Joppe
Breed: New Forest
Sex: Ruin
Date of Birth: 1973-01-01
Height: 140
Date Received: 2002-10-26
Descent: Nederlands
City: Ermelo
Date of Death: 2012-05-26
Joppe
Joppe, een portret van "een portret"
In 1981 werd Joppe als New Forest roodschimmel gekocht door de fam. Bronkhorst bij een handelaar. Deze had hem gekocht op een markt, en zijn geboortejaar werd geschat op 1973. Van de eerste jaren van zijn leven is niets bekend, maar er zijn waarschijijk wel nare dingen met hem gebeurd. Grote angst voor de trailer en zweep, wantrouwen naar mannen, erg eenkennig, dat zet toch te denken nietwaar? Daarnaast was hij nog vreselijk eigenzinnig, temperamentvol en daardoor zeker niet de makkelijkste pony om te rijden.
Veel mensen op de ponyclub zagen Joppe als “een boerenknol” waar toch geen land mee te bezeilen was. Er is heel wat om hem gelachen…
Sabina Bronkhorst heeft al die mensen het nakijken gegeven. De fam. Bronkhorst wist zijn vertrouwen in mensen terug te winnen, en Sabina haalde uit de stevig gebouwde pony wat niemand had verwacht. Hij haalde uiteindelijk de Z met winstpunten in de dressuur. Met springen kwam hij niet verder dan de L. Niet dat hij het niet kon, maar alleen op bekend terrein sprong hij als de beste. Dat was dus ook weer typisch iets voor hem! Zo zijn er nog véél meer dingen “typisch Joppe”……
Hij is altijd dominant geweest t.o.v. andere paarden. Hij was ze allemaal de baas, groot en klein. Kennismaking met deze macho ging dan ook altijd gepaard met veel machtsvertoon; zoals bijvoorbeeld imponerend door de wei heen draven, slaan met de voorbenen, veel gepiep, geblaas en ander overdreven gedoe. Gemeen is hij echter niet, hij zal nooit een ander paard opzettelijk verwonden.
Het is een pony die eigeijk het liefst maar buiten is. Al staat hij in de stromende regen, je krijgt hem midden op de dag met de grootst mogelijke moeite naar zijn stal. Toch is dat soms nodig door weersomstandigheden en ook als de veearts komt. Joppe maakt zich dan altijd erg zenuwachtig, herkent de veearts van verre. Als hij dan in de wei zou staan krijg je hem dus echt niet meer te pakken voor zijn jaarlijkse enting.
Als hij maar op zijn gebruikelijke tijd naar stal wordt gebracht, waar hij zijn eten verwacht, dan kan hij zich gedragen als een mak schaap, en loopt zelf zijn stal binnen. Maar schijn bedriegt! Met dezelfde gang als hij erin loopt, kàn hij er ook weer uitlopen. Als er dan net toevallig iemand in de weg staat die hier niet op bedacht is, dan wordt die persoon opzij geduwd of ligt met zijn achterwerk in de stal. Het is daarom ook altijd een goed idee om direct de staldeur achter hem te sluiten, om te voorkomen dat hij vervolgens een leuk spelletje gaat spelen (“pak-me-dan-als-je-kan”).
Joppe mag ook graag het touw losknabbelen waar hij mee vast staat, en hij is tevens een specialist in het openen van staldeuren en hekken. Twee keer in zijn leven is hij ‘s nachts aan de wandel geweest. Lang geleden is hij een keer uitgebroken en het schijnt dat hij toen gesignaleerd is op “de Groevenbeekse heide” Om daar te komen moest hij een klein stukje langs de weg en de spoorlijn oversteken. ’s Morgens vroeg, zo rond etenstijd, kwam hij uit zichzelf terug.
De tweede keer dat hij aan de wandel ging was toen hij nog niet zo lang op zijn laatste stallingsadres stond. Toen zocht hij twee vriendjes op die ca. 1 km verderop stonden.
Helemaal verkeersmak dat is overigens nooit geworden. Jop had n.l. de vreemde neiging om zich vóór vrachtwagens te “gooien” als ze hem achterop kwamen. Een pony met zelfmoordneiging zou je bijna denken! Als een vrachtwagen of ander groot rijdend obstakel hem tegemoet kwam wilde hij het liefst op twee benen omdraaien en hard wegrennen.
In de omgang is hij altijd heel lief en betrouwbaar geweest, zeker met kleine kinderen die je rustig op zijn rug kan zetten.Voor oudere kinderen en volwassenen echter was hij zeker in zijn jonge jaren een heel pittige pony om te rijden. Er waren maar weinig mensen die op hem durfden te rijden. De scherpe kantjes zijn er in de loop der jaren wel wat afgesleten, maar één van de eerste dingen die ik destijds nog over hem hoorde was; “Als je hem aankunt mag je wel één keer in de week op hem rijden.” En zo werd hij dus in 1993 “mijn” pony! Ik was meteen verkocht toen ik hem zag, dat moment zal ik nooit meer vergeten. Hij was natuurlijk al op leeftijd, niet het mooiste paardje van de wereld, maar ik vond hem super! Hij had gewoon “iets”…
Maar wat bleek het “een etter” in het begin met rijden. Ik liet mij echter niet kennen, en uiteindelijk ging het roer om bij hem. Toen waren we ook met rijden maatjes, hij was superbraaf, en we kregen een geweldige band samen. In onze jaren samen is er teveel gebeurd om allemaal te vertellen, maar wat dus begonnen was als “Één keer in de week mag je hem wel meenemen” werd al gauw vaker en volledige verzorging, en uiteindelijk mocht ik mij dan zelfs eigenaar noemen……. Ikzelf nam Joppe tot op hoge leeftijd graag nog 1 keer per week mee voor een buitenrit, hij genoot daar zo enorm van. Ik reed zoveel mogelijk samen met mijn vriendin Sandra en haar paard Kasparo. Joppe was erg op hem gesteld, en wist ook altijd precies vanuit welke richting zijn grote vriend vandaan moest komen. We spraken altijd op een vast punt af waarvandaan we verder samen reden. Toen we echter merkten dat hij de dagen na de ritjes erg moest bijkomen ben ik gestopt met rijden. Als Joppe kon praten had hij me vast verteld dat hij het er niet mee eens was…
Het was in de zomer van 2002 dat ik te horen kreeg dat voor Joppe een andere stalling gezocht moest worden. Ik heb toen vervolgens alles op alles gezet om een passende en permanente plek voor hem te vinden, maar dat viel niet mee. Een handelaar die op zijn stallingsadres langs kwam om te kijken naar een veulen, kwam dit ook ter ore en bood ongevraagd een “goede” oplossing voor het probleem…..Nou, en daar is uiteraard niet op ingegaan. Want voor “500 Nederlandse guldens en dan praten we nergens meer over” zou hij natuurlijk nóóit in goede handen terecht zijn gekomen! Iedereen die een beetje logisch nadenkt weet dan wel wat zijn lot geweest zou zijn. No way!! Ik moet er niet aan denken, vreselijk!
Toen ik later te horen kreeg dat er tòch een plekje voor hem beschikbaar zou komen op “de Paardenkamp”, was ik zo vreselijk blij en had het gevoel de loterij gewonnen te hebben. Daarom wil ik hierbij ook graag alle medewerkers, vrijwilligers, en donateurs van “de Paardenkamp” enorm bedanken. Dankzij jullie mag Joppe nu óók gaan genieten van een goedverzorgde en welverdiende oude dag. Met het volste vertrouwen draag ik hem op 26 oktober 2002 over. Door zijn lieve koppie, ondeugende streken en karakter gaan er vast ook daar wel weer nòg meer mensen van hem houden. En tussen al die paarden vindt hij vast ook wel weer vriendjes….En wat zal hij genieten van zoveel bezoek en paarden om hem heen….
Ik hoop, en verwacht eigeijk niet anders, dat hij nog jaren met veel plezier zal leven. Met alle mooie herinneringen in mijn hart hoop ik hem dan ook nog vaak te kunnen bezoeken!
Astrid Kistemaker
Joppe, een portret van "een portret"
In 1981 werd Joppe als New Forest roodschimmel gekocht door de fam. Bronkhorst bij een handelaar. Deze had hem gekocht op een markt, en zijn geboortejaar werd geschat op 1973. Van de eerste jaren van zijn leven is niets bekend, maar er zijn waarschijijk wel nare dingen met hem gebeurd. Grote angst voor de trailer en zweep, wantrouwen naar mannen, erg eenkennig, dat zet toch te denken nietwaar? Daarnaast was hij nog vreselijk eigenzinnig, temperamentvol en daardoor zeker niet de makkelijkste pony om te rijden.
Veel mensen op de ponyclub zagen Joppe als “een boerenknol” waar toch geen land mee te bezeilen was. Er is heel wat om hem gelachen…
Sabina Bronkhorst heeft al die mensen het nakijken gegeven. De fam. Bronkhorst wist zijn vertrouwen in mensen terug te winnen, en Sabina haalde uit de stevig gebouwde pony wat niemand had verwacht. Hij haalde uiteindelijk de Z met winstpunten in de dressuur. Met springen kwam hij niet verder dan de L. Niet dat hij het niet kon, maar alleen op bekend terrein sprong hij als de beste. Dat was dus ook weer typisch iets voor hem! Zo zijn er nog véél meer dingen “typisch Joppe”……
Hij is altijd dominant geweest t.o.v. andere paarden. Hij was ze allemaal de baas, groot en klein. Kennismaking met deze macho ging dan ook altijd gepaard met veel machtsvertoon; zoals bijvoorbeeld imponerend door de wei heen draven, slaan met de voorbenen, veel gepiep, geblaas en ander overdreven gedoe. Gemeen is hij echter niet, hij zal nooit een ander paard opzettelijk verwonden.
Het is een pony die eigeijk het liefst maar buiten is. Al staat hij in de stromende regen, je krijgt hem midden op de dag met de grootst mogelijke moeite naar zijn stal. Toch is dat soms nodig door weersomstandigheden en ook als de veearts komt. Joppe maakt zich dan altijd erg zenuwachtig, herkent de veearts van verre. Als hij dan in de wei zou staan krijg je hem dus echt niet meer te pakken voor zijn jaarlijkse enting.
Als hij maar op zijn gebruikelijke tijd naar stal wordt gebracht, waar hij zijn eten verwacht, dan kan hij zich gedragen als een mak schaap, en loopt zelf zijn stal binnen. Maar schijn bedriegt! Met dezelfde gang als hij erin loopt, kàn hij er ook weer uitlopen. Als er dan net toevallig iemand in de weg staat die hier niet op bedacht is, dan wordt die persoon opzij geduwd of ligt met zijn achterwerk in de stal. Het is daarom ook altijd een goed idee om direct de staldeur achter hem te sluiten, om te voorkomen dat hij vervolgens een leuk spelletje gaat spelen (“pak-me-dan-als-je-kan”).
Joppe mag ook graag het touw losknabbelen waar hij mee vast staat, en hij is tevens een specialist in het openen van staldeuren en hekken. Twee keer in zijn leven is hij ‘s nachts aan de wandel geweest. Lang geleden is hij een keer uitgebroken en het schijnt dat hij toen gesignaleerd is op “de Groevenbeekse heide” Om daar te komen moest hij een klein stukje langs de weg en de spoorlijn oversteken. ’s Morgens vroeg, zo rond etenstijd, kwam hij uit zichzelf terug.
De tweede keer dat hij aan de wandel ging was toen hij nog niet zo lang op zijn laatste stallingsadres stond. Toen zocht hij twee vriendjes op die ca. 1 km verderop stonden.
Helemaal verkeersmak dat is overigens nooit geworden. Jop had n.l. de vreemde neiging om zich vóór vrachtwagens te “gooien” als ze hem achterop kwamen. Een pony met zelfmoordneiging zou je bijna denken! Als een vrachtwagen of ander groot rijdend obstakel hem tegemoet kwam wilde hij het liefst op twee benen omdraaien en hard wegrennen.
In de omgang is hij altijd heel lief en betrouwbaar geweest, zeker met kleine kinderen die je rustig op zijn rug kan zetten.Voor oudere kinderen en volwassenen echter was hij zeker in zijn jonge jaren een heel pittige pony om te rijden. Er waren maar weinig mensen die op hem durfden te rijden. De scherpe kantjes zijn er in de loop der jaren wel wat afgesleten, maar één van de eerste dingen die ik destijds nog over hem hoorde was; “Als je hem aankunt mag je wel één keer in de week op hem rijden.” En zo werd hij dus in 1993 “mijn” pony! Ik was meteen verkocht toen ik hem zag, dat moment zal ik nooit meer vergeten. Hij was natuurlijk al op leeftijd, niet het mooiste paardje van de wereld, maar ik vond hem super! Hij had gewoon “iets”…
Maar wat bleek het “een etter” in het begin met rijden. Ik liet mij echter niet kennen, en uiteindelijk ging het roer om bij hem. Toen waren we ook met rijden maatjes, hij was superbraaf, en we kregen een geweldige band samen. In onze jaren samen is er teveel gebeurd om allemaal te vertellen, maar wat dus begonnen was als “Één keer in de week mag je hem wel meenemen” werd al gauw vaker en volledige verzorging, en uiteindelijk mocht ik mij dan zelfs eigenaar noemen……. Ikzelf nam Joppe tot op hoge leeftijd graag nog 1 keer per week mee voor een buitenrit, hij genoot daar zo enorm van. Ik reed zoveel mogelijk samen met mijn vriendin Sandra en haar paard Kasparo. Joppe was erg op hem gesteld, en wist ook altijd precies vanuit welke richting zijn grote vriend vandaan moest komen. We spraken altijd op een vast punt af waarvandaan we verder samen reden. Toen we echter merkten dat hij de dagen na de ritjes erg moest bijkomen ben ik gestopt met rijden. Als Joppe kon praten had hij me vast verteld dat hij het er niet mee eens was…
Het was in de zomer van 2002 dat ik te horen kreeg dat voor Joppe een andere stalling gezocht moest worden. Ik heb toen vervolgens alles op alles gezet om een passende en permanente plek voor hem te vinden, maar dat viel niet mee. Een handelaar die op zijn stallingsadres langs kwam om te kijken naar een veulen, kwam dit ook ter ore en bood ongevraagd een “goede” oplossing voor het probleem…..Nou, en daar is uiteraard niet op ingegaan. Want voor “500 Nederlandse guldens en dan praten we nergens meer over” zou hij natuurlijk nóóit in goede handen terecht zijn gekomen! Iedereen die een beetje logisch nadenkt weet dan wel wat zijn lot geweest zou zijn. No way!! Ik moet er niet aan denken, vreselijk!
Toen ik later te horen kreeg dat er tòch een plekje voor hem beschikbaar zou komen op “de Paardenkamp”, was ik zo vreselijk blij en had het gevoel de loterij gewonnen te hebben. Daarom wil ik hierbij ook graag alle medewerkers, vrijwilligers, en donateurs van “de Paardenkamp” enorm bedanken. Dankzij jullie mag Joppe nu óók gaan genieten van een goedverzorgde en welverdiende oude dag. Met het volste vertrouwen draag ik hem op 26 oktober 2002 over. Door zijn lieve koppie, ondeugende streken en karakter gaan er vast ook daar wel weer nòg meer mensen van hem houden. En tussen al die paarden vindt hij vast ook wel weer vriendjes….En wat zal hij genieten van zoveel bezoek en paarden om hem heen….
Ik hoop, en verwacht eigeijk niet anders, dat hij nog jaren met veel plezier zal leven. Met alle mooie herinneringen in mijn hart hoop ik hem dan ook nog vaak te kunnen bezoeken!
Astrid Kistemaker
