Wandar
Breed: Haflinger
Sex: Ruin
Date of Birth: 1980-05-25
Height: 146
Date Received: 2003-05-24
Descent: Nederlands
City: Egmond a/d Hoef
Date of Death: 2008-12-27
Wandar
Ik ben Wandar, ik ben een Haflingerruin en ik ben geboren op 25 mei 1980 in Foxwolde. In dat kleine plaatsje op de grens Groningen/Drente heb ik de eerste negen jaren van mijn leven doorgebracht. En dat waren heerlijke jaren. Gezellig met de andere paarden in een lekkere grote wei en een warme stal voor als het koud was. Natuurlijk moest ik ook wat werk verrichten maar toen dat steeds minder werd besloot men mij te verkopen.
Ik heb een paar kleine omzwervingen gemaakt waar ik het liever niet over wil hebben want ik had het daar niet naar mijn zin. Ik kwam uiteindelijk in Smilde terecht en daar kwam op een goede eerste paasdag in 1991 iemand naar mij kijken (ik was ondertussen bijna 11 jaar oud). Die iemand heette Linda. Zij heeft mij meegenomen, helemaal naar Noord Holland. Ik ging de Afsluitdijk over en kwam terecht in Egmond aan den Hoef, vlakbij de duinen en het strand. Ik kwam in een lekker weiland met een stal waarin ik kon schuilen en eten en Yellow Star werd mijn vaste maatje. Twaalf jaar van mijn leven heb ik daar doorgebracht. En in al die jaren heb ik heel veel gedaan en meegemaakt maar daar kan Linda nog veel meer over vertellen:
Ja, dat is waar: we hebben heel veel gedaan en meegemaakt, Wandar en ik. Nooit vergeet ik die dag dat ik hem voor de eerste keer zag daar in Smilde. Liefde op het eerste gezicht dat was het absoluut. Ik kocht hem meteen, waarschijijk veel te impulsief, maar ik had het gevoel dat dit paard, met die prachtige witte manen en staart, mijn paard moest worden. En mijn gevoel is goed geweest want we hebben twaalf fantastische jaren gehad waarin we inderdaad veel gedaan en meegemaakt hebben.
We hebben oneindige buitenritten gemaakt door de duinen, de bossen, de polder en natuurlijk over het strand. Kilometers hebben we afgelegd. We hebben dressuurles genomen waar we beiden veel van geleerd hebben. We zijn aangespannen gaan rijden wat Wandar overigens erg leuk vindt en we zijn lid geworden van een menclub met alle evenementen en wedstrijdjes van dien.
We hebben meegedaan met ringsteken, we hebben ons koetsiersbewijs gehaald, we zijn een weekend naar de Veluwe geweest om aangespannen te rijden. Twee keer heeft Wandar een bruidspaar vervoerd en we reden mee in de traditionele 8 oktober optocht in Alkmaar (Alkmaars Ontzet).
Ooit is hij gevraagd om te poseren met kinderen voor reclamefoto's van kinderkleding. Dat gebeurde heel toevallig toen wij een weekend met Wandar op stap waren op de grens met Belgie.
Een jaar of vier jaar geleden ging ik met Wandar voor een weekend naar Groningen /Drente om daar lekker te kunnen rijden. Ik kwam in de buurt van zijn geboorteplaats en besloot daar naar toe te rijden. Ik wist zeker dat zijn oude eigenaar het geweldig vond om hem weer te zien want wij hadden al vrij snel nadat ik Wandar kocht contact gelegd. Ik kende de weg niet maar een kaart had ik niet nodig. Zonder enige twijfel nam Wandar steeds de juiste afslag. Bovendien ging hij steeds sneller lopen en begon hij al vaker te hinniken.
Wandar kende na negen jaar de weg nog precies en wist exact waar hij was. Hij rende zo ongeveer het erf van de boerderij op waar hij moest zijn en zelfs zijn broer die daar nog in het weiland liep herkende hij en andersom ook. Dat was een hele bijzondere ervaring.
Als je dit allemaal leest, lijkt het of Wandar een heel 'bereisd' paard is, maar niets is minder waar. Hij was het allerliefste lekker thuis op z'n eigen vertrouwde stekkie. Haast om weg te gaan had hij nooit maar haast om naar huis te gaan des te meer.
Kort nadat ik Wandar kocht heb ik hem ingeschreven op de wachtlijst van de Paardenkamp want ik wilde heel graag dat hij daar ooit terecht zou komen. Ondertussen ben ik moeder geworden van drie kinderen en zijn mijn ritjes met Wandar een stuk minder en een stuk korter geworden. Gelukkig kwam Wandar aan aandacht niets tekort want Ank en Marieke hebben de laatste jaren liefdevol wat van mijn taken overgenomen. En natuurlijk was Louke (eigenaar van maatje Yellow) er altijd voor Wandar op veel van die momenten dat het voor mij niet lukte om naar hem toe te gaan.
Natuurlijk gingen de kinderen ook vaak mee naar hem en heeft Wandar hen de eerste prille beginselen van het paardrijden bijgebracht. Ze zullen hem erg missen, net als ik en vele anderen met ons, maar nu hij de kans krijgt om nog een heerlijk leven te hebben op zo'n fantastische plaats als De Paardenkamp wil ik hem die kans geven. Ik weet zeker dat hij heel erg gaat genieten. Ik hoop dat hij nog heel veel jaren in goede gezondheid op De Paardenkamp zal vertoeven en we zullen hem zeer geregeld op komen zoeken.
Dag Wandar, het ga je goed kerel, bedankt voor alle fijne ritjes en de fijne tijd die we samen hadden. Een hele dikke knuffel van mij maar ook van Edwin en natuurlijk van Stephanie, Isabell en Mandy.
Linda Glas, 24 mei 2003
Ik ben Wandar, ik ben een Haflingerruin en ik ben geboren op 25 mei 1980 in Foxwolde. In dat kleine plaatsje op de grens Groningen/Drente heb ik de eerste negen jaren van mijn leven doorgebracht. En dat waren heerlijke jaren. Gezellig met de andere paarden in een lekkere grote wei en een warme stal voor als het koud was. Natuurlijk moest ik ook wat werk verrichten maar toen dat steeds minder werd besloot men mij te verkopen.
Ik heb een paar kleine omzwervingen gemaakt waar ik het liever niet over wil hebben want ik had het daar niet naar mijn zin. Ik kwam uiteindelijk in Smilde terecht en daar kwam op een goede eerste paasdag in 1991 iemand naar mij kijken (ik was ondertussen bijna 11 jaar oud). Die iemand heette Linda. Zij heeft mij meegenomen, helemaal naar Noord Holland. Ik ging de Afsluitdijk over en kwam terecht in Egmond aan den Hoef, vlakbij de duinen en het strand. Ik kwam in een lekker weiland met een stal waarin ik kon schuilen en eten en Yellow Star werd mijn vaste maatje. Twaalf jaar van mijn leven heb ik daar doorgebracht. En in al die jaren heb ik heel veel gedaan en meegemaakt maar daar kan Linda nog veel meer over vertellen:
Ja, dat is waar: we hebben heel veel gedaan en meegemaakt, Wandar en ik. Nooit vergeet ik die dag dat ik hem voor de eerste keer zag daar in Smilde. Liefde op het eerste gezicht dat was het absoluut. Ik kocht hem meteen, waarschijijk veel te impulsief, maar ik had het gevoel dat dit paard, met die prachtige witte manen en staart, mijn paard moest worden. En mijn gevoel is goed geweest want we hebben twaalf fantastische jaren gehad waarin we inderdaad veel gedaan en meegemaakt hebben.
We hebben oneindige buitenritten gemaakt door de duinen, de bossen, de polder en natuurlijk over het strand. Kilometers hebben we afgelegd. We hebben dressuurles genomen waar we beiden veel van geleerd hebben. We zijn aangespannen gaan rijden wat Wandar overigens erg leuk vindt en we zijn lid geworden van een menclub met alle evenementen en wedstrijdjes van dien.
We hebben meegedaan met ringsteken, we hebben ons koetsiersbewijs gehaald, we zijn een weekend naar de Veluwe geweest om aangespannen te rijden. Twee keer heeft Wandar een bruidspaar vervoerd en we reden mee in de traditionele 8 oktober optocht in Alkmaar (Alkmaars Ontzet).
Ooit is hij gevraagd om te poseren met kinderen voor reclamefoto's van kinderkleding. Dat gebeurde heel toevallig toen wij een weekend met Wandar op stap waren op de grens met Belgie.
Een jaar of vier jaar geleden ging ik met Wandar voor een weekend naar Groningen /Drente om daar lekker te kunnen rijden. Ik kwam in de buurt van zijn geboorteplaats en besloot daar naar toe te rijden. Ik wist zeker dat zijn oude eigenaar het geweldig vond om hem weer te zien want wij hadden al vrij snel nadat ik Wandar kocht contact gelegd. Ik kende de weg niet maar een kaart had ik niet nodig. Zonder enige twijfel nam Wandar steeds de juiste afslag. Bovendien ging hij steeds sneller lopen en begon hij al vaker te hinniken.
Wandar kende na negen jaar de weg nog precies en wist exact waar hij was. Hij rende zo ongeveer het erf van de boerderij op waar hij moest zijn en zelfs zijn broer die daar nog in het weiland liep herkende hij en andersom ook. Dat was een hele bijzondere ervaring.
Als je dit allemaal leest, lijkt het of Wandar een heel 'bereisd' paard is, maar niets is minder waar. Hij was het allerliefste lekker thuis op z'n eigen vertrouwde stekkie. Haast om weg te gaan had hij nooit maar haast om naar huis te gaan des te meer.
Kort nadat ik Wandar kocht heb ik hem ingeschreven op de wachtlijst van de Paardenkamp want ik wilde heel graag dat hij daar ooit terecht zou komen. Ondertussen ben ik moeder geworden van drie kinderen en zijn mijn ritjes met Wandar een stuk minder en een stuk korter geworden. Gelukkig kwam Wandar aan aandacht niets tekort want Ank en Marieke hebben de laatste jaren liefdevol wat van mijn taken overgenomen. En natuurlijk was Louke (eigenaar van maatje Yellow) er altijd voor Wandar op veel van die momenten dat het voor mij niet lukte om naar hem toe te gaan.
Natuurlijk gingen de kinderen ook vaak mee naar hem en heeft Wandar hen de eerste prille beginselen van het paardrijden bijgebracht. Ze zullen hem erg missen, net als ik en vele anderen met ons, maar nu hij de kans krijgt om nog een heerlijk leven te hebben op zo'n fantastische plaats als De Paardenkamp wil ik hem die kans geven. Ik weet zeker dat hij heel erg gaat genieten. Ik hoop dat hij nog heel veel jaren in goede gezondheid op De Paardenkamp zal vertoeven en we zullen hem zeer geregeld op komen zoeken.
Dag Wandar, het ga je goed kerel, bedankt voor alle fijne ritjes en de fijne tijd die we samen hadden. Een hele dikke knuffel van mij maar ook van Edwin en natuurlijk van Stephanie, Isabell en Mandy.
Linda Glas, 24 mei 2003
