Amber

27 juni 2017

Er werd ons gevraagd een stuk(je!) te schrijven over onze Amber. Het werd een reis door ontelbare herinneringen. Onze excuses vooraf voor het lange verhaal, het was onmogelijk om het kort te houden…;)

Amber

Bijna 22 jaar geleden kwam je in ons leven, een 3-jarige net ingereden, donkerbruine merrie. Over je afstamming is ons niets bekend maar je was helemaal perfect voor ons,
2 zusjes van destijds 13 en 14 jaar. Onze allergrootste wens, onze Penny-droom, kwam na jaren van hopen eindelijk uit! Wat waren we blij!
Je bent geboren op 6 mei 1992, op de 10e verjaardag van Karin kwamen we later achter. Vele verjaardagen samen volgden..

Wat hebben we veel met je meegemaakt..
Van crossen over het pas geoogste maïsveld en meerijden in een trouwstoet in jouw
(en onze) jonge jaren, tot poseren op onze trouwdagen en de eerste rondjes van onze kinderen op een (jouw!) paardenrug. Ik zou een boek over je kunnen schrijven..

De eerste jaren borstelden we je elke dag ureang en deelden we onze diepste geheimen met je. Wat was je mooi, met glanzende appeltjes in je vacht. Dat liet je zelf ook graag zien, want showen kon je als de beste! Staart en neus in de lucht en snuivend laten zien hoe mooi je wasJ. Wat waren we trots op jou!
’s Winters zag je er altijd heel anders uit met je kopersnuit en je dikke wintervacht. Heerlijk vond je het, als we je er in het voorjaar van ontdeden. Je ‘wees’ met je neus aan op welk plekje ik moest krabben en als ik dat dan deed, schurkte je als dank terug.

Maar, lieve Amber, hoe blij we ook met jou waren, je hebt het ons niet altijd makkelijk gemaakt. Want dat het bij zo’n jong beestje anders ‘werkte’ dan een bij een braaf manegepaard kwamen we snel achter!
Jouw eerste stalletje was bij een varkensboer. Bij het in de stal zetten stootte je zo hard je hoofd aan het lage plafond dat je buitenwesten raakte. De boer die het zag gebeuren, had niet verwacht dat je ooit weer op zou staan. Gelukkig stond je toen wij aankwamen ‘vrolijk’ in je stalletje, maar door deze ervaring heb je helaas wel een blijvende angst voor smalle, lage doorgangen gekregen. En misschien heeft het ook wel bijgedragen aan die andere rare streken die je uithaalde..

Zo moesten we meer dan eens aan de kant springen als je in galop je stal in of uit denderde. Om over de blaren maar te zwijgen wanneer je het touw door onze handen trok omdat je zo graag de wei in wilde. Zo graag, dat je ons uren achter je aan liet vangen om je weer uit de wei te krijgen. Wat had je een lol, wij iets minder en onze ouders al helemaal niet als we weer eens te laat thuis kwamen.
Of wanneer je tijdens een buitenrit weigerde langs een bepaalde plek te lopen, steigerend draaide je om, om in volle galop weer terug naar stal te rennen, er was geen houden aan.

Marieke is een keer opgehaald door de ambulance toen je tijdens een buitenritje uitgleed op straat. Ze kwam met haar voet onder jou terecht en had haar grote teen uit de kom, een operatie volgde. Gelukkig was jij ongedeerd..
Ooit vonden we je ‘vast’ in de wei tussen een hek en een muur, je kon geen kant op. Wie weet hoe lang je daar al stond.. Gelukkig bleef je rustig en konden we je bevrijden, al is na al die jaren het litteken op je flank nog altijd zichtbaar. 
Je achterhoeven uitkrabben of bekappen was een drama. Om ongelukken te voorkomen hebben we dat na vele pogingen opgegeven.

Op de manege reden we onderlinge wedstrijden. Heel soms wonnen we wat, al was dressuur niet echt jouw ding. Springen wel, daar had je samen met Marieke zo'n plezier in! Maar in het bos genoten we het meest. Wat was ik trots toen ik (Karin) mee mocht als begeleider van het ponykamp. Alle pony's gingen er vandoor (oeps!), maar jij bleef de rust zelve en bracht dit gelukkig weer over op de andere paarden. 

Het was ook maar net hoe je bui was, dat kon met de dag verschillen. De ene keer was je superbraaf en zette je geen pas verkeerd en de andere keer waren we blij dat er weer een engeltje op onze schouder met ons had meegereden. We zeiden weleens tegen elkaar, je bent een paard met een gebruiksaanwijzing en die hebben we na al die jaren nog steeds niet helemaal kunnen ontcijferenJ.
Terugkijkend lijkt het wel dat hoe ouder je werd, hoe eigenwijzer je werd. Vooral op buitenrit. Je was gewoon niet te houden! Oortjes naar voren en gaan met die banaan. Een relaxt ritje stond niet in jouw woordenboek, scheuren wel, of het nu in draf was of galop, en dan het liefst voorop. Het aannemen van de teugels was voor jou het startsein om te gaan, en hard ook! Wat was je een scheurkanon! En als dan ook nog het codewoord ‘Ja!’ werd uitgesproken, betekende dat volgens jou nog een pasje harder.. Of toen die keer dat we galoppeerden over de hei langs de snelweg. Je schrok van een wapperend dekzeil van een aanhangwagen en sprong naar voren om nog een versnelling harder te gaan. Pppff…

Maar tegelijkertijd gaf je ons altijd het vertrouwen dat je ons weer veilig thuis zou brengen. Dan denk ik aan die keren dat we je al dwalend door het bos de lange teugel gaven en jij ons zo de goede kant op leidde. Ondanks alles waren we een team <3

Je hebt in je leventje op aardig wat plekken ‘gestaan’. Maar omdat je in al die jaren nooit meer op de trailer had gestaan, verhuisden we je altijd rijdend. Zo ook die keer dat ik (Karin) hoogzwanger was, een rit van 2,5 uur dwars over de hei, een ervaring om nooit te vergeten. Ik was blij dat je die dag een goede bui had en we veilig op de plek van bestemming aankwamen.J
In 2014 stond je voor het eerst in 20 jaar weer op de trailer, toen je verhuisde naar Heelweg, waar Marieke was gaan wonen. De trailerrit ging, ondanks alle zorgen vooraf, supergoed. Je liep zo de trailer op, wat was ik trots!
En je kwam op een prachtige plek terecht, samen met de twee andere paarden van Marieke. We hebben nog een keer een mooie bosrit gemaakt, Marieke op een van haar andere paarden en ik op jou. Toen bleek wel weer, ons scheurmonster was ondanks haar leeftijd haar wilde manen nog steeds niet verloren.. Het was weer verre van relaxt maar wel een mooie herinnering! 

Door tijdgebrek werd je vanaf toen alleen af en toe nog door onze kinderen ‘bereden’. Prachtig om zien hoe voorzichtig je met ze was. Mijn dochter draafde zo met je weg, een herinnering voor het leven..

Lieve Amber,
Al die jaren hebben we met liefde voor je gezorgd, op de meeste momenten erg van je genoten, vaak om je gelachen en soms ook gehuild, je dikwijls vervloekt, maar bovenal ontzettend veel van je gehouden.

Toen het telefoontje kwam dat er na jaren van op de wachtlijst staan een plekje voor je was op De Paardenkamp, was het eerlijk gezegd wel even schrikken. Wilden we je wel weer gaan verhuizen en je uit je vertrouwde omgeving halen? En nog moeilijker, wilden we wel afstand van jou doen na al die jaren trouwe ‘dienst’? Vele traantjes zijn gevloeid, maar na een bezoekje aan de Open dag werd duidelijk wat we diep in ons hart al wisten...
We gunnen jou na al die jaren een fijne tijd op De Paardenkamp, waar je weer echt paard mag zijn en hopelijk heel oud mag worden... We zullen je ontzettend missen maar zijn dankbaar dat je de kans krijgt om op De Paardenkamp te komen wonen. Hopelijk kan je daar ook lekker 'soppen' met je hooi in je drinkbak en al liggend met je buik over je achterhoef schuren als je jeuk hebt. Geniet ervan lieverd, je hebt het verdiend.. Bedankt voor alles, we zullen je nooit vergeten!

Lieve mensen, geniet van onze Pennydroom, onze lieve, eigenzinnige Amber❤ 

Marieke en Karin

Lýsir ← Previous

Jarmo Next →