Zenzl
Breed: Fjord
Sex: Merrie
Date of Birth: 1979-04-29
Height: 142
Date Received: 2009-05-19
Descent: Nederlands
City: Almere
Date of Death: 2016-09-12
Zenzl
Fjordenpaard familiepaard…..
De term “fjordenpaard familiepaard” is in het geval van mijn merrie Zenzl niet bijzonder goed gekozen. Na vele jaren zeuren, zoals elk klein meisje doet, waren mijn ouders over stag en mocht ik een eigen pony uitzoeken! Omdat de manege mijn lievelingspony Smokey (die eveneens zijn laatste dagen op de Paardenkamp heeft mogen doorbrengen) nog niet wilde verkopen, ging ik met een aantal paardenkenners naar de Fjordenpaardenkeuring in Rolde (Drenthe) om alleen maar te “kijken”.
Ik weet nog goed bij welke boom op de Brink Zenzl stond te grazen en ik was op slag verliefd.
Ze was nog niet volledig beleerd maar ach, hoe moeilijk kon het zijn om zo’n lieve, rustige koudbloed zadelmak te maken? Niets was echter minder waar…..
Bij aankomst op het kleine winderige eiland Schiermonnikoog, als eerste en enige fjordenpaard, liet Zenzl zich nog van haar leukste kant zien. Een voorzichtig buitenritje naar oma ging prima al paste het zadel niet helemaal perfect en was de singel iets te lang. De volgende dag begon het feest!
Zenzl was een dame die met handschoentjes aangepakt wilde worden en “haar wil was wet”. Zenzl was een spring in het veld die je het beste kon omschrijven als een “ongeleid projectiel”.
Zo stond ik regelmatig midden in het dorp stil omdat madame geen hoef meer wilde verzetten en er met geen mogelijkheid enige beweging in haar was te krijgen. Nog erger was het als ze de vijfde versnelling had gevonden, het bit tussen de kiezen nam en met geen mogelijkheid te stoppen was.
Enkele hersenschuddingen en botbreuken later was Zenzl redelijk te berijden maar het bleef oppassen want een ontspannen ritje bleef een zeldzaamheid.
Zenzl was bijna nergens bang voor behalve als ze haar dag niet had. Ik wist dat ik op moest passen voor vuurwerk en harde knallen omdat ze als veulentje een rotje tussen haar voorbenen had gehad maar verder was ze behoorlijk stoïcijns totdat ik werd gevraagd om Sinterklaas binnen te halen….
In de verte zagen we Sint al aankomen op zijn statige witte schimmel. Mijn vriendin op de Haflinger Pascal en ondergetekende reden netjes voor de Sint én achter het muziekkorps aan, het dorp in. We hadden er echter geen rekening mee gehouden dat de stoet op een gegeven moment een draai zou maken en het korps achter ons zou komen te marcheren. Op dat moment was het gedaan met de pret en Zenzl nam de benen. Omdat het niet eenvoudig is als 13-jarige een tank tot stilstand te brengen, kon ik er werkelijk niets aan doen dat wij een politie agent dwars door de heg het kerkhof op duwden. Gelukkig zag Zenzl na enige honderden meters een sappig grasmatje en was de rust weer terug gekeerd.
De strandritten waren altijd een avontuur op zich…. Ik had geleerd dat je paarden het beste kunt laten ruiken aan iets dat ze eng vinden en dus stapte ik heel voorzichtig op een grote rubberboot af die op het strand was geparkeerd. Zenzl liep al knorrend richting het bootje, bedacht zich niet en zette haar tanden in het zwarte gevaarte dat vervolgens erg vreemde geluiden begon te maken waarna een rengalop richting de duinen werd ingezet en ik op mijn buik het Noordzeestrand van dichtbij mocht aanschouwen.
Op een stralende zondagmorgen had Zenzl goede zin en besloten we wederom een heerlijke strandrit te maken. Midden op het strand had een groepje natuurliefhebbers een gat gegraven. Iedereen had zich om de kuil verzameld en een oudere man was een verhaal aan het vertellen over de dieren die zich in de diverse zandlagen bevonden. Zenzl had weer eens het bit tussen de tandjes gepakt en het op een lopen gezet. Sturen was onmogelijk geworden en het was letterlijk bidden geblazen dat ze niet zou struikelen omdat haar dat ernstig vaak overkwam. Zo was ik al eens van de groene dijk naar beneden gerold met paard en al en had ik mijn sleutelbeen gebroken. Maar goed, deze keer bleef ze op de been maar tot overmaat van ramp snelde ze rakelings langs de groep natuurliefhebbers waarbij de gids zijn evenwicht verloor en voorover in zijn eigen gegraven kuil belandde…
Zenzl hield gelukkig erg van mensen en daarom was ik ook erg opgelucht dat ze in een wilde bui niet over zonnende badgasten heen rende maar met het grootste gemak over 2 bruine benen heen “sprong”…
Het kwam een aantal keren voor dat ik van school werd weggeroepen omdat Zenzl door het dorp draafde en weer eens over de omheining was gesprongen. Omdat ze al enkele geiten in hun rug gebeten had, moest er maar gezelschap in de vorm van een andere pony komen en vandaar dat Smokey gelukkig op het nippertje van de slager gered kon worden om Zenzl op het rechte pad te houden.
Zenzl kon bokken als de beste en weinig mensen konden blijven zitten als ze zichzelf opvouwde als een bolletje waarbij ze soms zelf bijna haar evenwicht verloor. Als je naast haar stond, kon je je geen lievere knuffelpony voorstellen. Je kon onder haar doorlopen en aan haar staart hangen, ze gaf werkelijk nergens om. Alle trailers en veewagens liep ze met gemak in en uit en als er maar eten in de buurt was, was ze zo mak als een lammetje.
Een halster was aan haar echter niet besteed want Zenzl hield van de “vrijheid”. Menig manegehouder heeft haar in de loop van haar leven vervloekt als ze ’s ochtends weer eens werd betrapt bij de zakken paardenbrok of de maïs voorraad. Een halsband was de enige oplossing om Zenzl vast te kunnen zetten na een afdoende controle van de stevigheid van de gesp.
Eten was (en is) Zenzl’s grootste verslaving… Ze wist op een gegeven moment waar de winterwortels werden bewaard en op een avond frummelde ze zich door een doorgang van een meter breed en forceerde eigenhandig de duur van een zomerhuisje om vervolgens in de woonkamer het vloerkleed te veranderen in een oranje kunstwerk met hier en daar een oranje paardenvijg. Het was een ravage! De deurpost verraadde echter haar avontuur omdat aan beide zijden de Isabel kleurige haren duidelijke zichtbaar waren. Omheiningen werden verhoogd, deuren werden gebarricadeerd en hekken werden eveneens Zenzl-proof gemaakt door ze te verzwaren met spoorbielzen….
Zenzl moest natuurlijk ook worden beleerd voor de wagen al was ik nogal huiverig of dat wel een goed idee zou zijn…. Gelukkig kwamen we er na 4 keer op hol te zijn geslagen achter dat Zenzl niet van oogkleppen hield en gewoon alles wilde zien en meemaken. Dat heeft wat slachtoffers gescheeld! Ze was buitengewoon leergierig en volkomen verkeersmak; een echte kanjer voor de wagen (zowel in de dressuurring als daar buiten).
Op een mooie zomerdag gingen mijn man, de hond en ik op pad met Zenzl voor een prachtig 2-wielig rijtuig uit de 18e eeuw. We zwaaiden naar alle mensen die druk bezig waren hun tuintjes te onderhouden. Buiten het dorp maakten we een bocht naar rechts en in die bocht struikelde Zenzl over haar eigen voeten, de bomen braken af en het rijtuig stortte een meter naar beneden. Zenzl bleef uiterst kalm op haar knieën liggen want ze had een grassprietje ontdekt wat ons de tijd gaf om rustig uit het bakje klauteren. Voor de hond was dit echter de laatste keer dat ze met een ruituig meewilde want de schrik zat haar danig in de pootjes. Omdat wij ons vreselijk schaamden, maakten we een grote omweg om thuis te komen. Mijn man trok het karretje en ik liep met Zenzl en de hond achter hem aan.
Zenzl bleek een enorm betrouwbaar dier te zijn in stress situaties. Wanneer mensen in paniek raakten of bang waren, bleef zij uitermate kalm en rustig. Wanneer mensen echter niet op hun hoede waren en nonchalant genoten van een lekker ritje, zorgde ze altijd voor de nodige actie en/of de vrolijke noot.
Ook onder het zadel pakte ze alles pijlsnel op zodat ze op 29 november 1984 een AA certificaat behaalde voor de IBOP proef onder het zadel. Met 93 punten eindigde ze daarmee 4e in het nationale klassement waar we natuurlijk allemaal vreselijk trots op waren.
Zenzl schopte het tot M-dressuur bij de paarden en L-springen bij de pony’s ondanks haar belabberde springtechniek. Ze begon de sprong als een Olympisch springpaard om vervolgens als een rotsblok ter aarde te storten waarbij ze het wist klaar te spelen geen balkje aan te raken.
Helaas heeft Zenzl nooit een veulentje kunnen krijgen vanwege een cyste in haar baarmoeder die niet operatief verwijderd kon worden. Omdat ze het predicaat Ster- en Modelmerrie had verworven, hebben wij haar enkele malen laten dekken maar telkens werd de vrucht binnen 7 maanden afgedreven.
Zenzl was voor alles te porren! Vuurspringen door hoepels, trektochten, 8- en 4-tallen dressuur, meespelen in sprookjes en daarbij zelf verkleed worden, als er maar wat te eten tegenover stond!
De laatste jaren van haar actieve leven, liep Zenzl mee in de manegelessen met kinderen op haar rug tot het moment dat ze van haar oude dag mocht gaan genieten in De Tijnje in Friesland.
Ondanks dat ze af en toe een kies verloor en moeilijker ging verharen, heeft Zenzl nooit haar streken verloren en zelfs op 29 jarige leeftijd kon ze haar verzorgers nog regelmatig verrassen met een uitbraak, een vreugdesprong of een sprintje. Met een feilloze sensor voor draden zonder stroom blijft Zenzl een feestnummer die totdat ze de lange reis op gaat, nooit “saai” genoemd kan worden.
Ik pink een traantje weg maar ben eveneens bijzonder dankbaar dat ik Zenzl na 27 jaar mag overdragen aan de goede zorgen van de Paardenkamp waar haar maatje Smokey ook met veel plezier en in alle rust zijn laatste jaren heeft mogen doorbrengen.
Marguérite Dobbinga
Fjordenpaard familiepaard…..
De term “fjordenpaard familiepaard” is in het geval van mijn merrie Zenzl niet bijzonder goed gekozen. Na vele jaren zeuren, zoals elk klein meisje doet, waren mijn ouders over stag en mocht ik een eigen pony uitzoeken! Omdat de manege mijn lievelingspony Smokey (die eveneens zijn laatste dagen op de Paardenkamp heeft mogen doorbrengen) nog niet wilde verkopen, ging ik met een aantal paardenkenners naar de Fjordenpaardenkeuring in Rolde (Drenthe) om alleen maar te “kijken”.
Ik weet nog goed bij welke boom op de Brink Zenzl stond te grazen en ik was op slag verliefd.
Ze was nog niet volledig beleerd maar ach, hoe moeilijk kon het zijn om zo’n lieve, rustige koudbloed zadelmak te maken? Niets was echter minder waar…..
Bij aankomst op het kleine winderige eiland Schiermonnikoog, als eerste en enige fjordenpaard, liet Zenzl zich nog van haar leukste kant zien. Een voorzichtig buitenritje naar oma ging prima al paste het zadel niet helemaal perfect en was de singel iets te lang. De volgende dag begon het feest!
Zenzl was een dame die met handschoentjes aangepakt wilde worden en “haar wil was wet”. Zenzl was een spring in het veld die je het beste kon omschrijven als een “ongeleid projectiel”.
Zo stond ik regelmatig midden in het dorp stil omdat madame geen hoef meer wilde verzetten en er met geen mogelijkheid enige beweging in haar was te krijgen. Nog erger was het als ze de vijfde versnelling had gevonden, het bit tussen de kiezen nam en met geen mogelijkheid te stoppen was.
Enkele hersenschuddingen en botbreuken later was Zenzl redelijk te berijden maar het bleef oppassen want een ontspannen ritje bleef een zeldzaamheid.
Zenzl was bijna nergens bang voor behalve als ze haar dag niet had. Ik wist dat ik op moest passen voor vuurwerk en harde knallen omdat ze als veulentje een rotje tussen haar voorbenen had gehad maar verder was ze behoorlijk stoïcijns totdat ik werd gevraagd om Sinterklaas binnen te halen….
In de verte zagen we Sint al aankomen op zijn statige witte schimmel. Mijn vriendin op de Haflinger Pascal en ondergetekende reden netjes voor de Sint én achter het muziekkorps aan, het dorp in. We hadden er echter geen rekening mee gehouden dat de stoet op een gegeven moment een draai zou maken en het korps achter ons zou komen te marcheren. Op dat moment was het gedaan met de pret en Zenzl nam de benen. Omdat het niet eenvoudig is als 13-jarige een tank tot stilstand te brengen, kon ik er werkelijk niets aan doen dat wij een politie agent dwars door de heg het kerkhof op duwden. Gelukkig zag Zenzl na enige honderden meters een sappig grasmatje en was de rust weer terug gekeerd.
De strandritten waren altijd een avontuur op zich…. Ik had geleerd dat je paarden het beste kunt laten ruiken aan iets dat ze eng vinden en dus stapte ik heel voorzichtig op een grote rubberboot af die op het strand was geparkeerd. Zenzl liep al knorrend richting het bootje, bedacht zich niet en zette haar tanden in het zwarte gevaarte dat vervolgens erg vreemde geluiden begon te maken waarna een rengalop richting de duinen werd ingezet en ik op mijn buik het Noordzeestrand van dichtbij mocht aanschouwen.
Op een stralende zondagmorgen had Zenzl goede zin en besloten we wederom een heerlijke strandrit te maken. Midden op het strand had een groepje natuurliefhebbers een gat gegraven. Iedereen had zich om de kuil verzameld en een oudere man was een verhaal aan het vertellen over de dieren die zich in de diverse zandlagen bevonden. Zenzl had weer eens het bit tussen de tandjes gepakt en het op een lopen gezet. Sturen was onmogelijk geworden en het was letterlijk bidden geblazen dat ze niet zou struikelen omdat haar dat ernstig vaak overkwam. Zo was ik al eens van de groene dijk naar beneden gerold met paard en al en had ik mijn sleutelbeen gebroken. Maar goed, deze keer bleef ze op de been maar tot overmaat van ramp snelde ze rakelings langs de groep natuurliefhebbers waarbij de gids zijn evenwicht verloor en voorover in zijn eigen gegraven kuil belandde…
Zenzl hield gelukkig erg van mensen en daarom was ik ook erg opgelucht dat ze in een wilde bui niet over zonnende badgasten heen rende maar met het grootste gemak over 2 bruine benen heen “sprong”…
Het kwam een aantal keren voor dat ik van school werd weggeroepen omdat Zenzl door het dorp draafde en weer eens over de omheining was gesprongen. Omdat ze al enkele geiten in hun rug gebeten had, moest er maar gezelschap in de vorm van een andere pony komen en vandaar dat Smokey gelukkig op het nippertje van de slager gered kon worden om Zenzl op het rechte pad te houden.
Zenzl kon bokken als de beste en weinig mensen konden blijven zitten als ze zichzelf opvouwde als een bolletje waarbij ze soms zelf bijna haar evenwicht verloor. Als je naast haar stond, kon je je geen lievere knuffelpony voorstellen. Je kon onder haar doorlopen en aan haar staart hangen, ze gaf werkelijk nergens om. Alle trailers en veewagens liep ze met gemak in en uit en als er maar eten in de buurt was, was ze zo mak als een lammetje.
Een halster was aan haar echter niet besteed want Zenzl hield van de “vrijheid”. Menig manegehouder heeft haar in de loop van haar leven vervloekt als ze ’s ochtends weer eens werd betrapt bij de zakken paardenbrok of de maïs voorraad. Een halsband was de enige oplossing om Zenzl vast te kunnen zetten na een afdoende controle van de stevigheid van de gesp.
Eten was (en is) Zenzl’s grootste verslaving… Ze wist op een gegeven moment waar de winterwortels werden bewaard en op een avond frummelde ze zich door een doorgang van een meter breed en forceerde eigenhandig de duur van een zomerhuisje om vervolgens in de woonkamer het vloerkleed te veranderen in een oranje kunstwerk met hier en daar een oranje paardenvijg. Het was een ravage! De deurpost verraadde echter haar avontuur omdat aan beide zijden de Isabel kleurige haren duidelijke zichtbaar waren. Omheiningen werden verhoogd, deuren werden gebarricadeerd en hekken werden eveneens Zenzl-proof gemaakt door ze te verzwaren met spoorbielzen….
Zenzl moest natuurlijk ook worden beleerd voor de wagen al was ik nogal huiverig of dat wel een goed idee zou zijn…. Gelukkig kwamen we er na 4 keer op hol te zijn geslagen achter dat Zenzl niet van oogkleppen hield en gewoon alles wilde zien en meemaken. Dat heeft wat slachtoffers gescheeld! Ze was buitengewoon leergierig en volkomen verkeersmak; een echte kanjer voor de wagen (zowel in de dressuurring als daar buiten).
Op een mooie zomerdag gingen mijn man, de hond en ik op pad met Zenzl voor een prachtig 2-wielig rijtuig uit de 18e eeuw. We zwaaiden naar alle mensen die druk bezig waren hun tuintjes te onderhouden. Buiten het dorp maakten we een bocht naar rechts en in die bocht struikelde Zenzl over haar eigen voeten, de bomen braken af en het rijtuig stortte een meter naar beneden. Zenzl bleef uiterst kalm op haar knieën liggen want ze had een grassprietje ontdekt wat ons de tijd gaf om rustig uit het bakje klauteren. Voor de hond was dit echter de laatste keer dat ze met een ruituig meewilde want de schrik zat haar danig in de pootjes. Omdat wij ons vreselijk schaamden, maakten we een grote omweg om thuis te komen. Mijn man trok het karretje en ik liep met Zenzl en de hond achter hem aan.
Zenzl bleek een enorm betrouwbaar dier te zijn in stress situaties. Wanneer mensen in paniek raakten of bang waren, bleef zij uitermate kalm en rustig. Wanneer mensen echter niet op hun hoede waren en nonchalant genoten van een lekker ritje, zorgde ze altijd voor de nodige actie en/of de vrolijke noot.
Ook onder het zadel pakte ze alles pijlsnel op zodat ze op 29 november 1984 een AA certificaat behaalde voor de IBOP proef onder het zadel. Met 93 punten eindigde ze daarmee 4e in het nationale klassement waar we natuurlijk allemaal vreselijk trots op waren.
Zenzl schopte het tot M-dressuur bij de paarden en L-springen bij de pony’s ondanks haar belabberde springtechniek. Ze begon de sprong als een Olympisch springpaard om vervolgens als een rotsblok ter aarde te storten waarbij ze het wist klaar te spelen geen balkje aan te raken.
Helaas heeft Zenzl nooit een veulentje kunnen krijgen vanwege een cyste in haar baarmoeder die niet operatief verwijderd kon worden. Omdat ze het predicaat Ster- en Modelmerrie had verworven, hebben wij haar enkele malen laten dekken maar telkens werd de vrucht binnen 7 maanden afgedreven.
Zenzl was voor alles te porren! Vuurspringen door hoepels, trektochten, 8- en 4-tallen dressuur, meespelen in sprookjes en daarbij zelf verkleed worden, als er maar wat te eten tegenover stond!
De laatste jaren van haar actieve leven, liep Zenzl mee in de manegelessen met kinderen op haar rug tot het moment dat ze van haar oude dag mocht gaan genieten in De Tijnje in Friesland.
Ondanks dat ze af en toe een kies verloor en moeilijker ging verharen, heeft Zenzl nooit haar streken verloren en zelfs op 29 jarige leeftijd kon ze haar verzorgers nog regelmatig verrassen met een uitbraak, een vreugdesprong of een sprintje. Met een feilloze sensor voor draden zonder stroom blijft Zenzl een feestnummer die totdat ze de lange reis op gaat, nooit “saai” genoemd kan worden.
Ik pink een traantje weg maar ben eveneens bijzonder dankbaar dat ik Zenzl na 27 jaar mag overdragen aan de goede zorgen van de Paardenkamp waar haar maatje Smokey ook met veel plezier en in alle rust zijn laatste jaren heeft mogen doorbrengen.
Marguérite Dobbinga
