Iris
Breed: Fries
Sex: merrie
Date of Birth: 1994-04-06
Height: 160
Date Received: 2015-04-22
Descent: Nederlands
City: Walchum Duitsland
Date of Death: 2021-07-16
Iris K
Irish was niet ons eerste paard, maar wel onze eerste Fries.
Na een reis twee uur kwam Iris, zes maanden oud, vanuit de Betuwe bij ons in Emmen aan. Als dochter van Gerlof heeft Iris het gangwerk van haar vader geërfd, wat zij ons aan de lange lijn uitgebreid toonde. Met wat aandrang konden wij haar in de gereserveerde stal bij ons op de deel plaatsen. Het was een hele belevenis voor ons en voor Iris, ‘s avonds hoorden wij in huis ook regelmatig gestommel van Iris in de stal. De derde dag vond mijn vrouw het al vertrouwd Iris op de weide te plaatsen, in eerste instantie leek ook alles naar wens te gaan. Tot het moment dat zij weer in de stal geplaatst moest worden, daar had Iris een hele andere mening over en ze brak dan ook los van het halstertouw. Gelukkig lag onze boerderij op ruime afstand van de openbare weg dus direct gevaar was er niet. Niettemin was het wel de bedoeling dat Iris weer in onze handen kwam, na veel geploeter, waarbij Iris zelfs door een dichte coniferenhaag sprong, begonnen wij ons zorgen te maken of wij haar nog wel binnen zouden kunnen krijgen. Zij werd door al onze pogingen steeds onrustiger en ontweek onze pogingen haar te pakken. Wat was wijsheid, moesten wij haar nu al laten verdoven zodat wij haar dan zouden kunnen pakken. Ten einde raad een goede bekende van ons gebeld, hij had al jaren Friese hengsten en beloofde direct langs te komen. Na een minuut of tien was hij daar, zelf licht gehandicapt, maar wel ervaren paardenman. Rustig liep hij richting Iris en op een afstand van ± 10 meter bleef hij staan en wachtte rustig af, na een minuut of tien was Iris hem tot op een meter genaderd. Dan ineens greep hij toe en had haar halster te pakken, als jong paard zag Iris toch kans hem een aantal meters mee te slepen. Loslaten was geen optie en na een aantal meters stond Iris met wijd geopende ogen en neusgaten stil en konden wij haar opnieuw een halster touw aandoen. Die ervaring had ons geleerd jonge paarden meer tijd en ruimte te geven om te kunnen acclimatiseren aan een nieuwe omgeving. Nadien zijn wij nog verschillende keren verhuisd en heeft zij iedere keer weer haar omgeving leren accepteren.
Naast Iris hadden wij vaak een tweede paard van Haflinger tot Tinker, met alle pony’s en paarden kan Iris goed overweg, bij ruinen had dat altijd direct een spontane hengstigheid tot gevolg. Door alle jaren heen is Iris een betrouwbaar en lief paard voor ons geweest, waar wij na heel lang wikken en wegen toch besloten hebben haar naar De Paardenkamp te brengen. Zij had in 2014 al naar De Paardenkamp gekund, daar hadden wij zelf totaal nog geen rekening mee gehouden en het moment was ook te plotseling. Gelukkig is De Paardenkamp ook daarmee bekend en zei ons toe Iris op een uitstellijst te plaatsen, nu een jaar later is het nog moeilijk, maar wij vertrouwen erop dat Iris het minstens zo goed zal krijgen als dat zij het bij ons altijd heeft gehad en hopen dat de aanwezigheid van meerdere ruinen haar laatste levensjaren tot een verrijking zullen zijn.
Wij zullen haar missen, dat staat buiten kijf en hopen voor Iris de goede keuze te hebben gemaakt.
Met vriendelijke groet,
Familie Stoltenkamp
Irish was niet ons eerste paard, maar wel onze eerste Fries.
Na een reis twee uur kwam Iris, zes maanden oud, vanuit de Betuwe bij ons in Emmen aan. Als dochter van Gerlof heeft Iris het gangwerk van haar vader geërfd, wat zij ons aan de lange lijn uitgebreid toonde. Met wat aandrang konden wij haar in de gereserveerde stal bij ons op de deel plaatsen. Het was een hele belevenis voor ons en voor Iris, ‘s avonds hoorden wij in huis ook regelmatig gestommel van Iris in de stal. De derde dag vond mijn vrouw het al vertrouwd Iris op de weide te plaatsen, in eerste instantie leek ook alles naar wens te gaan. Tot het moment dat zij weer in de stal geplaatst moest worden, daar had Iris een hele andere mening over en ze brak dan ook los van het halstertouw. Gelukkig lag onze boerderij op ruime afstand van de openbare weg dus direct gevaar was er niet. Niettemin was het wel de bedoeling dat Iris weer in onze handen kwam, na veel geploeter, waarbij Iris zelfs door een dichte coniferenhaag sprong, begonnen wij ons zorgen te maken of wij haar nog wel binnen zouden kunnen krijgen. Zij werd door al onze pogingen steeds onrustiger en ontweek onze pogingen haar te pakken. Wat was wijsheid, moesten wij haar nu al laten verdoven zodat wij haar dan zouden kunnen pakken. Ten einde raad een goede bekende van ons gebeld, hij had al jaren Friese hengsten en beloofde direct langs te komen. Na een minuut of tien was hij daar, zelf licht gehandicapt, maar wel ervaren paardenman. Rustig liep hij richting Iris en op een afstand van ± 10 meter bleef hij staan en wachtte rustig af, na een minuut of tien was Iris hem tot op een meter genaderd. Dan ineens greep hij toe en had haar halster te pakken, als jong paard zag Iris toch kans hem een aantal meters mee te slepen. Loslaten was geen optie en na een aantal meters stond Iris met wijd geopende ogen en neusgaten stil en konden wij haar opnieuw een halster touw aandoen. Die ervaring had ons geleerd jonge paarden meer tijd en ruimte te geven om te kunnen acclimatiseren aan een nieuwe omgeving. Nadien zijn wij nog verschillende keren verhuisd en heeft zij iedere keer weer haar omgeving leren accepteren.
Naast Iris hadden wij vaak een tweede paard van Haflinger tot Tinker, met alle pony’s en paarden kan Iris goed overweg, bij ruinen had dat altijd direct een spontane hengstigheid tot gevolg. Door alle jaren heen is Iris een betrouwbaar en lief paard voor ons geweest, waar wij na heel lang wikken en wegen toch besloten hebben haar naar De Paardenkamp te brengen. Zij had in 2014 al naar De Paardenkamp gekund, daar hadden wij zelf totaal nog geen rekening mee gehouden en het moment was ook te plotseling. Gelukkig is De Paardenkamp ook daarmee bekend en zei ons toe Iris op een uitstellijst te plaatsen, nu een jaar later is het nog moeilijk, maar wij vertrouwen erop dat Iris het minstens zo goed zal krijgen als dat zij het bij ons altijd heeft gehad en hopen dat de aanwezigheid van meerdere ruinen haar laatste levensjaren tot een verrijking zullen zijn.
Wij zullen haar missen, dat staat buiten kijf en hopen voor Iris de goede keuze te hebben gemaakt.
Met vriendelijke groet,
Familie Stoltenkamp
