NICO

Je stond in de wei, eigenwijs en speels en ik was meteen verkocht. We hebben samen fijne jaren gehad. Het bos vond je maar niets, elke keer als we daar waren weigerde je en het kon niet anders of ik moest van je rug af en dan liepen we met z’n tweeën door het bos. Kwamen we op het open veld, dan kon ik weer op je rijden. Je had een grote vriend, Boris, een kleine Shetland pony. Jaren waren jullie samen en helaas is Boris verleden jaar overleden. Jammer, maar ik ben blij voor jou dat je nu eindelijk is Soest terecht kunt en je weer maatjes vindt, want dat verdien je! Dag Nico, jij bejaard, ik bejaard, jammer genoeg is zo het leven, maar zolang ik het kan kom ik je opzoeken.

Jerommeke

Ik was een jaar of 16 toen Jerommeke door de manege-eigenaar waar ik toen reed werd aangekocht. Ik kan me nog herinneren dat de instructeur me indeelde en zei: ga maar kijken, dat is er weer eentje voor jou.

Ik ging naar de stal en keek mijn ogen uit, en paard zoals Jerommeke had ik nog nooit gezien. De manege-eigenaar vertelde me later dat het een Knabstrupper is. Geen idee natuurlijk wat dat was, dus thuis meteen opgezocht. Bij de karaktereigenschappen stond dat het ras veel uithoudingsvermogen had, en scherpzinnig was. Nou dat heb ik geweten. De eerste paar keer heb ik in de les moeten uitvinden hoe ik Jerom vooruit moest krijgen, en eenmaal vooruit, waar zat de rem!! Een echte uitdaging dus.

Zijn lieve karakter en pit zorgden ervoor dat toen de manege van eigenaar verwisselde wij besloten Jerommeke te kopen. We wilden niet dat dit lieve paard zou vertrekken!

Mijn vader en ik hebben hem nog jaren met veel plezier gereden, Jerom was nooit ziek, en super betrouwbaar. Het was dus ook met veel spijt dat we na jaren moesten beslissen om hem met pensioen te laten gaan na een jaar met een zware koliekoperatie en een flinke peesblessure. Dat hij met pensioen mocht lag niet aan Jerommeke, die dendert wel door, maar we vonden het niet eerlijk om ons lieve oude paard opnieuw in wedstrijdconditie te brengen. Mede omdat het zo’n volhouder is, was het moeilijk in te schatten is of hij het wel aan kon. Jerommeke werkt voor je, al moet hij er bij neervallen. En dat wilden we nou juist niet. We willen dat hij lekker kan genieten van zijn oude dag. Geen papieren, en schatten van de leeftijd was niet mogelijk. En nog steeds niet moe te krijgen, is Jerommeke eigeijk tijdloos. Dus hoe lang hij nog gaat genieten van zijn pensioen? Geen idee, maar als het op karakter aankomt, dan gaat hij nog jaaaaren door.

Melanie was een vrolijke zachtaardige eigenwijze (zoals het hoort!)Haflinger. Ze is 26 jaar geworden.

Zij kwam bij mij, omdat haar vorige eigenaar onvoldoende tijd aan het -toen nog jonge- paardje kon geven, waardoor ze haar energie niet kwijt kon en te onstuimig was. Wij hadden meteen een klik en maakten er een gewoonte van om elke dag met veel plezier en flinke vaart door bos en hei te draven en galopperen. Voor stap hadden we weinig geduld. Met het stijgen der jaren en na een hardnekkige peesblessure moesten we het wel wat kalmer aan doen.

Later gaf Melanie de gehandicapte kinderen en – volwassenen waar ik mee werkte ook veel zelfvertrouwen, liefde en plezier. Maar dit werd na jaren ook een te zware taak en werd er een plaats op de Paardenkamp gevonden. Bij mij had ze vele jaren verkering met een mooi Arabisch volbloed! In Soest vond ze gelukkig onmiddellijk een nieuwe knappe vriend en liep tevreden grazend in de kudde mee.

Helaas werd ze plotseling veel instabieler, mogelijk door een attaque en is ze op een nacht door het draad in de sloot getuimeld, waarna ze geen kracht meer had. Wat mooi dat je zo op je oude baasje reageerde, die je geruststellend kwam toespreken. Bedankt, Melanie, voor al je goede gaven. Bedankt Paardenkamp, voor de goede zorgen voor mens en dier, ook al was het voor ons zo kort!

 

Sandra

Sandra is een 20-jarige haflingerdame die het met regels nooit zo nauw nam. Sandra heeft een hekel aan padden en kikkers, luisteren en galopperen.

Sandra is gek op knuffelen, borstelen, in de modder rollen en eten (tosti's zijn ook niet veilig).Tevens is Sandra goed in kusjes geven mits daar een lekkernij tegenover staat.

Kirov

POLITIEPAARD KIROV

Kirov is geboren op 15 maart 1992 en is een afstamming van Recruut x Galopin. Voor zijn in diensttreding bij de politie is hij actief geweest in de Endurance.

In 1999 is Kirov in dienst gekomen van de bereden politie Amsterdam-Amstelland.

Van 1999 tot 2004 heeft Kirov een onbezorgde tijd gehad bij de bereden politie. In maart 2004 werd de stal van de bereden politie getroffen door het Rhinovirus. Een voor de bereden politie zwarte periode was aangebroken. Meerdere paarden werden getroffen door het virus, zo ook Kirov.

Met man en macht is de hele afdeling met behulp van de dierenarts bezig geweest om de zieke paarden bij te staan. Helaas waren alle inspanningen voor een aantal paarden toch niet genoeg. In dat jaar overleden er uiteindelijk 9 paarden van de bereden politie. Kirov heeft 5 maanden hard gewerkt aan zijn herstel en is er uiteindelijk redelijk bovenop gekomen.

Helemaal ongeschonden kwam Kirov niet uit de strijd, hij hield aan het Rhinovirus Ataxie over. Hierdoor had Kirov tijdens het verzorgen van zijn hoeven zeer veel moeite om zijn juiste been te geven. Wanneer je het linkerbeen vroeg, gaf hij spontaan zijn rechterbeen. De vaste ruiter wist hier prima mee om te gaan, die vroeg dan om het linkerbeen en ging dan alvast bij het rechterbeen staan om daar de hoef van uit te krabben. Met zijn gebrek kon deze Kirov nog prima dienst doen bij de Amsterdamse politie.

In zijn tijd bij de Amsterdamse politie heeft hij vele inzetten meegemaakt, van reguliere surveillance diensten tot grootschalige ME inzetten. Demonstraties, huldigingen, Sail Amsterdam, Koninginnedagen en voetbalwedstrijden, Kirov heeft het allemaal meegemaakt.

Zijn laatste grote optreden in ME verband was toch wel de scholierendemonstratie op het Museumplein, daar chargeerde hij met nog 15 van zijn collegapaarden heen en weer tot de rust was wedergekeerd. Dat dit voor Kirov niet zijn laatste grote inspanning zou zijn, dat bleek later die avond bij de Amsterdam Arena, ook daar braken ongeregeldheden uit waarbij gechargeerd moest worden. Die dag heeft Kirov laten zijn dat hij een Endurance achtergrond heeft, hij chargeerde nog als de beste en liet zich van zijn beste kant zien.

Omdat de ataxie en de kramperigheid van Kirov hem steeds meer in de weg ging zitten, heeft de Amsterdamse politie gevraagd of de Stichting de Paardenkamp een plaatsje over had voor Kirov, zodat hij eindelijk van zijn welverdiende pensioen kon gaan genieten.

In juli 2012 was er hier op De Paardenkamp eindelijk een plek voor Kirov beschikbaar. Kirov is het derde paard van de Amsterdamse bereden politie die het geluk heeft hier van zijn pensioen te gaan genieten. Zijn oude dienstmakkers Funky en Eric zijn hem hierin al voorgegaan.

De bereden politie is enorm dankbaar dat paarden die zich zo voor de sameeving hebben ingezet, hier hun laatste jaren in hopelijk goede gezondheid mogen slijten.

Als 6 jarige ruin kreeg ik Prestige. Mijn eerste echte eigen paard, hoe blij kan je zijn!

Ik kocht hem als springpaard, maar ik ben daar niet mee verder gegaan. Prestige kon niet echt meer genieten van het springen en zijn we dus andere dingen gaan doen.  Samen met zijn grote vriend Sjors, die samen met Prestige naar de Paardenkamp mocht komen, hebben we veel mee gemaakt. Ritten op de hei, dressuur, kunstjes aaeren voor wat lekkers en pootje baden in de poelen vlakbij zijn thuis manege Zwanenburg.

Na vele jaren samen genieten is het tijd om van zijn pensioen te genieten.

Gelukkig woont hij in de buurt en gaan we regelmatig met de deelnemers van Zorgmanege Zwanenburg even langs voor een aai en een knuffel.

 

Naduah

Naduah is 25 jaar geleden geboren uit een ‘onbekende moeder’ en een ‘onbekende vader’, zo staat op haar paspoort tegenwoordig te lezen. Dat interesseerde mij 22 jaar geleden helemaal niet, ik wilde een fijn paard om mee buiten te rijden en om af en toe eens een wedstrijdje te doen. Een echte naam had ze toen nog niet, en wij kozen ervoor om haar Naduah te noemen. Dit is een indiaanse naam en betekent ‘Blijf warm bij ons’. De uitspraak heeft altijd voor verwarring gezorgd, vooral tijdens wedstrijden. Maar wij spraken haar naam altijd uit als nadoeja.
In de 22 jaar dat ik haar als ‘vriendin’ heb gehad, hebben wij heel veel beleefd, ik kan er wel een boek mee vol schrijven. Van mijn pubertijd tot en met de tijd dat ik nu zelf kinderen heb. Maar op deze pagina laat ik alleen de belangrijkste punten de revue passeren.

Voor haar hadden wij een hele brave pony, Jeroen (op 37-jarige leeftijd op de Paardenkamp overleden).Maar Naduah was niet zo braaf. Meteen de eerste dag stond ze al te bokken en te steigeren in haar paddock, dat ik dacht… moet ik daarop?

Maar ze had gewoon veel beweging nodig. En gelukkig was bij ons thuis uitrijdmogelijkheid genoeg.
Dus samen met mijn vriendinnetje gingen wij uit school, als jonge meiden, hele einden rijden. Naar het Zuidlaardermeer, rondje Schildmeer, altijd rijdend naar de manege op 7 kilometer afstand. Ook in de winter als het donker was. Ook eens naar de grote stad Groningen.
Heel vaak ging Naduah ook mee op vakantie in Drenthe. Ook heeft Naduah vaak meegeholpen om Sinterklaas op te halen, optochten e.d. vond ze geweldig leuk. Dus recreatief was het een super paard.
Op één van deze tochten, ik was 17, heb ik mijn man ook ontmoet. Hij moest al bij een van de eerste kennismakingen achter bij mij op Naduah mee. Zonder zadel en rondom het Scharmergat. Leuke onbezorgde tijden waren dat….
Wedstrijdjes daarentegen vond zij niet leuk, standaard was ze tijdens dressuurproefjes te langzaam en stond er op het juryrapport te lezen ‘moet actiever’. Het trainen voor M-dressuur was een crime en toen ikzelf na mijn voortgezet onderwijs ging studeren, ben ik gestopt met wedstrijden en ging ik alleen nog recreatief rijden.

Omdat wij heel graag eens een veulentje wilden, hebben wij Naduah ter keuring gebracht en heeft ze nu een brandmerk op haar rechterhals. Een vierkant met hierin een H. Ze is dus goedgekeurd voor het hulpstamboek van de KWPN. (Zo heeft Naduah dus ook nog een veulentje gehad.) Dit brandmerk is in de zomer goed te zien en is voor haar een kenmerkend detail. Leuk aan Naduah is ook dat zij, in de zomermaanden, allemaal ‘appeltjes’ heeft op haar hals en schoft.

Verder is het meteen zichtbaar dat haar linkeroog helemaal blauw/ grijs is. Dit is staar en dat heeft ze in de loop van 7 jaar ontwikkeld, van een klein vlekje tot staar over het hele oog. Het is heel geleidelijk gegaan dus daarmee kan ze goed omgaan. Natuurlijk is dit een punt van aandacht als je haar benaderd, ze zal je aan de linkerkant niet zien en zou kunnen schrikken.

Naduah is handig in het ontsnappen (uit de tuin, met longeren, uit het weiland). Verschillende malen heeft ze in haar eentje een uitstapje gemaakt. Eén keer is zelfs de politie met zwaailichten achter haar aan gegaan. Gelukkig zijn er nooit ongelukken gebeurd en was het vaak onze eigen schuld dat ze de mogelijkheid kreeg tot ontsnappen. Ook loopt Naduah het liefst het hele jaar door buiten. Opgesloten in een stal is niks voor haar, ze gaat graag haar eigen gang.

Naduah heeft altijd bij een kerkhof gestaan, bij mijn ouders in Scharmer/ Harkstede en zelfs toen ik verhuisde naar Den Helder heeft ze ook hier weer 6 jaar naast een kerkhof gelopen.

In Den Helder heeft Naduah een erg fijne tijd gehad, lopen in de duinen en langs het strand. Altijd de zilte wind in de neus. Eens kwamen we op het strand een aangespoelde walvis tegen en dat stonk verschrikkelijk. Ook vond Naduah het heerlijk om zonder zadel door de branding te galopperen. En natuurlijk bleven de schuimkoppen die over het strand rolden eng.Maar zelfs het strand gaat vervelen en zo was Naduah toch ook weer gelukkig toen ze naar 6 jaar weer terug ging naar haar oude omgeving in Harkstede en kwam ze weer op het kerkhof te staan. Ze was eigeijk het “onderhoudspaard” van de kerk, zij ‘maaide’ het land (toekomstige begraafplaats) van de kerk.

Maar dingen veranderen, er kwamen kleine kinderen in het gezin. De aandacht moest worden verdeeld. Ook het leuke weiland naast het kerkhof is aan verandering onderhevig, architecten hebben haar weide op de tekentafel liggen en wordt definitief ingericht als kerkhof. Naduah haar toekomst was niet meer zeker.

Gelukkig kan ze nu naar de Paardenkamp en kan ze weer omgaan met soortgenoten en genieten van welverdiende aandacht. Ik hoop ook dat ze een maatje vindt om mee om te gaan en om zo van een mooie oude dag te genieten. Dag Naduah, het gaat je goed.

Evelien.

Susan

In maart 2008 heb ik Susan (Karoun x Helwa Zohra) via Marktplaats gekocht en verhuisde ze van Duitsland naar Friesland. Een al wat oudere, Arabische merrie (van 1988) die bovendien hoogdrachtig was. Haar karakter en gedrag waren niet bepaald makkelijk maar ik leerde met haar omgaan. Drie maanden later kreeg ze haar 10e en laatste veulen na een vlotte bevalling.

Na een jaar ben ik met haar gaan rijden. Ze was onder het zadel superenthousiast, nogal voorwaarts maar ook braaf vooral als er kinderen op haar rug zaten. We hebben vele buitenritten gemaakt o.a. op het strand en in Appelscha, ze ging zelfs mee op vakantie naar de bossen van Gaasterland. Ook deden we mee aan een buitenrit met hindernissen, het Eastermarse Paardenspektakel waar ze de prijs won voor het oudste deelnemende paard. (een zak seniorenvoer!)

fgelopen winter zijn we niet veel op pad geweest, net als veel andere oude dieren valt ze in de winter nogal makkelijk in en in april was de laatste buitenrit. Haar dochter, inmiddels vier jaar, had het stokje overgenomen en het was zo wel ‘goed geweest’.

Ik kreeg in augustus het telefoontje dat er een plekje was voor haar op de Paardenkamp, volgens mij was ze er precies aan toe! Ik hoop dat ze hier nog vele, mooie jaren kan hebben samen met haar nieuwe (oude) vrienden…..op de beste plek voor bejaarde paarden in Nederland!