Moritz

Broertjes Max en Moritz (genoemd naar de gelijknamige stripverhalen van Wilhelm Busch, waarin twee jongetjes allerlei kattenkwaad uithalen)  kwamen ongeveer 23 jaar geleden bij mij wonen.

Ik nam ze over van een pannenkoekrestaurant waar er niets mee gedaan werd. Ze waren nog hengst en niet geschikt als “kinderpony”.

Omdat ik een merrie had, heb ik ze eerst laten castreren. Maar ze waren te klein om op te rijden en van mennen had ik geen verstand. Na enige jaren besloot ik toch een wagentje en tuigjes te kopen. Aldus geschiedde en het inspannen eerst met Max was een feit. Max deed het geweldig, alsof hij al jaaaren voor de wagen had gelopen.
Na enige tijd mocht ook Moritz voor de wagen maar dat was een ander verhaal. Moritz stond bokkend voor het wagentje en ik viel eraf. Gelukkig had ik de leidsels nog vast en kon ik het zaakje tot rust kon brengen. Tuig en wagentje kapot, schrik in de benen en daarom besloot ik Moritz maar weer even met rust gelaten… Broertje Max deed het nog steeds geweldig, en ik maakte vele tochtjes over de Veluwe.

Intussen had ik met Moritz veel geoefend met erachter lopen en had ik een ander wagentje aangeschaft. Nu ging het veel beter! Hij had er plezier in en draafde dapper erop los! Een tweespantuig werd gekocht en een 4 wielige wagen, in 2-span! Wat een avontuur! Het ging geweldig en de pony’s hadden er echt plezier in. Met z’n 3-en hebben we heel wat tochtjes over de Veluwe gemaakt.

Helaas is broertje Max 5 jaar geleden, op ongeveer 23- jarige leeftijd overleden. Moritz woont nu samen met de grote paarden bij ons, maar mist toch wel z’n maatje.

Ik ben daarom ook heel blij dat hij op De Paardenkamp opgenomen kan worden en met soortgenootjes samen in een groep kan leven.

Moritz is een ondeugende hele slimme Shetlander. In de groep wil hij graag de baas zijn, maar kan goed met anderen overweg. Hij is wel erg ongeduldig en als bijv. zijn voer niet snel krijgt, gooit ie de (losse)voerbak een eind de lucht in, stampt met zijn voorbeentjes en hinnikt als een malle. Met voerbrokjes is hij altijd te vangen, als hij bijvoorbeeld weer eens ontsnapt is… Zonder brokjes, kan je dit vergeten. Verder is hij superlief en heeft veel humor. Een borstelbeurt en een ritje met een “paardenmeisje” uit de buurt op zijn rug laat hij geduldig toe en vind dat ook leuk.

Hoewel ik heel blij voor Moritz ben dat hij bij De Paardenkamp mag gaan wonen maar we zullen hem wel missen. Voor de grote paarden is hij een soort “anker”. Zij zullen best moeten wennen.

Lieve Moritz, we gaan je vaak bezoeken en hopen dat je leuke vriendjes en vriendinnetjes krijgt en nog een heel lang en gelukkig leven kan leiden!

Bjorn ← Previous