Maeyke

Maeyke

Maeyke

Breed: Fries

Sex: merrie

Date of Birth: 1996-01-01

Height: 165

Date Received: 2016-07-22

Descent: Nederlands

City: Ermelo

Breed Info: K.W.P.N.

Maeyke kwam op 2-jarige leeftijd bij ons. Ik wilde graag een eigen paard toen mijn beide dochters al een paar jaar hun eigen pony hadden en ik het leuk vond om met hen buitenritten te kunnen maken.

Maeyke was een ondeugende jonge merrie, maar nooit gemeen. Stout, dat wel.

Ik kocht haar omdat ik op zoek was naar een fries, maar kon er geen een vinden naar mijn zin en voor een redelijke prijs. Er bestond natuurlijk nog niet zoiets al Marktplaats, dus controleerde ik alle advertenties in de krant. Ik vond haar niet ver van Ermelo, maar toen ik belde bleek ze al te zijn verkocht. Haar eigenaar was een gezellige vent, en hij zei me toch maar langs te komen om te zien wat ik zou missen. Ik ging kijken, samen met mijn buurvrouw, in de stromende regen en zag een lelijke kletsnatte 2-jarige nepfries.

Jammer dat je haar niet krijgt, zei de buurvrouw en om een of andere reden zei ik: die lelijkerd is mijn paard!

Een week later werd ik gebeld, de kopers konden geen goede huisvesting vinden dus ging de koop niet door. Of ik nog belangstelling had. Ja, dat had ik. Een dag later belden ze dat de koop toch doorging, de kopers zouden een stalletje in de tuin maken.

'S avonds weer telefoon. We verkopen haar aan jou, want een stalletje in de tuin vonden de verkopers toch geen goed idee.

En zo kwam ze bij ons. Ze was enigszins zadelmak, dus er viel heel wat te leren. Zowel voor mij als voor haar, maar we werden de beste maatjes. Heel wat buitenritten heb ik met haar gemaakt. Nooit alleen, want dat vond ze doodeng. Als er maar een ander paardje bij was, was ze een held. Als ik er naast liep ook. Held op sokken....

Later is mijn oudste dochter ook wedstrijden met haar gaan rijden. Springen kan ze als de beste en dat heeft heel wat hilarische momenten opgeleverd.

Oefenspringen leverde altijd commentaar op: wat doet dat sokkenbeest hier....verrek ze springt ook nog....hee heb je dat gezien, dat beest kan het nog ook! Wim Bonhof van de KNHS riep bij het oefenspringen naar de tribune: wie heeft nu ooit gezegd dat een fries niet springen kan! We waren beretrots op haar.

Hetzelfde gold voor de cross, ze stopte nooit ergens voor, vloog over hindernissen en door de waterbak en had er het grootste plezier in. Met altijd weer hetzelfde commentaar aan de kant. Wie komt er nu met zo'n beest? Maar hun KWPN springer stond stil op elke hindernis en Maeyke holde hem gewoon voorbij: zo doe je dat!

Weliswaar met tijdfouten, want ze ging altijd veel te snel.

Gek genoeg deed ze de waterbak zonder aarzelen, in het bos ontweek ze elk klein plasje. Bang voor vieze sokken.

Toen Stephanie een keer samen met een vriendin met haar naar een springwedstrijd ging, kwam ze kreupel uit de trailer. Echt op drie benen. Foto's wezen uit dat ze haar hoefbeen had gebroken. Ze moest toen bijna een jaar lang op stal staan met een speciaal voor haar gemaakt hoefijzer. Ze heeft de hele rit braaf uitgezeten. Klaagde niet, werd niet vervelend, ook niet als haar maatje wel naar buiten mocht.

Toen ze eindelijk de stal weer uit mocht, heb ik haar eerst meegenomen naar de tuin, waar ze lekker gras kon eten. Dat ging een poosje goed, totdat ik zag dat ze onrustig werd. Met een lange lijn dus maar terug de wei in. Ze keer me aan met een blik van je kunt nu maar beter wegwezen want ik ga zo ontploffen. Ik had niet eens meer de tijd de lijn los te maken en ze holde en bokte er op los. Na 5 minuten kon ik de lijn losmaken en stond ze weer rustig naast me en was ze weer haar oude zelf. Alsof er nooit iets gebeurd was.

Ondanks dat de hoefsmid dacht dat ze nooit meer goed zou kunnen lopen heeft ze daarna nog heel wat crossjes en buitenritjes gemaakt zonder ooit kreupel te worden.

Sinds toen kan ze echter niet meer aan de rechterkant van de trailer staan en moet ze aan de linkerkant worden geladen. Ach....kleine moeite.

Sinds een paar jaar staat ze nu alleen in de wei en dat is niet leuk, al klaagt ze nooit.

We zijn alleen daarom al blij dat ze nu weer in een wei met andere paarden komt en daar haar maatjes weer zal vinden. Maar o, wat zullen we haar missen!