Naduah
Breed: W.P.N.
Sex: Merrie
Date of Birth: 1987-05-01
Height: 161
Date Received: 2012-06-28
Descent: Nederlands
City: Harkstede
Date of Death: 2013-03-24
Naduah
Naduah is 25 jaar geleden geboren uit een ‘onbekende moeder’ en een ‘onbekende vader’, zo staat op haar paspoort tegenwoordig te lezen. Dat interesseerde mij 22 jaar geleden helemaal niet, ik wilde een fijn paard om mee buiten te rijden en om af en toe eens een wedstrijdje te doen. Een echte naam had ze toen nog niet, en wij kozen ervoor om haar Naduah te noemen. Dit is een indiaanse naam en betekent ‘Blijf warm bij ons’. De uitspraak heeft altijd voor verwarring gezorgd, vooral tijdens wedstrijden. Maar wij spraken haar naam altijd uit als nadoeja. In de 22 jaar dat ik haar als ‘vriendin’ heb gehad, hebben wij heel veel beleefd, ik kan er wel een boek mee vol schrijven. Van mijn pubertijd tot en met de tijd dat ik nu zelf kinderen heb. Maar op deze pagina laat ik alleen de belangrijkste punten de revue passeren.
Voor haar hadden wij een hele brave pony, Jeroen (op 37-jarige leeftijd op de Paardenkamp overleden).Maar Naduah was niet zo braaf. Meteen de eerste dag stond ze al te bokken en te steigeren in haar paddock, dat ik dacht… moet ik daarop?
Maar ze had gewoon veel beweging nodig. En gelukkig was bij ons thuis uitrijdmogelijkheid genoeg. Dus samen met mijn vriendinnetje gingen wij uit school, als jonge meiden, hele einden rijden. Naar het Zuidlaardermeer, rondje Schildmeer, altijd rijdend naar de manege op 7 kilometer afstand. Ook in de winter als het donker was. Ook eens naar de grote stad Groningen. Heel vaak ging Naduah ook mee op vakantie in Drenthe. Ook heeft Naduah vaak meegeholpen om Sinterklaas op te halen, optochten e.d. vond ze geweldig leuk. Dus recreatief was het een super paard. Op één van deze tochten, ik was 17, heb ik mijn man ook ontmoet. Hij moest al bij een van de eerste kennismakingen achter bij mij op Naduah mee. Zonder zadel en rondom het Scharmergat. Leuke onbezorgde tijden waren dat…. Wedstrijdjes daarentegen vond zij niet leuk, standaard was ze tijdens dressuurproefjes te langzaam en stond er op het juryrapport te lezen ‘moet actiever’. Het trainen voor M-dressuur was een crime en toen ikzelf na mijn voortgezet onderwijs ging studeren, ben ik gestopt met wedstrijden en ging ik alleen nog recreatief rijden.
Omdat wij heel graag eens een veulentje wilden, hebben wij Naduah ter keuring gebracht en heeft ze nu een brandmerk op haar rechterhals. Een vierkant met hierin een H. Ze is dus goedgekeurd voor het hulpstamboek van de KWPN. (Zo heeft Naduah dus ook nog een veulentje gehad.) Dit brandmerk is in de zomer goed te zien en is voor haar een kenmerkend detail. Leuk aan Naduah is ook dat zij, in de zomermaanden, allemaal ‘appeltjes’ heeft op haar hals en schoft.
Verder is het meteen zichtbaar dat haar linkeroog helemaal blauw/ grijs is. Dit is staar en dat heeft ze in de loop van 7 jaar ontwikkeld, van een klein vlekje tot staar over het hele oog. Het is heel geleidelijk gegaan dus daarmee kan ze goed omgaan. Natuurlijk is dit een punt van aandacht als je haar benaderd, ze zal je aan de linkerkant niet zien en zou kunnen schrikken.
Naduah is handig in het ontsnappen (uit de tuin, met longeren, uit het weiland). Verschillende malen heeft ze in haar eentje een uitstapje gemaakt. Eén keer is zelfs de politie met zwaailichten achter haar aan gegaan. Gelukkig zijn er nooit ongelukken gebeurd en was het vaak onze eigen schuld dat ze de mogelijkheid kreeg tot ontsnappen. Ook loopt Naduah het liefst het hele jaar door buiten. Opgesloten in een stal is niks voor haar, ze gaat graag haar eigen gang.
Naduah heeft altijd bij een kerkhof gestaan, bij mijn ouders in Scharmer/ Harkstede en zelfs toen ik verhuisde naar Den Helder heeft ze ook hier weer 6 jaar naast een kerkhof gelopen.
In Den Helder heeft Naduah een erg fijne tijd gehad, lopen in de duinen en langs het strand. Altijd de zilte wind in de neus. Eens kwamen we op het strand een aangespoelde walvis tegen en dat stonk verschrikkelijk. Ook vond Naduah het heerlijk om zonder zadel door de branding te galopperen. En natuurlijk bleven de schuimkoppen die over het strand rolden eng.Maar zelfs het strand gaat vervelen en zo was Naduah toch ook weer gelukkig toen ze naar 6 jaar weer terug ging naar haar oude omgeving in Harkstede en kwam ze weer op het kerkhof te staan. Ze was eigeijk het “onderhoudspaard” van de kerk, zij ‘maaide’ het land (toekomstige begraafplaats) van de kerk.
Maar dingen veranderen, er kwamen kleine kinderen in het gezin. De aandacht moest worden verdeeld. Ook het leuke weiland naast het kerkhof is aan verandering onderhevig, architecten hebben haar weide op de tekentafel liggen en wordt definitief ingericht als kerkhof. Naduah haar toekomst was niet meer zeker.
Gelukkig kan ze nu naar de Paardenkamp en kan ze weer omgaan met soortgenoten en genieten van welverdiende aandacht. Ik hoop ook dat ze een maatje vindt om mee om te gaan en om zo van een mooie oude dag te genieten. Dag Naduah, het gaat je goed.
Evelien.
Naduah is 25 jaar geleden geboren uit een ‘onbekende moeder’ en een ‘onbekende vader’, zo staat op haar paspoort tegenwoordig te lezen. Dat interesseerde mij 22 jaar geleden helemaal niet, ik wilde een fijn paard om mee buiten te rijden en om af en toe eens een wedstrijdje te doen. Een echte naam had ze toen nog niet, en wij kozen ervoor om haar Naduah te noemen. Dit is een indiaanse naam en betekent ‘Blijf warm bij ons’. De uitspraak heeft altijd voor verwarring gezorgd, vooral tijdens wedstrijden. Maar wij spraken haar naam altijd uit als nadoeja. In de 22 jaar dat ik haar als ‘vriendin’ heb gehad, hebben wij heel veel beleefd, ik kan er wel een boek mee vol schrijven. Van mijn pubertijd tot en met de tijd dat ik nu zelf kinderen heb. Maar op deze pagina laat ik alleen de belangrijkste punten de revue passeren.
Voor haar hadden wij een hele brave pony, Jeroen (op 37-jarige leeftijd op de Paardenkamp overleden).Maar Naduah was niet zo braaf. Meteen de eerste dag stond ze al te bokken en te steigeren in haar paddock, dat ik dacht… moet ik daarop?
Maar ze had gewoon veel beweging nodig. En gelukkig was bij ons thuis uitrijdmogelijkheid genoeg. Dus samen met mijn vriendinnetje gingen wij uit school, als jonge meiden, hele einden rijden. Naar het Zuidlaardermeer, rondje Schildmeer, altijd rijdend naar de manege op 7 kilometer afstand. Ook in de winter als het donker was. Ook eens naar de grote stad Groningen. Heel vaak ging Naduah ook mee op vakantie in Drenthe. Ook heeft Naduah vaak meegeholpen om Sinterklaas op te halen, optochten e.d. vond ze geweldig leuk. Dus recreatief was het een super paard. Op één van deze tochten, ik was 17, heb ik mijn man ook ontmoet. Hij moest al bij een van de eerste kennismakingen achter bij mij op Naduah mee. Zonder zadel en rondom het Scharmergat. Leuke onbezorgde tijden waren dat…. Wedstrijdjes daarentegen vond zij niet leuk, standaard was ze tijdens dressuurproefjes te langzaam en stond er op het juryrapport te lezen ‘moet actiever’. Het trainen voor M-dressuur was een crime en toen ikzelf na mijn voortgezet onderwijs ging studeren, ben ik gestopt met wedstrijden en ging ik alleen nog recreatief rijden.
Omdat wij heel graag eens een veulentje wilden, hebben wij Naduah ter keuring gebracht en heeft ze nu een brandmerk op haar rechterhals. Een vierkant met hierin een H. Ze is dus goedgekeurd voor het hulpstamboek van de KWPN. (Zo heeft Naduah dus ook nog een veulentje gehad.) Dit brandmerk is in de zomer goed te zien en is voor haar een kenmerkend detail. Leuk aan Naduah is ook dat zij, in de zomermaanden, allemaal ‘appeltjes’ heeft op haar hals en schoft.
Verder is het meteen zichtbaar dat haar linkeroog helemaal blauw/ grijs is. Dit is staar en dat heeft ze in de loop van 7 jaar ontwikkeld, van een klein vlekje tot staar over het hele oog. Het is heel geleidelijk gegaan dus daarmee kan ze goed omgaan. Natuurlijk is dit een punt van aandacht als je haar benaderd, ze zal je aan de linkerkant niet zien en zou kunnen schrikken.
Naduah is handig in het ontsnappen (uit de tuin, met longeren, uit het weiland). Verschillende malen heeft ze in haar eentje een uitstapje gemaakt. Eén keer is zelfs de politie met zwaailichten achter haar aan gegaan. Gelukkig zijn er nooit ongelukken gebeurd en was het vaak onze eigen schuld dat ze de mogelijkheid kreeg tot ontsnappen. Ook loopt Naduah het liefst het hele jaar door buiten. Opgesloten in een stal is niks voor haar, ze gaat graag haar eigen gang.
Naduah heeft altijd bij een kerkhof gestaan, bij mijn ouders in Scharmer/ Harkstede en zelfs toen ik verhuisde naar Den Helder heeft ze ook hier weer 6 jaar naast een kerkhof gelopen.
In Den Helder heeft Naduah een erg fijne tijd gehad, lopen in de duinen en langs het strand. Altijd de zilte wind in de neus. Eens kwamen we op het strand een aangespoelde walvis tegen en dat stonk verschrikkelijk. Ook vond Naduah het heerlijk om zonder zadel door de branding te galopperen. En natuurlijk bleven de schuimkoppen die over het strand rolden eng.Maar zelfs het strand gaat vervelen en zo was Naduah toch ook weer gelukkig toen ze naar 6 jaar weer terug ging naar haar oude omgeving in Harkstede en kwam ze weer op het kerkhof te staan. Ze was eigeijk het “onderhoudspaard” van de kerk, zij ‘maaide’ het land (toekomstige begraafplaats) van de kerk.
Maar dingen veranderen, er kwamen kleine kinderen in het gezin. De aandacht moest worden verdeeld. Ook het leuke weiland naast het kerkhof is aan verandering onderhevig, architecten hebben haar weide op de tekentafel liggen en wordt definitief ingericht als kerkhof. Naduah haar toekomst was niet meer zeker.
Gelukkig kan ze nu naar de Paardenkamp en kan ze weer omgaan met soortgenoten en genieten van welverdiende aandacht. Ik hoop ook dat ze een maatje vindt om mee om te gaan en om zo van een mooie oude dag te genieten. Dag Naduah, het gaat je goed.
Evelien.
