Jasir
Breed: Arabier
Sex: Ruin
Date of Birth: 1980-03-17
Height: 159
Date Received: 2000-10-28
Descent: Nederlands
City: Amsterdam
Breed Info: halfbloed
Date of Death: 2017-02-05
Jasir
Het begon allemaal toen ik van mijn ouders een pony kreeg; Natascha Lady, een halfbloed Arabier merrie. Mijn grootste wens ging in vervulling. Ik was toen 18 jaar, 1978. In ‘79 liet ik Natascha dekken door de Anglo Arabier hengst Marcopo en op 17 maart 1980 werd Jasir geboren. Ik ben niet bij de geboorte geweest, de boer waar de paarden op stal stonden wel, ik was bezig met mijn eindexamen.
De 1e keer dat ik Jasir zag was hij 1,5 dag oud en keek hij heel brutaal uit zijn oogjes. Hij was voor niets en niemand bang en probeerde me meteen de stal uit duwen.
Hij heeft een heel onbezorgde jeugd gehad. Het 1e halfjaar met zijn moeder en een jonge merrie op het land, daarna is hij gespeend samen met Muchally, een Haflo Arabier. Omdat hij als 1 jarige al flinke hengstenmanieren kreeg is hij toen samen met zijn speelkameraad geruind. De 1e 3 jaar van zijn leven bestonden uit ’s zomers op het land en ’s winters op stal, met genoeg beweging.
Op ruim 3 jarige leeftijd heb ik hem zadelmak gemaakt, dat ging niet zonder slag of stoot, maar uiteindelijk ontpopte Jasir zich tot een heel fijn rijpaard. We hebben samen veel buitenritten gemaakt, 1 keer een paarden-4-daagse meegereden in Drente. We zijn L dressuur geweest, bijna M. Toen Jasir 14 jaar was heb ik hem omgeschoold naar het Western Rijden, wat hij heel snel oppakte.Ook in het western rijden hebben we wat kleine succesjes geboekt in de Pleasure en Horsemanship.
Jammer genoeg werd Jasir op zijn 16e erg ziek, waarschijijk een voedselallergie. Het heeft een jaar geduurd voordat hij daar overheen was, maar hij is toen nooit meer helemaal de oude geworden. Hij was al eerder chronisch aan het hoesten geweest en had flinke rugproblemen gehad, waarschijijk na een val in het weiland, maar dat werd allebei opgelost.
Op zijn 18e hebben we nog een paar wedstrijdjes gereden, maar omdat er kort daarna werd geconcludeerd dat zijn hart niet meer optimaal functioneerde heb ik hem niet meer zwaar belast. De hartproblemen gingen gepaard met zwellingen van zijn buik en benen, maar hij was er niet ziek van en bij voldoende rustige beweging ging de zwelling vanzelf weg.
In zijn 19e levensjaar is hij eigeijk vrijwel met pensioen gegaan, ondanks dat hij nog maar wat graag wilde lopen, op een enkele westerndemonstratie na, en speelde een belangrijke rol bij de opvoeding van El Cid, de 2 jarige Volbloed Arabier hengst die Jasir ging opvolgen.
In mei 2000 kon Jasir naar de Paardenkamp maar ik kon het nog niet over mijn hart verkrijgen om mijn oude vriend daarheen te brengen. In oktober heb ik de knoop doorgehakt, ook omdat hij toen een peesblessure had opgelopen en hij beter af was op de paardenkamp dan op een pensionstal waar hij in de winter hooguit een half uurtje per dag naar buiten kon.
Met pijn in mijn hart heb ik hem weggebracht, na ruim 20 jaar samen leek het alsof ik mijn vriend verraadde. Het heeft me ook veel tijd gekost om er helemaal over heen te komen omdat ik altijd de hoop had gehad dat hij bij mij oud kon worden en zou sterven. Maar als je in de stad woont zijn dat dingen die niet zo makkelijk te realiseren zijn. Daarbij kwam dat de mogelijkheden voor oude paarden op pensionstallen zeer beperkt zijn, dus heb ik flink mijn verstand laten spreken.
We zijn, nu ik dit schrijf, bijna 6 jaar ( 30 april 2006) verder en ondanks de moeilijke periode heb ik absoluut geen spijt gehad van mijn beslissing, ondanks dat ik hem soms nog mis. Jasir heeft het naar zijn zin, geniet van zijn oude dag. Zijn grootste hobby’s kan hij nu uitoefenen, eten, slapen en spelen. ’s Zomers buiten en ’s winters in de mooie loopstallen met veel vriendjes. Jammer genoeg kom ik er te weinig aan toe om hem op te zoeken, maar de keren dat ik naar de Paardenkamp toe ga, zie ik een gezond gelukkig paard. Ik hoop dat hij nog een aantal mooie jaren in het verschiet heeft.
El Cid, zijn opvolger, alweer 9 jaar oud, staat op de wachtlijst, maar zoals het er nu uitziet kan ik die wel bij mij houden voor zijn oude dag, aangezien ik de stad vaarwel heb gezegd en de boerderij met weilanden geen droom meer is, maar zo goed als werkelijkheid.
Het begon allemaal toen ik van mijn ouders een pony kreeg; Natascha Lady, een halfbloed Arabier merrie. Mijn grootste wens ging in vervulling. Ik was toen 18 jaar, 1978. In ‘79 liet ik Natascha dekken door de Anglo Arabier hengst Marcopo en op 17 maart 1980 werd Jasir geboren. Ik ben niet bij de geboorte geweest, de boer waar de paarden op stal stonden wel, ik was bezig met mijn eindexamen.
De 1e keer dat ik Jasir zag was hij 1,5 dag oud en keek hij heel brutaal uit zijn oogjes. Hij was voor niets en niemand bang en probeerde me meteen de stal uit duwen.
Hij heeft een heel onbezorgde jeugd gehad. Het 1e halfjaar met zijn moeder en een jonge merrie op het land, daarna is hij gespeend samen met Muchally, een Haflo Arabier. Omdat hij als 1 jarige al flinke hengstenmanieren kreeg is hij toen samen met zijn speelkameraad geruind. De 1e 3 jaar van zijn leven bestonden uit ’s zomers op het land en ’s winters op stal, met genoeg beweging.
Op ruim 3 jarige leeftijd heb ik hem zadelmak gemaakt, dat ging niet zonder slag of stoot, maar uiteindelijk ontpopte Jasir zich tot een heel fijn rijpaard. We hebben samen veel buitenritten gemaakt, 1 keer een paarden-4-daagse meegereden in Drente. We zijn L dressuur geweest, bijna M. Toen Jasir 14 jaar was heb ik hem omgeschoold naar het Western Rijden, wat hij heel snel oppakte.Ook in het western rijden hebben we wat kleine succesjes geboekt in de Pleasure en Horsemanship.
Jammer genoeg werd Jasir op zijn 16e erg ziek, waarschijijk een voedselallergie. Het heeft een jaar geduurd voordat hij daar overheen was, maar hij is toen nooit meer helemaal de oude geworden. Hij was al eerder chronisch aan het hoesten geweest en had flinke rugproblemen gehad, waarschijijk na een val in het weiland, maar dat werd allebei opgelost.
Op zijn 18e hebben we nog een paar wedstrijdjes gereden, maar omdat er kort daarna werd geconcludeerd dat zijn hart niet meer optimaal functioneerde heb ik hem niet meer zwaar belast. De hartproblemen gingen gepaard met zwellingen van zijn buik en benen, maar hij was er niet ziek van en bij voldoende rustige beweging ging de zwelling vanzelf weg.
In zijn 19e levensjaar is hij eigeijk vrijwel met pensioen gegaan, ondanks dat hij nog maar wat graag wilde lopen, op een enkele westerndemonstratie na, en speelde een belangrijke rol bij de opvoeding van El Cid, de 2 jarige Volbloed Arabier hengst die Jasir ging opvolgen.
In mei 2000 kon Jasir naar de Paardenkamp maar ik kon het nog niet over mijn hart verkrijgen om mijn oude vriend daarheen te brengen. In oktober heb ik de knoop doorgehakt, ook omdat hij toen een peesblessure had opgelopen en hij beter af was op de paardenkamp dan op een pensionstal waar hij in de winter hooguit een half uurtje per dag naar buiten kon.
Met pijn in mijn hart heb ik hem weggebracht, na ruim 20 jaar samen leek het alsof ik mijn vriend verraadde. Het heeft me ook veel tijd gekost om er helemaal over heen te komen omdat ik altijd de hoop had gehad dat hij bij mij oud kon worden en zou sterven. Maar als je in de stad woont zijn dat dingen die niet zo makkelijk te realiseren zijn. Daarbij kwam dat de mogelijkheden voor oude paarden op pensionstallen zeer beperkt zijn, dus heb ik flink mijn verstand laten spreken.
We zijn, nu ik dit schrijf, bijna 6 jaar ( 30 april 2006) verder en ondanks de moeilijke periode heb ik absoluut geen spijt gehad van mijn beslissing, ondanks dat ik hem soms nog mis. Jasir heeft het naar zijn zin, geniet van zijn oude dag. Zijn grootste hobby’s kan hij nu uitoefenen, eten, slapen en spelen. ’s Zomers buiten en ’s winters in de mooie loopstallen met veel vriendjes. Jammer genoeg kom ik er te weinig aan toe om hem op te zoeken, maar de keren dat ik naar de Paardenkamp toe ga, zie ik een gezond gelukkig paard. Ik hoop dat hij nog een aantal mooie jaren in het verschiet heeft.
El Cid, zijn opvolger, alweer 9 jaar oud, staat op de wachtlijst, maar zoals het er nu uitziet kan ik die wel bij mij houden voor zijn oude dag, aangezien ik de stad vaarwel heb gezegd en de boerderij met weilanden geen droom meer is, maar zo goed als werkelijkheid.
