Indy is erg aanhankelijk en lief in de omgang. Het is een pittige tante, kan lekker kroelen in je nek en bij de hoefsmid gaat ze met haar lippen over zijn rug en kan dan wel eens zijn blouse vastpakken.

Is erg blij als ze naar buiten kan en even blij als ze weer naar binnen gaat, maar pittig blijft ze. Ze is anderhalf jaar weggeweest wegens ziekte eigenaresse, maar ze werd niet goed verzorgd, is via internet opgespoord en teruggehaald, heeft toen veel liefde en toewijding gekregen die ze verdiende. Ze mag nu samen met andere dieren gaan genieten van haar oude dag, grote hulde aan Soest.

Dancer

Dancer, geboren als Izaak maar vernoemd naar zijn grootvader Dance in Time, kwam op 3 ½ jarige leeftijd bij ons. Een vriendelijk en aanhankelijk paard met veel vertrouwen in de mens. Veel werklust en volstrekt betrouwbaar. Hij was alleen heel snel en soms lag je er bij een schrikreactie naast. Hij wachtte dan wel altijd op je en liep niet weg. Soms zag je hem denken: “waarom ging je eraf?”
In de wei een speelkameraad voor de andere paarden. Van officiële wedstrijden hield hij niet maar voor een puzzelrit, een endurance of zomaar een wedstrijdje onder elkaar stond hij altijd klaar.

L’amour

L’amour  betekent de liefde. Onze l’Amour is ook echt een paard waar je heel snel van gaat houden.
Maar l’Amour zelf doet ook veel aan de liefde, ook al is ze nog zo oud. Ze is ‘ de Patricia Paay’ onder de paarden, want ze valt op jonge mannen. Om haar uiterlijk maakt ze zich wat minder druk, want als het kan vreet ze zich helemaal vol alsof er hongersnood is. Eten was dus haar tweede liefde.

Ze was al 13 jaar bij ons en al die tijd was ze een echte doorzetter; tijdens het rijden ging ze voor je door het vuur. Ze wilde altijd voor je blijven doorgaan. Ook op het strand en in het bos bleef ze maar gaan. Het was dan ook heerlijk om op het strand of in het bos in volle galop te gaan.  Maar niet alleen in het bos en het strand, ook tijdens de vele wedstrijden liet l’Amour graag zien welke kunstjes ze in huis had. Kortom, l’Amour is een echte topper die niet snel vergeten zal worden door iedereen die haar heeft gekend!

Iwan Lord Spencer

Iwan was een hengst, maar is zo lief en nieuwsgierig als een merrie, maar heeft de streken nog van een hengstje. Altijd kattenkwaad uithalen. Alles wat los zit, probeert hij te pakken, zoals een doekje, hij aan de ene kant en ik aan de kant. Dat vindt hij het mooist, of door de omheining met zijn hoofd om bij je jas of broek te pakken, dat soort streken..

Als ik in de stal ben te klussen sta ik in de stal en hij erbuiten. Als wij op het terras zitten liep hij wel eens los, dan liep hij altijd richting het terras, hij wou erbij horen, maar er is een trapje en daar ging hij niet van af. Maar we moesten ermee stoppen omdat hij bij de bomen zat te knabbelen.

Ook als wij van vakantie kwamen en de honden ons kwamen begroeten hoorde je Iwan hinniken met of hij wou zeggen, ik ben er ook nog!

Hij was ook een keer niet in de stal of in de wei want er stond geen stroom op en er was een draadje kapot en waar stond hij, jawel hoor bij de pruimenboom van de pruimen te eten.

Nou dit is in het kort Iwan levensloop tot nog toe.

Met vriendelijke groet, fam. Westerhof

Wat onze Kocky Boy zo bijzonder heeft gemaakt is dat dit paard zich altijd voor 200% inzet, erg gelijkmatig karakter en reuze vriendelijk in de omgang. Als hij begrijpt wat er van hem verwacht wordt zal hij altijd vreselijk zijn best doen vooral als hij beloont en geprezen wordt.Het is in de lessen voor gehandicapten dus een heel prettig paard geweest. Het is een paard wat niet graag voorop loopt, lekker veilig achter Charlon of een ander paard aan is voor hem veel prettiger. Ook Kocky Boy is in zijn leven nooit ziek of kreupel geweest en zijn beenwerk is nog steeds erg goed. Maar er moet natuurlijk een zwakke plek zijn en dat is voor Kocky Boy zijn rug. Hij moest altijd netjes over de rug gereden worden door de verzorgers, die op de paarden als er geen lessen zijn, anders zou hij daar last van hebben gekregen.Ook had hij een speciaal zadel om zijn rug goed te houden en kreeg hij regelmatig een osteopatische behandeling.

Nu hij ouder wordt en zijn spieren zwakker zijn merken we dat hij last krijgt. Toen Charlon terug werd gehaald van haar pre pensioenplekje, hadden we dus een paard teveel en hebben we besloten Kocky Boy daar heen te brengen in afwachting van de oproep van De Paardenkamp. 

Toen ik hem vorige week teruggehaald heb, zodat alle ruitersafscheid van de twee konden nemen, was erg leuk te zien hoe blij was Charlon weer te zien. Ze hebben de afgelopen week lekker elke dag een paar uur samen op de wei gestaan om alvast te wennen aan het gras.

Ricardo

Ricardo ken ik al bijna zijn hele leven. Gekocht door Saskia in 1989 en toen op de zelfde stal terecht gekomen als waar mijn toenmalige pony ook stond. Ricardo was toen 9 maanden. Toen hij 3 jaar was, is hij ingereden en dat vond hij allemaal prima. Vervolgens is hij jareang lekker recreatief gereden. Lange tijd heeft hij daar de wei gedeeld met 3 oudere merries en stond hij helemaal onderaan in rangorde. Geweldig was wel om te zien dat, als er een vreemd paard in de wei bij kwam, hij zijn merries verzamelde en met hand en tand verdedigde en ineens een echte leider bleek te zijn.
In 2000 heb ik Ricardo van Saskia overgenomen omdat mijn pony toen al op leeftijd was en niet meer bereden kon worden. Nog 4 jaar heb ik mijn beide kanjers samen gehad totdat mijn pony op 30-jarige leeftijd plotseling overleed. Daarna heb ik nog jaren recreatief met Ricardo gereden.
In 2007 moesten de paarden helaas verhuizen en is Ricardo (inmiddels 19 jaar) terecht gekomen in een leuke pensionstal waar hij al snel zijn plekje had gevonden. En dit keer niet onderaan in rangorde, maar bijna bovenaan. Ineens had hij wel wat te vertellen en bleek hij ook nog eens geweldige “oom” te zijn voor alle veulens die daar werden geboren. Helaas kreeg ik toen al minder tijd voor hem doordat de combinatie werk en gezin best veel tijd kost. Gelukkig wist ik dat hij daar in goede handen was en altijd lekker buiten in de wei liep. In 2011 is Saskia, samen met haar dochter, mij weer gaan helpen met de verzorging van Ricardo, zodat hij in elk geval een paar keer per week geborsteld en lekker vertroeteld werd. Rijden heb ik de laatste paar jaar niet veel meer met hem gedaan, maar als ik er dan toch ineens tijd voor had, kon het zadel er zo weer op en deed hij altijd meteen enorm zijn best.
Groot was mijn verbazing en blijdschap toen ik in eind juni het telefoontje kreeg van de Paardenkamp dat er een plekje voor Ricardo was vrij gekomen. Ik weet zeker dat hij daar geweldige jaren tegemoet gaat te midden van een heleboel nieuwe paardenvrienden. Want Ricardo stelt weinig eisen aan het leven, maar zonder gezelschap kan hij niet. Grappig aan Ricardo is dat zijn voorlokje nooit een centimeter is gegroeid vanaf dat ik hem ken en dat hij zijn brokken zo onsmakelijk eet dat er altijd een soort soep/prut overblijft. Dit heeft overigens niks met zijn gebit te maken, want hij heeft dat altijd al gedaan en de paardentandarts heeft daar nooit een oorzaak voor kunnen vinden.
Op 31 juli hebben we Ricardo naar De Paardenkamp gebracht. Trots was ik toen ik hem op zijn eigen nieuwsgierige en vriendelijke manier zag kennis maken met de andere nieuwkomers. Ik zal mijn kanjer met zijn lieve karakter en onvoorwaardelijke trouw enorm missen, maar weet ook dat hij op De Paardenkamp heel erg gelukkig zal zijn!

Mieke Abbink

 

Kamora kwam bij ons toen ze 8 jaar oud was. Via een advertentie in vakblad de Hoefslag vonden we haar en na een korte live kennismaking waren meteen verkocht.

De kinderen 5, 7, 8 en 9 wilden dolgraag op haar rijden, met name de twee oudsten. Eerst wilde ik haar leren kennen en dat deed ik door 4x per week een flinke rit door het duingebied nabij Schoorl te maken. Daar genoten we beiden van. De 2 oudsten namen paardrijles bij de manege naast onze boerderij en zo langzaam aan ben ik de kinderen les gaan geven op Kamora en kregen ze ook les op haar op de manege.

Ook de twee jongsten volgden al rap. Er stond nog een ander paard bij ons op de boerderij en we gingen met beide paarden en alle vier kinderen naar een nabijgelegen bak en daar hadden we veel plezier, met dressuur en voltige.

In de zomers waren er vaak logeerpaarden en maakten we bos- duin en strandritten met z’n vieren of vijven, daar hebben we vele dierbare herinneringen aan.

Voor de oudste werd het paardrijden een serieuze hobby en ze ging meedoen aan dressuurwedstrijden waarbij ze veelvuldig prijzen in de wacht sleepte tot in de Z dressuur. Toen ze ging studeren en daarmee in Amsterdam ging wonen stopte ze met wedstrijd rijden maar in de weekenden ging ze met vriendinnen in de duinen uit rijden. De deelnemers op onze zorgboerderij vonden het heerlijk haar te verzorgen.

Het werd echter tijd om afscheid te nemen en haar langverwachte plaats op de Paardenkamp in te nemen.

Kamora was voor ons gezin een fantastisch paard. Ze was temperamentvol tijdens het rijden en betrouwbaar tijdens de verzorging.Natuurlijk vielen we er wel eens af, want ze kon schrikken, steigeren of bokken, maar nooit met als doel ons eraf te gooien.

Ook was ze leergierig en altijd bereid te werken. Ze steeg tijdens de wedstrijden boven haar niveau uit en deed haar uiterste best om te presteren.

Met gemengde gevoelens brengen we haar naar de Paardenkamp. Dankbaarheid overheerst door de mooie belevenissen die we gedeeld hebben env oor de plek op de Paardenkamp waar ze de rest van haar leven – hopelijk nog vele jaren – mag genieten

 

 

Kyra heeft haar bijnaam “Klyra” in haar jongere jaren gekregen. Ze was een jonge dame met aardig wat pit en een behoorlijk eigen willetje.

Kyra ontwikkelde zich tot een springkanonnetje, die graag wilde werken in het springparcours. Soms had ze dan opeens dat ze juist weer lekker tegendraads deed, zoals bijvoorbeeld een waterpartij waar ze niet meer uit wilde, of een sloot met eendjes waar ze niet bij in de buurt wilde komen.

Optutten voor een wedstrijd vond ze geweldig, en al die aandacht vindt ze (nog steeds) geweldig. 
Ze heeft een eerlijk karakter en wist zich altijd goed aan te passen aan het niveau van de ruiter en zo werd ze het ideale leerpaard. Vele Orun cursisten hebben van haar gebruik mogen maken om zo de papieren te halen voor instructeur.

Zo’n 12 jaar geleden kwam mijn eigen paard Gabber (Die al op De Paardenkamp staat) met een peesblessure stil te staan. Met Gabber reed ik af en toe een onderling wedstrijdje, maar vooral veel ritten door het bos en over de heide. En springen… ach, een strobaaltje op zijn kant was het hoogste ongeveer. Op dat moment bood Cindy (de vorige eigenaar van Kyra) aan dat ik wel op Kyra mocht rijden. Zij had immers net een baby en mistte de tijd. En tja, ik pakte die kans natuurlijk met beide handen aan!

Het had wat voeten in aarde voordat ik mijn eerste buitenritje met haar kon maken, want ze was wel veel gewend op wedstrijdterreinen, maar haar idee was ook dat je het erf alleen verliet als je in een trailer stond. Een blokje om of een ritje door het bos was totaal nieuw voor haar, maar ook die uitdaging werd snel overwonnen. Vanaf toen heb ik ontzettend veel leuke dingen beleefd met Kyra, die ik anders nooit meegemaakt zou hebben.

In vogelvlucht: ik ging eerst wat dressuurwedstrijden rijden met haar. Ik vergeet nooit dat ik in mijn eerste wedstrijd ooit gewoon meteen eerste en tweede plaats behaalde! Een jaartje later ben ik gestart op mijn eerste officiële springparcours en toen ze 16 was (en ik 42)  hebben we onze eerste officiële SGW gereden. En we genoten hier met volle teugen van! Cindy bleef  daarbij door de jaren heen altijd onze grootste fan.

Jaarlijks gingen we op “ponykamp” met onze vriendinnengroep, waarbij we ons gedroegen als een stel pubers op het strand (wedstrijdjes, natspatten, etc…). We hebben samen gezwommen in de vijver van het crossterrein van Renswoude, heeft ze Amerigo vervangen, toen deze een dagje vrij kreeg van Sint, heeft ze voorop gelopen in de optochten van de schutterij Groessen met vlag en vaandel, gingen we de hei op met alleen een halster en maakten daar ureange ritten. Soms alleen, snel en met veel galop, soms met meerdere, wat langzamer om bij te kletsen. 

Daarnaast was ze ook een super moeder en kreeg ze een paar mooie veulens, waarvan sommigen nog steeds in de buurt zijn en eentje uit beeld is geraakt en verkocht naar het verre oosten. 

Met al die ervaring werd ze een “bomproef”paard en dit leidde tot het feit dat ze gevraagd werd mee te lopen op Prinsjesdag achter de gouden koets. Trots dat ik was toen ik daar in Den Haag aan de kant stond en “mijn Kyra” daar zag lopen in de stoet! 
Net zo trots was ik toen we onze cross-carrière afsloten in 2014 in Barchem. Zij was  22 jaar en ik 48, dat op zich was al een prestatie waard, maar het feit dat we tweede werden was gewoon de kers op de taart!

Door haar ben ik me gaan verdiepen in de paardensport, heb ik mijn partner leren kennen in de springsport, ben ik springjury geworden en ben ik bestuurlid geworden van onze kring. Ik kan dus wel zeggen dat zonder haar mijn leven er heel anders uit gezien zou hebben. 

Geweldig vind ik het dan ook dat de Paardenkamp de mogelijkheid biedt aan Kyra om hier haar pensioen te vieren. Ze heeft het immers zo verdiend!

Marleen

Liesje

Volgens mijn kleinkinderen de liefste pony van de wereld .

Toen Liesje bij ons kwam, had ze al een heel leven (o.a veulens gekregen) achter de rug. En blijkbaar een goed leven, zonder vervelende ervaringen, want ze had en heeft het volste vertrouwen in de mensen en dieren om haar heen. Ze zit om zo te zeggen altijd “lekker in haar vel” .
De laatste jaren stond ze bij huis, zonder soortgenoot, maar met onze huisdieren als gezelschap. Ze maakte er het beste van en was zelf bijna een huisdier, want  als ze de kans kreeg, kwam ze in de keuken kijken of er iets lekkers te halen viel. Ook in de tuin vond ze veel lekker: allerlei bloemen en planten en vooral rozen. En gek genoeg ook de nogal harige bladeren van de kiwi.
Maar uiteindelijk is ze toch een kuddedier en paste deze situatie niet echt bij haar aard als pony.
Ze is bijzonder lief in de omgang met kinderen en hield van de aandacht (knuffelen, poetsen en rijden) van mijn kleinkinderen, waarvan er drie in Brazilië wonen. Toevallig logeerden zij, de maand voordat Liesje naar De Paardenkamp vertrok, bij mij in Beesd . Bijna dagelijks trokken ze er met haar op uit. Tijdens zo’n rit vond ze het voor die dag welletjes en verzette geen voet meer; wel toen ze omkeerden!  Ze vond het ver genoeg blijkbaar. Het was een warme dag en ze is tenslotte een dame op leeftijd.
Ik mis haar aanwezigheid en haar begroeting elke morgen, maar gun haar van harte het gezelschap van haar ponyvriendjes en weet dat ze prima verzorgd wordt door al die betrokken mensen van De Paardenkamp .

Tot ziens op De Paardenkamp

Vriendelijke groeten,

Tineke van der Hoek