Lady Wendy
Breed: K.W.P.N.
Sex: Merrie
Date of Birth: 1980-06-10
Date Received: 2006-05-12
Descent: Nederlands
City: Ulicoten
Date of Death: 2012-12-21
Lady Wendy
(roepnaam Lady), KWPN-merrie, stokmaat 1.74.
Geboren: 28 juni 1980
Wij hebben Lady (ons eerste paard) gekocht toen zij 9 jaar oud was. De toenmalige manege-eigenaresse/handelaar, waarvan wij rijles hadden, had het niet zo op de gezondheid van paarden naar het bleek, want na een paar maanden begon de ellende.
Na ongeveer 2 maanden de trotse eigenaar te zijn van dit prachtige dier begon onze oogappel te kreupelen in haar linker voorbeen. Hup, dierenarts erbij. Waarschijijk een ontstoken pees aldus de dierenarts. Haar onderbeen, maar vooral haar hoef voelde erg warm aan, dus dat vonden wij wel vreemd in relatie tot die ontstoken pees. Enfin, onstekingsremmers toedienen en rustig stappen aan de hand, was het advies. Zo hebben wij ongeveer 2 weken gelopen, maar het ging steeds minder goed met Lady.
Totdat het moment aanbrak dat Lady alleen nog maar met veel pijn en moeite op 3 benen en al hinkelend de stal uit kom komen. De eigenaresse van de manege keek het zo eens aan en het enige dat ze zei nadat ik haar had gevraagd “...en nu?” zei zij, “Tja, naar de slacht ermee!”. Ik was overstuur, huilde en was pisnijdig tegelijk. Hoe kan iemand zo met dieren omgaan. Het kwam voor dat de manegepaarden uren achter elkaar moesten lopen elkaar zonder ook maar een slokje water.
Vervolgens hebben wij contact gezocht met de orthopedische hoefsmeden Gebr. Van Nassau uit Oud-Gastel, omdat wij van mening waren dat het in haar hoef niet goed zat. Lady mocht direkt komen. Het was echter nog wel een hele trip voor haar in de trailer er naar toe in deze conditie, maar we zijn niet tevergeefs afgereisd.
Daar aangekomen hebben de hoefsmeden eerst het beslag afgedaan, wat volgens hen ook nog eens te klein bleek te zijn! In samenwerking met een dierenarts uit Roosendaal, die kort hierna arriveerde, werd begonnen het probleem te achterhalen.
Na wat wegkappen en snijden van de hoef bleek Lady een gigantische ontsteking te hebben. Even een vies verhaal, maar de pus klapte eruit, zoveel druk stond erop.
De keuringsarts, die wij bij aankoop hadden geraadpleegd, had deze onsteking tijdens de keuring dus niet ontdekt. Achteraf is gebleken, dat Lady flinke pijnstillers toegediend had gekregen van de manege-eigenaresse/handelaar gedurende de eerste anderhalve maand dat wij eigenaar waren geworden.
Ongeveer ¾ van haar linkervoorhoef moest worden weggesneden om de hele onsteking te kunnen verwijderen. Lady werd direkt opgenomen in de stal van de hoefsmid en kwam onder hun zorg. Uiteindelijk heeft ze hier nog 10 weken gestaan. Zonder enige vorm van pijnstillers, want ze mocht beslist niet staan op deze hoef. Tevens bestond de angst voor onsteking van het hoefvlies.
Na deze 10 weken ging het naar omstandigheden weer redelijk goed met haar en mochten we haar weer meenemen. Echter, bij terugkomst op de manege bleek in haar stal alweer een ander paard te staan en konden wij dus niet meer terecht. Terwijl we wel al die tijd stallingskosten hadden doorbetaald! Wij voelden onszelf dubbel belazerd! Uiteraard zijn we hier met een hoop trammelant vertrokken en konden daarna gelukkig snel terecht op een privéstal bij mensen aan huis nabij het Mastbos in Breda.
Toen Lady eenmaal hersteld was hebben mijn man en ik nog vele memorabele momenten met haar beleefd. Vooral in het begin hebben wij veel momenten met haar beleefd, welke wij niet meer zullen vergeten. Zij bleek namelijk erg temperamentvol te zijn. Zij heeft een ¼ Engels bloed in zich. Hieronder enkele herinneringen:
Mijn man en ik zijn geen wedstrijdruiters, maar recreatieruiters en zodoende werd het Mastbos bij Breda te paard ontdekt. Zo ook die ene keer door mijn man, lekker in een rustige drafje. Niet wetend dat hij inmiddels midden in een militaire oefening was tercht gekomen en er onverwacht militairen in camouflageoutfit uit de bossen kwamen zetten en Lady de stuipen op het lijf joegen. Weg paard! Mijn man kon nog net, happend in het zand, de stofwolk zien die werd veroorzaakt door Lady in een rengalop met ‘the speed of light’. Uiteindelijk is Lady door een agent van de bereden politie gevangen, die toevallig ook in het bos liep. Ook hij, met jareange paardenervaring, moest toegeven dat Lady een zeer temperamentvol dier is.
Wij hebben kort daarna besloten een boerderij te kopen, zodat we Lady aan huis konden stallen. Achter het woonhuis staat een koeienstal, welke wij hebben verbouwd tot paardenstal. Op het aangrenzend stukje weiland kon Lady dagelijks grazen. Onze boerderij ligt in een bosrijk recreatiegebied, zodat we regelmatig recreatieritjes konden maken. Echter, gezien de hoogte van Lady, was het bestijgen geen recreatieve bezigheid.
Met kunst en vliegwerk klommen wij op haar rug en als we geluk hadden dat Lady van goede zin was kon ombeurten,de ene keer ik en de andere keer mijn man, de buitenrit beginnen. Meer dan eens is het voorgekomen dat een van ons nog maar amper op haar rug zat en Lady een spurt terug haar stal in nam. Zij had dan dus duidelijk niet zo’n zin die dag. Met de turbo aan en een deuropening van niet hoger dan 2.20 meter hebben wij een meerdere malen, als in een tekenfilm, boven de deur tegen de muur geplakt gezeten, terwijl Lady onder je vandaan liep terug haar stal in.
Dit neemt niet weg dat we ook hele fijne buitenritten hebben gehad, waarbij op redelijke afstand de reeën met ons meeliepen. Met name op zondag ‘s morgensvroeg, terwijl de meeste mensen nog op één oor lagen, hebben wij ombeurten samen met Lady van het vogelgezang en de dauw kunnen genieten.
Lady is een gewoontedier, want bij het opstaan of het slapen gaan heeft zij de gewoonte zichzelf te melden met een koeachtig gehinnik, want mooi hinniken op een hoge toon kan zij dus niet. Op deze manier werden wij dagelijks op vriendelijke wijze door haar begroet. Lady was zo gewend aan haar omgeving dat het dagelijks ritueel, het van en naar de wei brengen volledig zonder touw kon plaatsvinden. Alleen als Lady naar een andere wei werd gebracht, over de weg, gebruikten wij een touw. Haar vriendin Radorette (ons 2e paard) was haar vaste maatje sedert 10 jaar en samen hebben ze menig dag grazend op het weiland doorgebracht. Helaas is Radorette 2 jaar geleden overleden. Wij hebben daarna een nieuw maatje voor haar gekocht, een shetlander die door onze zoon de naam Floddertje heeft gekregen, maar Lady heeft haar nooit zo geaccepteerd als Radorette.
Lady was ons vaste maatje en ondanks haar eenkennigheid (en voorkeur voor vrouwen) heeft ze ons absoluut veel liefde en plezier bezorgd. Er was echter één persoon, waarvan ze helemaal niets moest hebben, namelijk mijn schoonvader. Waarom dit is weten wij niet, want als er iemand gek is op dieren is het mijn schoonvader wel. Waarschijijk herinnert hij haar aan iemand uit het verleden, waar zij geen goede ervaring mee heeft gehad. Als hij de stal alleen maar binnenkwam legde Lady accuut haar oren in haar nek en probeerde mijn schoonvader te happen als hij maar dichtbij genoeg kwam. En op zekere dag is het haar ook gelukt om de nagel van zijn duim af te bijten. (Voor zover mogelijk: dit is een van de weinige keren dat ik een paard met voldoening heb zien kijken). Ons of anderen heeft ze nooit, maar dan ook nooit gebeten, geschopt of anderszins gemene streken mee uitgehaald.
Toen ik op een donderdag door de Paardenkamp werd gebeld dat er ruimte was voor Lady stond mijn hart even stil. Als je je paard inschrijft, lijkt dit allemaal nog zo ver weg. We hebben er vervolgens het hele weekeinde erna over nagedacht. Onze zoon van 6 was erg overstuur van dit bericht en begon direkt enorm te huilen. Hij heeft de afgelopen 2 jaar al erg veel meegemaakt en dit bericht kwam er nog eens bovenop. Hij heeft nu van tijd tot tijd nog steeds verdriet om Radorette. Daarna zijn ook zijn opa en oma in korte tijd overleden en 2 honden. Hij voelt het vertrek van Lady ook alsof ze doodgaat, zegt hij.
Wij zijn het weekeinde erna meteen weer afgereisd naar Soest, om onszelf en onze zoon er alsnog van te overtuigen dat het hier goed zit. Na even rondkijken en tekst en uitleg van een van de verzorgers gingen wij, maar ook onze zoon akkoord. Lady zal het hier goed hebben en gaat hier een prachtige oude dag tegemoet.
Na haar 17 jaar te hebben gehad hebben wij op vrijdag 12 mei jl. uiteindelijk Lady naar De Paardenkamp gebracht. Ze is nog steeds mooi en beresterk, alleen ontstaan er steeds meer grijze plekjes. Het eerste ouderdomskwaaltje heeft zich inmiddels ook aangediend, waarschijijk heeft ze last van artrose in haar heupgewricht. Dat ze het hier goed zal hebben werd nogmaals bevestigd door een bezoekster die daar op dat moment ook rondliep en mij vertelde dat ook 2 van haar paarden sedert 3 jaar wonen op De Paardenkamp en dat ze het hier fantastisch hebben. Zij bezoekt hen wekelijks.
Wij zullen met regelmaat komen kijken, al kan dit helaas niet iedere week (de afstand laat dit niet toe). Wij vinden de oprichting en opzet van de Paardenkamp een fantastisch initiatief met hieraan gekoppeld de liefdevolle verzorging van alle medewerkers. De overdracht van Lady aan De Paardenkamp ging gepaard met tranen. Ze is nu niet meer van ons. Even later zijn we weer naar huis gegaan met een lege trailer. Met pijn in mij hart, maar ik weet dat alles goed komt met Lady....
Mede namens mijn man Rob en onze zoon Lloyd,
Djennica Engler
(roepnaam Lady), KWPN-merrie, stokmaat 1.74.
Geboren: 28 juni 1980
Wij hebben Lady (ons eerste paard) gekocht toen zij 9 jaar oud was. De toenmalige manege-eigenaresse/handelaar, waarvan wij rijles hadden, had het niet zo op de gezondheid van paarden naar het bleek, want na een paar maanden begon de ellende.
Na ongeveer 2 maanden de trotse eigenaar te zijn van dit prachtige dier begon onze oogappel te kreupelen in haar linker voorbeen. Hup, dierenarts erbij. Waarschijijk een ontstoken pees aldus de dierenarts. Haar onderbeen, maar vooral haar hoef voelde erg warm aan, dus dat vonden wij wel vreemd in relatie tot die ontstoken pees. Enfin, onstekingsremmers toedienen en rustig stappen aan de hand, was het advies. Zo hebben wij ongeveer 2 weken gelopen, maar het ging steeds minder goed met Lady.
Totdat het moment aanbrak dat Lady alleen nog maar met veel pijn en moeite op 3 benen en al hinkelend de stal uit kom komen. De eigenaresse van de manege keek het zo eens aan en het enige dat ze zei nadat ik haar had gevraagd “...en nu?” zei zij, “Tja, naar de slacht ermee!”. Ik was overstuur, huilde en was pisnijdig tegelijk. Hoe kan iemand zo met dieren omgaan. Het kwam voor dat de manegepaarden uren achter elkaar moesten lopen elkaar zonder ook maar een slokje water.
Vervolgens hebben wij contact gezocht met de orthopedische hoefsmeden Gebr. Van Nassau uit Oud-Gastel, omdat wij van mening waren dat het in haar hoef niet goed zat. Lady mocht direkt komen. Het was echter nog wel een hele trip voor haar in de trailer er naar toe in deze conditie, maar we zijn niet tevergeefs afgereisd.
Daar aangekomen hebben de hoefsmeden eerst het beslag afgedaan, wat volgens hen ook nog eens te klein bleek te zijn! In samenwerking met een dierenarts uit Roosendaal, die kort hierna arriveerde, werd begonnen het probleem te achterhalen.
Na wat wegkappen en snijden van de hoef bleek Lady een gigantische ontsteking te hebben. Even een vies verhaal, maar de pus klapte eruit, zoveel druk stond erop.
De keuringsarts, die wij bij aankoop hadden geraadpleegd, had deze onsteking tijdens de keuring dus niet ontdekt. Achteraf is gebleken, dat Lady flinke pijnstillers toegediend had gekregen van de manege-eigenaresse/handelaar gedurende de eerste anderhalve maand dat wij eigenaar waren geworden.
Ongeveer ¾ van haar linkervoorhoef moest worden weggesneden om de hele onsteking te kunnen verwijderen. Lady werd direkt opgenomen in de stal van de hoefsmid en kwam onder hun zorg. Uiteindelijk heeft ze hier nog 10 weken gestaan. Zonder enige vorm van pijnstillers, want ze mocht beslist niet staan op deze hoef. Tevens bestond de angst voor onsteking van het hoefvlies.
Na deze 10 weken ging het naar omstandigheden weer redelijk goed met haar en mochten we haar weer meenemen. Echter, bij terugkomst op de manege bleek in haar stal alweer een ander paard te staan en konden wij dus niet meer terecht. Terwijl we wel al die tijd stallingskosten hadden doorbetaald! Wij voelden onszelf dubbel belazerd! Uiteraard zijn we hier met een hoop trammelant vertrokken en konden daarna gelukkig snel terecht op een privéstal bij mensen aan huis nabij het Mastbos in Breda.
Toen Lady eenmaal hersteld was hebben mijn man en ik nog vele memorabele momenten met haar beleefd. Vooral in het begin hebben wij veel momenten met haar beleefd, welke wij niet meer zullen vergeten. Zij bleek namelijk erg temperamentvol te zijn. Zij heeft een ¼ Engels bloed in zich. Hieronder enkele herinneringen:
Mijn man en ik zijn geen wedstrijdruiters, maar recreatieruiters en zodoende werd het Mastbos bij Breda te paard ontdekt. Zo ook die ene keer door mijn man, lekker in een rustige drafje. Niet wetend dat hij inmiddels midden in een militaire oefening was tercht gekomen en er onverwacht militairen in camouflageoutfit uit de bossen kwamen zetten en Lady de stuipen op het lijf joegen. Weg paard! Mijn man kon nog net, happend in het zand, de stofwolk zien die werd veroorzaakt door Lady in een rengalop met ‘the speed of light’. Uiteindelijk is Lady door een agent van de bereden politie gevangen, die toevallig ook in het bos liep. Ook hij, met jareange paardenervaring, moest toegeven dat Lady een zeer temperamentvol dier is.
Wij hebben kort daarna besloten een boerderij te kopen, zodat we Lady aan huis konden stallen. Achter het woonhuis staat een koeienstal, welke wij hebben verbouwd tot paardenstal. Op het aangrenzend stukje weiland kon Lady dagelijks grazen. Onze boerderij ligt in een bosrijk recreatiegebied, zodat we regelmatig recreatieritjes konden maken. Echter, gezien de hoogte van Lady, was het bestijgen geen recreatieve bezigheid.
Met kunst en vliegwerk klommen wij op haar rug en als we geluk hadden dat Lady van goede zin was kon ombeurten,de ene keer ik en de andere keer mijn man, de buitenrit beginnen. Meer dan eens is het voorgekomen dat een van ons nog maar amper op haar rug zat en Lady een spurt terug haar stal in nam. Zij had dan dus duidelijk niet zo’n zin die dag. Met de turbo aan en een deuropening van niet hoger dan 2.20 meter hebben wij een meerdere malen, als in een tekenfilm, boven de deur tegen de muur geplakt gezeten, terwijl Lady onder je vandaan liep terug haar stal in.
Dit neemt niet weg dat we ook hele fijne buitenritten hebben gehad, waarbij op redelijke afstand de reeën met ons meeliepen. Met name op zondag ‘s morgensvroeg, terwijl de meeste mensen nog op één oor lagen, hebben wij ombeurten samen met Lady van het vogelgezang en de dauw kunnen genieten.
Lady is een gewoontedier, want bij het opstaan of het slapen gaan heeft zij de gewoonte zichzelf te melden met een koeachtig gehinnik, want mooi hinniken op een hoge toon kan zij dus niet. Op deze manier werden wij dagelijks op vriendelijke wijze door haar begroet. Lady was zo gewend aan haar omgeving dat het dagelijks ritueel, het van en naar de wei brengen volledig zonder touw kon plaatsvinden. Alleen als Lady naar een andere wei werd gebracht, over de weg, gebruikten wij een touw. Haar vriendin Radorette (ons 2e paard) was haar vaste maatje sedert 10 jaar en samen hebben ze menig dag grazend op het weiland doorgebracht. Helaas is Radorette 2 jaar geleden overleden. Wij hebben daarna een nieuw maatje voor haar gekocht, een shetlander die door onze zoon de naam Floddertje heeft gekregen, maar Lady heeft haar nooit zo geaccepteerd als Radorette.
Lady was ons vaste maatje en ondanks haar eenkennigheid (en voorkeur voor vrouwen) heeft ze ons absoluut veel liefde en plezier bezorgd. Er was echter één persoon, waarvan ze helemaal niets moest hebben, namelijk mijn schoonvader. Waarom dit is weten wij niet, want als er iemand gek is op dieren is het mijn schoonvader wel. Waarschijijk herinnert hij haar aan iemand uit het verleden, waar zij geen goede ervaring mee heeft gehad. Als hij de stal alleen maar binnenkwam legde Lady accuut haar oren in haar nek en probeerde mijn schoonvader te happen als hij maar dichtbij genoeg kwam. En op zekere dag is het haar ook gelukt om de nagel van zijn duim af te bijten. (Voor zover mogelijk: dit is een van de weinige keren dat ik een paard met voldoening heb zien kijken). Ons of anderen heeft ze nooit, maar dan ook nooit gebeten, geschopt of anderszins gemene streken mee uitgehaald.
Toen ik op een donderdag door de Paardenkamp werd gebeld dat er ruimte was voor Lady stond mijn hart even stil. Als je je paard inschrijft, lijkt dit allemaal nog zo ver weg. We hebben er vervolgens het hele weekeinde erna over nagedacht. Onze zoon van 6 was erg overstuur van dit bericht en begon direkt enorm te huilen. Hij heeft de afgelopen 2 jaar al erg veel meegemaakt en dit bericht kwam er nog eens bovenop. Hij heeft nu van tijd tot tijd nog steeds verdriet om Radorette. Daarna zijn ook zijn opa en oma in korte tijd overleden en 2 honden. Hij voelt het vertrek van Lady ook alsof ze doodgaat, zegt hij.
Wij zijn het weekeinde erna meteen weer afgereisd naar Soest, om onszelf en onze zoon er alsnog van te overtuigen dat het hier goed zit. Na even rondkijken en tekst en uitleg van een van de verzorgers gingen wij, maar ook onze zoon akkoord. Lady zal het hier goed hebben en gaat hier een prachtige oude dag tegemoet.
Na haar 17 jaar te hebben gehad hebben wij op vrijdag 12 mei jl. uiteindelijk Lady naar De Paardenkamp gebracht. Ze is nog steeds mooi en beresterk, alleen ontstaan er steeds meer grijze plekjes. Het eerste ouderdomskwaaltje heeft zich inmiddels ook aangediend, waarschijijk heeft ze last van artrose in haar heupgewricht. Dat ze het hier goed zal hebben werd nogmaals bevestigd door een bezoekster die daar op dat moment ook rondliep en mij vertelde dat ook 2 van haar paarden sedert 3 jaar wonen op De Paardenkamp en dat ze het hier fantastisch hebben. Zij bezoekt hen wekelijks.
Wij zullen met regelmaat komen kijken, al kan dit helaas niet iedere week (de afstand laat dit niet toe). Wij vinden de oprichting en opzet van de Paardenkamp een fantastisch initiatief met hieraan gekoppeld de liefdevolle verzorging van alle medewerkers. De overdracht van Lady aan De Paardenkamp ging gepaard met tranen. Ze is nu niet meer van ons. Even later zijn we weer naar huis gegaan met een lege trailer. Met pijn in mij hart, maar ik weet dat alles goed komt met Lady....
Mede namens mijn man Rob en onze zoon Lloyd,
Djennica Engler
