Kianty
Breed: K.W.P.N.
Sex: Merrie
Date of Birth: 1992-03-01
Height: 177
Date Received: 2012-06-28
Descent: Nederlands
City: Den Ham
Date of Death: 2017-07-27
Kianty
Vanaf het moment dat ze zadelmak was, heb ik haar onder mijn hoede gekregen. Ik reed voor de fokker en net onder het zadel bleek ze al een erg leergierig en fijn paard. (Ze komt uit dezelfde merrielijn als de hengst Aktion die op het hoogste niveau in de dressuursport heeft gelopen).
Gezien haar sterpredikaat was het zijn bedoeling om haar in te zetten voor de fokkerij, maar twee jaar later heb ik haar na lang aandringen toch van hem kunnen kopen. Ik was ontzettend blij met haar, m’n eerste eigen paard!
Eenmaal bij mij thuis had ze geen maatje in de wei, dus kwam er eerst een oude geit als gezelschap en later een mini-appaloosa ‘Pepijn’. In de wei was het een grappig gezicht, een merrie van 1.78 m met een kleine uk van nog geen 80 cm ernaast. Ze was er stapelgek mee en zorgde voor hem alsof het haar eigen was. Andere paarden mochten niet bij hem in de buurt komen anders kwam ze tussenbeide. En tot op de dag van vertrek waren ze nog steeds onafscheidelijk.
Op wedstrijden was Kianty niet altijd even makkelijk vanwege haar temperament. Enorm voorwaarts en altijd zeer alert. Vooral in haar jonge jaren had je soms je handen vol aan haar, maar ze bleef altijd goudeerlijk. Toch heb ik enorm veel van haar geleerd en hebben we het samen tot de M2-dressuur gebracht.
Ook op stal was ze nogal kieskeurig: een suikerklontje trok ze haar neus voor op, en een appel met een zacht plekje? Nee, dank u. En als de stal maar een klein beetje vies was, ging ze beslist niet liggen. Haar bijnaam was dan ook heel toepasselijk: “de prinses”.
Nadat ze in 2004 nog een veulen op de wereld had gezet, besloot ik een paar jaar later dat ze lekker met pensioen mocht. Niet vanwege haar gezondheid, want ze was altijd superfit, maar vanwege tijdgebrek. Af en toe werd ze nog wel bereden, maar dan vooral recreatief of voor een ritje door het bos.
En dan op een dag krijg je plotseling een telefoontje van de Paardenkamp. Na de eerste schok (want het kwam totaal onverwacht) dringt het tot je door: ze mag naar Soest komen! Even twijfel ik nog, doen we het of doen we het (nog) niet? Maar al snel besluit ik het te doen, want ik ben ervan overtuigd dat ze er een goed leven zal krijgen!
En dan breekt de dag aan dat je haar weg gaat brengen. Voor het laatst thuis voeren, voor de laatste keer op de trailer zetten…. Even slikken, want het lijkt nog als de dag van gisteren dat ik haar kreeg, maar nu is het dan echt zover. Ze gaat officieel met pensioen. Na 17 jaar “afscheid nemen” van zo’n fijn paard valt niet mee, maar ik ben blij dat ze op zo’n mooie plek samen met soortgenoten van haar oude dag mag gaan genieten!
Charmaine
