Largo
Breed: K.W.P.N.
Sex: ruin
Date of Birth: 1993-04-16
Height: 170
Date Received: 2016-07-05
Descent: Nederlands
City: Aalsmeerderbrug
Ik zag Largo voor het eerst in een klein dorpje in Friesland in 1998, waar familie van ons woont. Een prachtig paard van 5 jaar oud. Het was liefde op het eerste gezicht. Ik kon nog maar aan een ding denken. Dit paard gaat mee naar huis.
Al jaren droomde ik van een eigen paard. En die droom werd werkelijkheid. Wat was ik blij.
We hebben samen op recreatief niveau van alles gedaan: dressuur- en springlesjes, buitenritten, grondwerk, endurance en weekendjes weg in Drenthe en op de Veluwe.
Een van mijn mooiste ritten was in Drenthe. We reden voorop in galop. In verlichte zit praatte ik tegen hem, waardoor hij steeds iets harder ging. Op zo'n moment ben je een met je paard. Wat een machtig gevoel!
Ook hebben we prachtige ritten gemaakt met zijn maatjes van het eerste uur, Alchim en Lotus. We noemden ze gekscherend de drie musketiers.
Ik ben een keer van hem afgevallen in het Amsterdamse Bos. Largo schrok van twee honden, die het water uitkwamen en blaffend op hem afkwamen. Daarbij liep hij achteruit op een paaltje en had een lelijke winkelhaak aan de binnenkant van zijn been, die behoorlijk bloedde.
Het was prachtig weer en ik had een badpak aan onder mijn rijkleding met een t-shirt eroverheen. Dat shirt heb ik uitgedaan, zodat ik de wond kon stelpen. Het bebloede shirt heb ik in de vuilnisbak gegooid. Zo zijn we naar huis gereden en is de dierenarts gekomen, om de wond te hechten. Ik heb later nog wel eens gedacht aan degene die dat bebloede shirt mogelijk gezien heeft. Zag er behoorlijk angstaanjagend uit, ha ha!
We hebben samen lief en leed gedeeld.
Helaas raakte Largo in 2009 ernstig geblesseerd. Als rijpaard was hij niet meer bruikbaar, maar ik heb lang genoeg hem laten revalideren, zodat hij de wei weer in kon. Dat was ik hem - gevoelsmatig - verschuldigd. Hij was er voor mij; nu was ik er voor hem. Hij is al die jaren bij me gebleven. Gewoon als mijn maatje én gezelschapsmaatje in mijn minikudde.
Toen ik twee jaar geleden gebeld werd met de mededeling dat Largo een plekje kon krijgen op De Paardenkamp, was ik daar nog niet aan toe. Om eigen gezondheidsredenen heb ik nu de knoop gehakt. En dat valt niet mee na 18 jaar. Wat zal ik hem missen!
Maar ik ben dankbaar dat Largo een plekje krijgt op het mooiste rusthuis van Nederland. Ik heb er vertrouwen in dat hij bij jullie in goede handen is en een liefdevolle verzorging krijgt. Hij verdient het!
Ik hoop dat hij mag genieten van een mooie tijd op de Paardenkamp.
Ik zal hem regelmatig komen opzoeken.
Astrid Westerbaan
