Kyros
Breed: W.P.N.
Sex: Ruin
Date of Birth: 1977-04-11
Height: 161
Date Received: 2008-05-15
Descent: Nederlands
City: Hilversum
Date of Death: 2011-06-08
Kyros
Kyros is een niet al te grote KWPN ruin, geboren op 11 april 1977 in Limburg. Zijn vader is Kristal (van de volbloed Wiesenklee) en de vader van zijn moeder is de beroemde Amor, waarvan een standbeeld staat in Varsseveld. Een afstamming met karakter!
Kyros is 26 jaar lang een vast onderdeel van mijn leven geweest, wat hem heel bijzonder maakt. Hij is met me mee verhuisd van Twente naar Amsterdam en later naar het Gooi. Op zijn 27ste is hij verhuisd naar Friesland waar hij de eerste jaren van zijn pensioen heeft genoten in Jubbega. Eerst bij de manege van mijn zus Linda en later, toen dat te druk voor hem werd, bij Andola en Ymte, fantastisch lieve mensen, die zich bekommeren om paarden (en allerlei andere beesten) van alle rassen, soorten en leeftijden op hun gastvrije en gezellige boerenerf.
In april 2008, vlak voor zijn 31ste verjaardag, kwam ineens een telefoontje van De Paardenkamp dat hij aan de beurt was voor opname! Ik moest wel even nadenken of ik een paard van 31 nog wilde verkassen, maar omdat Soest zo fijn dichtbij Hilversum is, waar ik woon, heb ik besloten Kyros nog een laatste reis te laten maken. Ik hoop dat hij nog een heel fijne tijd tegemoet gaat in Soest – of het nu maanden of jaren zijn. Hij liep gelukkig vol enthousiasme zijn nieuwe stal in en begon meteen hooi te eten (voor zover hem dat nog lukt met zijn oude gebit), dus zijn eerste indruk van De Paardenkamp was zeker goed!
In 1982 kwam Kyros bij ons als 5-jarige. Er stond geen naam op zijn papier (hij is eigeijk van de T-jaargang), dus we hebben zelf een naam voor hem uitgezocht. Kyros was de naam van een inmiddels overleden Siamese kat van mijn oom en tante, en dat vonden we wel een chique naam voor een paard.
Ik woonde destijds bij mijn ouders in Twente en we hadden de paarden aan huis. Een enorme luxe! In eerste instantie was Kyros bedoeld als sportpaard voor mijn oudere zus, maar door tijdgebrek ben ik hem gaan rijden en ook wedstrijden met hem gaan starten. Ik was 17 en klein van stuk, en had tot die tijd altijd op pony’s gereden. Kyros was dus mijn eerste ‘echte’ paard!
Al snel bleek dat hij blind was aan zijn rechteroog. Dat was in het begin moeilijk te zien, maar later werd het oog steeds troebeler. Met rijden heeft hij er gelukkig nooit last van gehad, omdat hij niet beter wist. Zelfs springen was geen enkel probleem. Hij had genoeg vermogen en zette gewoon een beetje vroeger af voor de sprong en maakte enorme wappers.
Kyros was een heel veelzijdig sportpaard. Hij heeft zowel in de dressuur als in het springen de winstpunten bij elkaar gelopen voor de klasse Z. Ook heb ik heel veel buitenritten met hem gemaakt. Van 1983 tot 1985 heb ik samen met Kyros de eerste twee fases van de ORUN instructeursopleiding gevolgd (de commandantencursus en de assistent-instructeurcursus heette dat toen nog). Daar was het een fantastisch paard voor. Hij heeft ook later nog regelmatig gefungeerd als examenpaard voor instructeurs in Ermelo.
Omdat Kyros blind is aan zijn rechteroog, moesten we het in de barrage van het springen altijd hebben van zijn enorme snelheid – want scherp wenden was er niet zo bij, en was ook niet zo de stijl van Kyros. Hard gaan vond hij sowieso heel erg leuk – en dat heeft in het bos wel eens tot een paar angstige momenten geleid, vooral in de periode dat ik in het drukke Amsterdamse bos reed begin jaren 90. Dan was het maar hopen dat er geen moeders met kinderwagens het ruiterpad over zouden steken juist als wij in vliegende galop langskwamen.
Zijn wedstrijdcarrière begon in de dressuur. Hij had drie heel goede gangen en liep al snel de verschillende dressuurklassen door tot en met de M2. Hij heeft in 1984 zelfs een keer op spectaculaire wijze een bestgaand rijpaard nummer gewonnen. Het springen was moeilijk in het begin, want hij was zo kijkerig – hij zag met dat ene oog meer dan de meeste andere paarden met twee – dat we vaak niet verder dan hindernis 2 kwamen in het B-parcours. Hij kon echt vliegensvlug langs een hindernis schieten in plaats van eroverheen te springen. Toen we uiteindelijk de klasse B doorlopen hadden, werden we de klasse L al weer na 3 keer uitbellen uitgezet, en zijn we weer rustig overnieuw begonnen in de B. Pas toen hij een jaar of 8 was, begon hij het spelletje van het springen beter waarderen en liep hij er niet meer zo snel langs. Hij ging zelfs steeds beter springen en vond dat op een gegeven moment ook veel leuker dan dressuur!
Toen Kyros al 15 was heeft hij zijn debuut gemaakt in de klasse M springen, en in die klasse heeft hij nog heel veel prijzen gewonnen. Maar kijkerig bleef ie tot op het laatst. Als er iets was in het parcours dat hem niet beviel, dan kreeg je hem er ook echt niet langs of overheen. Zo zijn we op de indoor NBVR kampioenschappen in 1993 uitgebeld omdat de driesprong vlak langs de tribune stond aan de rechterkant. Dat kon hij dus niet goed zien, dus deed ie het niet. Hij sprong steeds de eerste sprong en schoot dan heel snel naar links. Geen houden aan… Daarna, terug in de losrijring, sprong hij heel simpel over een oxer van 1,50 meter. Toen Kyros 17 jaar oud was, zijn we gestopt met wedstrijden en hebben we nog 10 jaar heerlijk recreatief gereden.
Kyros is een paard om nooit te vergeten. Voor mij niet, en ook niet voor de vriendinnen die hem ook veel verzorgd en gereden hebben. Vooral voor mijn vriendin/bijrijder Barbara is Kyros heel bijzonder. Zij heeft 10 jaar intensief voor hem gezorgd en met hem gereden; van 1994 tot 2004, toen Kyros voor zijn pensioen naar Friesland verhuisde. Toen in 1996 haar moeder plotseling overleed ten gevolge van een akelig verkeersongeluk was Kyros er voor haar om haar door moeilijke tijden heen te slepen. Ook Barbara zal vast nog vaak haar oude maatje in Soest komen bezoeken!
Kyros – ouwe taaie – we wensen je nog een hele mooie tijd toe, met veel nieuwe vriendjes en vriendinnetjes. Wie weet komen we in 2012 je 35ste verjaardag nog vieren met slingers en ballonnen…
Astrid Baxter-Holtman, Hilversum, mei 2008
Kyros is een niet al te grote KWPN ruin, geboren op 11 april 1977 in Limburg. Zijn vader is Kristal (van de volbloed Wiesenklee) en de vader van zijn moeder is de beroemde Amor, waarvan een standbeeld staat in Varsseveld. Een afstamming met karakter!
Kyros is 26 jaar lang een vast onderdeel van mijn leven geweest, wat hem heel bijzonder maakt. Hij is met me mee verhuisd van Twente naar Amsterdam en later naar het Gooi. Op zijn 27ste is hij verhuisd naar Friesland waar hij de eerste jaren van zijn pensioen heeft genoten in Jubbega. Eerst bij de manege van mijn zus Linda en later, toen dat te druk voor hem werd, bij Andola en Ymte, fantastisch lieve mensen, die zich bekommeren om paarden (en allerlei andere beesten) van alle rassen, soorten en leeftijden op hun gastvrije en gezellige boerenerf.
In april 2008, vlak voor zijn 31ste verjaardag, kwam ineens een telefoontje van De Paardenkamp dat hij aan de beurt was voor opname! Ik moest wel even nadenken of ik een paard van 31 nog wilde verkassen, maar omdat Soest zo fijn dichtbij Hilversum is, waar ik woon, heb ik besloten Kyros nog een laatste reis te laten maken. Ik hoop dat hij nog een heel fijne tijd tegemoet gaat in Soest – of het nu maanden of jaren zijn. Hij liep gelukkig vol enthousiasme zijn nieuwe stal in en begon meteen hooi te eten (voor zover hem dat nog lukt met zijn oude gebit), dus zijn eerste indruk van De Paardenkamp was zeker goed!
In 1982 kwam Kyros bij ons als 5-jarige. Er stond geen naam op zijn papier (hij is eigeijk van de T-jaargang), dus we hebben zelf een naam voor hem uitgezocht. Kyros was de naam van een inmiddels overleden Siamese kat van mijn oom en tante, en dat vonden we wel een chique naam voor een paard.
Ik woonde destijds bij mijn ouders in Twente en we hadden de paarden aan huis. Een enorme luxe! In eerste instantie was Kyros bedoeld als sportpaard voor mijn oudere zus, maar door tijdgebrek ben ik hem gaan rijden en ook wedstrijden met hem gaan starten. Ik was 17 en klein van stuk, en had tot die tijd altijd op pony’s gereden. Kyros was dus mijn eerste ‘echte’ paard!
Al snel bleek dat hij blind was aan zijn rechteroog. Dat was in het begin moeilijk te zien, maar later werd het oog steeds troebeler. Met rijden heeft hij er gelukkig nooit last van gehad, omdat hij niet beter wist. Zelfs springen was geen enkel probleem. Hij had genoeg vermogen en zette gewoon een beetje vroeger af voor de sprong en maakte enorme wappers.
Kyros was een heel veelzijdig sportpaard. Hij heeft zowel in de dressuur als in het springen de winstpunten bij elkaar gelopen voor de klasse Z. Ook heb ik heel veel buitenritten met hem gemaakt. Van 1983 tot 1985 heb ik samen met Kyros de eerste twee fases van de ORUN instructeursopleiding gevolgd (de commandantencursus en de assistent-instructeurcursus heette dat toen nog). Daar was het een fantastisch paard voor. Hij heeft ook later nog regelmatig gefungeerd als examenpaard voor instructeurs in Ermelo.
Omdat Kyros blind is aan zijn rechteroog, moesten we het in de barrage van het springen altijd hebben van zijn enorme snelheid – want scherp wenden was er niet zo bij, en was ook niet zo de stijl van Kyros. Hard gaan vond hij sowieso heel erg leuk – en dat heeft in het bos wel eens tot een paar angstige momenten geleid, vooral in de periode dat ik in het drukke Amsterdamse bos reed begin jaren 90. Dan was het maar hopen dat er geen moeders met kinderwagens het ruiterpad over zouden steken juist als wij in vliegende galop langskwamen.
Zijn wedstrijdcarrière begon in de dressuur. Hij had drie heel goede gangen en liep al snel de verschillende dressuurklassen door tot en met de M2. Hij heeft in 1984 zelfs een keer op spectaculaire wijze een bestgaand rijpaard nummer gewonnen. Het springen was moeilijk in het begin, want hij was zo kijkerig – hij zag met dat ene oog meer dan de meeste andere paarden met twee – dat we vaak niet verder dan hindernis 2 kwamen in het B-parcours. Hij kon echt vliegensvlug langs een hindernis schieten in plaats van eroverheen te springen. Toen we uiteindelijk de klasse B doorlopen hadden, werden we de klasse L al weer na 3 keer uitbellen uitgezet, en zijn we weer rustig overnieuw begonnen in de B. Pas toen hij een jaar of 8 was, begon hij het spelletje van het springen beter waarderen en liep hij er niet meer zo snel langs. Hij ging zelfs steeds beter springen en vond dat op een gegeven moment ook veel leuker dan dressuur!
Toen Kyros al 15 was heeft hij zijn debuut gemaakt in de klasse M springen, en in die klasse heeft hij nog heel veel prijzen gewonnen. Maar kijkerig bleef ie tot op het laatst. Als er iets was in het parcours dat hem niet beviel, dan kreeg je hem er ook echt niet langs of overheen. Zo zijn we op de indoor NBVR kampioenschappen in 1993 uitgebeld omdat de driesprong vlak langs de tribune stond aan de rechterkant. Dat kon hij dus niet goed zien, dus deed ie het niet. Hij sprong steeds de eerste sprong en schoot dan heel snel naar links. Geen houden aan… Daarna, terug in de losrijring, sprong hij heel simpel over een oxer van 1,50 meter. Toen Kyros 17 jaar oud was, zijn we gestopt met wedstrijden en hebben we nog 10 jaar heerlijk recreatief gereden.
Kyros is een paard om nooit te vergeten. Voor mij niet, en ook niet voor de vriendinnen die hem ook veel verzorgd en gereden hebben. Vooral voor mijn vriendin/bijrijder Barbara is Kyros heel bijzonder. Zij heeft 10 jaar intensief voor hem gezorgd en met hem gereden; van 1994 tot 2004, toen Kyros voor zijn pensioen naar Friesland verhuisde. Toen in 1996 haar moeder plotseling overleed ten gevolge van een akelig verkeersongeluk was Kyros er voor haar om haar door moeilijke tijden heen te slepen. Ook Barbara zal vast nog vaak haar oude maatje in Soest komen bezoeken!
Kyros – ouwe taaie – we wensen je nog een hele mooie tijd toe, met veel nieuwe vriendjes en vriendinnetjes. Wie weet komen we in 2012 je 35ste verjaardag nog vieren met slingers en ballonnen…
Astrid Baxter-Holtman, Hilversum, mei 2008
