Punker

Toen mijn jongste dochter Fabienne 8 jaar was - dat is inmiddels dertien jaar geleden - kochten we Punker als leermeester. Het is een echte allround pony, omdat hij namelijk zowel dressuur- als spring- als met name voor de cross getraind was.

Het is een Connemara pony. Geboren en getogen in Engeland en uiteindelijk naar Nederland gekomen. Mijn dierenarts ging er eigeijk al automatisch van uit dat hij een schimmel zou zijn, want dat zijn de meeste Connemara’s.

Fabienne heeft heel erg veel van hem geleerd en veel wedstrijden gereden.

Op een dag was er een dressuurwedstrijd in Soest. Wij kwamen aan en zagen alleen maar huilende kinderen. Een moeder legde uit dat er hele strenge jury zat en dat nog geen één kind een winstpunt had gehaald. Mijn dochter wilde meteen rechtsomkeert maken, maar ik zei “Nee, dat doen we niet, want misschien is de jury blij dat er een kindje in de ring is dat wel goed kan rijden.” En ja hoor!
Ze won niet alleen alle twee de proeven, maar had ook meteen 4 winstpunten!

Wat zijn gezondheid betreft hebben we wel een zorgenkindje gehad. Hij hoestte vroeger vaak en we begrepen maar niet waar dat door kwam. Een dierenarts kwam er gelukkig achter dat hij allergisch is voor hooi en voor vlas (of mot.) Zodoende staat hij nu op stro en krijgt kuilgras.

Een ander incident dat we met Punker hadden is gelukkig ook goed afgelopen. Op een stormachtige dag, nadat het al dagen geregend had, ging mijn dochter met hem rijden in het bos. Ze kwam een boomstam tegen en sprong er overheen. Echter, achter de boomstam lag een afgebroken tak. Punker sprong vol in de tak die hem spieste! De tak ging bij zijn borst erin en kwam bij zijn buik eruit. Hysterisch gilde Fabienne. Ik rende er naar toe. Beval haar mijn mobiele telefoon te halen. Helaas kreeg ik een bandje te horen dat de kliniek dicht was en dat ik het volgende nummer kon bellen. Hoe? Paard in shock in mijn ene hand, telefoon in de andere, gillend kind, regen en geen pen en papier in het bos.

Op een raadselachtige manier heb ik het nummer onthouden en kreeg de dierenarts aan de lijn. Zij zou onmiddellijk komen, maar was bij een spoedgeval in Amsterdam. Wij wachtten en wachtten en nog eens wachten. Pas na 2 uur kwam de arts want zij zat in de file, en dierenartsen mogen niet voor een spoedgeval over de vluchtstrook! Ondertussen stond Punker roerloos met dikke dekens op zijn rug. Ik stond met mijn schoenen vastgezogen in de modder. Vele vriendinnen kwamen ons emotioneel steunen.

Eindelijk was de redding gekomen. De dierenarts trok kordaat de tak uit zijn lijf. Ik was helemaal voorbereid dat ik dan flauw zou vallen als al het bloed eruit spoot. Maar tot onze grote vreugde kwam er slechts 1 druppel bloed uit. Bizar. Op de universiteit Utrecht stond een heel team al klaar voor ontvangst. Maar hoe krijg je een pony in beweging met twee gaten in zijn lijf en verstijfd van de kou en shock? Uiteindelijk is het ons gelukt hem achterwaarts naar de trailer te loodsen.

Normaal was hij moeilijk te laden maar alsof hij het begreep draaide hij zich om en rende de trailer op. In Utrecht zijn vele foto’s gemaakt en tot ieders verbazing was er geen bot en geen ader en geen orgaan geraakt. Ongelovelijk! Toch heeft hij nog zeker drie weken op Utrecht gestaan om met drains de wonden te spoelen en te laten genezen. We dachten dat hij nooit meer gereden kon worden. Maar niets is waar van dit alles, want hij is een sterke potige pony en heeft tot op de laatste dag dat hij bij ons was nog heel veel kinderen de grondbeginselen van het paardrijden mogen leren.

Vandaag zijn we nog een laatste mooie buitenrit gaan maken door de prachtige omgeving van Laren. Hij heeft zelfs nog een sprintje getrokken. We zijn heel blij dat hij nu zijn verdiende rust krijgt bij deze professionele mensen die met passie en hartstocht voor onze oude viervoeters zorgen.

Wij hebben vandaag een afscheidsfeestje gegeven. Als aandenken krijgt Punker een boek mee met foto’s en tekeningen van vele kinderen die op hem gereden hebben. Enkele ouders hebben tot mijn vreugde ook een donatie gedaan voor “De Paardenkamp”!

De hartelijke groeten van Sacha en Fabienne 

Lýsir ← Previous

Jarmo Next →