Mc. Greg

Na lang zeuren mocht ik op m'n elfde, in 1993, een pony. De manege in Ravenswaaij had McGreg gevonden (of Mecre? of had het toch Maigret moeten zijn? Zijn herkomst en echte naam is nooit duidelijk geworden, wij hebben er in ieder geval McGreg van gemaakt), die ik een paar weken uit mocht proberen alvorens de aanschaf te doen. Hij was redelijk eigenwijs, maar vrij rustig. Later bleek dat te komen omdat een van de instructrices hem elke dag bereed voordat wij kwamen en hij waarschijijk gewoon moe was. Eenmaal 'goedgekeurd' en mee naar huis genomen, werd hij de schrik van de ponyles bij rijvereniging de Roskam; bij het minste of geringste sloeg hij op hol, waarbij een aantal andere pony's vaak vrolijk mee ging doen. Voordeel van al dat gebok was wel dat ik ooit op school een rodeowedstrijd gewonnen heb...
We hebben het niet zo heel ver gebracht met wedstrijdrijden, want zowel paard als ruiter onervaren, maar springen vond hij altijd erg leuk. Ook de buitenritten op de Drunense Duinen waren een beleving. Eerst rustig door het bos en daarna in volle galop over de zandvlakte. Ook het ponykamp in Zeeland was fantastisch. Daar heeft hij kennisgemaakt met strand en zee. Alleen de lange rit in de trailer vond hij niet zo geweldig. 
Toen ik voor mijn studie naar Amsterdam verhuisde, werd het rijden al gauw minder. Het werd nog minder toen ik naar het buiteand ging. Als ik weer eens thuis was en met hem aan de gang ging, was het was leuk om te zien dat hij alles wat hij geleerd allemaal nog kon.
De verzorging van McGreg kwam toen neer op mijn ouders. Hij gedroeg zich als een grote hond. Hij begroette ze hartelijk met een roffel tegen de staldeur zodra hij ’s morgens iemand maar achter het raam zag bewegen en hinnikte luid als hij ’s middags mijn vader met de auto uit zijn werk hoorde thuiskomen. Het was altijd een heel avontuur om hem in het voorjaar naar de zomerweide te brengen. Hij wist wat hem daar te wachten stond (een jonge merrie) en het kon hem niet snel genoeg gaan. Mijn vader had dan zijn handen vol aan hem en daarna nog dagen spierpijn in armen en benen.
Je kunt nu wel echt merken dat hij ouder wordt; terwijl hij vroeger altijd stoïcijns in de stortregen bleef staan, gaat hij nu schuilen in de stal. Hij krijgt toch nog steeds de lente in z'n kop en liep pas nog te bokken en te rennen.
Mijn ouders en ik zullen hem missen. We hopen dat hij nog een paar mooie jaren in goed gezelschap door mag brengen bij de Paardenkamp.