Susan

In maart 2008 heb ik Susan (Karoun x Helwa Zohra) via Marktplaats gekocht en verhuisde ze van Duitsland naar Friesland. Een al wat oudere, Arabische merrie (van 1988) die bovendien hoogdrachtig was. Haar karakter en gedrag waren niet bepaald makkelijk maar ik leerde met haar omgaan. Drie maanden later kreeg ze haar 10e en laatste veulen na een vlotte bevalling.

Na een jaar ben ik met haar gaan rijden. Ze was onder het zadel superenthousiast, nogal voorwaarts maar ook braaf vooral als er kinderen op haar rug zaten. We hebben vele buitenritten gemaakt o.a. op het strand en in Appelscha, ze ging zelfs mee op vakantie naar de bossen van Gaasterland. Ook deden we mee aan een buitenrit met hindernissen, het Eastermarse Paardenspektakel waar ze de prijs won voor het oudste deelnemende paard. (een zak seniorenvoer!)

fgelopen winter zijn we niet veel op pad geweest, net als veel andere oude dieren valt ze in de winter nogal makkelijk in en in april was de laatste buitenrit. Haar dochter, inmiddels vier jaar, had het stokje overgenomen en het was zo wel ‘goed geweest’.

Ik kreeg in augustus het telefoontje dat er een plekje was voor haar op de Paardenkamp, volgens mij was ze er precies aan toe! Ik hoop dat ze hier nog vele, mooie jaren kan hebben samen met haar nieuwe (oude) vrienden…..op de beste plek voor bejaarde paarden in Nederland!

Zo’n twaalf jaar geleden werd ik gebeld.

Een vriendin wist nog een paard waarvoor de eigenaar een bijrijder zocht…

Uiteraard was de interesse groot en snel gingen we kijken, wat een mooi zwart paard, Lady.

Ik ging me hechten aan Lady en ik werd haar vaste berijder.
Lady reed ik vanaf dat moment drie keer per week en onze avonturen begonnen.

Op dat moment bleek zij net drachtig te zijn en beviel zij op 28 april van Evita.

Ondertussen waren we samen verhuisd naar de manege, zodat ik niet in mijn eentje in de avond op stal was met haar. Evita ging naar de opfok.

In die tijd werd Lady mijn paard, gekregen van de vorige eigenaar.  Ik belde hem op om hem te informeren over een aanstaande verhuizing. Hierop was zijn reactie: ‘Wat je ermee doet, moet jij weten. Het is nu toch jouw paard’.

Lady is gefokt om te springen, haar vader is Fedor. Dat betekende onder het zadel vooral heel hard rennen en dressuurmatig rijden was dan ook niet direct voor haar weggelegd. Netjes in de pas lopen, is tot aan haar pensioen, niet haar sterke punt geweest. Al bleven we oefenen…

In de laatste jaren die we reden, deden we dat altijd in het bos. Dat vond ze heerlijk. Lekker in haar eigen vlotte gangen, weinig kijkend naar haar omgeving. Regelmatig gingen we weekendjes weg.

Maar…  Lady zou Lady niet zijn, dat ze wel tot aan het einde toe, bang was voor omgevallen bomen. Toch opvallend na een carrière als internationaal springpaard in het Z.

Lady is een merrie met een eigen karakter. Wanneer ze bedenkt dat ze het niet doet, doet ze het niet. Punt. Ze staat stil en verzet geen stap. Toch was er een moment dat ik haar eindelijk in het watertje had, na heel veel geduldig oefenen. Hier schrok ze zelf zo van dat ze  zich omdraaide, ze struikelde over haar eigen benen en we samen in het water lagen…

Ook heb ik aan het begin uren achter haar aangerend om haar te kunnen pakken van het land…

Ik gaf niet op, maar zij ook niet….

Op een dag had ze bedacht dat het gras bij de buren groener was. Ze ontsnapte met haar grootste vriendin (en de rest van de kudde) uit het weiland. Toch besefte ze blijkbaar al snel dat dit niet de bedoeling was en kwamen zij en haar vriendin op een drafje terug naar huis vanuit het bos. In hun kielzog zat de wijkagent op de fiets, die ze alleen maar hoefde te volgen. De weg wisten ze zelf.

Gelukkig heeft ze ook een hele lieve en gevoelige kant. Dat blijkt uit het feit dat ze zelfs als paard van Sinterklaas in de optocht heeft gelopen en ook haarfijn aanvoelt dat je heel voorzichtig moet zijn met kinderen.

 

Inmiddels heeft Lady de mooie leeftijd van 26 bereikt en is ze toe aan haar welverdiende pensioen.

Lady was niet alleen mijn maatje, maar ook mijn grote vriendin. Ze voelde precies aan hoe ik mij voelde, wat soms ook een confronterende spiegel was. Dank je wel voor alles, Lady, wat zal ik je missen!

Vera

In 1988 verhuisden wij van het hartje van Rotterdam naar een oude boerderij in de stille Betuwe. De eerste de beste paardenmarkt in Hedel was toen al het doel van mijn paardengekke vrouw. Zonder dat er bij nagedacht werd was het al raak en kocht ze een Shetlandpony….het was Vera (“want die kleintjes zijn zo lief”). Vera bleek ook lief en had zelfs een stamboek, maar had wel een eigen karakter. Mijn jongste dochters konden er in het begin zelfs op rijden. Enkele weken later bleek Vera zwanger te zijn. Enkele maanden later beviel ze van een zoon. Vera was zeer beschermend en we mochten er nauwelijks bij komen. Na ongeveer een jaar samen geweest te zijn wilde mijn vrouw Vera nog een keertje laten dekken, doch na vele malen naar een dekhengst heen en weer gereden te zijn bleek dat toch niet te lukken. Mijn vrouw was nogal genereus en gaf zooief zomaar aan iemand weg. Een alternatief? Jawel een grotere pony en liefst een Fjord.Na veel gezoek kregen we er dus een Fjord bij, maar die klikte absoluut niet met mijn vrouw, maar ook niet met Vera. Bij de eigenaar konden we haar gelukkig terugbrengen en had hij nog wel een andere voor ons. Deze bleek in het verleden geslagen te zijn en was doodsbang van de hoefsmit en…van mannen. We namen de gok en Karin bleek een gemoedelijke, maar temperamentvolle dame zijn. Met Vera klikte het direct en ook het berijden werd steeds simpeler voor Karin. Helaas bleek dat Karin niet tegen vers gras kon (bevangen) en dus werd besloten haar samen met Vera alleen nog in de paardenbak te houden. Vaak gingen mijn vrouw en Karin de weg op om een ommetje te maken en stond Vera hard te roepen. Karin is heel nieuwsgierig, maar ook wat huiverig. Bij elke onverwachte beweging schrikt ze, maar de nieuwsgierigheid krijgt dan toch wel de overhand. Na het overlijden van mijn vrouw heb ik beide pony’s verzorgd, maar gezien de leeftijd en de vele aandacht welke de dames nodig hebben, bleek dat al vaak een hele klus.

Bij de Paardenkamp zijn ze liefdevol opgevangen en hebben ze beiden hun eigen vrienden gevonden.

Verono

Verono is geboren als hengst op 2 mei 1979. Zijn vader is een Engelse volbloed **, genaamd Willow Cratic en zijn moeder is een Holsteiner Preverent genaamd Clara.

Verono is bij ons gekomen op zijn 8ste jaar. Hiervoor heeft hij bij de vorige eigenaar M dressuur gereden, maar bij ons geen wedstrijden. Rijden in de natuur was voor ons het einde. In het begin was het wennen om met een temperamentvol paard te rijden. In de Drunense Duinen had Verono maar 1 hobby, vooruit en het liefst in rengalop!

Op stal is hij een schatje, lekker knuffelen en borstelen vindt hij heerlijk. Verono is nu 34 jaar oud en dus ook een rustig paard op leeftijd. Wij zijn dankbaar dat Verono nu geplaatst is op de St. De Paardenkamp. Het verzorgen wordt voor ons moeilijk. Een oud paard vraagt meer aandacht en vooral kennis voor zijn verzorging. We hopen dat Verono nog gelukkige jaren tegemoet zal gaan op de Paardenkamp.

Dank u wel!

Karin

In 1988 verhuisden wij van het hartje van Rotterdam naar een oude boerderij in de stille Betuwe. De eerste de beste paardenmarkt in Hedel was toen al het doel van mijn paardengekke vrouw. Zonder dat er bij nagedacht werd was het al raak en kocht ze een Shetlandpony….het was Vera (“want die kleintjes zijn zo lief”). Vera bleek ook lief en had zelfs een stamboek, maar had wel een eigen karakter. Mijn jongste dochters konden er in het begin zelfs op rijden. Enkele weken later bleek Vera zwanger te zijn. Enkele maanden later beviel ze van een zoon. Vera was zeer beschermend en we mochten er nauwelijks bij komen. Na ongeveer een jaar samen geweest te zijn wilde mijn vrouw Vera nog een keertje laten dekken, doch na vele malen naar een dekhengst heen en weer gereden te zijn bleek dat toch niet te lukken. Mijn vrouw was nogal genereus en gaf zooief zomaar aan iemand weg. Een alternatief? Jawel een grotere pony en liefst een Fjord.Na veel gezoek kregen we er dus een Fjord bij, maar die klikte absoluut niet met mijn vrouw, maar ook niet met Vera. Bij de eigenaar konden we haar gelukkig terugbrengen en had hij nog wel een andere voor ons. Deze bleek in het verleden geslagen te zijn en was doodsbang van de hoefsmit en…van mannen. We namen de gok en Karin bleek een gemoedelijke, maar temperamentvolle dame zijn. Met Vera klikte het direct en ook het berijden werd steeds simpeler voor Karin. Helaas bleek dat Karin niet tegen vers gras kon (bevangen) en dus werd besloten haar samen met Vera alleen nog in de paardenbak te houden. Vaak gingen mijn vrouw en Karin de weg op om een ommetje te maken en stond Vera hard te roepen. Karin is heel nieuwsgierig, maar ook wat huiverig. Bij elke onverwachte beweging schrikt ze, maar de nieuwsgierigheid krijgt dan toch wel de overhand. Na het overlijden van mijn vrouw heb ik beide pony’s verzorgd, maar gezien de leeftijd en de vele aandacht welke de dames nodig hebben, bleek dat al vaak een hele klus.

Bij de Paardenkamp zijn ze liefdevol opgevangen en hebben ze beiden hun eigen vrienden gevonden.

Rubio

Hallo allemaal,

Hier een berichtje over mijn grote vriend Rubio die bij jullie komt wonen. Op 10 juli heb hem gekocht, hij was 3 jaar en stond op een stukje land in De Rijp waar je alleen met een bootje kon komen. De fokker had een stuk of 20 paarden, maar ik was meteen verliefd op Rubio. Hij stond tussen de dames en had al gedekt. Mijn vriendin was mee en was meteen verliefd op de merrie die was gedekt door Rubio. Allebei een paardje gekocht dat nog niks kon en niks gewend was. Ze zijn met de boot naar de boerderij gebracht en ik heb hem daar laten castreren ze zijn allebei naar Bergen gebracht. In Bergen begon het leren om aan het halster mee te lopen en alle dingen die er bij horen. Hij leerde snel en heeft een super karakter. Toen werd het veulen geboren stonden met ze drieën in de wei. Het veulen en Rubio waren gek op elkaar dus het een drama om Rubio uit de wei te halen. Mijn vriendin ging verhuizen en naam de merrie en veulen mee. Het uit de wei halen was geen probleem meer. Rubio is nog steeds gek op veulens. Iedereen kon op hem rijden en als iemand wat scheef ging zitten dan stond hij al stil. Hij stond bij een vriendin thuis met nog 2 paarden, hij is de waakhond, want ze zien aan hem wanneer er vreemden op het erf zijn. Rubio waarschuwt ze direct. Ik zal hem erg missen, na 20 jaar, maar mijn lijf wil ook niet meer zo best en dit is de beste oplossing.

vriendelijke groeten Marga en Rubio

Brenda van het Loon

Brenda is op 8 april 1987 geboren en kwam op 24 februari 1988 bij ons thuis.
Ja, bij ons thuis, want ze liep lekker op het gras in de tuin en op haar eigen
omheinde plekje.

Brenda is een mini Shetland Pony met een schofthoogte van 75 cm.
Ze ging vaak mee in haar trailertje naar het strand: lekker uitlopen en uitwaaien
aan de lange longeerlijn.

Ook naar de wedstrijden van onze dochters, lekker tussen de paarden.
In de eerste jaren hebben we 2x geprobeerd of ze een veulentje kon krijgen.
Toen dat niet lukte hebben we een Toggenburger geit erbij genomen.
Deze geit was haar maatje en is 18 jaar geworden.
De laatste twee jaar staat Brenda alleen.
Doordat ze dicht aan huis staat en de kinderen en hond ook vaak op het gras
bezig zijn, is ze hier goed aan gewend.