Niamb Siobhan
Breed: Arabier
Sex: Merrie
Date of Birth: 1980-03-18
Height: 160
Date Received: 2004-08-23
Descent: Nederlands
City: Heerde
Breed Info: Engels Volbl.
Date of Death: 2013-05-10
Niamh Siobhan
(oftwel: NIEV SJEVON (zo spreek je het uit)
Toen ik Niev 17 jaar geleden kocht, was ze 7 jaar. Een lief en vrolijk paard dat altijd haast had. Daar is in al die jaren niets aan veranderd. Niev was mijn eerste eigen paard, het was soms wel eens moeilijk voor mij dat ze altijd nét iets harder wilde lopen dan mijn bedoeling was. Toen Niev ouder werd, vond ik dat juist heel fijn. Je had altijd het idee dat je op een jong paard reed.
Zowel de vader (Buddy Joe, arabier) als moeders vader (Mister Wilfred, engels volbloed) hebben op de renbaan gelopen, dus dat willen lopen is toch wel genetisch bepaald.
Niev is echter een heel veelzijdig paard. Ik heb met haar gedressuurd (M met winstpunten) en gesprongen (L startgerechtigd) en daarna begon het blessureleed. Tot 2x toe een peesblessure. We zijn toen met wedstrijden gestopt en zijn recreatief blijven rijden. Dat been heeft zich goed hersteld. Op een gegeven moment werd en een westernzadel en –hoofdstel aangeschaft, dat stond Niev ook heel stoer. In een westernzadel kon ik heel comfortabel zitten en ben mijn beide zwangerschappen blijven rijden tot 2 weken voor de bevalling, heel relaxed. Het gekke is dat Niev kon “joggen” (heel langzaam draven zeg maar) toen ik zwanger was, alsof ze voelde dat ze rustig aan moest doen. Daarna is dat nooit meer gelukt!
Niev heeft altijd een heel jeugdige uitstraling gehad. Toen ze 24 was en het bericht kwam dat er plaats voor haar was in Soest reageerden veel mensen heel verbaasd. Wat moet zo’n paard nu in een bejaardenhuis? Hoe oud is ie dan? 24, niet te geloven! Ze werd nog gewoon wekelijks bereden en genoot ook volop van die bosritten.
Het was ook helemaal niet mijn bedoeling om Niev naar Soest te brengen, ik had haar destijds alleen op de wachtlijst gezet voor het geval onze kinderen nog eens een pony wilde en wij niet kunnen uitbreiden met stallen (we hebben er 3). Maar toen kwam de gemeente met plannen om een nieuwbouwwijk achter ons huis te gaan bouwen en zouden wij geen gebruik meer kunnen maken van de weilanden om ons heen. Toen heb ik het aanbod van De Paardenkamp toch maar met beide handen aangegrepen.
Ik ben er echter wel heel erg naar van geweest, dat ik na 17 jaar meer dan trouwe dienst, afscheid moest nemen van mijn vertrouwde vosje. Maar alles was eenmaal in gang gezet en ik ben maar doorgegaan, want zou ik het uitstellen, dan werd het er ook niet makkelijker op. Het gekke is, dat Niev er totaal geen moeite mee had, bleek later. En gelukkig maar!
Nadat ik mij door die heel moeilijke afscheidsdag had heen geworsteld en 6 dagen later kwam kijken, liep ze daar in de kudde alsof ze er jaren bij hoorde. Vanaf de eerste dag had ze ook al een vriendje hoorde ik, namelijk Amber en dat vond ik heel fijn. Het is toch een beetje soort zoekt soort, want zelfs mijn dochtertje van 4 ontdekte hetzelfde brandmerk (“molentje” noemt zij het; ‘t NRPS brandmerk).
Nu ik heb ondervonden hoe fijn Niev het nu heeft, heb ik er vrede mee. Ze is in Soest in zeer bekwame handen en ik hoop dat ze er nog lang van mag genieten en een hele hoge leeftijd bereikt.
Ik wil de mensen van De Paardenkamp heel hartelijk bedanken voor alle goede zorgen. Niev verdient het namelijk ook echt.
(oftwel: NIEV SJEVON (zo spreek je het uit)
Toen ik Niev 17 jaar geleden kocht, was ze 7 jaar. Een lief en vrolijk paard dat altijd haast had. Daar is in al die jaren niets aan veranderd. Niev was mijn eerste eigen paard, het was soms wel eens moeilijk voor mij dat ze altijd nét iets harder wilde lopen dan mijn bedoeling was. Toen Niev ouder werd, vond ik dat juist heel fijn. Je had altijd het idee dat je op een jong paard reed.
Zowel de vader (Buddy Joe, arabier) als moeders vader (Mister Wilfred, engels volbloed) hebben op de renbaan gelopen, dus dat willen lopen is toch wel genetisch bepaald.
Niev is echter een heel veelzijdig paard. Ik heb met haar gedressuurd (M met winstpunten) en gesprongen (L startgerechtigd) en daarna begon het blessureleed. Tot 2x toe een peesblessure. We zijn toen met wedstrijden gestopt en zijn recreatief blijven rijden. Dat been heeft zich goed hersteld. Op een gegeven moment werd en een westernzadel en –hoofdstel aangeschaft, dat stond Niev ook heel stoer. In een westernzadel kon ik heel comfortabel zitten en ben mijn beide zwangerschappen blijven rijden tot 2 weken voor de bevalling, heel relaxed. Het gekke is dat Niev kon “joggen” (heel langzaam draven zeg maar) toen ik zwanger was, alsof ze voelde dat ze rustig aan moest doen. Daarna is dat nooit meer gelukt!
Niev heeft altijd een heel jeugdige uitstraling gehad. Toen ze 24 was en het bericht kwam dat er plaats voor haar was in Soest reageerden veel mensen heel verbaasd. Wat moet zo’n paard nu in een bejaardenhuis? Hoe oud is ie dan? 24, niet te geloven! Ze werd nog gewoon wekelijks bereden en genoot ook volop van die bosritten.
Het was ook helemaal niet mijn bedoeling om Niev naar Soest te brengen, ik had haar destijds alleen op de wachtlijst gezet voor het geval onze kinderen nog eens een pony wilde en wij niet kunnen uitbreiden met stallen (we hebben er 3). Maar toen kwam de gemeente met plannen om een nieuwbouwwijk achter ons huis te gaan bouwen en zouden wij geen gebruik meer kunnen maken van de weilanden om ons heen. Toen heb ik het aanbod van De Paardenkamp toch maar met beide handen aangegrepen.
Ik ben er echter wel heel erg naar van geweest, dat ik na 17 jaar meer dan trouwe dienst, afscheid moest nemen van mijn vertrouwde vosje. Maar alles was eenmaal in gang gezet en ik ben maar doorgegaan, want zou ik het uitstellen, dan werd het er ook niet makkelijker op. Het gekke is, dat Niev er totaal geen moeite mee had, bleek later. En gelukkig maar!
Nadat ik mij door die heel moeilijke afscheidsdag had heen geworsteld en 6 dagen later kwam kijken, liep ze daar in de kudde alsof ze er jaren bij hoorde. Vanaf de eerste dag had ze ook al een vriendje hoorde ik, namelijk Amber en dat vond ik heel fijn. Het is toch een beetje soort zoekt soort, want zelfs mijn dochtertje van 4 ontdekte hetzelfde brandmerk (“molentje” noemt zij het; ‘t NRPS brandmerk).
Nu ik heb ondervonden hoe fijn Niev het nu heeft, heb ik er vrede mee. Ze is in Soest in zeer bekwame handen en ik hoop dat ze er nog lang van mag genieten en een hele hoge leeftijd bereikt.
Ik wil de mensen van De Paardenkamp heel hartelijk bedanken voor alle goede zorgen. Niev verdient het namelijk ook echt.
