Timber

Ik, Esther, heb Tim op 2,5-jarige leeftijd gekocht van de fokker. Super trots was ik op Tim en dat ben ik nog steeds.

Dat het echter niet zo handig was om als vrij onervaren amazone aan een jong paard te beginnen bleek al snel. De voorbereidingen voor het zadelmak maken ging met alle hulp die we op stal kregen best goed maar het rijden was toch wel een ander verhaal. Nadat een stalgenoot de eerste drie keer had gereden was ik de vierde keer aan de beurt. Na anderhalve tel lag ik al in het zand en in de jaren daarna is dat nog heel vaak gebeurd.
Tim was nogal explosief onder het zadel, het ene moment ging het super en even later lag je er af. Apart daarbij was wel dat hij vervolgens meestal rustig stond te wachten totdat je het zand had afgeklopt, daarna weer opstappen en door. Dat was altijd wel mijn motto: “Meteen weer opstappen, anders durf ik niet meer.”
Ik herinner me nog een bosrit waarin Tim schrok van een paaltje en daarna een rare sprong maakte waardoor ik ernaast lag. Mijn vriendin riep: “Pak je paard! Pak je paard!” Waarop ik zei: “Joh, maak je niet druk! Nu ik ernaast lig is de spanning weg, hij blijft gewoon staan.” En dat was ook zo, Tim bleef staan en ik kon gewoon weer opstappen en wegrijden.
We hebben wel alles “gewoon” gedaan samen; dressuurlessen, springlessen, buitenritten, bosritten en dressuurwedstrijden en daar ben ik erg dankbaar voor. Het was af en toe echt pittig, maar we zijn altijd doorgegaan.

Tim is heel lief en gezellig op stal. Altijd attent, altijd blij je te zien en altijd in voor een aai en knuffel. Hij is ook erg sociaal naar andere paarden en staat graag over de staldeur “schoffie te krabbelen” met zijn buurvrouw. Een aantal eigenaardigheden heeft Tim wel. Vaststaan was bijvoorbeeld altijd een uitdaging en heeft me diverse halsters gekost. Hij bukte vaak in de trailer als we onder een viaduct doorreden en heel regelmatig heb ik berichtjes gekregen dat ik hem zelf maar uit de wei moest halen omdat hij zich niet liet vangen. Mannen hebben niet bepaald Tim zijn voorkeur, behalve de hoefsmid, met hem had Tim een duidelijke klik.
Opvallend aan zijn uiterlijk is zijn voorpluk, of beter gezegd: het ontbreken hiervan. Veel meer dan een pluizig bolletje is het niet. Voor de wedstrijden maakte ik hier altijd een soort knoopje in dat vooral uit elastiekjes bestond. Tim houdt erg van lekker eten. Gedurende de wintermaanden voerde ik slobber bij en wat een feest vond hij dat! Smakkend en zichtbaar genietend was zijn bak zo leeg.

De laatste jaren ging mijn jongste zoon Linden ook graag met mij mee naar stal om samen voor Tim te zorgen. Zodra hij ons hoorde aankomen werden wij meestal luid hinnikend verwelkomd. Zonder ook maar een stap verkeerd te zetten liet Tim zich door Linden binnen- en buitenzetten, borstelen en ook uitstappen ging probleemloos.

Naarmate Tim ouder werd verplaatsten mijn doelen zich van het sportieve naar het doel om Tim gezond te houden. Ik ben dankbaar dat ik nu een 23-jarig, gezond en fit paard af kan leveren bij De Paardenkamp. Hopelijk kan hij nog heel veel jaren van een fijn pensioen genieten.

Dag Tim. Ik ga je missen!

Bjorn ← Previous