Urnand
Breed: Gelders
Sex: Ruin
Date of Birth: 1978-01-15
Height: 170
Date Received: 2005-10-29
Descent: Nederlands
City: Sellingen
Date of Death: 2008-03-20
Urnand (Urban)
De eerste keer dat ik Urban zag, dacht ik: dit is hem dus. Vervolgens heb ik er nog een jaar over gedaan om te besluiten hem te kopen. De dag dat ik hem kocht werd hij 13 jaar. Ruim 14 jaar is hij bij ons geweest.
Waarom Urban? Ik weet het niet. Ongetwijfeld speelde een rol dat hij wit is, we hadden al een witte arabier en een witte welsh pony. Er was een direct gevoel van verbondenheid, van mijn kant dan, en dat is nooit meer overgegaan.
Urban is een mengeling van grote eigenzinnigheid en gewillige meegaandheid. Hoewel heel betrouwbaar, was hij nogal schrikkerig op buitenritten, en aangezien ik dat ook ben, reed ik alleen thuis op hem
Onze kinderen hebben wel op de weg en in het bos op hem gereden, waarbij het wel zo was, dat als hij na een uur vond dat het lang genoeg geduurd had, hij richting huis ging en daar niet van af was te brengen. Een wat meegaander, minder sterk paard had misschien beter bij mij en ons gezin gepast, en de z-dressuur, waar hij toe in staat was, was aan ons niet echt besteed, maar zijn aantrekkingskracht op ons allemaal was groot.
Vooral toen er de laatste jaren niet meer op hem gereden werd, werd Urban voor ons steeds meer een huisdier, dat je houdt puur en alleen om het genoegen dat je beleeft aan zijn aanwezigheid. De paarden stonden bij ons niet alleen in de wei, maar scharrelden ook vaak door de tuin,
waarbij menige plant in de siertuin tijdelijk het loodje legde (voor de tuiniers onder u: paarden houden vooral van symphitum, scabiosa en rozen).
De grote band met Urban was er zowel voor onze twee oudste kinderen, die ook op hem gereden hebben, als voor de twee jongste zonen, die zich een tijd, dat hij er nog niet was, niet kunnen herinneren, en voor wie het afscheid dus minstens zo aangrijpend was als voor mij.
Al onze drie paarden stonden op de wacht- lijst van de paardenkamp, voor het geval wij er zelf ooit niet meer voor konden zorgen. Het liep anders dan wij dachten. De ponies gingen het eerst dood. Urban bleef alleen achter. Wij vonden hem geen gelukkige indruk maken in zijn eentje, maar gezien onze leeftijd en gezondhed durfden we niet weer aan de aanschaf van een paard of pony om hem gezelschap te houden te beginnen. Gelukkig was Urban zover op de wachtlijst opgeschoven, dat hij dit najaar naar de Paardenkamp kon komen.
Ik hoop dat dezelfde gevoelens, die Urban bij ons opriep, en die eigeijk in alle paarden in meer of mindere mate zijn te vinden, ook door de mensen op de Paarden- kamp zal worden ervaren: zijn eerlijke karakter, zijn zachtheid, zijn drammerig- heid, zijn nieuwsgierigheid die de angst overwint, zijn goeiigheid, zijn schoonheid en elegantie, en vooral: zijn kracht!
Dag Urrie, het ga je goed.
Met vriendelijke groetenInge Pronk-Kuper Sellingen
De eerste keer dat ik Urban zag, dacht ik: dit is hem dus. Vervolgens heb ik er nog een jaar over gedaan om te besluiten hem te kopen. De dag dat ik hem kocht werd hij 13 jaar. Ruim 14 jaar is hij bij ons geweest.
Waarom Urban? Ik weet het niet. Ongetwijfeld speelde een rol dat hij wit is, we hadden al een witte arabier en een witte welsh pony. Er was een direct gevoel van verbondenheid, van mijn kant dan, en dat is nooit meer overgegaan.
Urban is een mengeling van grote eigenzinnigheid en gewillige meegaandheid. Hoewel heel betrouwbaar, was hij nogal schrikkerig op buitenritten, en aangezien ik dat ook ben, reed ik alleen thuis op hem
Onze kinderen hebben wel op de weg en in het bos op hem gereden, waarbij het wel zo was, dat als hij na een uur vond dat het lang genoeg geduurd had, hij richting huis ging en daar niet van af was te brengen. Een wat meegaander, minder sterk paard had misschien beter bij mij en ons gezin gepast, en de z-dressuur, waar hij toe in staat was, was aan ons niet echt besteed, maar zijn aantrekkingskracht op ons allemaal was groot.
Vooral toen er de laatste jaren niet meer op hem gereden werd, werd Urban voor ons steeds meer een huisdier, dat je houdt puur en alleen om het genoegen dat je beleeft aan zijn aanwezigheid. De paarden stonden bij ons niet alleen in de wei, maar scharrelden ook vaak door de tuin,
waarbij menige plant in de siertuin tijdelijk het loodje legde (voor de tuiniers onder u: paarden houden vooral van symphitum, scabiosa en rozen).
De grote band met Urban was er zowel voor onze twee oudste kinderen, die ook op hem gereden hebben, als voor de twee jongste zonen, die zich een tijd, dat hij er nog niet was, niet kunnen herinneren, en voor wie het afscheid dus minstens zo aangrijpend was als voor mij.
Al onze drie paarden stonden op de wacht- lijst van de paardenkamp, voor het geval wij er zelf ooit niet meer voor konden zorgen. Het liep anders dan wij dachten. De ponies gingen het eerst dood. Urban bleef alleen achter. Wij vonden hem geen gelukkige indruk maken in zijn eentje, maar gezien onze leeftijd en gezondhed durfden we niet weer aan de aanschaf van een paard of pony om hem gezelschap te houden te beginnen. Gelukkig was Urban zover op de wachtlijst opgeschoven, dat hij dit najaar naar de Paardenkamp kon komen.
Ik hoop dat dezelfde gevoelens, die Urban bij ons opriep, en die eigeijk in alle paarden in meer of mindere mate zijn te vinden, ook door de mensen op de Paarden- kamp zal worden ervaren: zijn eerlijke karakter, zijn zachtheid, zijn drammerig- heid, zijn nieuwsgierigheid die de angst overwint, zijn goeiigheid, zijn schoonheid en elegantie, en vooral: zijn kracht!
Dag Urrie, het ga je goed.
Met vriendelijke groetenInge Pronk-Kuper Sellingen
