Liesje

Volgens mijn kleinkinderen de liefste pony van de wereld .

Toen Liesje bij ons kwam, had ze al een heel leven (o.a veulens gekregen) achter de rug. En blijkbaar een goed leven, zonder vervelende ervaringen, want ze had en heeft het volste vertrouwen in de mensen en dieren om haar heen. Ze zit om zo te zeggen altijd “lekker in haar vel” .
De laatste jaren stond ze bij huis, zonder soortgenoot, maar met onze huisdieren als gezelschap. Ze maakte er het beste van en was zelf bijna een huisdier, want  als ze de kans kreeg, kwam ze in de keuken kijken of er iets lekkers te halen viel. Ook in de tuin vond ze veel lekker: allerlei bloemen en planten en vooral rozen. En gek genoeg ook de nogal harige bladeren van de kiwi.
Maar uiteindelijk is ze toch een kuddedier en paste deze situatie niet echt bij haar aard als pony.
Ze is bijzonder lief in de omgang met kinderen en hield van de aandacht (knuffelen, poetsen en rijden) van mijn kleinkinderen, waarvan er drie in Brazilië wonen. Toevallig logeerden zij, de maand voordat Liesje naar De Paardenkamp vertrok, bij mij in Beesd . Bijna dagelijks trokken ze er met haar op uit. Tijdens zo’n rit vond ze het voor die dag welletjes en verzette geen voet meer; wel toen ze omkeerden!  Ze vond het ver genoeg blijkbaar. Het was een warme dag en ze is tenslotte een dame op leeftijd.
Ik mis haar aanwezigheid en haar begroeting elke morgen, maar gun haar van harte het gezelschap van haar ponyvriendjes en weet dat ze prima verzorgd wordt door al die betrokken mensen van De Paardenkamp .

Tot ziens op De Paardenkamp

Vriendelijke groeten,

Tineke van der Hoek

Koning Karel is een tuigpaard, tot zijn 12e is hij succesvol geweest voor de kar. Hij heeft hiermee veel prijzen gewonnen.

Hij is daarna tot zijn 23ste rijpaard geweest en we hebben veel strandritjes gemaakt op het strand van Noordwijk.

Thaila

Met dit paardje hebben wij heel veel gedaan. Van
carroussel rijden met een 8tal haflingers, mooie tochten op de Veluwe onder de
man en later voor de koets. Twee maal per jaar reden we zowel de Eper 4daagse
als de vier dagen in Zorgvlied. Altijd een feest als je zag hoe dit paardje
daarvan genoot.

Met de golden retriever in het bakje achterop stal zij
vaak de show.

Maar een Haflinger blijft een Haflinger….eigenzinnig,
eigenwijs, maar super lief en braaf!

Het meest grappige wat wij met haar mee hebben gemaakt
was wel het volgende.

We reden op een redelijk smal bospad, oplopend aan de
zijkanten. Ik wilde keren, maar had te weinig ruimte waardoor het koetsje
dreigde te kantelen. Mijn man was supersnel van de kar af, ik was er al min of
meer af gevallen, en kon de wagen nog net op tijd op de wielen krijgen.

Thaila werd dit te gek en ging er met kar en zonder ons
vandoor. Totaal verbluft stonden we haar na te kijken. We wisten dat zij een
hek zou tegen komen, maar dat was wel een eindje weg.

Tja….wat te doen? Dus zijn we haar maar achterna gaan
lopen. Wie schetst onze verbazing toen 
er na een minuut of tien een onbemande aanspanning aankwam. Met een
hoofd van …waar blijven jullie nu? konden we weer opstappen en verder gaan.

Ja, dat is echt
Thaila!

 

Na lang zeuren mocht ik op m’n elfde, in 1993, een pony. De manege in Ravenswaaij had McGreg gevonden (of Mecre? of had het toch Maigret moeten zijn? Zijn herkomst en echte naam is nooit duidelijk geworden, wij hebben er in ieder geval McGreg van gemaakt), die ik een paar weken uit mocht proberen alvorens de aanschaf te doen. Hij was redelijk eigenwijs, maar vrij rustig. Later bleek dat te komen omdat een van de instructrices hem elke dag bereed voordat wij kwamen en hij waarschijijk gewoon moe was. Eenmaal ‘goedgekeurd’ en mee naar huis genomen, werd hij de schrik van de ponyles bij rijvereniging de Roskam; bij het minste of geringste sloeg hij op hol, waarbij een aantal andere pony’s vaak vrolijk mee ging doen. Voordeel van al dat gebok was wel dat ik ooit op school een rodeowedstrijd gewonnen heb…
We hebben het niet zo heel ver gebracht met wedstrijdrijden, want zowel paard als ruiter onervaren, maar springen vond hij altijd erg leuk. Ook de buitenritten op de Drunense Duinen waren een beleving. Eerst rustig door het bos en daarna in volle galop over de zandvlakte. Ook het ponykamp in Zeeland was fantastisch. Daar heeft hij kennisgemaakt met strand en zee. Alleen de lange rit in de trailer vond hij niet zo geweldig. 
Toen ik voor mijn studie naar Amsterdam verhuisde, werd het rijden al gauw minder. Het werd nog minder toen ik naar het buiteand ging. Als ik weer eens thuis was en met hem aan de gang ging, was het was leuk om te zien dat hij alles wat hij geleerd allemaal nog kon.
De verzorging van McGreg kwam toen neer op mijn ouders. Hij gedroeg zich als een grote hond. Hij begroette ze hartelijk met een roffel tegen de staldeur zodra hij ’s morgens iemand maar achter het raam zag bewegen en hinnikte luid als hij ’s middags mijn vader met de auto uit zijn werk hoorde thuiskomen. Het was altijd een heel avontuur om hem in het voorjaar naar de zomerweide te brengen. Hij wist wat hem daar te wachten stond (een jonge merrie) en het kon hem niet snel genoeg gaan. Mijn vader had dan zijn handen vol aan hem en daarna nog dagen spierpijn in armen en benen.
Je kunt nu wel echt merken dat hij ouder wordt; terwijl hij vroeger altijd stoïcijns in de stortregen bleef staan, gaat hij nu schuilen in de stal. Hij krijgt toch nog steeds de lente in z’n kop en liep pas nog te bokken en te rennen.
Mijn ouders en ik zullen hem missen. We hopen dat hij nog een paar mooie jaren in goed gezelschap door mag brengen bij de Paardenkamp.

Brenno

Hier een korte beschrijving van Brenno.

Het moet in 1998 geweest zijn dat mijn vrouw Anna, Brenno gekocht. Mijn vrouw had medelijden met Brenno omdat hij er zo slecht uit zag maar hij zou ook een maatje worden voor mijn dochters paard, die alleen bij ons stond.
Na een maand of drie zag Brenno er fantastisch uit.
Het was een stoere jongen, als we hem mee namen in de trailer waar andere paarden waren stond hij te schreeuwen en was altijd de snelste.
Later is hij geruind speciaal voor De Paardenkamp.
Daar waren we meerdere keren geweest op de open dagen gezellig met koffie en gevulde koek.
Mijn vrouw zei: “ Later gaat Brenno naar De Paardenkamp, het is geweldig, daar heeft hij het prima.
Toen ze van De Paardenkamp belden dat hij mocht komen, vond zij het nog niet nodig.
Maar voordat mijn vrouw Anna op 27 sept 2013 stierf aan een hersentumor, heeft zij laten weten: “als je Brenno niet meer kunt verzorgen of de situatie veranderd dat je het niet meer kan, doe Brenno dan naar De Paardenkamp”. Dat is in juli 2014 gebeurd.
Brenno heeft voor de wagen en onder het zadel gelopen. Alles kon hij al.
Als ik op internet kijk heeft hij veel nakomelingen en is hij zeer bekend.
We hebben gezien dat hij al een vriendin heeft op De Paardenkamp. Zij wijkt niet van zijn zijde, heel leuk.
Dat had mijn vrouw moeten zien. Ze zou het geweldig hebben gevonden.

Hartelijke groeten van
Jan Baars
 

Lex is een hele lieve “grote vriendelijke reus”. In het verleden heeft hij Z dressuur gelopen en kent heel veel oefeningen, zelfs changementen om de 2 gedaan!

Ik kreeg vaak, eigeijk altijd wel cadeautjes van hem tijdens het rijden, ik heb veel van hem geleerd!

Hij is eerst mijn bijrijd-paard geweest vanaf 2011 en de toenmalige eigenaar reed veel buiten en deed actief mee aan langeafstandsritten (35 km). 

Buiten was hij ook erg braaf maar best wakker en zodra je op de terugweg zat ging hij een beste pas harder.
Vanwege een oude blessure lukten de lange afstandsritten niet meer en heb ik hem overgekocht. 

Lex is in de wei ook een heel vriendelijk paard, echter waar hij stond te genieten van zijn oude dag (vanaf begin/medio 2014), werd hij flink onder de duim gehouden door een dominante merrie.

En dat terwijl hij vroeger altijd een hele kudde vriendjes had.

Ik hoop dat hij bij de Paardenkamp nog heel lang kan genieten van zijn welverdiende pensioen, samen met veel vriendjes!

Rossi is een IJslander geboren in Hulshorst. Officieel heethij Arossi. Zijn naam betekent “morgenrood”. De fokker had die naam bedachtomdat hij in de ochtend is geboren en een rossig was van kleur.  En metdie kleur werd de roepnaam eigeijk meteen ‘Rossi’.

Rossi is qua kleur een toverbal. In de zomer rossig metlichte manen en in de winter helemaal licht. De dikte van zijn vacht is danenorm en het duurt altijd wel even voordat in het voorjaar het rossige weerzichtbaar is.

Ik heb Rossi vanaf het moment dat hij anderhalf was. Ik was zelf toen net begonnen met paardrijden. De vorige eigenaar vanRossi, een kapster, wilde stoppen met haar paardenhobby. Ze vroeg of ik Rossiwilde hebben. Hoewel er even tijd overheen ging voordat ik begreep dat ze ditook letterlijk zo bedoelde, heb ik besloten “ja” te zeggen tegen dit aanbod.Vanaf toen: pony knippen, paard cadeau!!

Een besluit waarvan ik later wel dacht: best pittig, amperkunnen rijden en dan een jong veulen wat nog niets kan.

En toch is het goed gekomen. Veel geduld, juiste toegewijdehulp tegengekomen – die ook jaren veel gedaan heeft voor Rossi – en ook eenstukje lef!

Ik heb heerlijke jaren gehad met Rossi. Rossi is duidelijken eerlijk. Als jij je best als ruiter niet doet, doet hij het ook niet. Hijheeft me er nog nooit afgegooid als doel op zich. Gewoon eerlijk dus.

Rossi is van nature geen soepel paard. Draven heeft hijmoeten leren met balkjes, veel geduld en consequent zijn.  Uiteindelijkkon hij alles prima, maar zoals gezegd: “als jij je best niet doe, doe ik hetook niet”.

In de kudde neemt hij niet de leiding. Hij laat zichmakkelijk een stukje opzij zetten. Maar niet grenzeloos. Als zijn grens wordtoverschreden is hij duidelijk: “tot hier en niet verder”. De grap is dat datdan ook altijd geaccepteerd wordt door het andere paard.

De afgelopen 9 jaar heeft Rossi in een kleine kudde gestaan.Zijn zomereczeem maakte dat het niet handig was dat hij allemaal kroelkikkersom zich heen had. Dan bleven er geen manen over, of ging zijn deken steedskapot.

Het voordeel van het eczeem, is dat hij gewend is aandachtte krijgen. Knuffelen, borstelen: hij vindt het heerlijk!!

Ik ben blij dat hij nu op het Paardenkamp is. Het maatwerkdat hij nu geleverd krijgt, dat kan ik hem niet leveren. Zo mooi om te zien hoetoegewijd de mensen van het Paardenkamp met hun dieren omgaan. Ik heb er allevertrouwen in dat Rossi, zijn oude dag goed kan voortzetten.

Jeanette de Vries

Spotty

Spotty is geboren in Duitsland. In zijn jonge jaren is hij recreatief gereden en beleerd voor de kar. Vanaf zijn 15e heeft Spotty bij de vorige eigenaar in Medemblik kleinschalig in kinderlesjes mee gelopen en meegedaan aan spelletjes-dagen die voor de kinderen op een vakantiepark georganiseerd werden. Spotty bleek een lieve pony, maar ook een ware boef. Voor de kar was hij erg ondeugend dus daar waagden weinig zich aan.

Het liefst liep hij in de les niet voor op, maar juist achter de bips van zijn vriendin Steffie aan. Voor de kinderen die nog niet zo goed konden rijden, was het daarom altijd een hele klus om hem daar weer achter weg te krijgen. Zodra hij de vrijheid kreeg, rende hij gauw weer naar een plekje achter een andere pony. Verder genoot hij van alle aandacht en is altijd erg braaf geweest. Ook langs de weg, op het strand en in het bos. Hij ging graag overal mee naar toe.

Toen hij met pensioen mocht, kreeg hij op deze plek niet meer de aandacht die hij verdiende en is hij daarom verhuisd naar Soest om hier een andere oudere pony gezelschap te houden. Binnen enkele dagen waren dit dikke vrienden, al was Spotty de andere pony Silver wel de baas als het om eten ging. Ook nu nog vond Spotty het heerlijk om overal mee naar toe te gaan. Hij is dan ook nog vaak aan de hand mee geweest naar de Soester duinen, samen met de honden.

Na het wegvallen van de andere pony heeft Spotty gelukkig op De Paardenkamp een plekje gevonden en vrij snel vriendschap gesloten met een andere shetlander, Brenno. Het zal heerlijk zijn voor hem als hij straks de grote weilanden in kan, samen met de andere shetlanders.

Pepper is een mini-Shetlander van 31 jaar oud. Ik heb hem gekocht toen hij anderhalf jaar oud was. Hij was toen compleet ondervoed en verwaarloosd.

Gelukkig is hij er weer helemaal bovenop gekomen. Eigeijk is het net een grote hond met zijn schofthoogte van 80 cm.

Pepper kan met alles en iedereen overweg, kinderen, honden,katten, koeien en paarden. Voor zijn leeftijd rent hij nog als de beste.

Op De Paardenkamp mag hij nieuwe vrienden gaan maken en dat gaat hem zeker lukken!