Met een lach en een traan zwaaien we Brenna uit naar haar welverdiende pensioenplek. Brenna heeft de laatste 7 jaar gewerkt als therapiepaard bij Stichting Kind te Paard. Deze stichting biedt equitherapie (therapie met paarden) aan kinderen met psychiatrische problematiek. Ook worden er therapietrajecten kosteloos aan kwetsbare kinderen uit zorginstellingen aangeboden zodat zij deze bijzondere vorm van therapie kunnen volgen. Brenna heeft de afgelopen jaren gewerkt met kinderen met verschillende ontwikkelingsproblemen.

Zij was een rots in de branding voor kinderen en jongeren in de leeftijd van 4 t/m 18 jaar. Met haar zelfverzekerde en zachte voorkomen sprak zij vooral beschadigde kinderen aan. Kinderen die slachtoffer zijn geweest van misbruik, mishandeling of verwaarlozing legden contact met de therapeut via Brenna. Brenna was veel minder bedreigend dan mensen voor deze kwetsbare kinderen. Brenna was een veelzijdig therapiepaard, zij kon alles. Kinderen konden zelfstandig alle 4 de gangen rijden (Brenna had naast stap, draf en galop ook een goede tolt onder het zadel), kon aan het werk als voltigepaard, maakte een sprongetje en genoot van verschillende buitenritten. Brenna was altijd betrouwbaar en dapper. Zo konden we met haar door de McDrive een ijsje gaan halen en ging zij verkleed mee het bos in. Ze kon ook eigenwijs zijn en hielp kinderen die moeite hadden om voor zichzelf op te komen met het leren aangeven van hun grenzen en experimenteren met leiderschap.

De laatste jaren was zij actief aan het werk met vluchtelingkinderen. Getraumatiseerde kinderen voelden zich snel veilig bij Brenna. In meer dan 12 verschillende talen is zij toegesproken. Zo was er een meisje dat na jaren in afwachting van een verblijfsvergunning, het goede nieuws dat zij ‘status’ had gekregen eerst in Brenna’s oor fluisterde en het later pas met de mensen deelde. Vorig jaar kreeg Brenna last van artrose en begon zij wat te struikelen. We hebben toen direct haar pensioen gestart. Omdat Brenna mentaal nog heel sterk is en enorm genoot van de aandacht en activiteit moest zij wennen aan het feit dat zij nog wel geknuffeld werd maar niet meer mee mocht om aan het werk te gaan. Op ons paddock paradise tussen haar 7 vrienden vermaakte zij zich prima, maar stond dagelijks bij het hek vragend naar aandacht.

Wij hopen dat zij bij De Paardenkamp ook veel mensen mag begroeten en veel nieuwe mensen en paardenvrienden zal maken. Wij komen haar vaak opzoeken en weten zeker dat er veel kinderen, die bijzondere herinneringen aan haar hebben, dit ook zullen doen. We gaan haar missen, ons gouden paard! Hieronder enkele fragmenten van kinderen en jongeren die voor haar afscheidsfeestje wat op papier hebben gezet: Brenna wat ben jij een leuk paard! En wat heb ik gelachen om jou! Je was lekker eigenwijs maar ook altijd voorzichtig! Je deed vaak in de bak waar je zelf zin in had. Als ik verdrietig was kon ik altijd bij jou even opvrolijken of mijn verhaal kwijt. Je bent een lief en eigenwijs maar betrouwbaar paard. Ik heb veel dingen samen met jou mee gemaakt en geleerd..(Geschreven door R, 15 jaar) “Doei Brenna, ik ga het missen om je eten te geven en kussen. Ik vind je heeeeeel lief!” (N, 4 jaar) Brenna je bent een lief paard Heel veel geld waard. Je krijgt een nieuwe stal, Ik mis je nu al. Dikke kus op je neus (geschreven door T, 8 jaar) Brenna is een betrouwbaar en gezellig paard dat veel van knuffels en complimentjes houdt. Met haar sterke eigen wil en bereidwilligheid is ze een leuk en leerzaam paard om mee samen te werken. Haar vriendelijke uitstraling en lieve, rustige karakter maken haar een paard om te vertrouwen. We gaan haar erg missen en hopen dat ze hete erg naar zin krijgt in Soest. (Geschreven door S&T, 17 jaar) “Brenna waar je ook bent, je blijft altijd mijn prinsessenpaard!”. (I, 9 jaar)

Ik ben Odin, dit jaar werd ik op 16 maart 24 jaar. Ik ben een ruin, zwart/bruin, maar als ik lol heb in de wei kom ik er grijs uit. Mijn baas is dan not amused, maar poetsen vind ik wel lekker, dus ontstaat er een win-win situatie. Mijn vader was een Grafiet, ook zwart en mijn opa van vaders kant was Ramiro Z. In het hengstenboek staat mijn vader Grafiet als een goed rij/springpaard, vriendelijk karakter, maar geen held. Nou, daar lijk ik dus behoorlijk op, ik ben lief en meegaand, wil hard werken, maar als ik iets raars denk te zien, spring ik ineens 180 graden achterstevoren. Dat was niet altijd prettig, want dan was mijn bazin een zandruiter. Maar ik heb wel het M-niveau bereikt met mijn baasjes en dat deed ik graag. Vooral als het goed ging en ik het druppeltje halfbloed voelde kriebelen liep ik heel netjes. Eigeijk was ik nooit ziek, ik heb een keer een schouderblessure gehad, maar daarvan weer hersteld. Alleen de laatste keer heb ik het verbruid en was het een peesklap. Dat ging niet goed, want toen was het afgelopen met de ruiterpret. Gelukkig heb ik daar fysiek geen last meer van, maar mijn baas is al langer gepensioneerd dan ik, dus heeft ze mij nu ook mijn pensioen gegeven. Ik mag nu bij nog veel meer soort- en leeftijdsgenoten mijn oude dag doorbrengen, ik hoop dat ik daar nog vele jaren van mag genieten.

Donja is in 1996 als 3-jarige bij ons gekomen en kon nog helemaal niks. Onze toen 11-jarige dochter is met haar naar de ponyclub gegaan waar Donja al snel berucht werd; ze kon vanuit het niets gigantisch bokken en er razendsnel vandoor gaan in galop, niet echt een kinderpony dus. Een zandhapdiploma was al rap in de pocket. 

In 1998 hebben we Donja voor de wagen ingespannen wat supergoed ging, maar ook dan gaf ze regelmatig een bok en ging er in rengalop vandoor. 

Als er een gezellige menrit werd georganiseerd was het Donja die voorop in de stoet wilde lopen en kreeg ze al snel de naam; turbohaf. Na een paar jaar kreeg ze een stalmaatje dat al héél snel door had dat Donja het voor het zeggen had. In tweespan voor de wagen ging prima en gingen ze overal mee naar toe; op vakantie, strandritten bij Katwijk, Eper paardenvierdaagse, ringsteken alles was leuk, maar Donja wilde wél altijd voorop in de stoet lopen en dus was ze aan het eind van de rit altijd zeiknat van het zweet. Ook af en toe een marathonwedstrijd vond ze geweldig; zodra ze het startseinfluitje hoorde, gingen de oortjes erop en was het gaan! In dressuur was ze een kei en liep ze keurig in de ring de voltes. Toen ze 25 jaar was, ging ze steeds vaker iets mank lopen en hebben we besloten dat ze genoeg gedaan had en lekker op de wei mocht niksen. En nu 28 jaar jong mag ze van haar pensioen genieten op De Paardenkamp in Soest. 

Lavyna H

Lavyna was net 11 jaar toen ze bij mij kwam, dat was eind februari 2004. Het was mijn 4e eigen paard en ik heb haar gekocht van een particuliere eigenaar in Friesland. Lavyna heette toen nog Limona en ik was erg gecharmeerd van haar mooie donkerbruine glanzende vacht en haar lieve uitstraling. Samen met mijn dochter hebben wij haar eerst 2 keer bereden, dressuur en springen en dat beviel uitstekend, zodat ik heb besloten om haar te kopen.
Ze was op het moment van de aankoop L-springen en M2-dressuur. Precies wat ik zocht voor mezelf en mijn dochter, een goed leerpaard en een mooie elegante verschijning.
In Soest kwam zij te staan op manege Eldorado, later heb ik haar verhuisd naar pensionstal De Heidehoek in Eemnes, een grote stalling met uitgebreide voorzieningen en een heerlijke weidegang voor de paarden.
Lavyna ontpopte zich tot een zeer fijn dressuurpaard, ze was echt mijn leermeester, want ik moest nog onderaan vanaf de B-dressuur beginnen.
Mijn dochter heeft korte tijd met haar gesprongen, Lavyna was echter erg voorzichtig met springen waardoor ze vaak weigerde als een sprong er vreemd uitzag, hetgeen niet zo prettig was tijdens een springparcours. Mijn dochter is toen nog een tijdje verder gegaan in de dressuur.
Mijn leukste dressuurervaringen waren o.a. de eerste onderlinge wedstrijd die ik reed op Eldorado, nadat ik haar een week had, en ook mijn eerste officiële wedstrijd op een concours in Houten, toen ik haar 2 maanden had, dat ging als volgt.
Een week nadat ik haar had was er op de manege een onderlinge wedstrijd waar ik voor de lol aan meedeed, gewoon om te kijken hoe dat zou gaan. Tot mijn grote verbazing en vreugde won ik de eerste prijs met een hoog aantal punten. Zulke hoge punten had ik nog nooit gehaald! Ik was dan ook helemaal overrompeld daardoor, maar dat heeft wel gelijk mijn wedstrijdspirit op scherp gezet. Met veel enthousiasme ben ik gaan rijden en les nemen en na twee maanden was het dan zover dat ik voor het eerst aan een echte officiële dressuurwedstrijd zou deelnemen.
Bloednerveus was ik! Je rijdt per wedstrijd altijd 2 dressuurproeven, het ging wel aardig vond ik maar ik rekende natuurlijk verder nergens op. Wat schetst mijn verbazing en blijdschap toen ik ook hier voor beide dressuurproeven de eerste prijs won met in totaal 3 winstpunten (en dat is best veel voor de eerste keer!) Met mijn eerste oranje linten en bekers ging ik apetrots op mezelf en natuurlijk ook op Lavyna weer naar huis.
Het bleek dat deze resultaten mijn voorland waren voor een zeer geslaagde wedstrijdperiode, waar ik bij de meeste proeven die ik reed eerste of tweede eindigde met winstpunten. Ik ging daardoor zeer gestaag door de dressuurklassen heen vanaf B tot en met M2 en startte uiteindelijk in 2010 in de Z1-klasse.
Ik reed nooit meer dan 2 wedstrijden per maand, het moest natuurlijk wel leuk blijven voor ons beiden. Lavyna was een heel makkelijk paard om mee te reizen, ik had mijn eigen trailer gekocht en ging vaak alleen met haar op stap en dan liet ze zich prima in- en uitladen en waren we echt samen een dagje uit.

In het bos was Lavyna de eerste maand dat ik haar had een lief en gehoorzaam paard, maar ze ontpopte zich later tot een heus draakje. Ze bleek toch wel heel eigen ideeën te hebben over hoe je een bosrit moet rijden en vooral welke route er dan gereden moet worden. Als ze bijvoorbeeld naar links wou, dan ging ze ook naar links, en het boeide haar niks als ik andere plannen had. Ook kon ze dan plotseling omdraaien of stoppen midden op de weg of in het bos en dan  uitgebreid steigeren, dat gaf soms wel gevaarlijke en ongemakkelijke situaties die de bosritten niet meer zo relaxed maakten.
In 2010 kreeg ze  helaas vrij onverwacht last van een hardnekkige blessure in haar linker voorvoet. Ik ben toen bijna een jaar bezig geweest met de behandeling hiervan in Dierenkliniek Emmeloord en was inmiddels natuurlijk gestopt met rijden, althans we konden alleen nog maar stappen.
Ondanks dat de prognose nog wel redelijk was, is de behandeling helaas niet aangeslagen en eind 2010 heb ik besloten dat het zo mooi was geweest en is in overleg met de dierenarts de verdere behandeling gestopt. Zij is op 17-jarige leeftijd vroegtijdig met pensioen gegaan.
Ik heb haar toen verhuisd van De Heidehoek naar Kaasboerderij “De Staelenhoef” op de Birkstraat in Soest, waar toevalligerwijs net 1 van de 5 aanwezige stallen vrij kwam.
Daar heeft zij tot en met heden genoten van een goede verzorging en een fijne stal en bovenal een welverdiend luizeleven in de wei.
Lavyna gedraagt zich heel plezierig in de wei, ze brengt rust en duidelijkheid in de groep.

Ik ben erg blij dat zij haar pensioen kan voortzetten op 21-jarige leeftijd op De Paardenkamp en ik hoop van harte dat zij daar nog veel jaren in goede gezondheid van kan genieten.
Ze heeft het verdiend, ze heeft mij heel veel geleerd en veel rijplezier gegeven.

Met vriendelijke groet,

Sylvia Swaab

Jarona-YM

Jarona heeft twee volle zussen, één halfbroer , één nichtje en  twee veulens . Op één volle zus na staat iedereen nog bij ons op stal. In de zomer staat ze al 23 jaar in meer of minder dezelfde kudde. Ze is één van de oudsten, maar laat nog steeds niet het kaas van haar brood eten. Ze houdt toezicht op de waterbak en als ze iemand niet aardig vindt, dan weet ze die feilloos weg te jagen. Bij ons op het land mag er niet gevoerd worden, maar als iemand toch een wortel in zijn zak heeft, weet Jarona die te vinden. Jarona achtervolgt de betreffende persoon de gehele wei over. Jarona is een echt weidepaard. Als ze op de wei is, is ze op de wei en is het niet de bedoeling dat ze na het rijden nog lang moet wachten om te worden teruggebracht naar het weiland. Maar als alle paarden weer op stal zijn, vindt Jarona dat ook heel gezellig.

Jarona is een ongeduldig type met een eigen wil. Ze wil graag voorop lopen en heeft geen zin om te wachten. De laatste jaren reed ik met haar iedere dag buiten over de harde weg. Bij ons zijn heel veel loonbedrijven met grote tractoren. Ik parkeerde Jarona altijd op een erf om het grote verkeer te laten passeren, maar Jarona vond dat nooit zo nodig en was al weer in beweging om verder te gaan terwijl de trekker dan nog niet voorbij was.  Zo heldhaftig als ze is, vindt ze een mevrouw die onkruid staat te wieden of iemand die een heg snoeit, echt heel gevaarlijk. Je weet nooit wat zo’n mevrouw doet. Jarona staat stokstijf stil en moet eerst eens even rustig kijken of het allemaal wel goed gaat komen. Haar oren vallen dan bijna van haar hoofd. Als ze voldoende gekeken heeft, gaat ze er met veel gesnuif er langs.
Ze ging heel veel mee naar het bos en ook als ze in de trailer staat, wil ze rijden. Als je stilstaat voor een stoplicht duurt het al te lang en begint ze met schrapen. Als de auto weer rijdt, is het goed en houdt het schrapen meteen op.  In het bos is Jarona helemaal op haar plek.  Ze ging graag met een maatje en was voor deze jonge ruin de leidende merrie. Ze houdt niet van natte voeten, dus als er een plas ligt op het pad gaat Jarona er niet door heen. Ze beslist dan zelf dat ze dwars door het bos gaat (ook al is er geen pad). Of ik er nou op zat of niet.  De takken vliegen om je oren, maar daar maakt Jarona niks van. De jonge ruin stapt vrolijk achter Jarona aan en neemt hetzelfde pad en was ook niet onder de indruk van de rondvliegende takken. De ervaren dame zal het wel het beste weten. Voor ons onbekende ruiters was het soms angstaanjagend, maar Jarona en ik hadden altijd enorm veel plezier.

Ik ben heel blij dat Jarona een plek gaat krijgen op De Paardenkamp in Soest en ik hoop dat ze nog heel lang van haar pensioen mag gaan genieten.

.

Teske is geboren op 1 juni 1990. Zij was als veulen niet helemaal tip top in orde en is uiteindelijk bij het slachthuis beland. Gelukkig is het zover nooit gekomen en is ze alweer 23 jaar bij mij. Teske is de eerste jaren van haar leven  recreatief bereden. Heerlijke buitenritten op het strand en fijn samen op vakantie. Tes kon je overal mee naar toe nemen.

We hebben het in de dressuur ook niet onverdienstelijk gedaan. We mochten zelfs M1 starten. Daarnaast hebben we meegereden in de Folkloristische optocht met de sjees in Schagen. Ook dat deed ze heel goed.

Tes heeft een heel leuk veulen gebracht, Ruud. Dit veulen zie ik nog regelmatig en lijkt als twee druppels water op zijn moeder. Omdat Tes echt een uitzonderlijk lief karakter heeft, is zij ook regelmatig meegegaan naar de agrarische school tijdens mijn lessen dierhouderij. Ze vond het allemaal prachtig die aandacht en dat geknuffel.

Teske liep jaren mee in de Friese Showgroep Black Passion.Zij was daar koppaard. Dit deed ze super, ze was nergens bang voor. Met deze groep hebben we zelfs nog opgetreden op een open dag van De Paardenkamp!

Tes is al een aantal jaren met pensioen. Zij liep bij een vriendin lekker in de wei met haar vriendje Figo. Het zal voor ons allemaal wel even wennen zijn dat ze nu naar de Paardenkamp gaat verhuizen. We zullen haar wel missen, maar weten dat ze ook daar heel goed verzorgd gaat worden en vast snel nieuwe vrienden maakt.

Jade

Jade is geboren op 19 mei 1991 en bij ons gekomen toen ze 8 jaar was. Ze is een KWPN gefokte merrie (vader Elmero B en vader van moeder Blanc Rivage XX)  We hebben haar gekocht als springpaard en vele jaren met veel plezier wedstrijden met haar gereden en gewonnen.

Jade is een echte merrie. Als ze er voor gaat dan ook voor 200%, maar als haar hart er niet in zit dan kan ze nukkig zijn en is ze niet vooruit te branden. Die verschillen zijn altijd goed zichtbaar geweest. Op stal het makkelijkste en betrouwbaarste paardje wat je maar kon wensen. Maar zodra ‘s morgens de knotjes werden gezet dan was de omslag voelbaar. Vol trots en met bravoure liep ze de vrachtwagen op om vervolgens fris en alert op het concoursterrein te verschijnen.
Thuis kon iedereen op haar rijden en rondjes door de bak ‘sloffen’, maar op concours was ze altijd fris en een beetje hyper.  In de ring moest je toch wel van goede huizen komen om haar in toom te houden en netjes en gecontroleerd het parcours te volbrengen.

Veel mensen hebben op Jade mogen leren springen. Iedereen begon onderaan en werkte met haar toe naar de top. Zo heb ik (Sandrien Kranenberg) het met haar tot het Z gebracht. Vervolgens kwamen Linda en Wendy en ook zij hebben op haar rug de klasse L, M, en Z springen doorlopen. In 2006 en 2007 heeft ze een korte periode nationale en internationale wedstrijden gesprongen.

De laatste jaren heeft Jade een rustiger leven geleefd. Op stal in Bunschoten kon ze het alvast wat rustiger aan doen. Ze werd de laatste jaren bereden door verschillende jonge meiden. Lekker in de bak dressuren en af en toe een sprongetje of een oefenparcours. We merkten dat ze ouder werd en minder energie kreeg. Maar dat frisse is ze nooit helemaal kwijt geraakt.
Een paar weken voor haar vertrek naar De Paardenkamp hebben we nog een aantal foto’s van haar genomen. Ze galoppeerde door de bak alsof ze nog helemaal niet toe was aan haar pensioen. Het enige op wat op de foto’s verraad dat ze toch echt inmiddels al 23 jaar oud is, zijn de grijze haren op haar voorhoofd.

Lieve Jade, geniet van je welverdiende rust bij De Paardenkamp. We hopen dat je het daar nog jaren in goede gezondheid naar je zin gaat krijgen en af en toe je frisse kant kunt laten zien in de wei met de andere paarden.

Familie Kranenberg

Iris K

Irish was niet ons eerste paard, maar wel onze eerste Fries.
Na een reis twee uur kwam Iris, zes maanden oud, vanuit de Betuwe bij ons in Emmen aan. Als dochter van Gerlof heeft Iris het gangwerk van haar vader geërfd, wat zij ons aan de lange lijn uitgebreid toonde. Met wat aandrang konden wij haar in de gereserveerde stal bij ons op de deel plaatsen. Het was een hele belevenis voor ons en voor Iris, ‘s avonds hoorden wij in huis ook regelmatig gestommel van Iris in de stal. De derde dag vond mijn vrouw het al vertrouwd Iris op de weide te plaatsen, in eerste instantie leek ook alles naar wens te gaan. Tot het moment dat zij weer in de stal geplaatst moest worden, daar had Iris een hele andere mening over en ze brak dan ook los van het halstertouw. Gelukkig lag onze boerderij op ruime afstand van de openbare weg dus direct gevaar was er niet. Niettemin was het wel de bedoeling dat Iris weer in onze handen kwam, na veel geploeter, waarbij Iris zelfs door een dichte coniferenhaag sprong, begonnen wij ons zorgen te maken of wij haar nog wel binnen zouden kunnen krijgen. Zij werd door al onze pogingen steeds onrustiger en ontweek onze pogingen haar te pakken. Wat was wijsheid, moesten wij haar nu al laten verdoven zodat wij haar dan zouden kunnen pakken. Ten einde raad een goede bekende van ons gebeld, hij had al jaren Friese hengsten en beloofde direct langs te komen. Na een minuut of tien was hij daar, zelf licht gehandicapt, maar wel ervaren paardenman. Rustig liep hij richting Iris en op een afstand van ± 10 meter bleef hij staan en wachtte rustig af, na een minuut of tien was Iris hem tot op een meter genaderd. Dan ineens greep hij toe en had haar halster te pakken, als jong paard zag Iris toch kans hem een aantal meters mee te slepen. Loslaten was geen optie en na een aantal meters stond Iris met wijd geopende ogen en neusgaten stil en konden wij haar opnieuw een halster touw aandoen. Die ervaring had ons geleerd jonge paarden meer tijd en ruimte te geven om te kunnen acclimatiseren aan een nieuwe omgeving. Nadien zijn wij nog verschillende keren verhuisd en heeft zij iedere keer weer haar omgeving leren accepteren.

Naast Iris hadden wij vaak een tweede paard van Haflinger tot Tinker, met alle pony’s en paarden kan Iris goed overweg, bij ruinen had dat altijd direct een spontane hengstigheid tot gevolg. Door alle jaren heen is Iris een betrouwbaar en lief paard voor ons geweest, waar wij na heel lang wikken en wegen toch besloten hebben haar naar De Paardenkamp te brengen. Zij had in 2014 al naar De Paardenkamp gekund, daar hadden wij zelf totaal nog geen rekening mee gehouden en het moment was ook te plotseling. Gelukkig is De Paardenkamp ook daarmee bekend en zei ons toe Iris op een uitstellijst te plaatsen, nu een jaar later is het nog moeilijk, maar wij vertrouwen erop dat Iris het minstens zo goed zal krijgen als dat zij het bij ons altijd heeft gehad en hopen dat de aanwezigheid van meerdere ruinen haar laatste levensjaren tot een verrijking zullen zijn.

Wij zullen haar missen, dat staat buiten kijf en hopen voor Iris de goede keuze te hebben gemaakt.
 
Met vriendelijke groet,

Familie Stoltenkamp

Elmore van de Teugenaar

Afstammeling van: El Beauty

Elmore is een ruin van 21 jaar, maar doet alsof hij nog10 is. Hij is altijd vrolijk en vriendelijk (slaan of bokken komt niet in hem op.) Hoewel hij wel dominant kan zijn tegenover andere paarden.

Hij heeft in totaal drie eigenaren gehad, maar niemand is er van afgevallen.

Nu lijkt het net alsof het een suffe pony is, maar dat is hij totaal niet! Hij is erg werkwillig, nog steeds. Hij beschikt over superveel talent. Hij heeft in de ZZ gelopen met dressuur en hij heeft op M-niveau wedstrijden gesprongen, zonder nauwelijks een weigering. Ook is hij bestgaande rijpony van Nederland geworden!

Hij is nergens bang voor. Met buitenritten liep hij altijd voorop met de groep, te paard door de macdrive bij de Macdonalds stond hij ook niet raar van op te kijken, het bos en het strand vond hij ook geweldig..

Er zijn altijd wel negatieve dingen op te noemen bij iets of iemand, maar bij Elmore kan ik ze niet verzinnen. Dit soort pony’s zijn zeldzaam!

Ik hoop dat hij nog een hele lange tijd kan genieten van zijn verdiende pensioen en gezond oud mag worden.

Ik zal hem nog vaak komen opzoeken..

Met vriendelijke groet,

Joëlle Zwart