Puk

Puk kwam bij ons toen ze 13 jaar was.

We, mijn dochter en ik, wilden graag een rustig paard en mijn instructrice raadde Puk aan: “Puk is verkocht aan een manege en loopt mee in de lessen. Ze is een goed paard maar ik vind haar niet geschikt is als manegepaard.”
Wij hebben Puk met die wetenschap gekocht. 

Nadat ze een paar maanden bij ons was ging ze meer op haar omgeving reageren. Het heeft enkele
jaren geduurd voordat we met haar in de natuur konden rijden want ze bleek alles eng te vinden. We hebben verschillende
cursussen met haar gevolgd om te snappen hoe een paard denkt en voelt. Met heel veel geduld is
dat goed gekomen.

Ze heeft bij mij nooit een deken gehad en ik ging haar bitloos rijden.
Ze werd daardoor heel ontspannen in haar hoofd en hals. 

Puk houdt veel van eten. Ons grootste probleem met haar was: hoe laten we haar afvallen.
Dat lukte jareang niet ondanks allerlei maatregelen en hooi geven in een hooinet met kleine
mazen.

Sinds ze dag en nacht op het land staat is dat probleem voorbij. Ze blijft mooi op gewicht en is ook
niet meer stijf. Toen ze nog ‘s winters ‘s nachts op stal stond had ze ‘s ochtends een half uurtje
nodig voordat ze niet meer stijf liep. Dat is nu helemaal over.

Puk is geen knuffelpaard. Borstelen vindt ze fijn maar van aaien en aan haar lijf zitten moet ze in de
regel niks hebben. Ze reageert dan met opzij stappen. Ze is ook vrij eenkennig, zowel naar paarden
als naar mensen toe. Ze heeft in de jaren dat we haar hadden één keer echt vriendschap met een
andere merrie gesloten. Ze gaat wel goed om met andere merrie’s en ruinen maar alleen met die ene
merrie merkten we dat ze een koppel waren en alles samen deden.
Ze eet in de regel ook liever alleen dan met een paar naast elkaar.

Puk is meer een “laat mij maar lekker op het land staan-paard” dan een “ha, lekker buiten rijden-
paard”.

Ja, wat valt er verder nog te zeggen over Puk? Wij hebben veel van haar geleerd!
Het voelt dubbel dat de Paardenkamp voor Puk een nieuw begin en voor mij een afsluiting is.

Blij en verdrietig tegelijk. Verdrietig omdat ik door lichamelijke noodzaak afscheid van haar moet
nemen. Maar blij in de wetenschap dat ze goed terecht komt en dat vindt ik het allerbelangrijkst!

Saskia
 

Hoefwin ← Previous

Odin Next →