Gabber
Breed: W.P.N.
Sex: Merrie
Date of Birth: 1988-01-01
Height: 165
Date Received: 2012-09-25
Descent: Nederlands
City: Westervoort
Date of Death: 2018-04-25
Gabber
Gabbertje was mijn eerste eigen paard en ik denk dat ik me geen beter paard kon wensen als “ervaren manegeruiter”, want dat was ik 16 jaar geleden. Ik heb dankzij haar een ongelooflijk vertrouwen in paarden gekregen en leerde dat het omgaan met paarden een manier voor mij was om “mijn hoofd leeg te maken”, wat zo hard nodig is zo nu en dan. Het maakte niet uit of ik nu een blokje om ging, haar stal aan het mesten was of gewoon lekker een borstel over haar heen haalde. Die harde schijf werd in mijn hoofd weer lekker opgeruimd en gereset.
Gabrielle is niet voor niets al door de vorige eigenaresse omgedoopt naar Gabber. Ze deed die naam veel meer eer aan!
Gabber is één van de meest betrouwbare paarden die ik ken. Ze heeft nu al meer dan 4 jaar geen zadel op gehad, maar ik durf zo een klein kind met haar weg te laten rijden. Ik schat zo in dat ze als een van de weinige bruine paarden Sinterklaas heeft mogen dragen toen Amerigo een dagje vrij had.
Gabber is een echt ouderwets type Gelders paard. Lekker cool in de kop, en altijd in voor een buitenrit.Heel wat kilometers hebben we gemaakt in de buurt van de stal, over de heide van de Veluwe en de bossen van de Posbank. Het liefst deden we dat met een simpel halster in plaats van een hoofdstel.
Ook was ze altijd wel in voor een leuke oefencross, een endurance rit of een strandrit, zolang ze maar geen rondjes in de bak hoefde te lopen. Dat was wat minder leuk! Ooit zijn we in de bossen van Putten behoorlijk verdwaald, en deden we er uren over om weer terug te komen bij het vakantiehuisje waar we een dat weekend bleven. Ook al begon het behoorlijk te regenen, na 6 uur onder het zadel bleef ze vrolijk en liet ze de moed niet zakken.
Toen ze een jaar of 16 was kreeg ze te maken met een peesblessure, die niet echt over wilde gaan. Zelfs een operatie mocht niet baten. Na enkele weken stalrust mocht ze weer de wei op en gelukkig werd er in de buurt een weitje met ioopstal en een shetlander voor haar gevonden waar ze mocht revalideren.Tijdens de revalidatie leerde ze een paar kleine kunstjes, zoals voetballen, maar op een of andere manier ging de bal altijd achteruit……
Dat revalideren liep stilzwijgend over in een VUT-regeling, want de pees bleef een zwakke plek. Ik kreeg ondertussen een nieuw paard (die nu overigens ook al 20 is en ook al enige jaren op de wachtlijst voor de Paardenkamp staat) want tja, ik moest immers mijn hoofd blijven leegmaken!
Wekelijks ging ik altijd even bij Gabbertje kijken, en dan begroette ze me altijd met die leuke hinnik, want tja… ik bracht natuurlijk altijd iets lekkers mee, en krabbelde altijd op die plekjes waar ze zelf en de shet niet bij konden komen.
Nu op 24 jarige leeftijd mag ze met haar leeftijdgenoten op de Paardenkamp echt genieten van haar oude dag. Volgens mij één van de beste manieren voor een paard om oud te worden!
Ik kan alleen maar tegen haar zeggen: Geniet er wat mij betreft maar lekker lang van, je hebt het verdiend!
Marleen
