevenissen. Een advertentie in dat blad leverde een reactie op van een mevrouw uit Ede, Christien de Nobel, die op een groot terrein in het bos woonde. Daar verbleven Jaap, Manoir en ik vier jaar.

Jaap en ik hebben in die tijd ook nog een tocht door Drenthe met Manoir gemaakt, waarover we wekelijks schreven in een krant. Later, toen we naar Breukelen verhuisden, is hij met ons meegegaan, maar toen we opnieuw verhuisden, ditmaal naar Amsterdam, kon Manoir weer bij de familie De Nobel in Ede terecht. Mevrouw de Nobel heeft kinderen en volwassenen rijles op zijn rug gegeven. Haar dochter Noeska bracht hem bij de paarden uit in de dressuur, waar hij het tot M2 schopte. Ook springen kon hij, eenmaal heeft hij een hoogte van 1.10 m. bedwongen. Tijdens een keuring van de Nederlandse Mérensvereniging werd hij uitgeroepen tot ere-kampioen.

Hoewel Manoir een ruin is, heeft hij er altijd plezier in gehad merries te dekken. Hij kan jubelend hinniken, het lijkt wel zingen. Zodra er iets te eten in de buurt is, heeft hij geen enkele andere interesse meer.

Amsterdam 2005, Mariët Meester

www.marietmeester.

Match en Beauty

Match is een Welch K pony en staat in het stamboek als Kuryakin’s Daisy. Een mondvol, daarom is haar roepnaam Match geworden.

Match is erg aanhankelijk en een ontzettende knuffelkont. Maar ze kan ook heel eigenwijs zijn en als ze ergens geen zin in heeft, probeert ze je te intimideren. Als je haar even streng toespreekt is dat meteen over.

In haar jonge jaren heeft ze wedstrijden gereden: van dressuur werd ze altijd wat chagrijnig, maar springen vond ze superleuk.

Misschien komt het door haar Arabische bloed, maar het is soms een echte zenuwpees. Misschien dat ze daarom, ondanks al het eten dat ze krijgt, aan de magere kant blijft. Vanaf het eerste moment dat ze elkaar in de wei ontmoetten is ze bevriend geraakt met Beauty. Ze zijn al vanaf 1992 samen!

Beauty is 20 jaar. Ze doet soms heel stoer, maar dat is allemaal bluf! Beauty is een hele lieve aanhankelijke pony die zenuwachtig wordt als je haar bestraffend toespreekt.

Ze is nieuwsgierig en ondernemend en wil op onderzoek uit. Het is een slimme pony die heel makkelijk leert, ook bijvoorbeeld hoe ze hekken kan openmaken. Haar grootste drijfveer daarbij is: op zoek gaan naar eten, want eten dat is haar grootste hobby.

Beauty heeft onder zadel gereden, maar ook ingespannen heeft ze heel wat bos- en heidepaden gezien.

Match en Beauty zijn erg aan elkaar gehecht en zijn al vanaf 1992 samen.

Zefanje

Zefanje is een veelzijdige merrie. Ze heeft vanaf haar derde jaar, niet alleen onder het zadel, maar ook veel voor de marathonwagen gelopen. Zefanje was het eerste paard in Nederland wat een ZZ- proef mennen liep. De proef stond al wel in het boekje, maar niemand durfde het te rijden. Er moest nog een speciale brief naar de Federatie om toestemming te krijgen.

Zefanje behoorde in haar topjaren tot één van de beste menpaarden in Nederland. Met name in dressuur was ze erg goed, haar verzamelde draf was een lust om te zien. De marathon vond ze nooit zo boeiend, ze wilde altijd eerst de hindernissen eens rustig verkennen, om als gekken er doorheen te stuiven vond ze onzinnig. Bovendien had en heeft ze een hekel aan natte voeten en weigerde ze pertinent om welke waterbak dan ook maar in te lopen.

Zefanje is uitstekend in staat om door alleen haar oogwit te laten zien, respect af te dwingen. Vroeger deed ze dit ook naar mensen toe en dan moest je wel een beetje oppassen. In de loop der jaren is haar dominantie duidelijk minder geworden. Ze doet naar mensen toe heel erg vriendelijk en kinderen is haar specialiteit, ze is dan heel voorzichtig. Ze mag je graag helemaal aflebberen, in ruil natuurlijk voor pepermunt, suikerklontjes of wortelen.

Zefanje is ook heel moederlijk en beschermend, ze neemt het snel op voor de zwaksten in de kudde en is uitstekend in staat om een einde te maken aan ruzies. Shetlanders en met name mini’s zijn haar favoriet. En wordt er een veulen geboren, dan zal de moeder krachtig moeten optreden, wil ze haar veulen niet kwijt raken. Vlak voor haar vertrek naar het paardenkamp nam ze nog één keer haar moederrol op zich. William, een veulen was te lui om op de knieën te gaan om melk te drinken bij zijn moeder. Hij vond het uier van Zefanje veel handiger. Zefanje mag dan een echte oma zijn, melk aanmaken is geen enkel probleem.

Politiepaard Fortuin van het KLPD in Woubrugge mag met pensioen. Het is voor het eerst sinds lange tijd dat De Paardenkamp weer een echt werkpaard mag verwelkomen. Het laatste politiepaard Margot werd deze maand op de kop af 30 jaar geleden opgenomen. Beheerder van De Paardenkamp Reinier van Valkenhoef zegt “Het is mooi dat we na zoveel tijd weer een politiepaard mogen verwelkomen. Politiepaarden hebben vaak jareang in dienst gestaan van het publiek en de maatschappij en het is goed dat wij ze na hun werkzame leven een mooie oude dag kunnen bieden”

Politiepaarden zijn bijzondere paarden, ze worden geselecteerd op hun zware taak in ordehandhaving en begeleiding bij speciale gelegenheden en hebben een jareange training voor ze als volwaardig politiepaard aan het werk kunnen. Ze zijn rustig en alert, kunnen zich bewegen in grote groepen mensen, vaak tijdens onrustige perioden met vuurwerk en dringende mensenmassa’s zonder in paniek te raken.

Fortuin is nu 22 jaar en mag na 17 jaar trouwe dienst bij de politie met pensioen. De KLPD ziet met Fortuin een pracht werkpaard vertrekken. Willem van Abcoude van het KLPD in Woubrugge: “Fortuin heeft echt een indrukwekkende staat van dienst bij de politie. Er is geen gelegenheid waar hij niet bij aanwezig was. De bruiloften, maar ook alle begrafenissen van het koninklijk huis, de Koninginnedagen in Den Haag maar ook bij menig voetbalwedstrijd heeft Fortuin de orde helpen bewaken. Hij is dan ook letterlijk het hele land door geweest in zijn jaren bij het KLPD.”

Fortuin heeft ook als instructiepaard dienst gedaan voor politieruiters. Het is een paard dat ruiters wel even de spiegel voorhield en zorgde dat zij hun techniek tot in de finesse beheersten. Bij het KLPD zullen ze Fortuin zeker missen maar zijn verzorgers en berijders zijn blij dat hij naar De Paardenkamp mag. “Hij heeft het verdiend en op De Paardenkamp kunnen we hem altijd nog even bezoeken”.