Polly is in 1984 bij ons gekomen als veulen.
Hij was toen 4 maanden oud. We hebben Polly gewonnen met een loterij. Onze vader had toen lootjes gekocht en op 1 van die nummers was de prijs: een veulen. Dat was onze Polly!!
Op 4 jarige leeftijd werd hij beleerd door Martine met haar vader, Joop.Zij heeft een aantal jaren wedstrijden met Polly gereden.
Ze heeft met hem op M niveau gereden.
Hij heeft het echt heel goed gedaan.
Toen hij 11 jaar was is zij gestopt met rijden en is hij in de manegelessen gaan meelopen.
Daar heeft hij altijd vrolijk aan de lessen meegedaan. Eerst met de gevorderden en later met de beginners. Hij vond het ook erg leuk om af en toe in de billen van een ander paard te bijten, maar als je hem goed  door liet lopen deed hij dat niet .
Wij hebben hem nu 31 jaar bij ons gehad en hebben enorm van hem genoten.
Maar nu is het tijd voor Polly om rustig te gaan genieten van zijn oude dag bijDe Paardenkamp.

Polly bedankt!!!!
 
Marian , Susan, Anja.
Manege Zwanenburg.

Sajka is een Arabische volbloed merrie die het daglicht zag in Noord-Holland.

Ze verhuisde naar het Zeeuwse land toen ze zeven maanden oud was. Daar werd ze behoorlijk ziek en kroop door het oog van de naald. Toen ze twee en een half jaar oud was werd ze per ongeluk aan ons verkocht op een gezellige avond.

Ze was onze eerste Arabier en wat waren we trots, een heuse zweetvos. Dan leer je zo’n paardje pas echt kennen en oh wat was (is) ze lief. De “arabitis” sloeg toe er volgde er meer en een veulen was onze wens. Dat veulen kwam er dan ook (Djawid) en een paar jaar later nog één (Najjar), die nog steeds bij ons woont.  Sajka vond alles goed en was super voor haar kinderen.

Haar vader was een beroemde hengst op de renbaan in Rusland maar daar heeft ze weinig van geërfd. Sajka is liever lui dan moe en doet alles voor eten. Als ze niet eet is ze ziek.

Ze is met ons mee verhuisd naar Frankrijk en weer terug. Ze heeft ons en vele anderen veel plezier en liefde gegeven zeker als je haar wat lekkers toestopt.  Water is niet zo haar ding en daarom alleen al zullen we aan haar denken als het regent in Soest en sinds ze daar woont, wordt er ook naar het weer daar gekeken. 

Daar mijn ouders steeds ouder worden, wordt het houden van paarden steeds lastiger op hun (hobby)boerderij. Er komen dan ook geen paarden meer bij en bouwen we langzaam af. Echter niks minder dan goeds voor onze paarden en is Sajka na Pim en Beauty het derde paard dat is afgereisd naar De Paardenkamp. Het is stil zonder haar maar beter kan ze haar oude niet slijten dan hier.

Yvonne Moeliker

Nitendo

Nitendo is een grote KWPN ruin, geboren op 14 mei 1995. Na eerst een aantal jaren door mijn tante (eigenaar) te zijn bereden, is hij op negenjarige leeftijd bij ons in Friesland op stal gekomen. Nitendo is een fantastisch paard die door zijn manier van bewegen en mooie exterieur vaak veel bekijks had, zo ook in de wedstrijdbaan. Nitendo is ook een sterk paard; soms trekt hij aan het halstertouw, omdat hij gras wil eten. Hij wil ook graag zicht houden op zijn soortgenoten, anders maakt hij zich druk.
Met Nitendo kan je altijd wel wat beleven en dat maakt hem een uitdagend paard. Hij is vele keren met mij mee geweest op vakantie, o.a. op de Veluwe. Wij maakten dan samen lange buitenritten in het bos. Hij vindt het geweldig om met zijn hoeven in het zand of het water te stampen. Soms doet hij dit uit ongeduld, soms uit plezier.

Tijdens een buitenrit zijn we omdat een keer in het bietenveld beland. Eenmaal in dat veld, raakte hij in paniek van die vreemde bladeren onder zijn hoeven. Nitendo kan zich echter ook goed uitsloven en wil(de) graag voor je werken. Dit leidde bijna tot een Z dressuur klassering. Helaas moesten wij, wegens artrose en een peesscheur in zijn voorbenen, voortijdig  onze carrière samen opgeven.  

Ik had graag nog vele jaren samen met hem beleefd. Ik zal dit eigenzinnig en prachtige paard dan ook ontzettend gaan missen. Maar voor Nitendo (en daardoor ook voor mij) is het geweldig dat hij nu op de Paardenkamp kan genieten van zijn welverdiende pensioen. Ik hoop hem met regelmaat te kunnen opzoeken. Ook al is hij grotendeels uit mijn oog, uit mijn hart (en herinneringen) zal hij nooit zijn.

 

Ranco

Ranco is een lieve ondeugende pony. Hij kan soms met je knuffelen maar ineens kan het “hap” zijn. In zijn jongere jaren liep hij mee in lesjes op de manege. Hij bokte toen regelmatig kinderen eraf en keek dan heel onschuldig naar ze. Voor de kar lopen vond hij leuker en dit deed Tamara regelmatig met hem. Ranco staat al 25 jaar bij zijn baasje Tamara in de Vlist. Bij zijn grote vrienden Polly, Flash en Zalando. Nu gaat hij van zijn oude dag genieten bij zijn nieuwe vriendjes.

Ik heb haar gekocht toen ze 2 jaar oud was. Meteen toen ik haar zag was ik verkocht. Die grote vriendelijke donkerbruine ogen in dat crèmekleurige hoofd.Ik kocht haar in februari en was aangenaam verrast toen ze na de rui ineens een hele mooie goudkleurige vacht kreeg. In de zomer verbleekt dit langzaam weer naar de cremekleur van de winter.

Sandy is een hele vriendelijke pony. Vrijwel altijd de onderste in rang in de wei.

Rijden vond ze altijd erg spannend. Het liefst rende ze zo hard als ze kon over de hei of zandverstuivingen. 2 dagen voor ze naar Soest ging hebben we onze laatste bosrit gemaakt. Waarbij ze nog steeds een sprintje trok over de hei, alhoewel het niet meer zo snel ging als vroeger.

Want wat kon ze hard lopen. Springen vond ze ook erg leuk, maar dat durfde baasje niet zo goed, dus bouwde ik nog wel eens een hindernis in de bak waar ze dan zelf overheen mocht springen.

De sport was dan om er eerst een aantal keer in volle galop en flink bokkend langs te rennen en dan, als ik mijn geduld dreigde te verliezen,  pas overheen te springen.

Want ondeugend was en is ze nog steeds. Maar altijd zonder kwade bedoelingen.

Ik ben wel eens in volle galop mijn hoofdstel verloren en toch stond ze stil toen ik heel hard “Ho” riep. Best eng, want we moesten nog een drukke weg over.Gelukkig was er net een boswachter in de buurt die mijn hoofdstel kon repareren. Anders had ik heel wat kilometers moeten lopen.

Als een hek van de wei niet goed dicht zat wist ze deze wel open te wurmen en dan op avontuur te gaan. Een staleigenaar is wel eens midden in de nacht achter haar aangerend (in zijn onderbroek!) omdat ze het maisveld van de buren had ontdekt.

En ook is ze eens ’s nachts door het dorp gerend met de andere paarden achter haar aan en de gealarmeerde politie daar weer achteraan, omdat iemand in een dronken bui het hek van de wei had opengemaakt. En wie ontdekte dat als eerste? Sandy natuurlijk.

Maar inmiddels is ze met haar 31 jaar een beetje wijzer geworden.

Ze is gek op snoepjes, maar houdt niet zo van knuffelen. Van dat gefriemel moet ze niet zo veel hebben.

 

 

Vriendelijke groet

 

MoniqueSnellenberg.

In 1992 leerde ik Sacramento kennen op een stal in Duitsland waar ik woonde en paard reed. Hij was toen 1,5 jaar oud en daar gefokt. Hij liep samen met een broertje, die een jaar ouder was, in een paddock. Het was een vriendelijk en nieuwsgierig paardje.

 

1 jaar later zocht ik samen met een paardenvriend een paard om te kopen en ons oog viel op de 2,5 jarige Sacramento: vader engels volbloed, moeder half engels volbloed/half hannoveraan. Sacramento is ingeschreven in het Rheisches Pferdestammbuch, heeft een langere stamboom als ik en had op de veulen keuring een brons medaille gehaald.

 

Als 3 jarig paard werd hij zadelmak gemaakt en licht aangereden, maar hij was nog niet volgroeid, waardoor hij pas met 4 jaar echt aan het werk ging. Kort daarna had ik het paard van mijn paardenvriend overgenomen, want hij had geen band met het paard.

 

Mijn intentie was om dressuur met hem te rijden, maar door gebrek aan tijd en door veel rugproblemen bij Sacramento toen hij jong was, is dat er nooit echt van gekomen. Sacramento werd een recreatie paard:

dressuur en springen in de bak en veel buitenritten.

 

In het voorjaar van 2000 kwam ik terug naar Nederland en werd mijn paard in Driemond (bij Amsterdam) gestald, waar hij nu nog staat. Hij bleef een lief en vriendelijk paard, die erg op mensen is gesteld (hinnikt naar iedereen) en die zich gemakkelijk door iedereen liet rijden. Door mijn werk en tijdsgebrek had ik altijd bijrijders voor hem.

 

Zelf heb ik vooral buiten gereden: paard in de trailer en op naar de hei, bos of strand: lange ritten over de hei in Hilversum, Amsterdamse bos of naar het strand, samen met een vriendin en haar paard of alleen.

Sacramento wilde graag lopen en nooit naar huis: na een rit van 5 uur, met veel draf, galop en rengalop, kwamen we terug bij de trailer, waar hij dan zo hard mogelijk langs stapte, omdat hij nog niet naar huis wilde.

 

Hij is niet erg zuinig op zichzelf en heeft veel ongelukken gehad:

gebroken elleboog in de wei (2 maanden universiteitskliniek Utrecht en 1 jaar revalidatie), pezen helemaal kapot gelopen in de Duinen toen hij zich in paniek op het strand bij IJmuiden losrukte, nadat ik was afgestapt (weer 1 jaar revalidatie), tijdens het wandelen buiten in de buurt van de stal in rengalop over de weg ervandoor en over een verkeerspaaltje gevallen (grote wonden die genaaid moesten worden) en 2 maanden in de winter op vakantie in een grote kudde met groepsstal, waar hij 100 kg was afgevallen en verzwakt terug kwam. Maar hij was hard voor zich zelf en knapte altijd weer op.

 

In de wei staat hij altijd als enigste ruin in een merrie groep, waar hij helemaal gelukkig is. Bij de ruinen ging niet, dan had hij steeds te veel blessures. Die 2 maanden in de grote kudde, zocht hij 3 merries uit die hij als zijn kudde bij elkaar hield en waarmee 's avonds in de groepsstal stond.

 

Sinds hij 20 jaar is, wordt hij niet meer in de dressuurbak gereden, maar alleen nog maar buiten, maar nog wel lange ritten. Afgelopen herfst, op 27-jarige leeftijd gaf hij aan, dat hij niet meer onder het zadel wilde galopperen en ben ik met kortere ritten met alleen stap en draf begonnen. Bovendien is hij afgelopen herfst positief op cushing getest en krijgt hij nu elke dag medicatie. Dit was wel een verrassing want er was niets aan hem te zien (behalve dat hij wat minder energie had, wat ook aan zijn leeftijd kon liggen).

 

Nu, nadat ik hem 26 jaar heb gehad, gaat hij met pensioen. En ik hoop dat hij nog vele fijne jaren heeft op het Paardenkamp. Ik zal hem erg missen en hem met zekerheid vaak bezoeken. Ik denk dat jullie nog veel plezier zullen beleven aan dit vriendelijke paard.

 

 

NICO

Je stond in de wei, eigenwijs en speels en ik was meteen verkocht. We hebben samen fijne jaren gehad. Het bos vond je maar niets, elke keer als we daar waren weigerde je en het kon niet anders of ik moest van je rug af en dan liepen we met z’n tweeën door het bos. Kwamen we op het open veld, dan kon ik weer op je rijden. Je had een grote vriend, Boris, een kleine Shetland pony. Jaren waren jullie samen en helaas is Boris verleden jaar overleden. Jammer, maar ik ben blij voor jou dat je nu eindelijk is Soest terecht kunt en je weer maatjes vindt, want dat verdien je! Dag Nico, jij bejaard, ik bejaard, jammer genoeg is zo het leven, maar zolang ik het kan kom ik je opzoeken.

Jerommeke

Ik was een jaar of 16 toen Jerommeke door de manege-eigenaar waar ik toen reed werd aangekocht. Ik kan me nog herinneren dat de instructeur me indeelde en zei: ga maar kijken, dat is er weer eentje voor jou.

Ik ging naar de stal en keek mijn ogen uit, en paard zoals Jerommeke had ik nog nooit gezien. De manege-eigenaar vertelde me later dat het een Knabstrupper is. Geen idee natuurlijk wat dat was, dus thuis meteen opgezocht. Bij de karaktereigenschappen stond dat het ras veel uithoudingsvermogen had, en scherpzinnig was. Nou dat heb ik geweten. De eerste paar keer heb ik in de les moeten uitvinden hoe ik Jerom vooruit moest krijgen, en eenmaal vooruit, waar zat de rem!! Een echte uitdaging dus.

Zijn lieve karakter en pit zorgden ervoor dat toen de manege van eigenaar verwisselde wij besloten Jerommeke te kopen. We wilden niet dat dit lieve paard zou vertrekken!

Mijn vader en ik hebben hem nog jaren met veel plezier gereden, Jerom was nooit ziek, en super betrouwbaar. Het was dus ook met veel spijt dat we na jaren moesten beslissen om hem met pensioen te laten gaan na een jaar met een zware koliekoperatie en een flinke peesblessure. Dat hij met pensioen mocht lag niet aan Jerommeke, die dendert wel door, maar we vonden het niet eerlijk om ons lieve oude paard opnieuw in wedstrijdconditie te brengen. Mede omdat het zo’n volhouder is, was het moeilijk in te schatten is of hij het wel aan kon. Jerommeke werkt voor je, al moet hij er bij neervallen. En dat wilden we nou juist niet. We willen dat hij lekker kan genieten van zijn oude dag. Geen papieren, en schatten van de leeftijd was niet mogelijk. En nog steeds niet moe te krijgen, is Jerommeke eigeijk tijdloos. Dus hoe lang hij nog gaat genieten van zijn pensioen? Geen idee, maar als het op karakter aankomt, dan gaat hij nog jaaaaren door.

Melanie was een vrolijke zachtaardige eigenwijze (zoals het hoort!)Haflinger. Ze is 26 jaar geworden.

Zij kwam bij mij, omdat haar vorige eigenaar onvoldoende tijd aan het -toen nog jonge- paardje kon geven, waardoor ze haar energie niet kwijt kon en te onstuimig was. Wij hadden meteen een klik en maakten er een gewoonte van om elke dag met veel plezier en flinke vaart door bos en hei te draven en galopperen. Voor stap hadden we weinig geduld. Met het stijgen der jaren en na een hardnekkige peesblessure moesten we het wel wat kalmer aan doen.

Later gaf Melanie de gehandicapte kinderen en – volwassenen waar ik mee werkte ook veel zelfvertrouwen, liefde en plezier. Maar dit werd na jaren ook een te zware taak en werd er een plaats op de Paardenkamp gevonden. Bij mij had ze vele jaren verkering met een mooi Arabisch volbloed! In Soest vond ze gelukkig onmiddellijk een nieuwe knappe vriend en liep tevreden grazend in de kudde mee.

Helaas werd ze plotseling veel instabieler, mogelijk door een attaque en is ze op een nacht door het draad in de sloot getuimeld, waarna ze geen kracht meer had. Wat mooi dat je zo op je oude baasje reageerde, die je geruststellend kwam toespreken. Bedankt, Melanie, voor al je goede gaven. Bedankt Paardenkamp, voor de goede zorgen voor mens en dier, ook al was het voor ons zo kort!