Aldo

In 1994 zag ik Aldo voor het eerst op de manege. Hij was 3 jaar, ik 10 jaar. Met zijn wilde bos haren viel hij direct op tussen de andere manegepony’s. Ik was verliefd. Iedere week mocht ik op Aldo rijden. Zo niet, dan was ik een week chagrijnig. Mijn schoolagenda stond vol met zijn naam. Totdat wij hoorden dat hij te koop stond. Als verrassing kocht mijn oma hem voor mij. In 1996 kwam Aldo bij ons op de boerderij wonen in Limburg. Mijn droom werd werkelijkheid.

Mijn oma werd in dat jaar ook donateur van de Paardenkamp. Nooit gedacht dat Aldo nu, 23 jaar later, naar De Paardenkamp zou gaan. Dankzij mijn oma, die helaas in 2003 overleden is, kan Aldo nu van zijn pensioen gaan genieten.
 
Aldo (we noemen hem Allie) is de meest lieve, trouwe, vriendelijke pony die ik ken. Met zijn zachtaardige karakter is het een echte kindervriend. Hij houdt van aandacht en vindt het heerlijk om lekker geborsteld te worden. Vooral van krabbelen boven zijn ogen. Daar kan hij echt van genieten. Aldo is dol op paardensnoepjes en worteltjes. En als de zon schijnt, gaat een raketijsje er ook prima in. En af en toe heeft hij een gekke bui. Geloof me, rengalopperen kan deze opa als de beste. En hij geeft ook nog graag showtjes weg in uitgestrekte draf.

Omdat Aldo zo’n lange tijd bij ons op de boerderij heeft gewoond, heeft hij veel dieren zien komen en gaan. Hij is samen met onze IJslander Gáski opgegroeid en heeft hem helaas ook zien overlijden. Daar zit hij nog steeds een beetje mee. In 2007 kreeg hij gezelschap van de Fjord Atin. Maar die klik die hij met Gáski had, had hij minder met hem. In 2015 kwam IJslander Bragi erbij. Met maar liefst 21 jaar leeftijdsverschil, kon hij het met hem wel beter vinden. Maar zo leuk als hij het met Gáski had, heeft hij het niet meer gehad. Daarom hoop ik dat Aldo op De Paardenkamp een maatje vindt. Een maatje waarmee hij samen kan grazen, chillen en door de wei kan racen. Een maatje voor het leven. Met wie hij samen oud kan worden.

Aldo en ik zijn 25 jaar samen geweest en heeft me letterlijk zien opgroeien. En ik moet zeggen: ik ben nog steeds verliefd. Hij was én blijft mijn beste vriend. Mijn moeder heeft hem al die jaren goed verzorgd als ik op school zat en ook toen ik het huis uit ging. En daarvoor ben ik haar erg dankbaar.

Afscheid nemen is nooit fijn, maar wetende dat hij hartstikke goed verzorgd wordt op De Paardenkamp gaat het besluit toch net iets makkelijker. Aldo, ik ga je missen, wij allemaal. Je was onderdeel van onze familie. En dat zal je altijd blijven. Bedankt voor alle mooie jaren samen. Geniet van je pensioen!

Liefs, Jeldau

Bliksem ← Previous

Ranco Next →