Nenna
Breed: W.P.N.
Sex: Merrie
Date of Birth: 1972-04-05
Height: 159
Date Received: 1996-10-12
Descent: Nederlands
City: Nieuw Niedorp
Date of Death: 2009-09-10
Nenna en Nannie
Ik denk dat het veel paardeneigenaren het zelfde is vergaan als ons toen we de paarden in de manege hadden staan. We hebben meermalen meegemaakt dat er aan kinderen die hun wekelijkse rijles kwamen nemen werd verteld dat hun geliefde paard/pony naar een 'kinderboerderij' was gebracht wat in werkelijkheid betekende dat het dier naar de 'paardenhemel' was gestuurd. Als paardenbezitter die om zijn paard geeft, zijn de oude dag van je paard juist ook zaken die je bezig houden.
Ook als je paard op leeftijd is wil je dat het een prettige 'oude dag' krijgt en niet, zoals al te vaak gebeurd, het als een onbruikbaar stuk gereedschap afgedankt wordt.
Wij vonden een manage niet de juiste plaatst voor onze paarden om, als het eenmaal zo ver zou zijn, hun oude dag daar te slijten en zochten dus naar andere mogelijkheden.
Het leuke is dat zonder het van elkaar te weten wij op zoek waren naar bestaande mogelijkheden en dat onze ouders c.q schoonouders wel degelijk op de hoogte waren van het bestaan van 'De Paardenkamp' in Soest.
Zij waren al vanaf de oprichting donateur geweest en konden ons haarfijn vertellen welke paarden en pony's vrijgekocht/gered waren. Toen zij merkten dat wij op zoek waren naar een dergelijk oplossing kwam het adres al snel boven tafel.
Na informatie te hebben ingewonnen bleek er een lange wachtlijst te zijn en de voorwaarden waaronder een paard opgenomen zou kunnen worden was dat het ten minste 20 jaar oud en gezond moet zijn.
De wachttijd was toentertijd minimaal 8 jaar en op het moment dat ons jongste paard Nannie 12 jaar werd hebben we beide paarden Nenna en Nannie ingeschreven bij 'De Paardenkamp' met als enige voorwaarde dat ze beide tegelijkertijd geplaatst zouden worden als de tijd daar was.
Van meet af aan was onze wens natuurlijk dat de paarden ooit eens aan huis zouden staan en na een aantal jaren werd die wens ook werkelijkheid.
We verhuisden naar een landelijk huisje in de kop van Noord-Holland en in een aangrenzend gebouwtje werden twee mooie stallen geplaatst met openslaande deuren die direct uitkwamen op een ruime paddock.
Jareang hebben de paarden aan huis gewoond waar ze, naar onze neming, een prettig leventje hebben gehad met voldoende beweging, frisse lucht en goede verzorging. Kortom alles wat goed is in onze ogen voor een paard.
Het enigste wat ontbrak aan dit paardengeluk was de mogelijkheid de paarden een goede weidegang te kunnen bieden. En juist dat is van wezeijk belang om het paarden in ruste naar de zin te maken.
Ondanks dat de paarden niet meer in een manege waren en aan huis stonden hebben we de inschrijving altijd gehandhaafd omdat je nooit weet wat de toekomst in petto heeft, en om de paarden zeker te stellen van een plezierige oude dag.
Een bijkomstigheid was ook dat Nenna beslist niet buiten Nannie kan en dat baarde ons wel eens zorgen.
Als Nannie eerder weg zou vallen zou dat voor Nenna een regelrechte ramp zijn geweest die vermoedelijk niet op te lossen zou zijn geweest door er gauw een ander paardje bij te zetten.
Ze heeft de onhebbelijke gewoonte om behoorlijk in paniek te raken zodra ze Nannie uit het oog verliest.
Met deze wetenschap was onze hoop dat, als de paarden te zijner tijd bij 'De Paardenkamp' zouden wonen er misschien meer kans zou zijn dat Nenna andere vriendschappen zou sluiten.
Inmiddels wonen Nenna en Nannie al bijna 3 jaar op 'Vosseveld' en voelen zich gelukkig. Ze krijgen een uitstekende verzorging, als het nodig is er ook direct medische verzorging. Ze hebben een heerlijke stal en gedurende de hele zomer prachtige weilanden waar ze de gehele zomer in verblijven. Kortom alles om een paard gelukkig te maken.
In de winterperiode als de paarden op stal staan krijgen ze gelukkig geregeld een aardig woordje, een aai, iets lekkers en de nodige aandacht van bezoekers en dat vinden ze ook reuze gezellig.
Inmiddels zijn de paarden gewend om, zoals het eigeijk hoort, in een kudde te leven. Er wordt in het algemeen te vaak aan voorbij gegaan dat paarden kuddedieren zijn.
De meeste paarden die bij 'De Paardenkamp' komen wonen moeten weer leren paard te zijn om zich weer in een kudde aan te kunnen sluiten. Nieuwkomers worden daarbij stapje voor stapje door de vaste medewerkers begeleid en gewend aan hun nieuwe leefomstandigheden. Dat gebeurde ook toen onze twee paarden naar Soest verhuisden.
Het zal misschien wel raar overkomen maar toen we indertijd door De Paardenkamp werden gebeld met de mededeling 'de paarden zijn over drie weken welkom op Vosseveld', we eerst een dag bedenktijd hebben gevraagd en onszelf afgevraagd hebben of we dat inderdaad wilden.
De paarden stonden ruim 10 jaar ingeschreven en waren ruim over de 20. Jaarlijks werden we door het secretariaat op de hoogte gehouden over de stand van de wachtlijst en wisten al heel lang dat ooit eens die dag zou komen.
Maar als er dan toch gebeld wordt, was mijn eerste reactie 'nee, daar hebben we nog niet op gerekend en...het is veel te vroeg'.
Die avond hebben we voor ons zelf alles op een rijtje gezet en besloten dat het toch het juiste moment was om de paarden een prettige oude dag te gunnen. We moesten alleen nog erg aan het idee wennen dat binnenkort de paarden niet meer thuis zouden zijn. Nadat de paarden weg waren beseften we pas hoe stil en anders je leven is, als je dat niet meer met je paarden deelt.
We hoorden geen gebries en gehinnik meer, in het weekend geen geschop meer tegen de staldeuren als het voer s'morgens vroeg te lang uitbleef en er zouden nog veel meer vaste gewoontes en regels vervallen. Niet alleen de paarden moesten aan hun nieuwe leefwijze wennen maar ook wij.
Voor dat we het wisten was de 'Open Dag' een feit en werden de paarden in een trailer naar hun nieuwe onderkomen in Soest overgebracht. Zoals eerder verteld kan Nenna niet zonder haar maatje en vanaf het begin was ze niet gelukkig met de nieuwe situatie omdat ze geen goed visueel contact met Nannie had wat leidde tot een hoop onrust, geschop tegen de staldeur met ontevreden gehinnik.
In snel tempo werd er naar een oplossing gezocht die door een medewerker van De Paardenkamp werd vervaardigd. Men zou een soort zicht- en snuffelluikje met tralies maken in de tussenwand van de naast elkaar gelegen boxen om de 'oude' thuis situatie na te bootsen en hiermee hopend dat daarmee het probleem opgelost zou zijn.
Het luikje was inderdaad een groot succes en vanaf die dag verliep alles voorspoedig. Beide paarden pasten zich snel aan en zagen er tevreden uit. Zonder problemen zijn ze aan de grote kudde toegevoegd en wonder boven wonder heeft Nenna ook belangstelling voor andere vriendjes gekregen en is niet meer zo paniekerig als Nannie niet in haar directe nabijheid is. Als ze zich in de wei binnen een afstand van 5 meter bevindt is het nog steeds goed. Het feit dat ze altijd bij elkaar zijn (binnen en buiten) en dat ze elkaar zien, zorgt ervoor dat ze zich rustig en gelukkig voelen.
We missen de paarden nog steeds maar met de wetenschap dat ze een perfecte verzorging en stalling krijgen met in de zomer een prachtige weidegang, weten we nu dat we toen de juiste beslissing hebben genomen.
We hopen dat ze nog vele jaren op een plezierige manier van hun oude dag kunnen genieten en wij blijven ze natuurlijk geregeld een bezoekje brengen met een lekker hapje en een knuffel.
Wij vinden dat onze paarden in een gelukkige omstandigheid leven en hopen dat een hoop paardeneigenaren een zelfde vooruitziende gedachte zullen hebben om ook hun paard(en) een fijne oude dag te gunnen op de boerderij van 'De Paardenkamp'. Wat ook niet vergeten mag worden is dat al dat paarden geluk mede mogelijk wordt gemaakt door alle gulle donateurs en paarden vrienden die hun bijdragen overmaken of ter plekke schenken in de altijd paraat staande collectebus bij de ingang van de boerderij.
Zonder die hulp zou de 'De Paardenkamp' niet hebben en kunnen bestaan. Dankzij die giften zijn alle bewoners van 'Vosseveld' geluksvogels en we hopen dat het altijd zo zal blijven.
Ad en Charlotte Theijsmeijer
Ik denk dat het veel paardeneigenaren het zelfde is vergaan als ons toen we de paarden in de manege hadden staan. We hebben meermalen meegemaakt dat er aan kinderen die hun wekelijkse rijles kwamen nemen werd verteld dat hun geliefde paard/pony naar een 'kinderboerderij' was gebracht wat in werkelijkheid betekende dat het dier naar de 'paardenhemel' was gestuurd. Als paardenbezitter die om zijn paard geeft, zijn de oude dag van je paard juist ook zaken die je bezig houden.
Ook als je paard op leeftijd is wil je dat het een prettige 'oude dag' krijgt en niet, zoals al te vaak gebeurd, het als een onbruikbaar stuk gereedschap afgedankt wordt.
Wij vonden een manage niet de juiste plaatst voor onze paarden om, als het eenmaal zo ver zou zijn, hun oude dag daar te slijten en zochten dus naar andere mogelijkheden.
Het leuke is dat zonder het van elkaar te weten wij op zoek waren naar bestaande mogelijkheden en dat onze ouders c.q schoonouders wel degelijk op de hoogte waren van het bestaan van 'De Paardenkamp' in Soest.
Zij waren al vanaf de oprichting donateur geweest en konden ons haarfijn vertellen welke paarden en pony's vrijgekocht/gered waren. Toen zij merkten dat wij op zoek waren naar een dergelijk oplossing kwam het adres al snel boven tafel.
Na informatie te hebben ingewonnen bleek er een lange wachtlijst te zijn en de voorwaarden waaronder een paard opgenomen zou kunnen worden was dat het ten minste 20 jaar oud en gezond moet zijn.
De wachttijd was toentertijd minimaal 8 jaar en op het moment dat ons jongste paard Nannie 12 jaar werd hebben we beide paarden Nenna en Nannie ingeschreven bij 'De Paardenkamp' met als enige voorwaarde dat ze beide tegelijkertijd geplaatst zouden worden als de tijd daar was.
Van meet af aan was onze wens natuurlijk dat de paarden ooit eens aan huis zouden staan en na een aantal jaren werd die wens ook werkelijkheid.
We verhuisden naar een landelijk huisje in de kop van Noord-Holland en in een aangrenzend gebouwtje werden twee mooie stallen geplaatst met openslaande deuren die direct uitkwamen op een ruime paddock.
Jareang hebben de paarden aan huis gewoond waar ze, naar onze neming, een prettig leventje hebben gehad met voldoende beweging, frisse lucht en goede verzorging. Kortom alles wat goed is in onze ogen voor een paard.
Het enigste wat ontbrak aan dit paardengeluk was de mogelijkheid de paarden een goede weidegang te kunnen bieden. En juist dat is van wezeijk belang om het paarden in ruste naar de zin te maken.
Ondanks dat de paarden niet meer in een manege waren en aan huis stonden hebben we de inschrijving altijd gehandhaafd omdat je nooit weet wat de toekomst in petto heeft, en om de paarden zeker te stellen van een plezierige oude dag.
Een bijkomstigheid was ook dat Nenna beslist niet buiten Nannie kan en dat baarde ons wel eens zorgen.
Als Nannie eerder weg zou vallen zou dat voor Nenna een regelrechte ramp zijn geweest die vermoedelijk niet op te lossen zou zijn geweest door er gauw een ander paardje bij te zetten.
Ze heeft de onhebbelijke gewoonte om behoorlijk in paniek te raken zodra ze Nannie uit het oog verliest.
Met deze wetenschap was onze hoop dat, als de paarden te zijner tijd bij 'De Paardenkamp' zouden wonen er misschien meer kans zou zijn dat Nenna andere vriendschappen zou sluiten.
Inmiddels wonen Nenna en Nannie al bijna 3 jaar op 'Vosseveld' en voelen zich gelukkig. Ze krijgen een uitstekende verzorging, als het nodig is er ook direct medische verzorging. Ze hebben een heerlijke stal en gedurende de hele zomer prachtige weilanden waar ze de gehele zomer in verblijven. Kortom alles om een paard gelukkig te maken.
In de winterperiode als de paarden op stal staan krijgen ze gelukkig geregeld een aardig woordje, een aai, iets lekkers en de nodige aandacht van bezoekers en dat vinden ze ook reuze gezellig.
Inmiddels zijn de paarden gewend om, zoals het eigeijk hoort, in een kudde te leven. Er wordt in het algemeen te vaak aan voorbij gegaan dat paarden kuddedieren zijn.
De meeste paarden die bij 'De Paardenkamp' komen wonen moeten weer leren paard te zijn om zich weer in een kudde aan te kunnen sluiten. Nieuwkomers worden daarbij stapje voor stapje door de vaste medewerkers begeleid en gewend aan hun nieuwe leefomstandigheden. Dat gebeurde ook toen onze twee paarden naar Soest verhuisden.
Het zal misschien wel raar overkomen maar toen we indertijd door De Paardenkamp werden gebeld met de mededeling 'de paarden zijn over drie weken welkom op Vosseveld', we eerst een dag bedenktijd hebben gevraagd en onszelf afgevraagd hebben of we dat inderdaad wilden.
De paarden stonden ruim 10 jaar ingeschreven en waren ruim over de 20. Jaarlijks werden we door het secretariaat op de hoogte gehouden over de stand van de wachtlijst en wisten al heel lang dat ooit eens die dag zou komen.
Maar als er dan toch gebeld wordt, was mijn eerste reactie 'nee, daar hebben we nog niet op gerekend en...het is veel te vroeg'.
Die avond hebben we voor ons zelf alles op een rijtje gezet en besloten dat het toch het juiste moment was om de paarden een prettige oude dag te gunnen. We moesten alleen nog erg aan het idee wennen dat binnenkort de paarden niet meer thuis zouden zijn. Nadat de paarden weg waren beseften we pas hoe stil en anders je leven is, als je dat niet meer met je paarden deelt.
We hoorden geen gebries en gehinnik meer, in het weekend geen geschop meer tegen de staldeuren als het voer s'morgens vroeg te lang uitbleef en er zouden nog veel meer vaste gewoontes en regels vervallen. Niet alleen de paarden moesten aan hun nieuwe leefwijze wennen maar ook wij.
Voor dat we het wisten was de 'Open Dag' een feit en werden de paarden in een trailer naar hun nieuwe onderkomen in Soest overgebracht. Zoals eerder verteld kan Nenna niet zonder haar maatje en vanaf het begin was ze niet gelukkig met de nieuwe situatie omdat ze geen goed visueel contact met Nannie had wat leidde tot een hoop onrust, geschop tegen de staldeur met ontevreden gehinnik.
In snel tempo werd er naar een oplossing gezocht die door een medewerker van De Paardenkamp werd vervaardigd. Men zou een soort zicht- en snuffelluikje met tralies maken in de tussenwand van de naast elkaar gelegen boxen om de 'oude' thuis situatie na te bootsen en hiermee hopend dat daarmee het probleem opgelost zou zijn.
Het luikje was inderdaad een groot succes en vanaf die dag verliep alles voorspoedig. Beide paarden pasten zich snel aan en zagen er tevreden uit. Zonder problemen zijn ze aan de grote kudde toegevoegd en wonder boven wonder heeft Nenna ook belangstelling voor andere vriendjes gekregen en is niet meer zo paniekerig als Nannie niet in haar directe nabijheid is. Als ze zich in de wei binnen een afstand van 5 meter bevindt is het nog steeds goed. Het feit dat ze altijd bij elkaar zijn (binnen en buiten) en dat ze elkaar zien, zorgt ervoor dat ze zich rustig en gelukkig voelen.
We missen de paarden nog steeds maar met de wetenschap dat ze een perfecte verzorging en stalling krijgen met in de zomer een prachtige weidegang, weten we nu dat we toen de juiste beslissing hebben genomen.
We hopen dat ze nog vele jaren op een plezierige manier van hun oude dag kunnen genieten en wij blijven ze natuurlijk geregeld een bezoekje brengen met een lekker hapje en een knuffel.
Wij vinden dat onze paarden in een gelukkige omstandigheid leven en hopen dat een hoop paardeneigenaren een zelfde vooruitziende gedachte zullen hebben om ook hun paard(en) een fijne oude dag te gunnen op de boerderij van 'De Paardenkamp'. Wat ook niet vergeten mag worden is dat al dat paarden geluk mede mogelijk wordt gemaakt door alle gulle donateurs en paarden vrienden die hun bijdragen overmaken of ter plekke schenken in de altijd paraat staande collectebus bij de ingang van de boerderij.
Zonder die hulp zou de 'De Paardenkamp' niet hebben en kunnen bestaan. Dankzij die giften zijn alle bewoners van 'Vosseveld' geluksvogels en we hopen dat het altijd zo zal blijven.
Ad en Charlotte Theijsmeijer
