Starley
Breed: Shetlander
Sex: Ruin
Date of Birth: 1996-05-17
Height: 80
Date Received: 2017-05-11
Descent: Nederlands
City: Rockanje
STARLEY
Starley is een Shetlander en we hebben hem als jong veulentje gekocht.
We zochten gezelschap voor ons paard en Starley was het veulen van de verzorgpony van onze dochter. Dus het was snel duidelijk: Dat was hem!
Hij was héél klein. Toen de buurpaarden hem over het hekzagen, stonden ze allemaal te kijken alsof het een wereldwonder was.
De eerste keer dat hij met mijn paard in de wei ging was een beetje eng. Mijn paard vond hem erg leuk en rende achter Starley aan. Onze dochter was lichtelijk in paniek en riep: “Straks doet hij hem nog pijn”. Het omgekeerde gebeurde: Starley sloeg met zijn achterbenen hoog naar achteren en het paard bleef beduusd staan met een snee in zijn lip. Dat had hij niet verwacht. Het was de enige keer dat Starley hem schopte. Daarna waren ze maatjes en stonden zelfs jaren samen in een (open) stal.
De eerste inenting was een chaos. Starley besloot dat hij geen prik wilde en steigerde zó hoog dat hij achterover viel, waarna ik boven op hem plofte. De naald was krom en de enting zat er niet in. De tweede enting verliep beter. Ik gaf hem een emmertje met wat bix en hij liet niet eens merken dat hij ook maar iets voelde. Ja, Shetlanders en eten, hè!
Starley is heel handig in het losmaken van knopen. De dubbele paardenknoop met nog een keer het einde door de lus, heeft hij in een paar seconden los. Het lijkt wel of hij het gewoon heel leuk vindt om de knoop los te krijgen. Als hij los was en ik wilde hem weer te pakken krijgen, dan was het de truc om net te doen of je wat lekkers had. Meestal was dat niet zo, maar dan zei ik enthousiast “kijk eens” om vervolgens in mijn zak te zoeken. Hij trapte er elke keer weer in, hoewel hij natuurlijk wel wist dat ik meestal niets had, maar je weet maar nooit!
Het is een paard dat veel hinnikt. Als hij me zag hinnikte hij. Ook als hij in de wei stond en ik riep hem, dan kwam hij al hinnikend hee lhard aangerend. Een keer stond hij in de paddock en toen ik buiten kwam hoorde ik hem roepen. Je kon aan de manier van hinniken horen dat er iets was. En ja hoor, hij zat met een voorbeen vast in het hooinet en was rustig blijven wachten tot hij mij zag.
Het is een lieve, brave pony waar we veel plezier van hebben gehad.
Nu mag hij naar de Paardenkamp. Hij staat dan niet meer alleen en kan zelf zijn vriendjes kiezen. Ook hoeft hij dat ellendige graasmasker niet meer op, omdat hij anders te veel gras eet.
Ik zal hem heel erg missen, maar het is een paard en de beste plaats voor een paard is tussen andere paarden.
