Keimke
Breed: Fries
Sex: Ruin
Date of Birth: 1986-06-07
Height: 160
Date Received: 2009-05-12
Descent: Nederlands
City: Ouderkerk a/d Amstel
Date of Death: 2015-12-06
Keimke
De Keim,
Al die jaren hebben we van hem genoten, we hebben hem altijd goed verzorgd, dat blijkt wel gezien de staat waarin hij verkeert en heel veel met hem meegemaakt. Mijn god, een heel leven hebben we met hem meegemaakt. Toen we hem kochten was ik nog maar 20 en mijn moeder 41. Nu zijn we 39 en 60 pffft. Mijn kinderen en dus mijn moeders kleinkinderen, die er toen nog helemaal niet waren, hebben zelfs op hem rondgehobbeld. Wie had dat gedacht. Mijn moeder keek bij iemand door het keukenraam naar buiten en zag Keimke voor de wagen. Zo'n fries wil ik wel hebben zei ze. Nooit hadden we er aan gedacht om een fries te kopen. Toevallig kenden we de eigenaar, want ons net overleden paard hadden we toevalligerwijs van hem gekocht en we belden hem op. Nee, Keimke was niet te koop zei hij, bovendien net 3 en hij vond dat je een fries pas met vier jaar moet gaan inrijden i.v.m. het uitharden van de rug. Achteraf heeft hij zeker gelijk, Keimke is met vier jaar ingereden en zijn rug is nog even recht. Maar afijn, we kochten een ander paard die we helaas al na 8 maanden moesten laten inslapen door ernstige artrose. Mijn moeder ging de eigenaar van Keimke toch weer eens bellen. En wat een toeval! Zij hadden die week besloten Keimke te gaan verkopen dus dat was snel beklonken. We hebben hem zelf ingereden, hij was zo groen als gras, maar het was wel reuze handig dat hij wel al voor de kar was ingereden. Dat maakte de boel heel simpel, draf was even draf roepen en ho was stoppen. Bij onze eerste dressuurwedstrijd was ik 2x eerste en mijn instructeur stomverbaasd. Ik zie dat gezicht nog voor me, hij dacht er kennelijk anders over. We waren als een van de eerste in Nederland met een fries deelnemers aan een dressuurwedstrijd, als "friese" mensen onderling waren we solidair en we wensten elkaar succes en door de WPN'ers (toen nog zonder K) werden we met de nek werden aangekeken. Maar zonder reden, we eindigden altijd bij de eerste drie en ik was binnen afzienbare tijd M met Keimke en mijn moeder L. We moesten er wel heel hard voor werken, want al die vooroordelen van friezen moest je toch maar even wegrijden. Als je Keimke roept als hij in de wei staat kijkt hij als enige paard op. Toen ik ooit na twee weken vakantie hem weer gedag zei, keek hij echt verbaasd, zo van hé ben je er weer. Je kon het echt aan hem zien, mijn moeder en ik moesten er zo om lachen. Hij is echt een leuk en intelligent dier. We zijn ooit eens flink gevallen en zijn hoefafdruk stond in mijn rug, maar hij stond zo voorzichtig op en we snel zijn verder gereden. Keimke kan een echte praatjesmaker zijn in de wei, hij gaat geen confrontatie uit de weg, maar hij zoekt het niet op. Hij is altijd een geliefd buurpaard. Zijn buren zijn altijd gek op hem en maken stampij als hij weg gaat. Hij straalt natuurlijk nogal wat rust uit, soms wat te veel tijdens het rijden. Tjongejonge, het heeft ons menige zweetdruppel gekost om met hem te dressuren, maar hij had er echt aaeg voor. Helaas hadden we geen tijd meer om zo intensief met hem te lessen en wedstrijden te rijden, anders was hij zeker veel verder gekomen in de dressuur. Met losgooien kun je ook altijd lachen, 1x per week moet dat gebeuren. Dan wordt hij zo fris dat we het zadel er maar vanaf halen en hem los laten in de bak en met de zweep in het midden gaan staan. Man, wat kan hij tekeer gaan! Onvoorstelbaar, van de ene hoek naar de andere, en bokkend op je af komen, rennen voor je leven. Hij gilt er dan ook nog bij. En dan is het na 5 minuten helemaal voorbij, echt helemaal en staat hij stofstijf stil. Haha, hij deed ooit eens zo gek, echt knettergek en toen was hij klaar, komen er twee meisjes langs lopen, zeggen ze, ja Keimke, die gaat echt niet gek doen. Hadden ze een minuut eerder moeten kijken! Wij noemen Keimke trouwens De Keim, vraag me niet hoe, maar hij heeft van ons een lidwoord gekregen. Maar ja, hij werd ouder en hoe lang moet je met hem door rijden? Hij liep nog prima onder het zadel, maar wel wat stijfjes in het begin. We noemden het bejaardengymnastiek. Het is tijd voor zijn pensioen, 23 jaar, al 19 jaar lang heeft hij met ons zijn ritjes gemaakt. Het is mooi geweest, hij mag nu gaan genieten van zijn gepensioneerde leventje. Het is hem zo gegund. We vieren op de open dag de fijne tijd die we met hem hebben gehad maar zijn ook verdrietig omdat we terugzien op een tijd die niet meer terugkomt. Maar voor Keimke breken nieuwe tijden aan en we hopen hem nog heel veel jaren te bezoeken op de Paardenkamp! En we bedanken hierbij de mensen van de Paardenkamp die hem zo fantastisch verzorgen.
Hulde!
De Keim,
Al die jaren hebben we van hem genoten, we hebben hem altijd goed verzorgd, dat blijkt wel gezien de staat waarin hij verkeert en heel veel met hem meegemaakt. Mijn god, een heel leven hebben we met hem meegemaakt. Toen we hem kochten was ik nog maar 20 en mijn moeder 41. Nu zijn we 39 en 60 pffft. Mijn kinderen en dus mijn moeders kleinkinderen, die er toen nog helemaal niet waren, hebben zelfs op hem rondgehobbeld. Wie had dat gedacht. Mijn moeder keek bij iemand door het keukenraam naar buiten en zag Keimke voor de wagen. Zo'n fries wil ik wel hebben zei ze. Nooit hadden we er aan gedacht om een fries te kopen. Toevallig kenden we de eigenaar, want ons net overleden paard hadden we toevalligerwijs van hem gekocht en we belden hem op. Nee, Keimke was niet te koop zei hij, bovendien net 3 en hij vond dat je een fries pas met vier jaar moet gaan inrijden i.v.m. het uitharden van de rug. Achteraf heeft hij zeker gelijk, Keimke is met vier jaar ingereden en zijn rug is nog even recht. Maar afijn, we kochten een ander paard die we helaas al na 8 maanden moesten laten inslapen door ernstige artrose. Mijn moeder ging de eigenaar van Keimke toch weer eens bellen. En wat een toeval! Zij hadden die week besloten Keimke te gaan verkopen dus dat was snel beklonken. We hebben hem zelf ingereden, hij was zo groen als gras, maar het was wel reuze handig dat hij wel al voor de kar was ingereden. Dat maakte de boel heel simpel, draf was even draf roepen en ho was stoppen. Bij onze eerste dressuurwedstrijd was ik 2x eerste en mijn instructeur stomverbaasd. Ik zie dat gezicht nog voor me, hij dacht er kennelijk anders over. We waren als een van de eerste in Nederland met een fries deelnemers aan een dressuurwedstrijd, als "friese" mensen onderling waren we solidair en we wensten elkaar succes en door de WPN'ers (toen nog zonder K) werden we met de nek werden aangekeken. Maar zonder reden, we eindigden altijd bij de eerste drie en ik was binnen afzienbare tijd M met Keimke en mijn moeder L. We moesten er wel heel hard voor werken, want al die vooroordelen van friezen moest je toch maar even wegrijden. Als je Keimke roept als hij in de wei staat kijkt hij als enige paard op. Toen ik ooit na twee weken vakantie hem weer gedag zei, keek hij echt verbaasd, zo van hé ben je er weer. Je kon het echt aan hem zien, mijn moeder en ik moesten er zo om lachen. Hij is echt een leuk en intelligent dier. We zijn ooit eens flink gevallen en zijn hoefafdruk stond in mijn rug, maar hij stond zo voorzichtig op en we snel zijn verder gereden. Keimke kan een echte praatjesmaker zijn in de wei, hij gaat geen confrontatie uit de weg, maar hij zoekt het niet op. Hij is altijd een geliefd buurpaard. Zijn buren zijn altijd gek op hem en maken stampij als hij weg gaat. Hij straalt natuurlijk nogal wat rust uit, soms wat te veel tijdens het rijden. Tjongejonge, het heeft ons menige zweetdruppel gekost om met hem te dressuren, maar hij had er echt aaeg voor. Helaas hadden we geen tijd meer om zo intensief met hem te lessen en wedstrijden te rijden, anders was hij zeker veel verder gekomen in de dressuur. Met losgooien kun je ook altijd lachen, 1x per week moet dat gebeuren. Dan wordt hij zo fris dat we het zadel er maar vanaf halen en hem los laten in de bak en met de zweep in het midden gaan staan. Man, wat kan hij tekeer gaan! Onvoorstelbaar, van de ene hoek naar de andere, en bokkend op je af komen, rennen voor je leven. Hij gilt er dan ook nog bij. En dan is het na 5 minuten helemaal voorbij, echt helemaal en staat hij stofstijf stil. Haha, hij deed ooit eens zo gek, echt knettergek en toen was hij klaar, komen er twee meisjes langs lopen, zeggen ze, ja Keimke, die gaat echt niet gek doen. Hadden ze een minuut eerder moeten kijken! Wij noemen Keimke trouwens De Keim, vraag me niet hoe, maar hij heeft van ons een lidwoord gekregen. Maar ja, hij werd ouder en hoe lang moet je met hem door rijden? Hij liep nog prima onder het zadel, maar wel wat stijfjes in het begin. We noemden het bejaardengymnastiek. Het is tijd voor zijn pensioen, 23 jaar, al 19 jaar lang heeft hij met ons zijn ritjes gemaakt. Het is mooi geweest, hij mag nu gaan genieten van zijn gepensioneerde leventje. Het is hem zo gegund. We vieren op de open dag de fijne tijd die we met hem hebben gehad maar zijn ook verdrietig omdat we terugzien op een tijd die niet meer terugkomt. Maar voor Keimke breken nieuwe tijden aan en we hopen hem nog heel veel jaren te bezoeken op de Paardenkamp! En we bedanken hierbij de mensen van de Paardenkamp die hem zo fantastisch verzorgen.
Hulde!
