Wendy
Breed: Arabier
Sex: Merrie
Date of Birth: 1974-05-04
Height: 145
Date Received: 2005-05-28
Descent: Nederlands
City: CUIJK
Breed Info: halfbloed
Date of Death: 2009-05-05
Wendy
Ik wil jullie voorstellen aan Wendy, een half arabier van inmiddels 31 jaar oud. Ze is op 28 mei jl. op de Paardenkamp gekomen, samen met haar stalgenoot Rowin. Ik heb Wendy zo’n 15 jaar verzorgd en lief en leed met haar gedeeld. Ze was en is mijn maatje.
Wendy was 16 jaar oud toen ik haar kreeg. Wendy heeft 15 jaar lang bij Jos en Marietje gestaan in Cuijk. Samen met Wendy reed ik bij ponyclub \"de maasruitertjes\" te Cuijk. Vier jaar lang hebben we samen concoursen gereden (dressuur) en dat was echt geweldig. Wendy deed het altijd erg goed en ik heb ook verschillende prijzen met haar gewonnen. Toen ik 18 jaar werd stopte ik bij de ponyclub, maar Wendy wegdoen en op een paard overgaan, geen denken aan. Jareang hebben we nog genoten samen. Heerlijk rijden in de bak en op zijn tijd een buitenritje. De buitenritjes met Wendy waren altijd weer een avontuur op zich. Ik genoot er iedere keer weer van als ik naar haar toe kon gaan, het was een vast onderdeel in mijn leven.
Toen Wendy ongeveer 27 jaar oud was besloot ik om niet meer op haar te rijden, maar haar te laten genieten van haar oude dag. Ik hoopte dat ze dat daar nog lang van kon genieten. Via een vriendin, hoorde ik van stichting de Paardenkamp. We zijn een keer met een groepje gaan kijken in Soest en ik vond het helemaal geweldig. Dat is wat ik wilde voor mijn Wendy, dit is het mooiste wat je je pony kunt geven. Ik besloot haar in te laten schrijven. Een tijdje lang was de wachtlijst gesloten, maar toen deze open ging schreef ik Wendy in…..
Afgelopen maart 2005 kreeg ik bericht van De Paardenkamp, Wendy kon in mei komen. Wat heb ik gehuild. Het was geluk met een verdrietig randje, zo kan ik het denk het beste omschrijven wat ik op dat moment voelde. Ik wist dat het er een keer van zou komen, maar als het zo ver is, is dat toch even schrikken. Ik heb haar zo lang gehad, ze heeft me zoveel plezier gegeven. Maar het is natuurlijk geweldig dat ze dit mee kan maken. Het was tijd om haar los te laten. Het mooie vind ik dat Rowin, haar stalgenoot uit Cuijk ook mocht komen. Erg leuk dat die twee samen naar hun laatste thuis gaan.
28 mei was het zover, de grote dag. Wendy wilde thuis de trailer niet op, toen kreeg ik wel een brok in mijn keel, doe ik er goed aan? Na een reis van zo'n 2 uur kwamen we aan op de Paardenkamp. Wat een geweldige ontvangst daar. De eerste weken dat Wendy weg was, heb ik erg moeten wennen en ben erg verdrietig geweest. Het maatje waar ik dagelijks naar toe ging, stond niet meer in de stal en de wei is leeg, vreemd om te zien en te ervaren na zo’n lange tijd. Het was een troost om te weten dat ze ergens staat waar het goed is voor haar. Terug in de kudde, dat is toch het mooiste voor een pony.
Twee maanden staat ze nu op de paardenkamp en het gaat goed met Wendy. Ze heeft wat problemen gehad in het begin op de paardenkamp maar nu heeft ze haar plekje gevonden. Ik probeer regelmatig naar haar toe te gaan, even om te kijken hoe het met mijn schat is. En dan doet het me goed haar tevreden te zien staan in de kudde met o.a haar maatje Honeymoon die ik erg vaak bij Wendy aantref. Die twee hebben elkaar wel gevonden. Hopelijk kan Wendy nog heeeel lang genieten daar.
Jos en Marietje wil ik bedanken van al die jaren gezelligheid en verzorging, Wendy zal ook jullie niet vergeten.
Lieve Wendy, ik zal je niet vergeten.
Als ik haar zo zie staan in de wei op de Paardenkamp, dan denk ik...het is goed zo, hier heb ik het voor gedaan.
Ik wil jullie voorstellen aan Wendy, een half arabier van inmiddels 31 jaar oud. Ze is op 28 mei jl. op de Paardenkamp gekomen, samen met haar stalgenoot Rowin. Ik heb Wendy zo’n 15 jaar verzorgd en lief en leed met haar gedeeld. Ze was en is mijn maatje.
Wendy was 16 jaar oud toen ik haar kreeg. Wendy heeft 15 jaar lang bij Jos en Marietje gestaan in Cuijk. Samen met Wendy reed ik bij ponyclub \"de maasruitertjes\" te Cuijk. Vier jaar lang hebben we samen concoursen gereden (dressuur) en dat was echt geweldig. Wendy deed het altijd erg goed en ik heb ook verschillende prijzen met haar gewonnen. Toen ik 18 jaar werd stopte ik bij de ponyclub, maar Wendy wegdoen en op een paard overgaan, geen denken aan. Jareang hebben we nog genoten samen. Heerlijk rijden in de bak en op zijn tijd een buitenritje. De buitenritjes met Wendy waren altijd weer een avontuur op zich. Ik genoot er iedere keer weer van als ik naar haar toe kon gaan, het was een vast onderdeel in mijn leven.
Toen Wendy ongeveer 27 jaar oud was besloot ik om niet meer op haar te rijden, maar haar te laten genieten van haar oude dag. Ik hoopte dat ze dat daar nog lang van kon genieten. Via een vriendin, hoorde ik van stichting de Paardenkamp. We zijn een keer met een groepje gaan kijken in Soest en ik vond het helemaal geweldig. Dat is wat ik wilde voor mijn Wendy, dit is het mooiste wat je je pony kunt geven. Ik besloot haar in te laten schrijven. Een tijdje lang was de wachtlijst gesloten, maar toen deze open ging schreef ik Wendy in…..
Afgelopen maart 2005 kreeg ik bericht van De Paardenkamp, Wendy kon in mei komen. Wat heb ik gehuild. Het was geluk met een verdrietig randje, zo kan ik het denk het beste omschrijven wat ik op dat moment voelde. Ik wist dat het er een keer van zou komen, maar als het zo ver is, is dat toch even schrikken. Ik heb haar zo lang gehad, ze heeft me zoveel plezier gegeven. Maar het is natuurlijk geweldig dat ze dit mee kan maken. Het was tijd om haar los te laten. Het mooie vind ik dat Rowin, haar stalgenoot uit Cuijk ook mocht komen. Erg leuk dat die twee samen naar hun laatste thuis gaan.
28 mei was het zover, de grote dag. Wendy wilde thuis de trailer niet op, toen kreeg ik wel een brok in mijn keel, doe ik er goed aan? Na een reis van zo'n 2 uur kwamen we aan op de Paardenkamp. Wat een geweldige ontvangst daar. De eerste weken dat Wendy weg was, heb ik erg moeten wennen en ben erg verdrietig geweest. Het maatje waar ik dagelijks naar toe ging, stond niet meer in de stal en de wei is leeg, vreemd om te zien en te ervaren na zo’n lange tijd. Het was een troost om te weten dat ze ergens staat waar het goed is voor haar. Terug in de kudde, dat is toch het mooiste voor een pony.
Twee maanden staat ze nu op de paardenkamp en het gaat goed met Wendy. Ze heeft wat problemen gehad in het begin op de paardenkamp maar nu heeft ze haar plekje gevonden. Ik probeer regelmatig naar haar toe te gaan, even om te kijken hoe het met mijn schat is. En dan doet het me goed haar tevreden te zien staan in de kudde met o.a haar maatje Honeymoon die ik erg vaak bij Wendy aantref. Die twee hebben elkaar wel gevonden. Hopelijk kan Wendy nog heeeel lang genieten daar.
Jos en Marietje wil ik bedanken van al die jaren gezelligheid en verzorging, Wendy zal ook jullie niet vergeten.
Lieve Wendy, ik zal je niet vergeten.
Als ik haar zo zie staan in de wei op de Paardenkamp, dan denk ik...het is goed zo, hier heb ik het voor gedaan.
